Een brute review van Fantastic Beasts 2 (SPOILERS)

Hallo internet! Deze post is anders dan wat ik meestal post. Het is een essay over mijn ervaring van Fantastic Beasts: The Crimes of Grindlewald. Heb je de film nog niet gezien maar wil je dat nog wel, laat dit essay dan volledig links liggen, want loopt over van spoilers. Je bent gewaarschuwd!

The Crimes of Grundlewad

1. Grote gebeurtenissen in deel 1 worden ontdaan van betekenis

Allereerst blijkt Credence aan het begin van deel 2 niet dood te zijn. Daarmee is zijn dood in de eerste film, de emotionele climax, helemaal niet zwaar meer en heeft geen consequenties voor het verhaal of de personages. De dramatische scene in deel 1 wordt praktisch gezien ongedaan gemaakt.

Hetzelfde geldt voor een andere emotionele scene: de scene waarbij Queenie gedag moet zeggen tegen Jacob omdat zijn geheugen gewist gaat worden. Hij is in het verloop van de film vertrouwd geraakt met de magische wereld en is van angst naar verwondering gegaan, en dat maakt het afscheid emotioneel. De tweede film begint met dat hij magischerwijs alles nog weet te herinneren. En niet een goede 'magischerwijs': de reden ('the rain only works on bad memories!') voelt als een goedkope retcon en ontdoet de scene in de eerste film van zijn impact.

En dan is er Newt. In de eerste film een onhandige maar liefdevolle jonge man die langzaamaan opwarmt en vrienden wordt met Jacob, Queenie en natuurlijk Tina. Alle drie deze vriendschappen zijn volledig van de kaart geveegd in deze film: Jacob heeft geen oog voor hem en miept enkel over Queenie, Queenie is boos op Newt omdat hij haar manipulatieve acties afkeurt, en Tina heeft alle contact verbroken omdat ze denkt dat Newt verloofd is. Wat echt nergens op slaat. Ze hadden geen relatie in de eerste film, geen indicatie van romantische gevoelens voor elkaar, maar een artikel in een roddelblad is genoeg voor Tina om de hele vriendschap af te breken en Newt het grootste deel van de film koud en afstandelijk te behandelen, wat ontzettend kinderachtig overkwam. De opbouw van hun vriendschap werd, net als de andere twee elementen uit de eerste film, volledig van betekenis ontdaan.

En als laatste: bepaalde elementen in de eerste film worden gewoon vergeten. Jacobs bakkerij? Geen idee wat daarmee gebeurd is.

2. Het is inconsistent met de Harry Potter films/boeken of neemt betekenis ervan weg

Je kunt zeggen dat het muggenzifterij is, maar het viel me oprecht op dat de dodelijke Unforgivable Curse gebruikt werd alsof het niets was. Dit is een fenomeen wat steeds vaker terugkomt in actiefilms heb ik het idee: onbekende of insignificante figuren sterven in bosjes om te laten zien dat The Bad Guy echt echt slecht is. Echt waar. Het is ontzettend lui en ongeïnspireerd, voornamelijk omdat het de slechterik geen individu maakt met specifieke overtuigingen of motieven maar introduceert als 'slecht want hij is een moordenaar'. Niet erg overtuigend.

Nog een ander detail was het gebruik van spreuken zonder gesproken component. In de Harry Potter boeken (ik weet niet 100% of het ook aangekaart wordt in de films) wordt duidelijk gemaakt dat alleen de beste tovenaars spreuken kunnen gebruiken zonder de spreuk te zeggen, en zelfs dan kost het flink wat concentratie en moeite. Zelfs Voldemort zegt wat hij doet. Fantastic Beasts 2 begint met een scene waarin Grindlewald (en volgens mij een aantal andere tovenaars) geen enkele spreuk zegt maar wel gebruikt. Alsof het niets was. En er werd geen punt van gemaakt. Hij is machtig (dat wordt benadrukt door de personages maar minder door de gebeurtenissen) maar dat geldt niet per se voor de anderen. En trouwens, een groot deel van de spreuken die gebruikt werden (maar niet uitgesproken) fungeerden als soort kogels, er werden bijvoorbeeld vuurbollen afgeschoten een aantal keer. Goh, was dat niet praktisch geweest in de Battle of Hogwarts?

