One year later

Hallo internet! Vandaag is een speciale dag, en dus is dit een speciale post. Het is namelijk precies een jaar geleden dat ik deze blog maakte! Dus het is tijd om eens te kijken wat ik dit jaar wel en niet gedaan heb.

Blogstatistieken
Ik kan het niet laten.

• Op het moment van schrijven heeft deze blog 3.930 views in totaal
• Van de 3.930 waren 2.517 uit Nederland, 748 uit de VS, 115 uit Oekraine (waarom?), 71 uit Rusland, 49 uit Portugal, 41 uit België, 33 uit Frankrijk, 19 uit Duitsland, 17 uit Polen en 17 uit Roemenië. 
• 69% van alle pageviews waren op Google Chrome (goedzo), 13% Firefox en 18% overige browsers (waaronder 1% Internet Explorer want wie gebruikt dat nog)
• 77% gebruikte Windows of Android om mijn posts te bekijken, en hebben dus een goede keuze gemaakt. 
• Augustus 2015 had de meeste views in totaal: 485
• De top 5 posts met de meeste views zijn de invalpost (86), een bloedserieus kutprobleem (64), here goes nothing (52), Coolblue is good for you (44) en het is officieel Te Heet (38)
• Ik heb in een jaar precies 140 posts geüpload, en 3 posts geschreven maar nooit afgemaakt.
• Er zijn drie officiële themaweken geweest: de regenboogweek, de boek-marathon en de vrouwenweek, en nog een reeks posts over SPACE
• 87 van de 143 posts bevat het woord 'boek'

Mijn grote tussenjaar to-do lijst

• Natuurkunde. Gelukt? HECK YES. Ik ben begin september vorig jaar een pittige cursus natuurkunde begonnen, waarbij ik in 2,5 maand 3 jaar natuurkundestof moest leren. In december bleek ik met een 6,1 geslaagd te zijn voor het examen.
• Gebarentaal. Gelukt? Soort van? Ik ken het Nederlandse alfabet volledig uit mijn hoofd, net als een aantal basisuitdrukkingen en gebaren. 
• Werken in een boekwinkel. Gelukt? Nope. Al moet ik zeggen dat ik daar niet extreem mee zit. Het had leuk geweest, maar blijkbaar wil iedereen in een boekwinkel werken. Wat een verassing.
• Vrijwilligerswerk in de bieb. Gelukt? ECHT WEL. Ik heb het elke woensdagochtend onwijs naar mijn zin omgeven door boeken, oude roddeldametjes die cholesterolgehaltes en liefdeslevens bespreken en kleine kindjes die me toch wel zeer intimiderend vinden. Ik ben echt handig geworden in boeken plastificeren en repareren en het is toch wel leuk als er elke week weer een ander klusje voor je klaar staat.
• Meeloopdagen en open dagen. Gelukt? Ja. Ik heb toch wel flink wat universiteiten en studies gezien, wat me echt geholpen heeft met kiezen.
• Boek schrijven. Gelukt? Nope. Maar als ik heel eerlijk ben keek ik er ook niet heel serieus tegenaan. Als ik het echt had gewild, had ik er voor de volle 100% mee bezig moeten gaan.
• Een profielwerkstuk. Gelukt? Nee, helaas. Ik ben heel slecht in keuzes maken en kon steeds maar niet kiezen. Toch is 'rituelen en gebruiken bij het overlijden door de eeuwen en kilometers heen' wel een onderwerp dat ik in mijn achterhoofd hou. Misschien een wijsbegeerte-scriptie? De dood is interessant man.
• Rijbewijs. Gelukt? HAHAHA, NOPE. Zoals ik al zei in de post: super onwaarschijnlijk. Ik heb het overwogen, en dat was het. Ik heb tot nu toe nog geen spijt gehad.
• Boekbinden. Gelukt? Half. De cursus die ik op het oog had was me uiteindelijk te duur en ging minder over echt boekbinden en meer over het maken van een DIY-fotoalbum etc. In de bibliotheek heb ik nog wel tips en trucks gehad van een van de dames daar.
• Anglia-exam. Gelukt? Nah. Geen aandacht meer aan besteed. Het is een beetje naar de achtergrond verdwenen helaas.
• Koken. Gelukt? Ik denk het? Ik heb in het afgelopen jaar meer taarten gebakken dan in de rest van mijn leven, en die zijn allemaal eigenlijk helemaal goed gelukt verrassend genoeg. Dus dat klinkt wel alsof ik geslaagd ben. Nou moet ik er wel bij zeggen dat dat natuurlijk onder bakken valt. Qua koken heb ik niet veel meer gedaan dan in mijn vingers schillen in plaats van in de aardappels, pizza in de oven gooien (de oven en ik kunnen het best aardig vinden nu) en macaroni maken. Maar toch, niet verkeerd!
• Film- en boekenrecensies. Gelukt? Ik vind van wel. Er zijn er flink wat te vinden op mijn blog, ook al staat die super-uitgebreide 5 kantjes lange Captain America: Civil War review nog altijd in mijn concepten.
• Paardrijden, boogschieten en tekenen. Gelukt? Grotendeels. Ik ben bijna het hele jaar vier dagen in de week op stal geweest en ik ben onwijs vooruit gegaan. Ook heb ik onwijs veel getekend en ben ik zelfs mensen gaan tekenen, iets wat ik voorheen nooit deed. En ik hoefde me niet schuldig te voelen want ik deed het immers niet meer tijdens de wiskundeles. Boogschieten daarentegen is niet zo geweldig uitgepakt. Ik mis het onwijs, maar ik vond de vereniging niet mijn ding. Ik ben nog steeds aan het overwegen een eigen boog te kopen, maar die dingen zijn niet goedkoop helaas.

Dat was de lijst! De meeste dingen die ik echt graag wilde bereiken heb ik toch grotendeels bereikt. En ik heb om precies te zijn 108 boeken gelezen in mijn tussenjaar. So there's that. 

Dit jaar is niet zo geweldig geweest als ik gehoopt had. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat ik me nu beduidend beter voel dan in de vijfde of zesde van de middelbare. In beide gevallen maakte ik mezelf helemaal gek. In dat opzicht zie ik wel uit naar studeren. Het geeft wat structuur en een doel in mijn leven, en dat kan helemaal geen kwaad. Ik hoop alleen dat ik geen enorme breakdown krijg van dat hele perfectionisme/uitstelgedrag ding. Dat wordt afwachten.

Dit gaat hoogstwaarschijnlijk niet de laatste post op mijn blog blijven. Ik zal van tijd tot tijd toch dingen hebben die ik kwijt wil, of wil schrijven, of wil delen met de wereld.

Dus, zoals altijd:

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Once upon a time...

Hallo internet! Vrijdag was er een kleine borrel op stal en ging het over sprookjes, en vandaar de inspiratie voor een post over mijn favoriete verhalen als kind. Voor de grap heb ik alle sprookjesboeken in huis bij elkaar gevist, en dit is het resultaat:

Het onderste boek is mijn persoonlijke favoriet vanwege de prachtige tekeningen. Kijk dan hoe mooi:

Mijn favoriete sprookjes

1. De Wilde Zwanen. Nee, het feit dat de hoofdpersoon Eliza heet staat er los van. Ik heb altijd een zwak gehad voor dit sprookje. Het vertelt het verhaal van een prinses, wiens elf geliefde broers in zwanen veranderd worden door haar slechte stiefmoeder. Om haar broers te redden, moet ze elf hemden maken van brandnetelvlas, zonder een woord te spreken. Echt een supergaaf verhaal met een geweldig meisje in de hoofdrol.
2. De Sneeuwkoningin. Dit sprookje, ook van Andersen, is heel lang voor een sprookje. Het is opgedeeld in verschillende stukken. De Sneeuwkoningin gaat over Gerda en Kai. Kai krijgt splinters van een spiegel gemaakt door duivels in zijn hart en ogen, waardoor hij opeens alleen de slechte dingen in de wereld ziet en zijn hart in ijs veranderd. De Sneeuwkoningin ontvoerd hem, en Gerda ondergaat een enorm avontuur om hem terug te halen. Nog een geweldige hoofdpersoon met een enorm doorzettingsvermogen.
3. Het Meisje met de Zwavelstokjes. Dit is zowel een favoriet sprookje als een sprookje wat ik eigenlijk het liefst nooit lees. Het heeft namelijk geen happy ending en is eigenlijk hartstikke zielig. Waarom lazen mijn ouders me dit voor elke winter? Wiens idee was dat?
4. De Vijvervrouw. Dit sprookje is me zo vaak voorgelezen omdat ik het steeds weer opnieuw wilde horen. Het gaat over een domme jonge prins en een arm meisje die veel beter verdient al zet ik het zelf. ‘Als het vrijdag is en volle maan, dan moet je oppassen. Dan is de wereld behekst. Wie in die nacht bij een vijver komt, die ziet de vijvervrouw. Zij komt stil naar boven, zonder dat er een rimpel in het water beweegt. Zij zegt niets en kijkt je met haar ijskoude ogen aan. Dan wenkt zij met haar witte hand en je gaat het water in of je wilt of niet. Er is niemand die je helpen kan. Het water sluit zich boven je hoofd en wat er dan met je gebeurt, dat weet geen sterveling.’ De domme prins doet het toch. Wat een sukkel.
5. De Tondeldoos. Dit sprookje was niet heel speciaal, en persoonlijk vind ik dat hij zijn happily ever after niet echt verdient had, maar ik vond het als kind altijd zo grappig. Het verhaal gaat over een soldaat, die een tip krijgt van een oude heks om een holle boom in te gaan en daar zo veel geld te halen als hij mee kan nemen. Dat is verder volledig oninteressant. Wat wel geweldig was, waren de drie honden die het geld bewaakten. De eerste had ogen zo groot als schoteltje, de tweede had ogen zo groot als wielen, en de derde had ogen zo groot als de ronde toren. 
6. Het Vrouwtje van Stavoren. Het vrouwtje van Stavoren kreeg precies wat ze verdiende na haar hebzuchtige, arrogante gedrag. Wat een bitch. Jammer dat de rest van Stavoren er ook onder moest lijden.
7. Vrouw Holle. Deze vond ik leuk om dezelfde reden. Een lief assepoestertje werkt hard en doet haar best hulp te bieden en wordt daarvoor beloont, en haar luie, gemene stiefzusje krijgt precies wat ze verdient. Satisfying.
8. Tafeltje-dek-je, Ezeltje-strek-je, Knuppel-uit-de-zak. Dit verhaal is precies wat de titel zegt. In combinatie met twee opgelichte broers en een slimme die een dief een koekje van eigen deeg geeft. En hey, een tafeltje die zichzelf dekt met heerlijk eten, een ezeltje dat geld uitspuugt en een automatische knuppel die mensen tot moes mept zijn allemaal wel heel erg praktische attributen. 

Het grappige aan sprookjes is dat ik soms vergeet hoe ontzettend grof ze zijn in vergelijking met de Disney versie. De voetjes van de kleine zeemeermin voelden alsof er messen in gestoken werden bij elke stap die ze zette, en de stiefzusjes van Assepoester hakten hun eigen tenen en hielen eraf om in het glazen muiltje te passen. En dan hebben we het nog niet eens hierover gehad:

Hiermee ben ik opgegroeid. Dat is even schrikken.

Anyways, ik ben afgelopen dagen lekker bezig geweest met het nakijken van een ruim 300 pagina's lang verhaal in het Engels omdat ik het toch al 5 keer gelezen heb en er flink wat typefoutjes in zaten. Het was een uitdaging gezien het feit dat Engels een tweede taal is, maar ik vond het leuk om te doen. 