Hier en daar leek het ook gewoon inconsistent met Harry Potter. Neem bijvoorbeeld de onthulling aan het einde van de film dat Credence Dumbledore's broer Aurelius is. Aurelius, niet Aberforth, de broer waar men vanaf weet. Dit voegt totaal niet met wat we weten over Dumbledore van de originele serie, waar niets gezegd wordt over nog een broer. Niet in zijn biografie, niet door Aberforth, niet door Dumbledore zelf. Niet door de bad guys, die maar wat graag Dumbledore wilden onthullen als problematisch persoon. Bovendien voelde het ontzettend onwaarschijnlijk en maakte het de wizarding world veel kleiner: natuurlijk was het net Dumbledore's broertje voor wie Leta haar broertje inruilde op het schip. Niet erg geloofwaardig. Ook de bloedeed en de presentatie ervan klopte niet met wat eerder vastgesteld is. Het is onduidelijk wat een bloedeed anders maakt dan een onbreekbare eed, laat staan wanneer precies het smeden van de eed heeft plaatsgevonden. Was het nadat Dumbledore's zusje vermoord werd in een gevecht tussen Dumbledore en Grindlewald? Waarom zou Dumbledore instemmen met een eed als hij weet waar Grindlewald toe in staat is? En als het ervoor was, hoe hebben ze ooit dat gevecht kunnen hebben? Ze hadden een bloedeed, dus waarom zouden ze het ook maar geprobeerd hebben? Wat te zien was in de spiegel was op zijn minst onduidelijk. En trouwens, dat is niet hoe de spiegel werkt. Het laat je diepste verlangen zien, niet een pijnlijke herinnering. Zelfs als Dumbledore's grootste verlangen nog steeds zijn ex was, had hij nog steeds niet positief gestaan tegenover het smeden van de eed. Is J.K. Rowling vergeten hoe haar eigen wereldgeschiedenis is? Er is een extra Dumbledore broer, de spiegel kan herinneringen laten zien, Boggarts veranderen in ongewenste toekomstbeelden en traumatische herinneringen in plaats van iets wat doodsangst oproept, en Fawkes de Feniks kan opeens in een baby raaf veranderen. Hoe is Rowling zoveel vergeten?

Maar de meest pijnlijke scheiding tussen deze film en het originele materiaal is wel de gigantische focus op bloedlijnen en afkomst. In de Harry Potter serie ging het over hoe het niet uit maakt of je een 'volbloed' tovenaar bent of je ouders gewone mensen zijn: een volbloed kan niet veel soeps zijn terwijl Hermoine de 'brightest witch of her age' is. Je biologische familie kan vreselijk zijn, denk aan Harry's stiefouders, maar dat is niet erg want gevonden familie is waar het echt om gaat. Deze film daarentegen is doordrenkt met familiegeschiedenis en zoektochten daarnaar: Credence doet de hele film niets anders dan wanhopig zoeken naar wie zijn ouders en familie zijn, voor onduidelijke redenen. De climax ervan bevat een hele uitleg over Leta's familiegeschiedenis en relaties. Waar in de originele serie de obsessie met bloedlijnen toegeschreven werd aan het Nazi-gedachtegoed van de slechteriken, steekt het in deze film juist de kop op bij de good guys. Het was misschien een beetje te makkelijk geweest om Grindlewald een soort pre-Voldemort te maken, maar dit vervaagt enkel zijn personage. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de personages die moeten zeggen dat hij goed is met woorden, zonder een overtuigende demonstratie te laten zien. Goedkoooooop.

3. De personages lijken geschreven te zijn door een amateur die de eerste film niet gezien heeft

Waar was de liefdevolle, onhandige maar vriendelijke Newt uit de eerst film? Ik zag hier alleen een smachtende, grove tiener die kortaf was tegen de persoon die hem helpt met zijn dieren en de hele film lang verdrietige gezichten trok en zich rond liet commanderen door Dumbledore. In de eerste film was zijn kracht dat hij zijn eigen aanpak had, en zijn zorgzame natuur kon verlengen naar mensen in nood (lees: Credence). In deze film wordt hij een pion in een machtsspel waar hij niets mee te maken heeft, enkel omdat hij niet uit is op macht. Wat betekent dat hij eigenlijk geen reden had om mee te werken aan het complot. Zijn fantastic beasts waren in ieder geval geen motivatie, want die zaten er bijna niet in. Als er consistentie geweest was, had hij zich bezig gehouden met een misunderstood monster in de Amazone tijdens de gebeurtenissen in deze film. In plaats daarvan wordt hij gedwongen een kant te kiezen door zijn broer. Wat hij uiteindelijk doet en wat een Groot Moment moest zijn maar leeg overkwam. Hij was het vanaf het begin al niet eens met Grindlewald's ideeën, dus in hoeverre was het significant?

Jacob begint de film als de down-to-earth guy die hij de eerste film was: ondanks dat hij ontzettend veel van Queenie houdt, weet hij rationeel dat trouwen een ontzettend slecht idee zou zijn. Het zou ze allebei een reisje naar Azkaban opleveren, en dat was het niet waard. Logisch! Als je je partner vertrouwd heb je immers geen officiële verbintenis nodig toch? Bovendien is trouwens met zo veel risico niet iets wat je zomaar doet omdat je het wil. Daarna verloor Jacob helaas zijn charme als personage: zoals ik al zei spendeert hij de rest van de film op zoek naar Queenie, verdrietig en gebroken en zielig. Vormde echt een leuke combinatie met de sip-kijkende Newt...

Tina heeft relatief veel behouden van haar persoonlijkheid in deel 1, maar de focus lag op Tina als soort jaloerse ex (ook al was het nooit aan). Met uitzondering van het moment dat Newt haar vertelt dat hij helemaal niet verloofd is, doet ze kortaf, enigszins gemeen en vooral erg ondankbaar. Er was weinig om van te genieten of fan van te zijn met haar kinderachtige gedrag, en ze maakte het niet echt goed. Als ik eerlijk ben, had ik het waarschijnlijk meer weten te waarderen als ze beseft had dat haar gedrag niet eerlijk was tegenover Newt en haar best gedaan had om vriendelijker te zijn voordat de waarheid onthuld werd. Dan had het nog een beetje character development gehad.

Maar het ergste aan deze film was wel de vreselijke behandeling van Queenie's personage. In de eerste film wordt ze neergezet als vrouwelijk personage die zich flirty gedraagt en gedachten kan lezen. Ze gebruikt deze elementen van zichzelf om Newt en Tina te redden. Haar vrouwelijkheid is een troefkaart in plaats van haar in de weg te staan. En door haar legimancy (gedachtelezen) kan ze mensen zien zoals ze van binnen zijn, en valt zodoende voor Jacob. In de tweede film is er niets over van dit personage. In haar eerste scene blijkt ze Jacob gehersenspoeld te hebben om ervoor te zorgen dat hij met haar zal trouwen, tegen zijn wil (waarin hij 100% gerechtvaardigd was). Ze wordt boos als Newt haar acties afkeurt, en vervalt in hysteria wanneer Jacob zegt dat hij liever niet trouwt, ondanks dat hij van haar houdt. Haar introductie in deze film is als manipulatieve over-emotionele tiener die geobsedeerd is met trouwen. En dat houdt de rest van de film aan. Ze stormt weg en gaat op zoek naar haar zus Tina in Parijs, waarbij ze overkomt als een hulpeloos meisje, overweldigd geraakt door haar emoties en de gedachten van iedereen om haar heen. En blijkbaar is dat genoeg voor Grindlewald om haar naar de dark side te krijgen, ondanks het feit dat hij geen geheim maakt van zijn plannen om af te doen van alle normale mensen (waaronder dus Jacob) en ze met haar legimency zijn ware aard zou moeten kunnen zien. Haar personage was zwak, haar character arc sloeg nergens op, en er werd duidelijk niet consistent omgegaan met wat ze kon en wilde. Daarbij speelde in op een vreselijk stereotype: het hysterische hulpeloze meisje. 