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Dag 6: Coole vrouwen in alle soorten en maten

Hallo internet! Deze week begon zo goed... Zondag heb ik de hele dag dingetjes voor het komende schooljaar (oh nee, academisch jaar) uitgezocht, en was ik 's avonds helemaal klaar met mijn laptop. Daarom dus vandaag de laatste post van de week.

IK WORD GEK ER IS EEN MUG IN MIJN KAMER MAAR IK ZIE HEM STEEDS NET IN MIJN OOGHOEK EN DAN IS HIJ METEEN WEER WEG AAHHHHH.

Okee.

Julie D’Aubigny (1670–1707)
Ook wel bekend als Mademoiselle Maupin. Julie was een 17e eeuwse Franse opera zangeres wiens leven een fictieboek had kunnen zijn. Julie's vader trainde jongens aan het hof van King Louis XIV, en zijn dochter kreeg les samen met de jongens. Op die manier leerde ze dansen, lezen, tekenen en schermen, en vanaf jonge leeftijd droeg ze al vaak jongenskleren. Toen ze op haar 14 uitgehuwelijkt werd, veranderde dat niets aan haar wilde personaliteit. Ze ging er vandoor met een schermdocent, die moest vluchten omdat hij een man vermoord had in een illegaal duel. Onderweg gaven ze samen scherm-demonstraties en lessen, en Julie bleek al snel veel beter te zijn dan haar vriendje. Zo goed zelfs dat sommigen niet geloofden dat ze echt een meisje was, zeker omdat ze nog steeds mannenkleren droeg. In Marseille sloot ze zich aan bij een operagroep, waar ze de naam La Maupin aannam. Ondertussen was Julie verveeld geraakt en had ze de schermdocent gedumpt. Ze werd verliefd op een handelaarsdochter. De handelaar, wanhopig ze uit elkaar te houden, stuurde zijn dochter naar een klooster. Alsof dat iets uitmaakte. Julie sloot zich aan bij hetzelfde klooster en genoot van haar tijd samen met meisje. Ze ontsnapten samen toen een oude non stierf. Julie stal het lichaam, dropte het in de kamer van haar vriendin en zette het klooster in de fik. As you do. Drie maanden later raakte ze weer verveeld, dropte ze het meisje bij haar familie en ging er weer vandoor. Helaas was het afgefikte klooster niet onopgemerkt gebleven, en werd ze ter dood veroordeeld. Gelukkig was ze niet dom en overtuigde ze een van de mensen aan het hof waar ze opgegroeid aan de koning te vragen de veroordeling in te trekken. Ze trok verder naar Parijs, waar ze opnieuw opera ging doen en onwijs populair werd. Dit alles gebeurde voor haar twintigste trouwens, even voor de duidelijkheid. Anyway, als populaire zangeres had ze een reputatie die nog wilder was dan ze al had. Toen er een andere operazanger was die alleen gemene dingen over haar te zeggen had, daagde ze hem uit tot een duel. Die sloeg hij af omdat ze toch maar een meisje was. Dus toen mepte ze hem met een stok en stal wat spullen van hem als prijs. Toen hij de dag daarna beweerde aangevallen te zijn door een groep dieven, noemde ze hem een leugenaar en gooide ze de gestolen spullen op de grond om te bewijzen dat zij het geweest was. Op een andere avond was er een man die haar kleding bespotte, dus toen kwam ze in een gevecht terecht met hem en zijn twee vrienden. Ze won en stak haar zwaard door zijn schouder heen. Ze heeft wel haar excuses aangeboden naderhand, en ze bleven bevriend. En dan was er ook nog die avond dat ze naar koninklijk bal ging, gekleed als man, en ze een jonkvrouw zoende waar iedereen bij was. De drie mannen die geïnteresseerd waren in de jonkvrouw daagden haar uit voor een duel, die ze won. Natuurlijk. Ze kwam er mee weg, maar besloot toch te vluchten naar Brussel, waar ze opnieuw bij de opera ging. Later ging ze terug naar Parijs, en ze stierf een paar jaar daarna. Niemand weet waaraan. Oh ja, ze was de hele tijd getrouwd. Maar ik denk dat ze dat vergeten was.

Brenda Howard (1946-2005)
Brenda was Joodse, biseksuele, polyamory activiste die bekent is om het organiseren van oa de eerste LGBT pride events. Daarnaast was ze een actief lid van het Gay Liberation Front, Gay Activists Alliance, Coalition for Lesbian and Gay Rights, BiPAC en BiNET USA. Ze was medeoprichter van de New York Area Bisexual Network, en een belangrijk figuur in de LGBT community in general. Oh en ze was deelnemer bij de Stonewall Riots, een uitgesproken feminst, een prostituee, en een anti-Vietnamoorlog protesteerder. En voor de mensen die nog steeds van mening zijn dat biseksuelen in een 'hetero-relatie' niet thuis horen op pride events: ze had een relatie met een man.

Anne Bonny en Mary Read (1697-1782)

Tijd voor nog een wild verhaald. Anne Bonny en Mary Read waren piraten. Ondanks de 'vrouwen op een schip brengen ongeluk' onzin in de piratenwereld.
Anne was een buitenechtelijk kind van een dienstmeisje, maar haar vader was zo geïntrigeerd door haar dat hij haar jongenskleren aan deed en haar introduceerde als een zoontje van een kennis die hij onder zijn hoede zou nemen. Toen de leugens boven water kwamen, vluchtten ze met zijn drieën naar Charleston. Toen Anne's moeder stierf, werd Anne steeds wilder. Ze stak een dienstmeisje neer, en vermoorde bijna een man die haar probeerde te verkrachten. Haar vader was het niet eens met haar rebellie en zette haar op straat. Ze trouwde een matroos die piraten uitleverde aan de gouverneur. Terwijl hij daar druk mee bezig was, hing Anne rond in pubs en ging ze vreemd. Uiteindelijk ging ze er vandoor met een piraat met de naam John “Calico Jack” Rackam. Het grootste deel van de tijd als deel van de crew liep Anne erbij als vrouw, maar bij contact met andere schepen droeg ze een mannenuitrusting, inclusief zwaard en pistolen.
Het is niet helemaal bekend hoe Anne Mary Read ontmoette, maar ze waren samen deel van Rackam's crew. Mary droeg het grootste deel van de tijd ook mannenkleren, en de vrouwen konden het direct goed met elkaar vinden. Afhankelijk van de bron hadden ze zelfs een relatie met elkaar.
Mary had veel gemeen met Anne: ook zij had als kind zich voorgedaan als jongen, zelfs nog iets langer. Toen ze op een Nederlands schip naar West-Indie voer, werden ze overvallen door Engelse piraten. Die zagen Mary aan als mede-Engelsman en vroegen haar zich bij hen aan te sluiten.
Niemand verdachte Mary ervan een vrouw te zijn: ze was grof, agressief, en schold veel. Rackam was eerst jaloers op hoe veel Anne Mary mocht, tot hij erachter kwam dat ze een vrouw was. Hij besloot het geheim te houden.
Anne en Mary vochten eigenlijk altijd zij aan zij, en ze waren meedogenloos. Het schijnt dat Anne vaak met haar bloes open vocht, als afleiding voor de mannen die ze in de pan hakte.
Op een dag, toen bijna de hele crew stomdronken was, werden ze overvallen door mensen van de gouverneur, en Rackam gaf zich over. Maar Anne en Mary waren het daar niet mee eens. Ze bleven op het dek en vochten tot uiteindelijk ook zij overmeesterd werden. De hele crew werd ter dood veroordeeld. Rackam vroeg voordat hij opgehangen werd Anne nog een laatste keer te zien. Maar in plaats van steun in zijn laatste momenten, zei ze tegen hem “If you had fought like a man, you need not have been hang’d like a dog.”
Mary en Anne zouden de dag daarna opgehangen worden, maar ze onthulden dat ze beiden vrouwen waren en beweerden dat ze allebei zwanger waren, waarna ze vrijgesteld werden. Mary stierf uiteindelijk in een Jamaicaanse gevangenis aan koorts, maar wat er met Anne gebeurt is weet niemand.

Nou. Zo is het wel genoeg geweest.

Ik vond het leuk om alles op te zoeken, maar betrouwbare bronnen zijn altijd lastig en hier is meer tijd in gaan zitten dan ik verwacht had.

Voor meer geweldige verhalen en vrouwen, Rejected Princesses is een gave website met vrouwen uit elke tijd en elke plaats.

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Dag 5: De vrouw die de Apollo 11 naar de maan hielp

Hallo internet! Nou, dit liep snel in de soep. Gisteren heb ik de hele middag doorgebracht met mijn vriendin (films kijken, iedereen vernietigen met pictionairy en het namenspel, etc.) en vandaag was ik niet vooruit te branden. Echt zo'n dag waarop alles moeite kost en niets wil.

Maar ik probeer het toch!

Margaret Hamilton (1936-present)

Dit is Margaret Hamilton in 1969, naast de software codes die er voor gezorgd hebben dat de Apollo 11 met Neil Armstrong erin veilig op de maan geland zijn.
In haar tijd was programmeren nog geen aparte studie of richting, en was het iets wat je moest leren door het te doen. Margaret had enkel haar bachelor wiskunde met een minor filosofie op zak toen ze een interim baan kreeg bij MIT (Massachusetts Institute of Technology), om daar software te ontwikkelen om het weer te voorspellen. Haar succes hiermee was wat haar interessant maakte voor NASA. Dankzij MIT werd ze uiteindelijk director en supervidor van software programming voor Apollo en Skylab. Dat klinkt grootser dan het was destijds, software stond nog in de kinderschoenen en er was niet heel veel respect voor het werkgebied. Margaret's team was verantwoordelijk voor het navigatie-systeem en het landingssysteem voor meerdere Apollo-vluchten. De Apollo-11 was een van haar hoogtepunten. Haar bijdrage bleek essentieel tijdens de vlucht: vlak voor de landing ging er opeens een alarm af, omdat er een overload aan data was als gevolg van de radar (onnodig voor de landing) die steeds signalen bleef sturen naar de computer. Gelukkig was de software zo geprogrammeerd dat acties met een hogere prioriteit (landen) acties met een lagere prioriteit konden onderbreken. Uiteindelijk bleek het probleem voort te zijn gekomen uit een error in de checklist manual. De terugkoppelende radar schakelaar was verkeerd aangesloten.
“Due to an error in the checklist manual, the rendezvous radar switch was placed in the wrong position. This caused it to send erroneous signals to the computer. The result was that the computer was being asked to perform all of its normal functions for landing while receiving an extra load of spurious data which used up 15% of its time. The computer (or rather the software in it) was smart enough to recognize that it was being asked to perform more tasks than it should be performing. It then sent out an alarm, which meant to the astronaut, “I’m overloaded with more tasks than I should be doing at this time and I’m going to keep only the more important tasks; i.e., the ones needed for landing.” …Actually, the computer was programmed to do more than recognize error conditions. A complete set of recovery programs was incorporated into the software. The software’s action, in this case, was to eliminate lower priority tasks and re-establish the more important ones…If the computer hadn’t recognized this problem and taken recovery action, I doubt if Apollo 11 would have been the successful moon landing it was.” zei Margaret in een brief naar het blad Datamation.
Het was onmogelijk tests in de ruimte uit te voeren, dus om zeker te zijn van succes maakt Margaret gebruik van simuators die de samenwerking van software, hardware en de astronaut kon demonstreren. Door daar flink veel tests mee door te lopen en de resultaten te analyseren hebben ze een hoop problemen kunnen vermijden.
Margaret vertelde trouwens in latere interviews over dat er vooral mannen in haar werkveld waren, maar dat er weinig onderscheid werd gemaakt. Het was niet belangrijk en er werd eigenlijk geen waarde aan gehecht.
Margaret kreeg later de Exceptional Space Act Award van NASA voor haar werk aan de Apollo systemen, en ze kreeg credit voor het bedenken van de term "software engineering", waarmee ze onderscheid wilde maken tussen werk aan hardware en werk aan software, iets wat in die tijd in een adem genoemd werd.