4. Sommige dingen zijn gewoon slecht geschreven

De vrouwelijke personages, niet alleen Queenie maar ook Nagini en Leta hingen de hele film op de mannelijke personages. Waar ze in de eerste film nog een soort onafhankelijkheid hadden, was daar in deze film niet veel van te zien. Queenie was de hele film bezig met Jacob, Nagini deed niets anders dan zich aan Credence arm vastklampen (zonder eigen motieven of doelen, haar enige rol in deze film was Credence helpen met het vinden van zijn familie en verder niets) en Leta offert zichzelf aan het eind van de film op voor Newt en zijn broer, terwijl ze juist een van de weinige personages was die nog wat interessant toevoegde aan de film. Zelfs Tina, die juist afstand neemt en haar eigen ding besluit te doen, lijkt het grootste deel van de film met Newt en zijn 'verloofde' in haar hoofd te zitten. 

Ondanks het feit dat het een vervolg is op Fantastic Beasts and Where to Find Them en deze film ook Fantastic Beasts heet (the Crimes of Grindlewald is de subtitel), zijn de fantastic beasts ver te zoeken. Ze lijken er achteraf ingeplakt te zijn. Alsof de film geschreven was en iemand vervolgens opmerkte 'uhm, moeten er niet nog monsters in zitten?' Dus hebben ze er nog even een Kelpie show ingestopt en een Zouwu om mee te spelen, in de hoop dat dat genoeg was. Maar ze voegden niets toe aan het verhaal. Zelfs de rol van Pickett, die wel relevant was voor het plot, voelde geforceerd. Ik was Pickett bijna alweer vergeten. En de Nifflers zaten er enkel in voor de verkoop van merchandise. En met de irrelevantie van de fantastic beasts wordt Newt's rol in de film onlogisch: waarom hij? Waarom niet iemand anders? Newt is een magizoologist, geen auror. Hij had geen plaats in deze film, het enige wat hem bond was zijn crush op Tina die uit de lucht kon vallen.

Nog een andere slecht-geschreven element was het introduceren van personages waar verder niets mee gedaan werd. Een voorbeeld daarvan is Newt's assistente, wiens rol is een crush hebben op Newt aan het begin van de film en daarna nooit meer genoemd worden of voorkomen. Ook Nicholas Flamel werd groots geïntroduceerd maar speelde verder niet echt een rol. En ook Leta's halfbroer verdiende beter dan zijn uiteindelijke rol. 

Al met al was er geen logische opvolging van gebeurtenissen en veranderingen in personages, werd er te veel gezegd en niet genoeg laten zien, en als ik niet beter wist, had ik je niet geloofd als je me verteld had dat dit geschreven was door de schrijver van Harry Potter. Als je dan besluit een filmserie te maken om gaten op te vullen of te verbinden met de originele serie, doe het dan in ieder geval goed en maak er iets origineels van in plaats van de ene nazi te vervangen door een ander. 