Tadaa! Het is tien minuten voor middernacht, dus voor vandaag ben ik nog op tijd. Ik zal kijken of ik morgen twee blogposts erop kan gooien.

Tot morgen!

❤ Elisah

Dag 4: DE SCIENCE LADIES (eindelijk)

Hallo internet! Vandaag was een nog betere dag dan gisteren. Ik heb een heerlijke duinrit gemaakt te paard, mijn zusje heeft eindelijk het Meesterwerk 'Straight Outta Oz' van Todrick Hall gezien (als je het nog niet kent, GA KIJKEN, deze gozer is geniaal en heeft alles ZELF BEDACHT EN GEMAAKT), en ik heb iemand aangestoken met het Welcome to Night Vale virus :)

Anyways hier zijn dan eindelijk de wetenschapperessen (wetenschapperinnen?)

Ada Lovelace (1815-1852)
AKA DE ALLEREERSTE PROGRAMMEUR OOIT. I'm not kidding. Ze was geniaal. De vader van Ada Lovelace was de dichter Lord Byron, die haar achterliet met haar moeder toen ze net een maand was. Dat ondanks dat volgens de wet de kinderen bij een scheiding naar de vader gingen. Haar moeder zorgde ervoor dat Ada les kreeg in wiskunde en andere wetenschappen, uit angst dat ze anders ook een dichter zou worden. Dit was uniek, want vrouwen werden in die tijd buitengesloten in wetenschappelijk onderwijs. Ada had van jongs af aan een talent voor wiskunde, en was onwijs geïnteresseerd in machines. Op haar 17e ontmoette ze Mary Somerville, een Schotse wiskundige en astronoom, die haar aanmoedigde zich verder te verdiepen in de wiskunde, een advies wat ze besluit op te volgen. Toen ze 19 was hoorde ze van Mary over de plannen van Charles Babbage om een analytische machine te maken. Ze raakte dik bevriend met Babbage en leerde veel van hem. In opdracht van Babbage vertaalde ze een samengevat artikel van de Italiaan Luigi Menabrea over de analytische machine. Hij had haar gevraagd haar eigen aantekeningen eraan toe te voegen, 'omdat ze de machine zo goed begeep'. Ada's vertaling werd uiteindelijk ruim drie keer zo lang en bevatte codes die beschreven hoe letters gebruikt konden worden in het systeem en hoe Bernoulli nummers berekend konden worden. Het laatste word beschouwd als het eerste algoritme uitgevoerd door een machine, en daarbij het eerste computerprogramma. Daarnaast voorspelde Ada dat computers veel meer zouden kunnen dan enkel numerieke berekeningen uitvoeren, zoals Babbage dacht. Ze was van mening dat ook muziek, afbeeldingen en geluiden vertaald moesten kunnen worden naar digitale codes. Haar ideeen, codes en bevindingen zouden later een inspiratiebron zijn voor Alan Turing.
Ze heeft helaas nooit haar codes in werking gezien en werd in haar tijd nauwelijks erkend. Ze stierf op 36 jarige leeftijd aan baarmoederkanker.

Help, het is al half 12..

Elizabeth Blackwell (1821-1910)
Deze dame trok zich gewoon nergens iets van aan. Elizabeth, geboren in Engeland maar als kind geëmigreerd naar de VS, was eerst als onderwijzeres aan het werk, maar wilde het liefst geneeskundige worden. Helaas was dat in die tijd als Amerikaanse vrouw onmogelijk. Ze besloot te stoppen met lesgeven en ging als huishoudster werken bij een natuurkundige en zijn familie. In haar vrije tijd bestudeerde ze elk mogelijk medisch boek dat de familie bezat. Ze werd ook activist voor het afschaffen van slavernij in die tijd. Uiteindelijk begon ze zich in te schrijven voor medische opleidingen aan elke instelling die ze kon vinden. Uiteindelijk werd ze toegelaten op het Geneva College in New York. 'Ze gaat de studie toch nooit afmaken', dachten ze daar. FOUT. Ze doorliep de hele studie en slaagde op 11 januari 1849 als beste van haar klas. Daarmee werd Elizabeth de eerste vrouw in de Verenigde Staten met een medische graad. Een aantal jaar na haar slagen opende ze haar eigen ziekenzaal, waar ze tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog verpleegsters trainde. Later opende ze een ziekenhuis om vrouwen en mannen op te leiden tot dokters en artsen. Toen dat geen groot succes bleek (seksisme was nog altijd een ding), opende ze met haar zus een kliniek in New York. In 1869 vertrok Elizabeth naar Engeland, waar ze de 'London School of Medicine for Women' opende en les ging geven. Na haar pensioen in 1877 heeft ze nog een aantal jaren boeken geschreven. Ze stierf op 89 jarige leeftijd.

Ahhhh help, nog 5 minuten... Dat gaat me nooit lukken. Ugh.

Marie Curie (1867-1934)
Ze werd geboren als Marya Sklodowska in Warschau, Polen, en emigreerde in 1891 naar Frankrijk. Als immigrant en vrouw zat het daar niet erg mee, maar ze had een doel: natuurkunde studeren aan de Sorbonne. Na 2 jaar haalde ze haar graad al, als beste van haar jaar. Een jaar daarna haalde ze haar graad wiskunde. Maar haar zus had haar studie gefinancierd, en Marya was straatarm. Ze bleef al haar tijd wijden aan wetenschap en onderzoek, en in 1894 ontmoette ze Pierre Curie, ook een natuurkundige. Een jaar later trouwden ze en veranderde Marya haar naam naar Marie Curie. Samen met haar man begon ze onderzoek te doen naar de mysterieuze straling die uranium uitzendt. In haar onderzoek ontdekte ze nog twee elementen met straling: polonium (vernoemd naar haar vaderland) en radium (omdat het zo radioactief was). Het woord radioactief is trouwens ook bedacht door Marie Curie. Het proces waarbij ze deze elementen probeerden te isoleren uit erts was onwijs gevaarlijk, zeker omdat er geen afzuiginstallatie was in het oude lab waar ze werkten, en omdat ze het uraniumerts met blote handen bewerkten. Ze waren voor lange tijd blootgesteld aan de sterke straling.
Ze kreeg samen met haar man in 1903 de Nobelprijs voor de natuurkunde, waarmee ze de eerste vrouw was die de Nobelprijs ontving. In 1906 kreeg Pierre Curie een verkeersongeluk en overleed hij, waarna Marie zich alleen maar meer focuste op haar onderzoek. Marie werd de eerste vrouwelijke hoogleraar aan de Sorbonne. 8 jaar na het ontvangen van haar eerste Nobelprijs won ze haar tweede, deze keer voor de scheikunde. En dit alles bereikte ze dus in 20 jaar tijd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog begon ze zich te verdiepen in röntgenstraling samen met haar oudste dochter Irene (die later ook de Nobelprijs zou ontvangen). Ze stierf op 66 jarige leeftijd aan leukemie, waarschijnlijk door de radioactieve straling. Ze werd naast haar man begraven.
De eenheid Curie en het element Curium werden naar haar vernoemd.

Ik zag twee muggen rondvliegen in mijn kamer en ik heb er pas eentje dood gemept... THE HUNT IS ON. Na het laatste stuk van deze blog.

Nettie Stevens (1861-1912)
Het is vandaag een belangrijke dag! Het is 7 juli (nou ja, dat was het gisteren, het is ondertussen 1 uur 's ochtends) en dat betekent dat het precies 155 jaar geleden is dat deze dame geboren werd! Yay.
Nettie Stevens krijgt niet de waardering die ze verdient. Het wordt een beetje laat ondertussen, dus ik hou het kort. Nettie Stevens was de persoon die erachter kwam dat geslacht gedetermineerd wordt door de XX en XY chromosomen. Helaas heeft ze heel lang geen credit gekregen voor deze ontdekking, omdat rond die tijd ook Edmund Beecher Wilson met deze ontdekking kwam. Later bleek dat Nettie Stevens hem voor was en haar werk ook veel beter klopte. Take that, Wilson!

Ik ga nog even op zoek naar de laatste mug(gen) en daarna ga ik naar bed.

Tot morgen! (vandaag?)

❤ Elisah

Dag 3: Agnodice

Hallo internet! Vandaag is een goeie dag, want ik kwam twee blije, fluffy honden tegen en dag 3 van de vrouwenweek is hier! En vandaag is een shout-out naar alle vrouwen in de geschiedenis van de wetenschap.

Agnodice (4e eeuw v. Christus)
Deze vrouw was gewoon super stoer. Echt superstoer. Agnodice werd geboren in Athene. Haar familie was vrij rijk, wat ervoor zorgde dat ze het een en ander aan privileges had. Voor de dood van Hippocrates van Kos, 'de vader van de westerse geneeskunde', mochten vrouwen nog gynaecologie, verloskunde en genezing studeren, maar toen de leiders van Athene erachter kwamen dat sommige vrouwen ook abortussen uitvoerden, werd het een misdaad. Kon dat Agnodice iets schelen? Nope. Ze zag steeds meer vrouwen sterven aan een pijnlijke dood bij het krijgen van een kind, en werd vastbesloten er iets aan te doen. Ze knipte haar haar af, trok mannenkleding aan en vertelde iedereen dat ze een zieke vriend ging opzoeken (geloofwaardige smoes in die tijd). Ze vertrok vervolgens naar Egypte om een studie geneeskunde te beginnen. Ze studeerde bij Herophilos in Alexandria, en toen ze de juiste kwalificaties had ging ze meteen terug naar Athene om daar in het veld aan de slag te gaan. Toen ze een hoogzwangere vrouw hoorde schreeuwen in pijn bood ze direct hulp aan, maar de vrouw wilde niet geholpen worden door een man. Het was in die tijd sowieso een beetje not done om om hulp te vragen tijdens de zwangerschap. Agnodice onthulde aan de vrouw dat ze geen man was, en hielp toen met de bevalling. Zowel het kind als de moeder overleefden het. Door het succes hoorden steeds meer vrouwen van de dokter die eigenlijk een vrouw was en vrouwen begonnen van heinde en verre te komen om geholpen te worden door Agnodice. Toen de mannelijke dokters erachter kwamen dat hun diensten steeds minder nodig waren, begonnen ze roddels te verspreiden. Ze beschuldigden Agnodice van het verleiden van de vrouwen, en beschuldigden de vrouwen van het faken van ziektes. De jaloerse mannen van de geholpen vrouwen en de mannelijke dokters begonnen een rechtszaak tegen haar. Toen ze haar wilde veroordelen trok ze haar bloes uit en onthulde ze aan iedereen dat ze een vrouw was en nee, ze was dus niet de vrouwen aan het verleiden. Helaas zorgde dat er alleen maar voor dat de Atheense mannen zich vernederd voelden omdat een vrouw beter in de baan was dan zei, en ze beschuldigden haar vervolgens van oplichterij. Ze dreigden haar op te hangen, maar ze haalde hen over dat ze niet schuldig was daarvan. Toen gingen de mannen over op het aanklagen op grond van de wet die zei dat vrouwen geen geneeskunde mochten studeren. Op dat moment kwamen de geholpen vrouwen aanzetten en prijsden haar haar succes als dokter en beklaagden hun mannen voor het dreigen met executie. Wat wel te verwachten was gezien het feit dat ze hun leven te danken hadden aan Agnodice (het mannelijk ego is soms zo sneu). Agnodice werd vrijgesproken en vanaf dat moment mochten vrouwen weer  geneeskunde studeren. THANK YOU, AGNODICE. En de andere Atheense vrouwen die hun man even streng toespraken natuurlijk.