5. UGH LOVE TRIANGLES

Ahhhh, het deel van de film dat me persoonlijk het meest irriteerde. Mensen die mij persoonlijk kennen weten misschien dat ik niet heel makkelijk overtuigd ben door een romantisch plot. Tenzij het goed en niet te snel opgebouwd wordt en ik kan begrijpen waarom twee personages bij elkaar passen, doet het me niets. In dit geval was er zelfs alleen maar irritatie: relatiedrama leek de emotionele focus te zijn van deze film. Als je telt, zijn er drie mensen die interesse hebben in Newt: zijn assistente die hij volledig negeert, Tina, en Leta. Newt zelf loopt voornamelijk achter Tina aan in de film, maar hij heeft duidelijk een geschiedenis met Leta, wat Tina jaloers maakt. Deze hele situatie was uiterst vermoeiend: tussen de eerste en de tweede film lijkt Tina en Newt vriendschap volledig omgeslagen te zijn, en er zat geen opbouw in hun relatie in deze film. In plaats daarvan moest ik luisteren naar Newt die zei dat Tina kleine voeten en salamanderogen heeft. In plaats van zoveel tijd in de film te besteden aan love triangles en de drama in de relatie tussen Queenie en Jacob hadden ze beter die waardevolle tijd kunnen stoppen in het uitdiepen van personages en het aan elkaar knopen van gebeurtenissen. Dat had voor een veel beter geheel gezorgd. Deze drama maakte de film niet beter, eerder slechter en vermoeiender. 

(En p.s. niets was ongeloofwaardiger dan het idee dat Jude Law's Dumbledore ooit verliefd was op deze Grindlewald. Hij was zo lelijk, hoe kan dat ooit aantrekkelijk zijn?)

7. Elisah, was er dan echt niets goeds aan deze film?

Een begrijpelijke vraag. Ik was dol op de eerste film. Ik was dol op de magische wezens, de manier waarop Newt ermee omging, de humor, de personages, en vooral ook Newt. Ik zag mezelf in Newt: comfortabeler rond dieren dan rond mensen, niet zo handig in sociale interactie, moeite met mensen aankijken. Zorgzaam en behulpzaam zonder zijn introversie te verliezen. Ik was er zo blij mee. Ik had nooit eerder zo'n personage gezien, laat staan als hoofdpersoon in een actiefilm. Dat in combinatie met de prachtige monsters zorgde ervoor dat ik onwijs uitkeek naar de tweede film. Helaas werd dat steeds minder in de aanloop naar de film. Eerst het schandaal rond Johnny Depp die aangeklaagd werd voor huishoudelijk geweld en de steun van J.K. Rowling, wiens eerste serie ging over een slachtoffer van huishoudelijk geweld (kun je je voorstellen hoe pijnlijk dat geweest moet zijn voor fans die zich in hetzelfde schuitje bevonden, voor wie Harry Potter hoop gaf? Om te zien dat je favoriete auteur jouw pijn enkel ziet als iets met fictionele waarde?), daarna de onthulling dat de film over Grindlewald zou gaan (meer dan over fantastic beasts) maar de relatie tussen Grindlewald en Dumbledore als romantisch vaag en impliciet zou blijven, en als laatste de ophef om Nagini waar ik een volledig essay over zou kunnen schrijven. Mijn enthousiasme nam steeds meer af, maar ik wilde de film nog steeds leuk vinden. Toen mijn vriendin zei dat ze de film heel graag wilde zien, heb ik ingestemd samen te gaan, hopend dat het me positief zou verrassen. En ik zeg niet dat er geen positieve elementen van de eerste film terugkwamen in deze film: ik vond de animatie van de Kelpie en vooral ook de Zouwu echt prachtig, ik zou die scènes nog wel 100 keer willen zien. En niets was herkenbaarder dan toen Newt's broer hem ongevraagd een knuffel gaf en Newt volledig verstijfde. En natuurlijk is het mogelijk dat in de volgende film essentiële uitleg zit over deze film, en dingen niet blijken te zijn zoals ze overkwamen. Wie weet heeft Queenie wel Grindlewald's kant gekozen om zijn plannen van binnenuit tegen te werken. Maar dat praat deze film als film op zich nog niet oké. Het feit dat ik een volledig essay van ruim 3000 woorden heb kunnen schrijven over wat er allemaal aan te merken was na het een enkele keer gezien te hebben, geeft wel aan dat er meer slecht dan goed was aan de film. Ik denk ook niet dat ik de deze film nog een tweede keer ga kijken of geld uit ga geven aan het vervolg.

Als laatste is het belangrijk dat ik nog even vermeld dat dit is hoe ik persoonlijk de film ervaren heb. Het is mogelijk dat jij, de persoon die dit leest, de film geweldig vond! En mogelijk was je het volledig oneens met dit essay. Dat is helemaal prima. Ieder heeft een eigen ervaring van een film, en recht op een eigen mening. Ik heb dit niet geschreven om deze film voor je te verpesten. Ik heb het geschreven omdat alle dingen die me frustreerden door mijn hoofd bleven spoken en ik het graag vorm wilde geven in dit essay. En dus heb ik dat gedaan.

Ik denk dat het tijd is om me weer te storten op huiswerk.

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Writer's block, Halloween, Deltarune en nieuwe muziek

Hallo internet! Het is 20 november, precies 1 jaar en 7 maanden sinds de laatste blogpost.

Momenteel zit ik in een beetje rare situatie. Afgelopen maanden zijn goed geweest: ik ben dol op de vakken die ik momenteel volg, alles voelt weer een beetje normaal, en mentaal gezien ben ik in lange tijd niet zo lekker gegaan. Enige probleem is dat ik afgelopen week vast ben komen te zitten in een soort writer's block. Persoonlijk denk ik dat het een gevolg is van alleen maar lezen en kijken, wat passief is, en niet meer actief dingen ermee doen. Ik teken bijna nooit meer, en schrijven doe ik ook nauwelijks nu dat ik deze blog niet meer gebruik. Ik ben een toeschouwer en lijk vergeten te zijn hoe het is om zelf iets te doen. Niet erg handig als je nog 5 gedichten voor sinterklaas moet schrijven en 3x4000 woorden voor filosofie.
Dus begin ik weer bij af: deze blogpost. Lage drempel qua druk, makkelijker omdat het informeel is. Bovendien is er genoeg om over te praten als je zoveel langs ziet komen :)

Halloween
Ik heb dit jaar geen lenzen gekocht voor Halloween, maar ik heb het wel op een andere manier gevierd. Ik heb 7 grote pompoenen gekocht en wat vrienden uitgenodigd om ze samen uit te snijden. Geen van ons had het ooit eerder gedaan maar wilde het wel heel graag een keer doen, dus dit was een ideale manier om Halloween te vieren. Pompoenen uithollen is verrassend slijmerig en vies, en het hielp niet dat ze rechtstreeks van buiten kwamen en dus niet alleen slijmerig maar ook heel koud waren. Ondanks dat hadden we onwijs veel lol en waren de resultaten echt top! Ondertussen zijn de pompoenen die bij ons thuis achterbleven gestorven aan rot en schimmel, maar ze toch tot mijn verjaardag gestaan.

Deltarune
Wat Halloween dit jaar nog beter maakte was een demo/het eerste hoofdstuk van de nieuwe game van Toby Fox. Undertale is mijn favoriete game (ik heb er eerder over verteld) dus ik was dolgelukkig toen hij Deltarune aankondigde. Deltarune is niet een vervolg, maar een soort alternatief universum met deels dezelfde personages, maar een ander verhaal en een andere wereld. En ik kan je vertellen, de game heeft met op geen enkel punt teleurgesteld. De nieuwe personages zijn interessant, goed uitgewerkt, en zijn zo leuk. Ik heb echt een gigantische zwak voor de hoofdpersonages, vooral Ralsei, maar ook de sidecharacters zijn top. Het gevoel voor humor wat Undertale zo leuk maakte zat hier ook weer in, en ik heb op bepaalde momenten moeite gehad mijn lachen in te houden.

De vernieuwde battle mechanics (met meerdere personages vechten) voegen echt wat toe en krijg je redelijk snel onder de knie. Mijn fictionele familie uit Undertale weer terugzien aan het eind was erg emotioneel voor me, ik zal maar eerlijk toegeven. Het is grappig hoe Toby Fox de personages in de nieuwe wereld geplaatst heeft: sommige personages als de oude Gerson zijn er niet meer en hebben een grafsteen bij de kerk, Burgerpants werkt bij Ice-E's Pezza in plaats van het MTT resort, en Undyne is een politieagent terwijl ze hoofd van de royal guard was in Undertale.
Ik ben erg benieuwd hoe de volledige game gaat zijn. Het kan jaren duren voordat die uitkomt helaas. Gelukkig hebben we tot die tijd deze demo :)

Nieuwe albums
In de afgelopen weken zijn er vier albums uitgekomen waar ik naar uit keek: LM5 van Little Mix, Origins van Imagine Dragons, You Know I Know van Olly Murs, en The Greatest Showman Reimagined. Persoonlijk vond ik 3 van deze 4 albums licht teleurstellend.
LM5 is heel ver verwijderd van de eerste 2 a 3 albums die ze uitbrachten. Er zit weinig energie in de nummers, weinig melodie in de zang en het instrumentele deel is heel saai en simpel, met weinig verschillende geluiden of variatie. Niet dat er geen nummers tussen zitten die ik leuk vind (Notice, Think About Us, en American Boy staan in mijn maandelijkse playlist, en ik vond Told You So een lief nummer) maar een meesterwerk is dit album niet. In mijn oren klinkt het hetzelfde als de meeste popmuziek die momenteel uitgebracht wordt.
Origins leek qua sound heel erg op Evolve, waarschijnlijk omdat de nummers rond dezelfde tijd geschreven zijn. Ik hoopte zelf dat het de zonnige kant van Evolve zou zijn, met iets vrolijkere muziek (beetje als hun eerste album) maar dat viel tegen. Geen van de nummers was echt memorabel vond ik, alleen West Coast sprong eruit omdat het een stuk lichter was dan de rest en een beetje het gevoel van Take Me Home, Country Roads heeft.
You Know I Know was een aangename verrassing. Ik was Olly een beetje uit het oog verloren na Never Been Better, waar zijn muziek meer mainstream werd in vergelijking met zijn eerdere, simpele vrolijke vibe. Maar dit album is een feestje, de nummers uitgebracht voor het album waren al veelbelovend en de rest van het album was zeker geen teleurstelling. Ik ga de CD voor lange tijd draaien gok ik.
Toen The Greatest Showman Reimagined werd aangekondigd was ik meteen enthousiast. Ik draai de nummers van de film nog steeds, de soundtrack is heerlijk. Toen Reimagined uit kwam, vond ik het dus ook heel jammer om te horen dat bijna elk van de artiesten de musicalnummers zingen alsof ze hun eigen muziek zingen: zonder echt te laten merken dat ze weten wat ze zingen. De magie van muscialmuziek is dat ze een verhaal meebrengen, en dat was ver te zoeken. Een groot deel van de covers klinken dus vrij leeg. De eerste twee nummers (The Greatest Show door Panic! at the Disco en A Million Dreams door P!nk) waren goed, en Kesha zingt This Is Me met de juiste hoeveelheid emotie, maar de rest deed me heel weinig en hebben er enkel voor gezorgd dat ik de originele nummers meer weet te waarderen. Achteraf gezien had ik het kunnen zien aankomen, het is immers 'reimagined' niet precies hetzelfde gezongen door andere artiesten, maar toch vond ik het jammer.

Dat was het wel voor nu. Het was fijn om weer eens gewoon te schrijven wat ik denk, zonder de regeltjes voor academische essays en technische termen. Hopelijk heeft het geholpen, en anders heeft het er in ieder geval voor gezorgd dat ik me iets beter voel.

Tot de volgende keer/ooit!

❤ Elisah