Okee, weet je wat het punt is nu? Vandaag was een lange dag. En dit was een lang verhaal. Dus dat betekend dat ik de science vrouwen weer een dag ga uitstellen. Vergeef me, Marie Curie. Morgen komt jouw verhaal in de spotlight te staan. Als het meezit.

Tot morgen!

❤ Elisah

Dag 2: De Nachtheksen

Hallo internet! Dag 2 is hier en vandaag doen we een geschiedenislesje over de dames die niet thuis zaten en de klusjes van de mannen overnamen terwijl die oorlog voerden.

Die Nachthexen
Ook (on)bekend als een groep badass Russische vechtpiloten onder leiding van Yevdokia Bershanskaya tijdens de Tweede Wereldoorlog. De dames waren leden van het 588e nachtbommenwerpers regiment Taman, een eenheid van de Sovjet-Unie luchtmacht. Naast de 558e waren er nog twee volledig vrouwelijke eenheden. Deze vrouwen, samen een paar honderd, waren de eersten die zelf vechtmissies uitvoerden in plaats van alleen achter de schermen mee te helpen. Een Duitse commandant schreef in 1942 "We konden gewoon niet begrijpen dat de Sovjet luchtmacht die ons de grootste problemen veroorzaakten vrouwen waren. Deze vrouwen waren nergens bang voor.'
Maar dat is lang niet alles. De Sovjet-Unie had belabberde uitrusting in WO2, en omdat deze eenheid bestond uit enkel vrouwen, kregen zijn de meest belabberde uitrusting van allemaal. En daarmee bedoel ik tweedekker-vliegtuigen uit WO1 die nauwelijks konden vliegen.

Zo'n ding dus. Origineel gebruikt voor landbouw. Super licht ontvlambaar. De navigator zat voorin en de piloot zat erachter. En niet alleen waren die dingen onwijs krakkemikkig, ze maakten ook nog eens idioot veel lawaai. En met deze dingen moesten de vrouwen stealth missies uitvoeren. 'Hoe moesten ze in hemelsnaam onzichtbaar bommen werpen met zo'n luid vliegtuig?' hoor ik je vragen. En dat vroegen ze zich zelf ook af. Weet je wat ze deden? ZE SCHAKELDEN DE MOTOR UIT EN ZWEEFDEN OVER DE PLAATS WAAR ZE DE BOMMEN MOESTEN DROPPEN. Super hardcore. Soms vielen de motors zelf gewoon uit vanwege de belabberde kwaliteit, en moest de navigator zelf aan de propeller draaien om hem weer op gang te krijgen. In de lucht. Het lawaai was trouwens niet het enige nadeel: deze vliegtuigen hadden nog een klein probleempje. En met klein probleempje bedoel ik dat soms de bommen niet loslieten. Lekker dan. Maar geen probleem voor deze dames: als de bom niet losliet, KLOM DE NAVIGATOR BOVENOP DE VLEUGELS OM DE BOM MET DE HAND LOS TE LATEN. Zie je het voor je? Een volledig uitgeschakeld, gammel houten vliegtuigje met een vrouw bovenop de vleugels die even de bom losmaakt in het midden van de nacht, recht boven een vijandig kamp. En denk je dat ze parachutes bij zich hadden, in geval dat? NOPE. Die hadden ze niet gekregen. En die wilden ze ook liever niet, want dat was weer extra gewicht. Het enige dat ze nog bij zich hadden was een pistool met een enkele kogel erin. Niet voor een ander, maar voor zichzelf in geval ze gevangengenomen werden. Ze vonden dat je beter kon sterven in een brandende vliegtuig dan levend opgepakt te worden door de Duitsers. Commandant Irina Sebrova werd twee keer neergeschoten en overleefde het, terwijl ze beide keren de Duitse patrouille moest ontwijken in het midden van de winter. 

Even als vergelijking: als een Amerikaanse bommenwerper in WO2 25 missies overleeft had, kreeg hij een eervol ontslag en had hij zijn werk gedaan. Weet je hoe veel missies Irina Sebrova gevlogen heeft? Hint: meer dan 25. Ze vloog 92 missies, en dat waren enkel de dagmissies. Weet je hoeveel nachtmissies ze vloog? DUIZEND EN ACHT. Dat zijn 1100 overleefde missies in totaal met belabberde uitrusting. De eenheid vloog in totaal meer dan 24.000 missies en lieten 23.000 ton bommen vallen (de vliegtuigen konden elk maar 6 bommen per keer meenemen, dus er waren acht of meer missies per nacht nodig). Elke piloot had minstens 800 missies gevlogen aan het eind, en er waren maar 30 vrouwen die het niet overleefden. Want de vliegtuigen waren misschien flut, maar de vrouwen waren onwijs goed in hun werk en de vliegtuigen waren bijna onmogelijk te raken door de vliegmanoeuvres. Ze waren zo lastig neer te halen dat als het lukte, de Duitser meteen een IJzeren Kruis ontving.

Het feit dat de meeste missies 's nachts waren was nog zo'n dingetje. Het leverde ze de bijnaam 'nachtheksen' op, omdat ze zo stil waren dat het net heksen op bezemstelen waren in het donker. Daarnaast dachten ze dat de vrouwen injecties gehad hadden om in het donker te kunnen zien, zo precies konden ze richten. En met alle bommen die 's nachts vielen, hielden ze de bange Duitsers constant wakker. 

Onder alle vrijwillige vechters rond de 20 en 30 jaar waren ook Maryse Bastie (een Franse piloot), Amy Johnson (de eerste vrouw die ooit solo van Engeland naar Australie vloog) en Bessie Coleman (de eerste Afro-Amerikaanse met een internationale vliegvergunning). Stuk voor stuk geweldig dus.

Het ergste aan alles is dat nadat ze zo ontzettend veel overwinningen binnengehaald hadden voor hun thuisland (die niet eens achter ze stond), ze niet onthaalt werden met gejuich maar met scheldwoorden. Ze kregen wel medailles en onderscheidingen hoor, daar niet van. Maar op de straat werden ze beschuldigd van onvrouwelijk werk, en uitgescholden voor 'slet' omdat ze zoveel tijd tussen de mannen hadden doorgebracht. Ze kwamen vaak niet aan een baan en moesten terug naar een rol als huisvrouw. In 2014 overleed de oudste overlevende nachtheks, Kapitein Nadezhda “Nadya” Popova. Ze werd 91 jaar.

Luister, als deze vrouwen niet het toonbeeld van awesome zijn, weet ik het ook niet meer. Bronnen en andere links: X, X, X, X

Ik wilde eigenlijk ook nog schrijven over Lyudmila Pavlichenko, een geniale vrouwelijke scherpschutter uit dezelfde tijd, maar ik laat deze comic mijn werk maar even doen. Onwijze aanrader, want deze vrouw was ook geweldig. Maar deze post is wel lang genoeg zo.

Dat is het weer voor vandaag! Morgen wel die post over coole science-dames die niet genoeg credit krijgen, waaronder de programmeur die de Apollo 11 maanlanding (die met Neil Armstrong dus) mogelijk maakte en de wetenschapster die experimenteerde met radioactieve deeltjes.

Tot morgen!

❤ Elisah

Dag 1: Vrouwen in de geschiedenis van de literatuur

Hallo internet! Hier is dag 1 van mijn badass-vrouwen-uit-het-verleden themaweek! Tijd om het te hebben over de vrouwen die verantwoordelijk zijn voor mijn favoriete boekengenres. Deels omdat sommige mensen nog steeds denken dat Isaac Asimov de vader is van science-fiction literatuur en de eerste echte roman Don Quichot is, en deels omdat het gewoom iets is om trots op te zijn. Dus, op chronologische volgorde:

Enheduanna (2285-2250 v. Christus!)
Enheduanna of Akkad, de dochter van koning Sargon van Akkad (de stichter van het Akkadische Rijk) en een hogepriesteres van de maangodin Nanna, was de schrijfster van de oudste literaire werken waar de auteur van bekend was. Met andere woorden, alle literaire (en poëtische) werken voor haar hadden onbekende of niet-zekere auteurs. De teksten zijn in spijkerschrift en grotendeels in de vorm van hymnen met autobiografische elementen.

Lady Murasaki (973-1014)
Murasaki Shikibu's 'Genji Monogatari' ('Het verhaal van prins Genji') (1010) is hoogstwaarschijnlijk de allereerste echte roman, in de moderne opvatting van roman. Dit houdt in dat het verhaal een proza is met een hoofpersoon, personages met uitgewerkte karakters, en gebeurtenissen in de levens van deze personages. Er zit niet echt een plot in, het is meer een beschrijving van het echte leven.
Er is nog wel onzekerheid over of Murasaki alles zelf geschreven is. Sommige geleerden denken dat een deel geschreven is door haar dochter, omdat het eerdere hoofdstukken tegenspreekt. Maar het geheel heeft wel dezelfde kwaliteit en schrijfstijl.

Margery Kempe (1373-1440)
De eerste geschreven Engelse autobiografie ooit is ook op naam van een vrouw: Margery Kempe schreef in 1430 The Book of Margery Kempe. Het boek is in de derde persoon, en Kempe noemt zichzelf 'this creature', in de zin van een schepsel van God. Ze beschrijft uitgebreid haar ups en downs in haar band met God, waaronder de tijd waarin ze 'bezeten was door de duivel' en haar pelgrimages naar oa Jeruzalem en Rome.
Er zijn mensen die van mening zijn dat The Book of Margery Kempe niet geldt als echte autobiografie, gezien het feit dat het meer de vorm heeft van een bekentenis aan God en ze hoogstwaarschijnlijk analfabeet was en haar werk heeft laten opschrijven door klerken.

Margaret Lucas Cavendish (1623-1673)
Margaret Cavendish was een hertogin van Newcastle en schreef in verschillende vormen en genres, waaronder poezie, toneelstukken, brieven, biografie, fictie, drama, wetenschap en -heel belanrijk- science-fiction. Haar boek 'The Blazing World' (1666), over een jonge vrouw die een utopische wereld ontdekt die alleen toegankelijk is via de Noordpool, staat bekend als een van de vroegste voorbeelden van science-fiction. Cavendish behandelde ook vaak onderwerpen als romantiek, geslacht, goede manieren, macht, filosofie, feminisme en wetenschappelijke methoden in haar werken. Ook schreef ze over natuurlijke filosofie, wat destijds door mannen werd onderzocht. In tegenstelling tot de meeste vrouwen in haar tijd publiceerde ze haar werk onder haar eigen naam. Als vooruitstrevende vrouw werd Cavendish zowel geprezen als bekritiseerd. Ze stond onder bepaalde kringen zelfs bekend als 'Mad Madge'.

Maria Edgeworth (1768-1849) 
Ze heeft misschien geen nieuw genre bedacht, en ze was ook niet de eerste die een boek een bepaalde vorm gaf, maar ze heeft absoluut invloed gehad op romans. Maria Edgeworth was een Ierse dame en een van de eerste realistische schrijvers in kinderboeken. Ze had uitzonderlijke meningen voor een vrouw uit haar tijd, over oa grondbezit, politiek en educatie, problemen gebaseerd op religie, ethniciteit, geslacht, klasse, en sexualiteit. Ze gebruikte de romans die ze schreef om die meningen te uiten, en was daarnaast ook iemand die contact had met grotere schrijvers, waaronder Sir Walter Scott and David Ricardo. Het uitbrengen van verhalen waarin zulke controversiele onderwerpen behandeld werden was een inspiratiebron voor latere schrijvers en vormde de huidige literatuur.

Mary Shelley (1797-1851)
Een van de meest bekende vroege science-fiction werken is het boek Frankenstein (1818) van Mary Shelley. Frankenstein gaat over een jonge wetenschapsstudent met de naam Victor Frankenstein, die een gruwelijk maar denkend monster creëert in een onorthodox experiment (dus nee, het monster is niet Frankenstein. Tenzij je Frankenstein als een monster ziet voor het creëren van een gruwelijk gedrocht, dan moet ik je gelijk geven).
Er zijn mensen die dit boek bestempelen als het eerste echte science-fiction boek, gezien het feit dat de hoofdpersoon een bewuste keuze maakt moderne praktijken toe te passen om iets fantastisch te bereiken. Frankenstein heeft veel invloed gehad op latere werken, waaronder ook het horror-genre in boeken, films en andere media.
Grappig ook om nog even Isaac Asimov's mening over Mary Shelley te quoten: "Mary Shelley was the first to make use of a new finding of science which she advanced further to a logical extreme, and it is that which makes Frankenstein the first true science fiction story."

Emma Orczy (1865-1947)
Weet je wat er nog meer is uitgevonden door een vrouw? Gemaskerde helden. The Scarlet Pimpernel was de originele superheld met een geheime identiteit, drama in zijn liefdesleven en loyaliteitsproblemen. Zonder het succes van barones Emma Orczy hadden we nu misschien geen Zorro en Batman gehad. Deze Hongaarse dame had in eerste instantie haar verhaal over de Engelsman die mensen red van de Franse guillotine op de markt te krijgen, maar nadat het als toneelstuk vrij populair geworden was, werd het toch uitgegeven. Daarna schreef ze nog een heel stel vervolgen, die geen van allen het succes van het eerste deel wisten te toppen helaas. Toch wist ze met haar andere boeken een aardig fortuin op te bouwen, en ze verhuisde uiteindelijk zelfs naar een landgoed in Monte Carlo met haar man.

Woah, wat een werk. Je hebt echt geen idee hoeveel websites ik ondertussen gelezen heb over al deze vrouwen en hun werken. En het ergste is nog wel dat ik me nu pas bedenk dat ik misschien die websites op had moeten slaan om ze als bron te kunnen vermelden... Morgen beter. Voor deze post hou ik het denk ik maar bij 'als je meer wilt weten: Google is je vriend!'.

Dag 1 zit erop! Morgen ben ik terug met een post over de coolste vrouwen in de Tweede Wereldoorlog (like, really really cool).

Tot morgen dus!

❤ Elisah

Nieuwe themaweek!

Hallo internet! Deze blog is een beetje aan het uitsterven en ik vind dat dat moet veranderen. Tijd voor een nieuwe themaweek dus!

Ik heb besloten een themaweek te doen over coole vrouwen in de geschiedenis, zowel bekende als onbekende (maar waarschijnlijk vooral onbekende). Soms moet je je mede-vrouwen gewoon eventjes in het zonnetje zetten!

De themaweek begint morgen en loopt (als het even meezit) tot volgende zondag.

Tot morgen dus!

❤ Elisah

Gaten, kikkers, muziek, horrors en een nieuwe prinses

Hallo internet! Hier is de volgende review-post, met daarin 4,5 reviews op chronologische volgorde :)

Holes (review)
Holes is een film die ik ooit lang geleden een keer gezien heb, maar opeens besloot nog een keer te kijken. Het is een verfilming van het gelijknamige boek, en de schrijver is heel erg betrokken geweest bij de verfilming. Holes is een heerlijke film om te kijken. Hij begint een beetje langzaam, maar de personages zijn geweldig en je wordt echt meegenomen met het verhaal. Bovendien heeft deze film een van de liefste love-stories ooit. So sweet and pure.

The Princess and the Frog (review)
Prinses Tiana is mijn favoriete Disney-prinses, denk ik. Wat een voorbeeld is die meid. Ze is zo lekker realistisch, en ze werkt hard voor de dingen die ze wil bereiken. Je kunt blijven wensen, maar dromen komen niet zomaar uit. En tegelijkertijd blijft ze vriendelijk tegen iedereen, is ze dol op haar vader, moeder en beste vriendin. Dat alles in combinatie met een origineel verhaal, een supercoole slechterik en swingende jazz-muziek, is het echt een heerlijke film om te kijken.

Little Mix concert (review)
Little Mix was ZO LEUK! Ik was met mijn beste vriendin, die al net zo lang fan was als ik (sinds hun eerste single). We hadden zo veel lol en hadden echt geluk met de zitplaatsen: in het midden, 18e rij vanaf het podium met onwijs veel ruimte voor ons. En de meiden waren echt idioot goed en leken het zelf ook super leuk te vinden. 'Confidence is sexy' ging zeker op, er stonden vier Beyoncés op het podium los te gaan. Echt super om naar te kijken en te luisteren! Ik was ook blij dat ze een mix gemaakt hadden met oude en nieuwe nummers.
Maar dit was wel het laatste concert voorlopig...

Welcome to Night Vale (review)
Ik. Ben. Verslaafd. Aan deze podcast. Ik heb in een week alle 90 afleveringen geluisterd, en een aantal zelfs meer dan een keer. Ik heb 'the list' uit mijn hoofd geleerd voor de zekerheid en ik heb om 1 uur 's nachts nog een tekening gemaakt van mijn nieuwe favoriete kat, Khoshekh.
Welcome to Night Vale is een podcast in de vorm van nieuwsberichten voor een klein stadje in het midden van een woestijn. In Night Vale zijn alle samenzweringen waar en gebeuren er elke dag idiote en onverklaarbare dingen. De show is gevuld met maffe personages, dingen die nergens op slaan, lichte horror (ik kan ertegen dus dat zegt genoeg) en droge humor.
Daarnaast zijn alle rollen omgedraaid qua personages. De burgemeesters zijn vrouwen, de nieuwe sheriff is valt buiten de gender binary, de hoofdpersoon is een homoseksuele, Joodse man in een liefdevolle relatie met een latino wetenschapper, etc. Ik vind het zo gaaf dat je niet hoeft te zoeken naar diversiteit, maar dat het er gewoon is en dat zo veel mensen het leuk vinden. En op geen enkel moment worden deze dingen als raar gezien. Ze hebben genoeg andere dingen om zich zorgen over te maken.Waarom de fans besloten hebben dat Cecil blond is, een derde oog heeft en onder de tattoos zit ben ik nog niet achter, maar het heeft wel wat.
Ik zit er onder tussen aan te denken om gewoon standaard een Welcome to Night Vale quote toe te voegen aan het eind van elke post. Genoeg keuze en lekker out of context.
Ennnn, fun fact, ER KOMT EEN LIVE SHOW NAAR NEDERLAND EN RAAD EENS WIE ER EEN KAARTJE HEEFT. It's me!

Moana
DE NIEUWE MOANA TRAILER IS UIT EN IK KAN NIET WACHTENNNN. Ze is zo schattig! En de film ziet er zo kleurrijk en leuk uit, en ik ben onwijs benieuwd naar het verhaal.

Dat was het weer! Ik moet posts maar weer eens in een dag gaan schrijven, anders vergeet ik ze gewoon. Oeps.

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

DRAGONS

Hallo internet! Mijn blog is langzaam aan het veranderen in een review blog, merk ik. Ach, reviewen is leuk om te doen en op dit moment heb ik toch niet idioot interessante dingen te vertellen.
Vandaag heb ik Seraphina en Shadow Scale van Rachel Hartman opnieuw gelezen, en toen ik nadacht over wat ik in de review wilde zetten, realiseerde ik me ineens dat ik echt een idiote zwak heb voor draken. Dat wist ik eigenlijk al wel, maar ik had niet stilgestaan bij het feit dat ik genoeg favoriete draken heb om een lijst te maken. Dus voila, draken zo ver deze post reikt :p

Mijn favoriete draken

1. Toothless - How To Train Your Dragon (film). Ik moet eerlijk toegeven: ik heb How To Train Your Dragon heel lang geweigerd te kijken omdat de draken niet leken op mijn beeld van draken. Zeker Toothless zag er meer uit dan een axolotl met vleugels dan een spikey draak met een lange nek en schubben. Gelukkig heb ik het toch een kans gegeven, nadat ik onder ogen zag dat draken niet bestaan en je alle fantasie erop los kunt laten. Toothless is absoluut een van mijn favorieten, wat een heerlijk personage (en wat is ie leuk om te tekenen!)
2. Saphira, Glaedr, en Thorn - Eragon (boeken. BOEKEN, NIET FILM). Saphira is in mijn ogen alles wat een draak zou moeten zijn: vier poten, stekels op kop en rug, prachtige grote vleermuisvleugels, schubben die glanzen in de zon, en een personaliteit die zowel wijsheid als humor en ijdelheid bevat. Glaedr was in alles wat hij deed en zei een machtig, oud, wijs wezen, en een echte veteraan, waardoor Saphira opeens klein en jong leek. En Thorn was vervolgens weer een heel andere kant van het verhaal. De draken in de Eragon serie zijn echt geweldig om over te lezen. 
3. Smaug - De Hobbit (boek, films). Ik moet wel even melden dat ik vond dat de film-versie van Smaug een kop had die leek op de kop van een schoenbekooievaar waar ik niet zo van gecharmeerd was. Bovendien hadden ze zijn 'drama queen' attitude nog flink extra omhoog gekrikt. Maar dat was absoluut deel van de lol. Smaug is zo'n echte klassieke draak, met zijn dierbare collectie goud en zijn enorme formaat. Dat weet ik onwijs te waarderen
4. Kazul - Dealing With Dragons (boek). Ik ben DOL op dit boek, en alhoewel de grootste redenen de sassy hoofdpersoon en de verhaallijn zijn, is de draak Kazul ook reden genoeg. Kazul heeft ook een mooie hoard net als Smaug, maar leeft in een grot en is over het algemeen gezien heel relaxed. Ze hecht meer waarde aan kennis en Cherry Jubilee dan aan angst en verderf zaaien. En ze is gewoon heel cool. 
5. Katla - De Gebroeders Leeuwenhart (boek). Ahhh, Katla. De eerste draak waar ik ooit echt doodsbang voor was. Wat een monster was dat. In tegenstelling tot de bovengenoemde draken praatte Katla niet, maar was ze een wapen dat onder controle gehouden werd met een hoorn (want logica). 
6. Long - Thomas en de laatste draken (boek). Long is zo'n schatje. Dit boek is in zijn algemeenheid gewoon heel lief. Maar ik vond het vooral ook heel leuk dat de draken in dit boek hele originele wezens waren; ze kunnen enkel vliegen in maanlicht en ze verstenen als ze binnen blijven en vergeten hoe het is om draak te zijn. 
7. Tad Cooper - Galavant (tv-show). I BELIEVE IN YOU TAD COOPER. MY DRAGON PAL AND MEEEEEE. 
8. Festus - Heroes of Olympus (boeken). Hoe kun je niet dol zijn op Festus. Het is een enorme steampunk draak die perongeluk echt leeft. En hij is voor een bepaalde tijd een schip. Cool.
9. Hiram McDaniels - Welcome to Night Vale (podcast). Ex-ontsnapte gevangene (hij was opgepakt voor insurance fraud), en ex-presidentskandidaat. ("Vote for Hiram McDaniels", because "I'm literally a five-headed dragon, who cares!") Hij is 5,5 m hoog, 1.633 kg zwaar, en een van zijn koppen heeft een Texas accent. Later hier meer over gezien het feit dat ik op dit moment hevig verslaafd ben aan Welcome to Night Vale.
10. Orma, Eskar, Comonot, en de quigutl - Seraphina (boeken). Harman's draken zijn een soort apart, en de halfdraken zijn minstens net zo interessant (maar meer mens dan draak, dus ik laat ze buiten de lijst). De quigutl, een ondersoort van de draken met een spraakgebrek), waren geweldig en gaven me een van de beste dreigementen ooit:
    

Seraphina en Shadow Scale - Rachel Hartman (review)
Fun fact: de eerste keer dat ik Seraphina las, vond ik het niet veel soeps. Ik vond het langdradig, saai en ik miste de hype volledig. Achteraf gezien was dat waarschijnlijk omdat ik te snel las en niet genoeg aandacht besteedde. Want de tweede keer vond ik het geweldig. De schrijfstijl is prachtig poëtisch en je moet echt de tijd nemen dat te waarderen. Seraphina is een anders dan de boeken die ik normaal gesproken lees in het opzicht dat het een vrij langdradig boek is dat vooral draait om het oplossen van een moord en het uitzoeken van samenzweringen etc. Sommige mensen zullen direct afhaken bij het 'draken' deel, omdat het (toegegeven) toch wel net zo cliché is als vampieren en weerwolven ondertussen, maar de (half)draken in dit boek waren een volledig andere soort en waren onwijs interessant en origineel. Het verschil tussen de koude, theoretisch ingestelde draken en de emotionele mensen was intrigerend, en was een sterke metafoor voor de afkeer van 'andere' mensen in de huidige maatschappij en de discriminatie als gevolg daarvan. De personages waren gaaf en allemaal verschillend, zelfs de achtergrond-personages. En als kers op de taart was de romance onwijs goed geschreven en niet een insta-love of een haat-liefde relatie. Ze bouwden zowaar iets op door hun gedeelde interesses en leerden elkaar steeds meer kennen en te waarderen. Bovendien zat het niet in de weg en was het niet de focus in het verhaal.
Shadow Scale, het vervolg, was zowel beter als slechter dan deel 1. De culturen in de door Hartman gecreëerde wereld waren geweldig en voelden heel echt, en ik ben nog nooit een boek met zo'n diverse groep mensen tegengekomen (een ontzettend sterke transseksuele vrouw, mensen met donkere huid, een jongen die niet kan praten, een suïcidaal en depressieve vrouw, meerdere homoseksuelen, een lesbienne, etc.). De 'slechterik' was onwijs goed geschreven en kwam realistisch over, en de verhaallijn was een stuk spannender dan in deel 1.
Daarbij kwam wel dat het boek twee keer zo dik was als deel 1, wat absoluut even wennen was, en de romance was een stuk zwakker dan in Seraphina. Het einde zat me de eerste keer onwijs dwars, want ondanks de lengte van het boek, voelden de laatste paar hoofdstukken toch gehaast en niet zo geweldig. Dat was wel echt jammer.
De serie is een absolute aanrader voor mensen die originele verhalen met een poëtische schrijfstijl, lekker veel diepgang en een pittige verhaallijn heerlijk vinden.

Dat was het weer voor nu! Ik heb nog een flinke hoeveelheid dingen te reviewen, dus de volgende post wordt weer een 'Elisah geeft haar mening over ALLES' post.

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Het is officieel Te Heet

Hallo internet! Wonder boven wonder ben ik niet gesmolten vandaag. Voor de mensen die me kennen is geen verassing, maar ik functioneer niet goed als het warm is. Ik kan er heel slecht mee omgaan namelijk. Dus vandaag een hoe-overleef-ik-HITTE post :)

HET IS TE WARM
Wat je vooral wel moet doen:

1. Veel water drinken. Als het warm is verlies je onwijs veel vocht, dus probeer minstens twee liter water binnen te krijgen elke dag. (goh, Elisah, wanneer ga je je eigen tips eens opvolgen?)
2. Een geweldige manier om je water koel te houden is een plastic flesje voor de helft vullen met water en het laten bevriezen door het in de vriezer te leggen. Als het bevroren is, vul je het aan met water en drink je het op. Het duurt een tijdje voor het ijs gesmolten is, wat er voor zorgt dat je water heerlijk afkoelt elke keer dat je het flesje bijvult :)
3. Eten en drinken invriezen. Vooral druiven zijn ideaal als ze uit de koelkast of vriezer komen. Andere dingen om in te vriezen zijn sinaasappelsap, bananen (good source of potassium (not even kidding this time)) en aardbeien. Met sinaasappelsap kun je ook goed zelfgemaakte ijsjes maken! 
4. Zout eten naar binnen werken. Voel je niet schuldig als je chipszakjes naar binnen werkt, je verliest met zweten flink wat zout en het is belangrijk dat je dit aanvult!
5. Een hoed dragen met een rand eraan. Petten zijn ook handig, maar als je een hoed met een rand eromheen hebt is je nek ook beschermd tegen de zon.
6. Als je geen airco hebt in huis (waarschijnlijk niet), neem dan een ventilator en zet er een bakje ijs voor. Als je er vervolgens met een nat shirt voor gaat zitten, koel je lekker af.
7. Extra water drinken en zout eten als het vochtig is buiten. In vochtige omgeving koel je veel minder af met zweten. Vaak van shirt wisselen helpt ook.
8. Goed oppassen op symptomen van een zonnesteek. Kinderen en ouderen hebben een grotere kans op zonnesteken, maar hou het toch in de gaten. Symptomen zijn misselijkheid, hoofdpijn, koorts, en een snellere ademhaling en/of hartslag. Merk je dat je symptomen hebt, gooi een flesje water over jezelf heen en ga in de schaduw/koelte zitten tot je je weer goed voelt.
9. Anderen in de gaten houden. Als iemand opeens stopt met zweten terwijl hij/ze nog steeds in de hitte zit, kan dit een teken zijn van uitdroging of een zonnesteek!
10. Jezelf insmeren met zonnebrandcrème. Dit is zo belangrijk, mensen. Je verlaagt het risico op huidkanker en je verbrand veel minder snel. En zelfs als je niet lijkt te kleuren, kun je nog nagloeien en onwijs verbranden als je uit de zon bent. Vergeet vooral ook niet je neus, oren, tenen en knieholtes, die zijn onwijs pijnlijk en vervelend als ze verbranden.
11. Draag vooral wijde kleren, geen strakke. Zeker als je lange mouwen wil dragen. Draag vooral ook lichte kleren, die weerkaatsen licht in plaats van het te absorberen. Qua stoffen is katoen en linnen het fijnst. Synthetische stoffen voelen soms als plastic als je zweet en dat is niet chill (pun intended)
12. IJsklontjes op je polsen leggen om even snel af te koelen. Je polsen (en enkels en nek ook, trouwens) zijn plekken waar de aders vrij dicht onder de huid liggen en waar je vrij makkelijk jezelf afkoelt. Het werkt ook met koud water.
13. Veel lauwe/koude douches nemen. Het is onwijs lekker om al het zweet weg te spoelen en het koelt je lekker af. Een bad is ook onwijs ideaal.
14. Hou huisdieren goed in de gaten! Laat een hond (en een baby trouwens ook) niet in de auto achter met dichte ramen en geen airco, daar kunnen ze niet tegen. Zorg dat je huisdieren genoeg te drinken hebben. Hou de temperatuur in het aquarium in de gaten, er zijn flink wat waterdieren die gevoelig zijn voor te warm water.
15. Steek je haar op als je lang haar hebt. Scheelt enorm!
16. Overweeg op een lagere verdieping te slapen als je een huis hebt met meerdere verdiepingen. Hitte gaat omhoog dus beneden is het koeler.
17. Stop je kussensloop in de vriezer voor je gaat slapen. 30 minuten is meer dan genoeg en je slaapt veel lekkerder op een koel kussen.
18. Draag zoveel mogelijk open schoenen. Dit heeft ook weer te maken met dat je het veel heter hebt als je enkels en voeten heel warm zijn.
19. Tussen 1 en 3 uur is de zon meestal op zijn hoogste punt, je kunt het beste in de schaduw zitten dan.
20. Zorg dat je aftersun of aloë vera in huis hebt voor als je wel verbrand. En smeer verbrande huid ook in met bodylotion om vervellen tegen te gaan.

Wat je vooral niet moet doen:

1. Frisdranken drinken in plaats van water. De suiker is goed, maar veel frisdranken zorgen voor uitdroging en dat kan gevaarlijk zijn in heet weer.
2. Een losse ventilator met verder niets gebruiken. Ventilators zijn lekker, maar verplaatsen alleen de lucht. En als het warm is, is de lucht ook warm en schiet je er dus eigenlijk niets mee op.
3. Frisdranken als Cola in de vriezer stoppen. Koolzuurhoudende dranken kunnen exploderen in de vriezer.
4. Te snel heel veel drinken. Daar ga je misselijk van worden en dat is niet lekker. Kleine slokjes nemen.

Andere zomertips:

1. Sluit je gordijnen als de zon erin staat. Lichtgekleurde gordijnen werken het best. Wat ramen betreft hangt het af van de wind: als het waait kun je de ramen beter open houden. Als het windstil is blijft het koeler met de ramen dicht.
2. Muggen zijn shit. Zorg ervoor dat je 's avonds voor het slapen je kamer checkt met een vliegenmepper.
3. Bijen en hommels zijn NIET AGRESSIEF. Ga dus ook niet slaan of wapperen. Ze zijn gewoon op zoek naar bloemen en steken alleen als zich aangevallen voelen, bijvoorbeeld als je ze vangt met blote handen. Bij het steken verliezen ze hun angel en gaan ze dood. Ben je wel gestoken, haal dan eerst de angel eruit en probeer het gif eruit te zuigen en/of de plek zo snel mogelijk te koelen. Door het koelen ga je er minder last van hebben.
4. Dazen en wespen zijn wel full time assholes. Bij wespen gaat wapperen en slaan ook niet in je voordeel werken, Wat je het beste kan doen is weglopen of de zoetigheid waar ze op af komen ergens anders zetten of weghalen. Een wespenval kopen of maken kan ook een goed idee zijn. Er een maken doe je zo: neem een grote plastic fles (een cola fles bijvoorbeeld) en knip hem op driekwart van onderen door. Zet vervolgens de bovenkant er ondersteboven in en doe een flinke bodem fruitsap onderin.
   Dazen herken je doordat ze eruit zien als vliegen maar vaak mooie gekleurde ogen hebben. In tegenstelling tot muggen en wespen duurt het even voor ze steken, maar ze steken wel heel gemeen. De meeste drogisterijen hebben wel spuitbusjes of olietjes met afwerende geurtjes.
5. Zweefvliegen steken NIET. Ze zien er een beetje uit als bijen, maar lijken stil in de lucht te hangen als ze vliegen. Ze doen dus echt geen zak, ze hangen gewoon wat rond.
6. Het feit dat het warm is, betekend niet dat je veiligheid moet negeren. Gewoon blijven paardrijden met een cap en dichte schoenen. Je wil echt geen tetanus of een hersenschudding (of erger) oplopen.

Woah, lange post. Maar dit was het weer voor vandaag! Enjoy the summer everyone!

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

I got a lot of stuff to tell! YAY

Hallo internet! Ik heb het weer lekker druk met leuke dingen dus dit is weer een laaaaange post. Let's go!

Panic! At The Disco - concert (review)
First things first. 26 mei ben ik naar het concert van Panic! At The Dico in de Melkweg, Amsterdam geweest. Ik ontdekte Panic! een jaar geleden pas, en had in eerste instantie moeite om er in te komen. Ik ben nooit heel erg fan geweest van drukke/harde muziek, en dit viel daar wel onder. Maar ik vond Brendon's stem prachtig, en na het luisteren naar alle akoestische versies en de piano cover van This Is Gospel, wist ik de originelen steeds meer te waarderen, tot ik zelfs niets anders meer luisterde. Toen hij naar Nederland bleek te komen stond ik dan ook te springen. En het was echt geweldig. De setlist was top, met zowel oude als nieuwe nummers (en Bohemian Rhapsody), hij deed de hele show zonder shirt, en het was heerlijk om samen met de rest van de zaal alles mee te schreeuwen (vooral ook vanwege alle scheldwoorden, voelt heel goed). De enige tegenvaller was dat Brendon's microfoon eigenlijk net iets te zacht stond, waardoor hij niet goed boven de band en het publiek uit kwam. Maar verder was alles top!

De Veluwe te paard
Afgelopen zondag en maandag heb ik doorgebracht op de Veluwe met een vriendin en twee pony's, en het was echt een droom. Het huisje was onwijs leuk en ik voelde me meteen thuis, en de pony's waren zo dichtbij. De Veluwe was prachtig, zeker te paard. Door een enorm bos rijden waar je nog nooit geweest bent, afgezonderd van de bewoonde wereld is toch wel heel erg magisch. En de pony's vonden het zo leuk dat je ook niet anders kon dan vrolijk worden van alles, zelfs toen we verdwaalden en uiteindelijk in het midden van het dorp uitkwamen en besloten meteen maar even boodschappen te doen (we zouden lunchen in een restaurant halverwege, maar die was dicht, en uiteindelijk was het al 3 uur, dus tja, dan sta je op de parkeerplaats met twee paarden en mensen die naar je toe komen om te vragen of ze ze mogen aaien).
Al met al was het absoluut voor herhaling vatbaar en had ik het voor geen goud willen missen!

De nieuwe Captain America run
Na al deze leuke dingen zat het nieuws over de nieuwe Captain America comic me wel heel erg dwars. Voor hen die het gemist hebben: Steve krijgt weer een solo run, en iedereen begon direct na het nieuws met speculeren. De tag #GiveCaptainAmericaABoyfriend was trending op twitter, omdat er nog altijd genoeg basis is voor de mogelijkheid dat Steve biseksueel is (zie hier en hier). In plaats daarvan kwam de preview naar buiten die onthulde dat Steve voor Hydra werkt, de science division van de Nazi's. En we hebben het hier niet over undercover werk, of een alternate universe. Helemaal niet. De schrijvers zeiden dat ze dit al heel lang van plan waren, en dat Steve vanaf het begin al voor Hydra werkte (hier een goed artikel).
We hebben het hier over Captain America, een iconisch personage gecreëerd door twee Joodse schrijvers, die zijn hele bestaan al vecht tegen Hydra en de Nazi's, en vecht voor vrijheid en gelijkheid. Het feit dat Marvel een Nazi gemaakt heeft van Steve in plaats van hem biseksueel te maken (iets waar de fans dus om vroegen!) geeft wel aan hoe ontzettend fout alles is.
Gelukkig ben ik niet de enige die hier hevig pissig om was, want fans zijn massaal de comic gaan boycotten (met oa deze petitie). Ook Chris Evans (de acteur uit de films) en andere grote namen hebben ook al hun ontevredenheid uitgesproken. Hopelijk komt het niet verder dan de eerste issue en leert Marvel er nog wat van.

Pentatonix
Gisterenavond was wel weer een geweldig hoogtepunt: het Pentatonix concert in de Heineken Music Hall. Ik was van te voren enigszins zenuwachtig over het feit dat je nooit goed kan inschatten hoe een a capella groep gaat klinken in een enorme zaal, maar ik ben niet teleurgesteld. Man wat een steengoede groep. Het klonk geweldig samen en ik heb geen moment last gehad van mijn oren. Ze hadden onwijs veel lol, vooral Kevin die de hele avond een enorme grijns op zijn gezicht had. Ze zongen zowel oude covers als nieuwe covers en nummers van hun originele album, wat helemaal top was. Kevin had nog een cello-solo, waarin hij Bach speelde en beatboxte tegelijkertijd, en allemaal hadden ze een moment in de spotlight. Het voorprogramma Us The Duo was een enorme verassing en waren echt superleuk. En het hoogtepunt van de avond was toch wel het moment dat Pentatonix zonder microfoons Light In The Hallway zong en de volledig afgeladen zaal zijn adem in leek te houden. Wat een magische avond. Als je ooit de kans hebt naar een Pentatonix concert te gaan, doe het. Je gaat er geen spijt van hebben.

Afgezien van al dit heb ik het kinderboek De Gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren weer eens gelezen. Ik las het boek voor het eerst als klein kind, en toen kwam het als een klap aan. Het was het eerste boek wat ik ooit las dat geen happy ending had, en dat schokte me. Ik weet nog dat ik onwijs gehuild heb naderhand. Nu ik hem opnieuw las, was de magie er nog steeds. Ik verlangde ook naar het kersendal en de kleine boerderij, en de spanning vanaf de eerste keer dat de naam Katla genoemd werd was nog steeds voelbaar. Ik moest wel weer even wennen aan de oude schrijfstijl, maar het blijft een onwijs speciaal boek.

Dit was het weer voor nu! Tijd om mijn bed in te duiken, ik heb morgen weer een drukke dag en die Captain America: Civil War review is nog steeds niet af.

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Reviews and stuff

Hallo internet! Geen zorgen, ik heb alles overleeft. Eurovisie, Captain America: Civil War, The Hidden Oracle, en Disneyland zijn allemaal achter de rug. Ik heb nu dus een aardig lijstje met te reviewen dingen :)

Eurovisie Songfestival
De Eurovisie songfestival finale was vrij saai, maar de puntentelling was weer lekker dramatisch en politiek. Waarom Oekraine gewonnen heeft weet ik echt niet, maar ik heb een vaag vermoeden dat Rusland niet meedoet volgend jaar.

Trails of Apollo: The Hidden Oracle - Rick Riordan (review)
Ik wilde na The Raven Cycle eigenlijk iets zwaarders lezen, maar ik besloot toch eerst her nieuwste Percy Jackson boek te lezen.
Het viel me tegen. Zeker de eerste helft van het boek. Er waren een hoop dingen waar ik me aan irriteerde. Om te beginnen was Apollo's humor niet mijn ding. Een ik-persoon die er van overtuigt is dat iedereen van hem houd omdat hij geweldig is en eigenlijk alleen maar zeikt over het feit dat hij er lelijk uit ziet en dit niet verdient heeft vind ik niks. Dat werd gelukkig de tweede helft van het boek iets beter. Daarnaast vind ik Leo en Calypso nog steeds een zooitje en voelt het ontzettend geforceerd en nep. En wat me het meest dwars zat was Nico en Will. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een geweldige obsessie voor die twee en het is een van de enige koppels waar ik ooit fanfiction van lees, maar het was belabberd geschreven. Nico was onwijs out of character: in Heroes of Olympus had hij een hekel aan zichzelf en walgde hij van zichzelf vanwege zijn crush op Percy omdat hij opgroeide in een tijd/plaats waar homosexualiteit niet geaccepteerd werd. Vervolgens besluit hij het toch aan Percy te vertellen, wat ontzettend onwaarschijnlijk was. Maar dat was lang niet zo raar als dit. Nico heeft een boyfriend nu, in de super korte tijd tussen de boeken, zonder dat er een ontwikkeling in zat. En daarnaast lijkt hij enkel Will te hebben. Ik had gehoopt dat hij langzaamaan zich meer thuis zou gaan voelen in het kamp en vrienden zou maken, en uiteindelijk met Will zou eindigen. Maar in plaats daarvan zit hij aan Will vastgeplakt, ondanks het feit dat hij zich hevig ongewenst voelde in de vorige series. Hij is opeens ontzettend aanwezig en het is zo niet logisch. Dit boek was overduidelijk een kinderboek waarin alle donkere en volwassen plotlijnen gedropt zijn.
Ik heb tijdens het lezen vaker gedacht 'ik heb fanfics gelezen die beter zijn dan dit, inclusief eentje in de tweede persoon geschreven door een teenager met allemaal spelfouten', en dat is wel een beetje sneu.
MAAR naast al deze irritaties en nadelen zaten er absoluut ook leuke dingen in dit boek. Het plot was vrij solide en zat goed in elkaar. Meg was geweldig en was heerlijk verfrissend en anders. En de grootste meevaller was dat Apollo onwijs bisexueel is. Ik had verwacht dat het niet zo aanwezig zou zijn, maar ik zat er ver naast. Apollo praat uitgebreid over zijn twee grootste liefdes, Dafne en Hyacintus (een man), en merkt constant op hoe knap sommige jongens en meisjes zijn. Een van zijn dochters heeft twee vaders. En dat alles in combinatie met Will en Nico die samen zijn, was het dus een onwijs progressief boek.
Dat is ook meteen de reden dat ik het vervolg ook ga lezen, ondanks alles. Hoe vaak kom je nou een openlijk bisexueel personage als hoofdpersoon tegen? Ik kan mijn geluk niet op.

Disneyland Parijs
Voor ons slagen hadden mijn zusje en ik een tripje naar een pretpark gekregen van onze ouders. We wisten een heel goedkope deal te vinden met een busreis en tickets voor Disneyland Parijs. De bus vertrok vrijdagnacht om half 12 's vanaf Den Haag, en zou zondagochtend half 2 weer terug zijn.
De busreis was prima, al kan ik niet slapen in een bus. Ik ben dus in totaal 41 uur achtereen wakker geweest waarin ik dus ook nog Disneyland heb verkent. Niet heel gezond, maar whatever.
Disneyland was heerlijk. Het was enigszins teleurstellend omdat ik (onverwacht) best hoge verwachtingen had. Disneyland is toch echt een commercieel pretpark, wat betekent dat er heel wat magie verloren gaat als je 30 minuten in de rij staat voor een sprookje van 3 minuten. En ik ben er vrij zeker van dat de meerderheid van gebouwen in Disneyland giftshops en eettentjes waren.
Ondanks dat vond ik het toch heel leuk. Het kasteel was prachtig, zowel buiten als binnen. Alice' Doolhof was geweldig en er leek geen einde aan te komen. We hebben onwijs veel personages in het park gezien: Prinses Tiana en Naveen, Wendy en Vetje, Abu en de geest (ik heb een high five van hem gekregen!), en Alice en de Queen of Hearts. De parade was toch wel echt het hoogtepunt, alle Disney-personages die zwaaien op prachtige praalwagens. Vooral Peter Pan en de schoorsteenvegers van Mary Poppins waren super. Het was het dus absoluut waard!

Zo, dat was het weer voor nu. Ik heb ook nog een Captain America: Civil War review in mijn concepten staan, maar die post is ondertussen al net zo lang als deze en nog steeds niet af, dus dat komt nog wel.

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

"Alcohol is free!" en andere klassiekers

Hallo internet! Morgen is een grote dag: de Europese Hunger Games met powerballades en gays (aka het Eurovisie Songfestival) komt er weer aan! En ik ga eindelijk Captain America: Civil War zien. Hoe ik dat in godsnaam moet overleven op dezelfde dag weet ik niet, dat wordt een verrassing. Vooral ook omdat ik op dit moment nog steeds met mijn Raven Boys obsessie zit.

Anyways, Eurovisie!

Het Eurovisie Songfestival is er dit jaar voor de 61ste keer, en net als vorig jaar doet Australie weer mee. In totaal doen er 42 landen mee: elke halve finale 18 landen, en 6 landen met privileges die automatisch in de finale staan. In de finale komen er 26 nummers langs, en nu de halve finales al geweest zijn, is de line-up bekend:

1. België (Laura Tesoro - What's the pressure)
2. Tsjechië (Gabriela Guncikova - I stand)
3. Nederland (Douwe Bob - Slow down)
4. Azerbeidzjan (Semra Rehimli - Miracle)
5. Hongarije (Feddie - Pioneer)
6. Italië (Francesca Michielin - No degree of seperation)
7. Israël (Hovi Star - Made of stars)
8. Bulgarije (Poli Genova - If love was a crime)
9. Zweden (Frans - If I were sorry)
10. Duitsland (Jamie-Lee - Ghost)
11. Frankrijk (Amir - J'ai chercé)
12. Polen (Michal Szpak - Color of your life)
13. Australië (Dami Im - Sound of silence)
14. Cyprus (Minus One - Alter ego)
15. Servië (Sanja Vucic - Goodbye (shelter))
16. Litouwen (Donny Montell - I've been waiting for this night)
17. Kroatië (Nina Kraljic - Lighthouse)
18. Rusland (Sergej Lazarev - You are the only one)
19. Spanje (Barei - Say yay!)
20. Letland (Justs - Heartbeat)
21. Oekraïne (Jamala - 1944)
22. Malta (Ira Losco - Walk on water)
23. Georgië (Nika Kochorav & Young Georgian Lolitaz - Midnight gold)
24. Oostenrijk (Zoë - Loin d'ici)
25. Groot-Brittannië (Joe & Jake - You're not alone)
26. Armenië (Iveta Mukuchian - LoveWave)

De eerste halve finale was leuk om te kijken. De Griekse rappers waren leuk, de dansende astronaut was een verrassing, er was een knappe Hongaar, Kroatië's inzending had een prachtige jurk en geweldig haar, dan was er nog de super creep uit San Marino en de andere jongere creep uit Estland, een Disney feeënprinses die Frans zong, Rusland had illusies als visuals, Azerbaijan had Beyonce opgestuurd (doen ze vaker) en hadden haar een quarterback met een croptop gegeven als achtergronddanser, en Wonder Woman had een blusdeken over haar schouders en speelde de cello. Al met al was het een succes.
De tweede halve finale vond ik persoonlijk nogal saai. Ik kijk het songfestival voor de glitter, de entertainment en de gekkigheid, en dat was vrij ver te zoeken. Het waren allemaal kwalitatief goede power ballades. De enigen die eruit sprongen waren Australie (goede zangeres), Polen, Litouwen (cute boy), Israel (te weinig glitter though), Bulgarije (heck yes lichtgevende punk zangeres) en Belgie (ze zag eruit alsof ze lol had en het nummer was catchy).

Ik denk dat mijn favoriete finalisten Oosterijk, Belgie, Rusland en Australie zijn, al ga ik sowieso niet op de laatste twee stemmen. We moeten geen Eurovisie Songfestival hebben in een homofobisch land of aan de andere kant van de wereld (ik ga niet om 3 uur 's nachts tv kijken).

Eigenlijk vind ik het leukste aan het Eurovisie so far de dansacts (zowel die van de eerste halve finale als die van de tweede), het stukje over BAAB en het opening-musical nummer.

Hier trouwens nog even een lijstje van notable performances de afgelopen jaren:

1. De gay dubstep opera vampier uit Roemenie (dat was een verrassing)
2. LOVE van IJsland (let op de E)
3. Die gozer die in zijn hamsterwiel de boel draaiende hield (hah, pun intended)
4. CONCHITA WURST AKA THE QUEEN
5. De dansende Russische oma's (party for everybody)
6. De rockband bestaande uit orcs
7. Dustin de kalkoen met 'Irelande Douze Points' (not even kidding)
8. Same-sex kisses (Finland en Litouwen)
9. De Autistische rockband uit Finland
10. Oekraine remix met Duitse getallen en Lady Gaga outfits? 
11. De ronde piano en de brandende piano
12. I'm not your cheesecake baby
13. De pretface jongen uit Malta (wat een schatje)
14. Kaboutermutsen op eenwielers
15. Jedward (want Ierland heeft niet beter)
16. Raven uit Teen Titans
17. ALCOHOL IS FREE

Deze post is nu ondertussen wel lang genoeg, denk ik. Geniet van alle linkjes en wens me geluk voor het overleven van morgen :p

Tot morgen/overmorgen/ooit! (waarschijnlijk 'ooit)

❤ Elisah

Muggen hier, muggen daar

Hallo internet! Het is een idioot warme week (en winter) geweest en ik heb me daarnet gerealiseerd dat die tijd van het jaar weer is aangebroken. De tijd waarin je elke dag opnieuw voor het dilemma staat: warm of muggen? Voor mij is dat in ieder geval zo. En het feit dat ik een muggenfobie heb (die letterlijk nergens op slaat) maakt het niet veel makkelijker.

Dus, hierbij een lijst van dingen die je kunt gebruiken om muggen te vernietigen (uit eigen ervaring).

1. De Large zomercatalogus. Kun je mooi de mug vermoorden met het gezicht van de Mad Hatter uit Alice in Wonderland.
2. Je schetsblok (geen aanrader, bloedvlekken op de achterkant)
3. Een etui. Voor extra moeilijkheidsgraad kun je hem nog gooien ook.
4. Een boek. Zowel paperback als hardcover is effectief.
5. De muismat. Moet je wel je muis er even vanaf halen.
6. De ovenwant die op een een-of-andere-manier in je kamer terecht is gekomen en toch maar niets ligt te doen. 
7. Een krant. Als er een verdwaalt is. Opstaan en naar de krantenbak lopen is veel te veel moeite, dat zijn die muggen niet waard.
8. Als er een op je bureau rondloopt kun je er een beker/mok op zetten. Platheid gegarandeerd.
9. Je eigen handen, als het echt nodig is.
10. Oh en een vliegenmepper is ook een optie. Maar die elektrische dingen werken voor geen meter, dus laat die maar liggen.

Ik heb helaas geen tips voor mensen met een muggenfobie, want met een klamboe hoor je ze nog steeds, en met oordopjes raak je alleen maar gestrest omdat je ze niet kunt horen en dus niet weet of ze er zijn.
Je kunt ze dus beter allemaal om zeep helpen of je helemaal kapot zweten en het raam dicht laten.

Op dit moment zit ik nog altijd diep in mijn liefde voor de personages uit de Raven Cycle en doe ik niet veel meer dan het herlezen van stukjes en het tekenen van Ronan Lynch. Het is te warm om super productief te zijn.

Anyways, voor de lezers van de Raven Cycle zou ik graag nog even verwijzen naar Maggie Stiefvater's blog. Je vind er zowel playlists voor bij de boeken als tips en andere geweldige posts (en een boel auto's).

Dat was het weer!

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Boek-marathon deel 7

Hallo internet! Het Nederlandse weer is nog steeds idioot en mijn hoofd zit vol met Raven Boys, want ik heb de serie nu officieel uitgelezen. WAARSCHUWING: DEZE REVIEW BEVAT SPOILERS. NIET LEZEN ALS JE DE SERIE ZELF NOG WIL LEZEN.

The Raven King - Maggie Stiefvater (review)
Dit was het beste deel. Hands down. Deels beantwoordde het mijn vragen na deel 3, deels ook niet, maar het voelde als een goed einde. Je zou verwachten dat het vinden van de dode koning een ontzettende anti-climax is, maar het klopte. Hetzelfde gold voor Adam en Ronan's relatie. Ik wist voor ik de serie herlas dat ze bij elkaar zouden zijn aan het eind van de serie, maar na de eerste twee delen snapte ik niet waar het vandaan kwam. In deel 1 waren ze enkel aan het vechten, hun verschillen zo overduidelijk. In deel 2 werd het contrast eigenlijk alleen maar groter: Ronan die Cabeswater uitput en vernietigd met alles wat hij droomt, en Adam die Cabeswater probeert te repareren en versterken. Maar dat maakte vervolgens de verandering nog veel mooier, zeker toen er momenten kwamen waarin ze samenwerkten met Cabeswater en elkaar. Hun vriendschap veranderde op een heel natuurlijke wijze, waarin Ronan Adam puzzelstukjes van zichzelf gaf en Adam de connecties legde. Hoe meer ik erover nadenk, hoe mooier het wordt. Ik had persoonlijk niet verwacht dat Ronan degene zou zijn die actie zou ondernemen, maar ook dat voelde niet raar op het moment dat ik het las. Ik vond Blue en Gansey veel minder vervelend samen. Hun connectie en de reden dat ze het zo goed kunnen vinden kwam steeds meer naar boven, waardoor het geloofwaardiger werd.
Henry was verassend genoeg een welkome nieuweling. Ik had niet verwacht dat hij zo deel zou worden van de gang, maar dat deed hij wel. En Stiefvater wist in een korte tijd toch een realistisch personage neer te zetten met Henry.
Piper's dood was wel enigszins abrupt, vond ik. Vooral ook het feit dat haar eigen vader de trekker overhaalt. Daarnaast had ik moeite met Noah. Ik hou ontzettend veel van Noah, okee? En ik had het idee dat hij in dit deel nog meer naar de achtergrond verdween dan in de andere delen, wat ik onwijs jammer vond. Hij was deel van de Raven Boys, maar hij was nauwelijks aanwezig. En zijn verhaallijn had beter gekund (ik snap nog steeds niet waarom hij niet naar zijn familie gegaan is na zijn dood, of hoe hij precies was toen hij nog leefde, etc.)
En mr. Gray had ook geen mooi einde, vond ik eigenlijk. Die kwam niet meer terug in de epiloog of in de laatste hoofdstukken, en dat had anders gekund.
Al met al vond ik het een waardig einde van de serie, en ben ik onwijs blij dat ik het aan een stuk door gelezen heb. Alle delen achter elkaar. Dus daarom nog even een korte over-all review hieronder.

The Raven Cycle
Deze serie was een verassing. Het lijkt het volledige omgekeerde van Stiefvater's andere boeken, die uitblinken in verhaal en fantasie maar vlakke personages hebben. Ik ben volledig verlieft geworden op alle geweldige, realistische en prachtige mensen in dit boek: Ronan, de felle beschermer en dromer die altijd de waarheid spreekt, ruzie zoekt, straatraces houdt, gewoon thuis op de boerderij wil werken en elke zondag naar de kerk gaat, Adam, de enigszins sceptische, onzekere maar koppige jongen die zo hard werkt voor wat hij wil bereiken in het leven en zonder liefde moest opgroeien, Noah, een schim van de persoon die hij ooit was, laf maar ook zo loyaal, Gansey, de jongen met zo veel gezichten en zo veel mogelijkheden die waarde hecht aan de minst voor de hand liggende dingen zoals zijn kapotte oranje auto, zijn notebook en zijn mint-plantje, en Blue, een felle, ongeduldige meid met vooroordelen die van aanpakken weet en zo haar best doet om haar eigen weg te volgen. En ze zijn allemaal nog zo veel meer dan dat. En juist omdat geen van hen een specifieke hoofdeigenschap hadden, waren ze zo echt. Mensen zijn meer dan alleen een paar interesses en eigenschappen: hoe je over komt op anderen hangt af van met wie je bent en hoe je je voelt en nog zo veel andere dingen. En juist die dynamiek was zo sterk aanwezig in dit boek.
Daarnaast was de sfeer ook een onwijs sterk punt in deze boeken, maar dat merkte ik eigenlijk pas achteraf. De sfeer is uniek en echt en blijft hangen nadat de boeken al uit zijn, samen met een gevoel van 'something more' maar niet precies weten wat dan.

Als je de boeken gelezen hebt, kijk alsjeblieft deze video, want hij is ZO GOED. En deze tekeningen zijn ook heel fijn.

En nu ga ik zelf alles tekenen.

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah