One year later

Hallo internet! Vandaag is een speciale dag, en dus is dit een speciale post. Het is namelijk precies een jaar geleden dat ik deze blog maakte! Dus het is tijd om eens te kijken wat ik dit jaar wel en niet gedaan heb.

Blogstatistieken
Ik kan het niet laten.

• Op het moment van schrijven heeft deze blog 3.930 views in totaal
• Van de 3.930 waren 2.517 uit Nederland, 748 uit de VS, 115 uit Oekraine (waarom?), 71 uit Rusland, 49 uit Portugal, 41 uit België, 33 uit Frankrijk, 19 uit Duitsland, 17 uit Polen en 17 uit Roemenië. 
• 69% van alle pageviews waren op Google Chrome (goedzo), 13% Firefox en 18% overige browsers (waaronder 1% Internet Explorer want wie gebruikt dat nog)
• 77% gebruikte Windows of Android om mijn posts te bekijken, en hebben dus een goede keuze gemaakt. 
• Augustus 2015 had de meeste views in totaal: 485
• De top 5 posts met de meeste views zijn de invalpost (86), een bloedserieus kutprobleem (64), here goes nothing (52), Coolblue is good for you (44) en het is officieel Te Heet (38)
• Ik heb in een jaar precies 140 posts geüpload, en 3 posts geschreven maar nooit afgemaakt.
• Er zijn drie officiële themaweken geweest: de regenboogweek, de boek-marathon en de vrouwenweek, en nog een reeks posts over SPACE
• 87 van de 143 posts bevat het woord 'boek'

Mijn grote tussenjaar to-do lijst

• Natuurkunde. Gelukt? HECK YES. Ik ben begin september vorig jaar een pittige cursus natuurkunde begonnen, waarbij ik in 2,5 maand 3 jaar natuurkundestof moest leren. In december bleek ik met een 6,1 geslaagd te zijn voor het examen.
• Gebarentaal. Gelukt? Soort van? Ik ken het Nederlandse alfabet volledig uit mijn hoofd, net als een aantal basisuitdrukkingen en gebaren. 
• Werken in een boekwinkel. Gelukt? Nope. Al moet ik zeggen dat ik daar niet extreem mee zit. Het had leuk geweest, maar blijkbaar wil iedereen in een boekwinkel werken. Wat een verassing.
• Vrijwilligerswerk in de bieb. Gelukt? ECHT WEL. Ik heb het elke woensdagochtend onwijs naar mijn zin omgeven door boeken, oude roddeldametjes die cholesterolgehaltes en liefdeslevens bespreken en kleine kindjes die me toch wel zeer intimiderend vinden. Ik ben echt handig geworden in boeken plastificeren en repareren en het is toch wel leuk als er elke week weer een ander klusje voor je klaar staat.
• Meeloopdagen en open dagen. Gelukt? Ja. Ik heb toch wel flink wat universiteiten en studies gezien, wat me echt geholpen heeft met kiezen.
• Boek schrijven. Gelukt? Nope. Maar als ik heel eerlijk ben keek ik er ook niet heel serieus tegenaan. Als ik het echt had gewild, had ik er voor de volle 100% mee bezig moeten gaan.
• Een profielwerkstuk. Gelukt? Nee, helaas. Ik ben heel slecht in keuzes maken en kon steeds maar niet kiezen. Toch is 'rituelen en gebruiken bij het overlijden door de eeuwen en kilometers heen' wel een onderwerp dat ik in mijn achterhoofd hou. Misschien een wijsbegeerte-scriptie? De dood is interessant man.
• Rijbewijs. Gelukt? HAHAHA, NOPE. Zoals ik al zei in de post: super onwaarschijnlijk. Ik heb het overwogen, en dat was het. Ik heb tot nu toe nog geen spijt gehad.
• Boekbinden. Gelukt? Half. De cursus die ik op het oog had was me uiteindelijk te duur en ging minder over echt boekbinden en meer over het maken van een DIY-fotoalbum etc. In de bibliotheek heb ik nog wel tips en trucks gehad van een van de dames daar.
• Anglia-exam. Gelukt? Nah. Geen aandacht meer aan besteed. Het is een beetje naar de achtergrond verdwenen helaas.
• Koken. Gelukt? Ik denk het? Ik heb in het afgelopen jaar meer taarten gebakken dan in de rest van mijn leven, en die zijn allemaal eigenlijk helemaal goed gelukt verrassend genoeg. Dus dat klinkt wel alsof ik geslaagd ben. Nou moet ik er wel bij zeggen dat dat natuurlijk onder bakken valt. Qua koken heb ik niet veel meer gedaan dan in mijn vingers schillen in plaats van in de aardappels, pizza in de oven gooien (de oven en ik kunnen het best aardig vinden nu) en macaroni maken. Maar toch, niet verkeerd!
• Film- en boekenrecensies. Gelukt? Ik vind van wel. Er zijn er flink wat te vinden op mijn blog, ook al staat die super-uitgebreide 5 kantjes lange Captain America: Civil War review nog altijd in mijn concepten.
• Paardrijden, boogschieten en tekenen. Gelukt? Grotendeels. Ik ben bijna het hele jaar vier dagen in de week op stal geweest en ik ben onwijs vooruit gegaan. Ook heb ik onwijs veel getekend en ben ik zelfs mensen gaan tekenen, iets wat ik voorheen nooit deed. En ik hoefde me niet schuldig te voelen want ik deed het immers niet meer tijdens de wiskundeles. Boogschieten daarentegen is niet zo geweldig uitgepakt. Ik mis het onwijs, maar ik vond de vereniging niet mijn ding. Ik ben nog steeds aan het overwegen een eigen boog te kopen, maar die dingen zijn niet goedkoop helaas.

Dat was de lijst! De meeste dingen die ik echt graag wilde bereiken heb ik toch grotendeels bereikt. En ik heb om precies te zijn 108 boeken gelezen in mijn tussenjaar. So there's that. 

Dit jaar is niet zo geweldig geweest als ik gehoopt had. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat ik me nu beduidend beter voel dan in de vijfde of zesde van de middelbare. In beide gevallen maakte ik mezelf helemaal gek. In dat opzicht zie ik wel uit naar studeren. Het geeft wat structuur en een doel in mijn leven, en dat kan helemaal geen kwaad. Ik hoop alleen dat ik geen enorme breakdown krijg van dat hele perfectionisme/uitstelgedrag ding. Dat wordt afwachten.

Dit gaat hoogstwaarschijnlijk niet de laatste post op mijn blog blijven. Ik zal van tijd tot tijd toch dingen hebben die ik kwijt wil, of wil schrijven, of wil delen met de wereld.

Dus, zoals altijd:

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Once upon a time...

Hallo internet! Vrijdag was er een kleine borrel op stal en ging het over sprookjes, en vandaar de inspiratie voor een post over mijn favoriete verhalen als kind. Voor de grap heb ik alle sprookjesboeken in huis bij elkaar gevist, en dit is het resultaat:

Het onderste boek is mijn persoonlijke favoriet vanwege de prachtige tekeningen. Kijk dan hoe mooi:

Mijn favoriete sprookjes

1. De Wilde Zwanen. Nee, het feit dat de hoofdpersoon Eliza heet staat er los van. Ik heb altijd een zwak gehad voor dit sprookje. Het vertelt het verhaal van een prinses, wiens elf geliefde broers in zwanen veranderd worden door haar slechte stiefmoeder. Om haar broers te redden, moet ze elf hemden maken van brandnetelvlas, zonder een woord te spreken. Echt een supergaaf verhaal met een geweldig meisje in de hoofdrol.
2. De Sneeuwkoningin. Dit sprookje, ook van Andersen, is heel lang voor een sprookje. Het is opgedeeld in verschillende stukken. De Sneeuwkoningin gaat over Gerda en Kai. Kai krijgt splinters van een spiegel gemaakt door duivels in zijn hart en ogen, waardoor hij opeens alleen de slechte dingen in de wereld ziet en zijn hart in ijs veranderd. De Sneeuwkoningin ontvoerd hem, en Gerda ondergaat een enorm avontuur om hem terug te halen. Nog een geweldige hoofdpersoon met een enorm doorzettingsvermogen.
3. Het Meisje met de Zwavelstokjes. Dit is zowel een favoriet sprookje als een sprookje wat ik eigenlijk het liefst nooit lees. Het heeft namelijk geen happy ending en is eigenlijk hartstikke zielig. Waarom lazen mijn ouders me dit voor elke winter? Wiens idee was dat?
4. De Vijvervrouw. Dit sprookje is me zo vaak voorgelezen omdat ik het steeds weer opnieuw wilde horen. Het gaat over een domme jonge prins en een arm meisje die veel beter verdient al zet ik het zelf. ‘Als het vrijdag is en volle maan, dan moet je oppassen. Dan is de wereld behekst. Wie in die nacht bij een vijver komt, die ziet de vijvervrouw. Zij komt stil naar boven, zonder dat er een rimpel in het water beweegt. Zij zegt niets en kijkt je met haar ijskoude ogen aan. Dan wenkt zij met haar witte hand en je gaat het water in of je wilt of niet. Er is niemand die je helpen kan. Het water sluit zich boven je hoofd en wat er dan met je gebeurt, dat weet geen sterveling.’ De domme prins doet het toch. Wat een sukkel.
5. De Tondeldoos. Dit sprookje was niet heel speciaal, en persoonlijk vind ik dat hij zijn happily ever after niet echt verdient had, maar ik vond het als kind altijd zo grappig. Het verhaal gaat over een soldaat, die een tip krijgt van een oude heks om een holle boom in te gaan en daar zo veel geld te halen als hij mee kan nemen. Dat is verder volledig oninteressant. Wat wel geweldig was, waren de drie honden die het geld bewaakten. De eerste had ogen zo groot als schoteltje, de tweede had ogen zo groot als wielen, en de derde had ogen zo groot als de ronde toren. 
6. Het Vrouwtje van Stavoren. Het vrouwtje van Stavoren kreeg precies wat ze verdiende na haar hebzuchtige, arrogante gedrag. Wat een bitch. Jammer dat de rest van Stavoren er ook onder moest lijden.
7. Vrouw Holle. Deze vond ik leuk om dezelfde reden. Een lief assepoestertje werkt hard en doet haar best hulp te bieden en wordt daarvoor beloont, en haar luie, gemene stiefzusje krijgt precies wat ze verdient. Satisfying.
8. Tafeltje-dek-je, Ezeltje-strek-je, Knuppel-uit-de-zak. Dit verhaal is precies wat de titel zegt. In combinatie met twee opgelichte broers en een slimme die een dief een koekje van eigen deeg geeft. En hey, een tafeltje die zichzelf dekt met heerlijk eten, een ezeltje dat geld uitspuugt en een automatische knuppel die mensen tot moes mept zijn allemaal wel heel erg praktische attributen. 

Het grappige aan sprookjes is dat ik soms vergeet hoe ontzettend grof ze zijn in vergelijking met de Disney versie. De voetjes van de kleine zeemeermin voelden alsof er messen in gestoken werden bij elke stap die ze zette, en de stiefzusjes van Assepoester hakten hun eigen tenen en hielen eraf om in het glazen muiltje te passen. En dan hebben we het nog niet eens hierover gehad:

Hiermee ben ik opgegroeid. Dat is even schrikken.

Anyways, ik ben afgelopen dagen lekker bezig geweest met het nakijken van een ruim 300 pagina's lang verhaal in het Engels omdat ik het toch al 5 keer gelezen heb en er flink wat typefoutjes in zaten. Het was een uitdaging gezien het feit dat Engels een tweede taal is, maar ik vond het leuk om te doen. 

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Dag 6: Coole vrouwen in alle soorten en maten

Hallo internet! Deze week begon zo goed... Zondag heb ik de hele dag dingetjes voor het komende schooljaar (oh nee, academisch jaar) uitgezocht, en was ik 's avonds helemaal klaar met mijn laptop. Daarom dus vandaag de laatste post van de week.

IK WORD GEK ER IS EEN MUG IN MIJN KAMER MAAR IK ZIE HEM STEEDS NET IN MIJN OOGHOEK EN DAN IS HIJ METEEN WEER WEG AAHHHHH.

Okee.

Julie D’Aubigny (1670–1707)
Ook wel bekend als Mademoiselle Maupin. Julie was een 17e eeuwse Franse opera zangeres wiens leven een fictieboek had kunnen zijn. Julie's vader trainde jongens aan het hof van King Louis XIV, en zijn dochter kreeg les samen met de jongens. Op die manier leerde ze dansen, lezen, tekenen en schermen, en vanaf jonge leeftijd droeg ze al vaak jongenskleren. Toen ze op haar 14 uitgehuwelijkt werd, veranderde dat niets aan haar wilde personaliteit. Ze ging er vandoor met een schermdocent, die moest vluchten omdat hij een man vermoord had in een illegaal duel. Onderweg gaven ze samen scherm-demonstraties en lessen, en Julie bleek al snel veel beter te zijn dan haar vriendje. Zo goed zelfs dat sommigen niet geloofden dat ze echt een meisje was, zeker omdat ze nog steeds mannenkleren droeg. In Marseille sloot ze zich aan bij een operagroep, waar ze de naam La Maupin aannam. Ondertussen was Julie verveeld geraakt en had ze de schermdocent gedumpt. Ze werd verliefd op een handelaarsdochter. De handelaar, wanhopig ze uit elkaar te houden, stuurde zijn dochter naar een klooster. Alsof dat iets uitmaakte. Julie sloot zich aan bij hetzelfde klooster en genoot van haar tijd samen met meisje. Ze ontsnapten samen toen een oude non stierf. Julie stal het lichaam, dropte het in de kamer van haar vriendin en zette het klooster in de fik. As you do. Drie maanden later raakte ze weer verveeld, dropte ze het meisje bij haar familie en ging er weer vandoor. Helaas was het afgefikte klooster niet onopgemerkt gebleven, en werd ze ter dood veroordeeld. Gelukkig was ze niet dom en overtuigde ze een van de mensen aan het hof waar ze opgegroeid aan de koning te vragen de veroordeling in te trekken. Ze trok verder naar Parijs, waar ze opnieuw opera ging doen en onwijs populair werd. Dit alles gebeurde voor haar twintigste trouwens, even voor de duidelijkheid. Anyway, als populaire zangeres had ze een reputatie die nog wilder was dan ze al had. Toen er een andere operazanger was die alleen gemene dingen over haar te zeggen had, daagde ze hem uit tot een duel. Die sloeg hij af omdat ze toch maar een meisje was. Dus toen mepte ze hem met een stok en stal wat spullen van hem als prijs. Toen hij de dag daarna beweerde aangevallen te zijn door een groep dieven, noemde ze hem een leugenaar en gooide ze de gestolen spullen op de grond om te bewijzen dat zij het geweest was. Op een andere avond was er een man die haar kleding bespotte, dus toen kwam ze in een gevecht terecht met hem en zijn twee vrienden. Ze won en stak haar zwaard door zijn schouder heen. Ze heeft wel haar excuses aangeboden naderhand, en ze bleven bevriend. En dan was er ook nog die avond dat ze naar koninklijk bal ging, gekleed als man, en ze een jonkvrouw zoende waar iedereen bij was. De drie mannen die geïnteresseerd waren in de jonkvrouw daagden haar uit voor een duel, die ze won. Natuurlijk. Ze kwam er mee weg, maar besloot toch te vluchten naar Brussel, waar ze opnieuw bij de opera ging. Later ging ze terug naar Parijs, en ze stierf een paar jaar daarna. Niemand weet waaraan. Oh ja, ze was de hele tijd getrouwd. Maar ik denk dat ze dat vergeten was.

Brenda Howard (1946-2005)
Brenda was Joodse, biseksuele, polyamory activiste die bekent is om het organiseren van oa de eerste LGBT pride events. Daarnaast was ze een actief lid van het Gay Liberation Front, Gay Activists Alliance, Coalition for Lesbian and Gay Rights, BiPAC en BiNET USA. Ze was medeoprichter van de New York Area Bisexual Network, en een belangrijk figuur in de LGBT community in general. Oh en ze was deelnemer bij de Stonewall Riots, een uitgesproken feminst, een prostituee, en een anti-Vietnamoorlog protesteerder. En voor de mensen die nog steeds van mening zijn dat biseksuelen in een 'hetero-relatie' niet thuis horen op pride events: ze had een relatie met een man.

Anne Bonny en Mary Read (1697-1782)

Tijd voor nog een wild verhaald. Anne Bonny en Mary Read waren piraten. Ondanks de 'vrouwen op een schip brengen ongeluk' onzin in de piratenwereld.
Anne was een buitenechtelijk kind van een dienstmeisje, maar haar vader was zo geïntrigeerd door haar dat hij haar jongenskleren aan deed en haar introduceerde als een zoontje van een kennis die hij onder zijn hoede zou nemen. Toen de leugens boven water kwamen, vluchtten ze met zijn drieën naar Charleston. Toen Anne's moeder stierf, werd Anne steeds wilder. Ze stak een dienstmeisje neer, en vermoorde bijna een man die haar probeerde te verkrachten. Haar vader was het niet eens met haar rebellie en zette haar op straat. Ze trouwde een matroos die piraten uitleverde aan de gouverneur. Terwijl hij daar druk mee bezig was, hing Anne rond in pubs en ging ze vreemd. Uiteindelijk ging ze er vandoor met een piraat met de naam John “Calico Jack” Rackam. Het grootste deel van de tijd als deel van de crew liep Anne erbij als vrouw, maar bij contact met andere schepen droeg ze een mannenuitrusting, inclusief zwaard en pistolen.
Het is niet helemaal bekend hoe Anne Mary Read ontmoette, maar ze waren samen deel van Rackam's crew. Mary droeg het grootste deel van de tijd ook mannenkleren, en de vrouwen konden het direct goed met elkaar vinden. Afhankelijk van de bron hadden ze zelfs een relatie met elkaar.
Mary had veel gemeen met Anne: ook zij had als kind zich voorgedaan als jongen, zelfs nog iets langer. Toen ze op een Nederlands schip naar West-Indie voer, werden ze overvallen door Engelse piraten. Die zagen Mary aan als mede-Engelsman en vroegen haar zich bij hen aan te sluiten.
Niemand verdachte Mary ervan een vrouw te zijn: ze was grof, agressief, en schold veel. Rackam was eerst jaloers op hoe veel Anne Mary mocht, tot hij erachter kwam dat ze een vrouw was. Hij besloot het geheim te houden.
Anne en Mary vochten eigenlijk altijd zij aan zij, en ze waren meedogenloos. Het schijnt dat Anne vaak met haar bloes open vocht, als afleiding voor de mannen die ze in de pan hakte.
Op een dag, toen bijna de hele crew stomdronken was, werden ze overvallen door mensen van de gouverneur, en Rackam gaf zich over. Maar Anne en Mary waren het daar niet mee eens. Ze bleven op het dek en vochten tot uiteindelijk ook zij overmeesterd werden. De hele crew werd ter dood veroordeeld. Rackam vroeg voordat hij opgehangen werd Anne nog een laatste keer te zien. Maar in plaats van steun in zijn laatste momenten, zei ze tegen hem “If you had fought like a man, you need not have been hang’d like a dog.”
Mary en Anne zouden de dag daarna opgehangen worden, maar ze onthulden dat ze beiden vrouwen waren en beweerden dat ze allebei zwanger waren, waarna ze vrijgesteld werden. Mary stierf uiteindelijk in een Jamaicaanse gevangenis aan koorts, maar wat er met Anne gebeurt is weet niemand.

Nou. Zo is het wel genoeg geweest.

Ik vond het leuk om alles op te zoeken, maar betrouwbare bronnen zijn altijd lastig en hier is meer tijd in gaan zitten dan ik verwacht had.

Voor meer geweldige verhalen en vrouwen, Rejected Princesses is een gave website met vrouwen uit elke tijd en elke plaats.

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Dag 5: De vrouw die de Apollo 11 naar de maan hielp

Hallo internet! Nou, dit liep snel in de soep. Gisteren heb ik de hele middag doorgebracht met mijn vriendin (films kijken, iedereen vernietigen met pictionairy en het namenspel, etc.) en vandaag was ik niet vooruit te branden. Echt zo'n dag waarop alles moeite kost en niets wil.

Maar ik probeer het toch!

Margaret Hamilton (1936-present)

Dit is Margaret Hamilton in 1969, naast de software codes die er voor gezorgd hebben dat de Apollo 11 met Neil Armstrong erin veilig op de maan geland zijn.
In haar tijd was programmeren nog geen aparte studie of richting, en was het iets wat je moest leren door het te doen. Margaret had enkel haar bachelor wiskunde met een minor filosofie op zak toen ze een interim baan kreeg bij MIT (Massachusetts Institute of Technology), om daar software te ontwikkelen om het weer te voorspellen. Haar succes hiermee was wat haar interessant maakte voor NASA. Dankzij MIT werd ze uiteindelijk director en supervidor van software programming voor Apollo en Skylab. Dat klinkt grootser dan het was destijds, software stond nog in de kinderschoenen en er was niet heel veel respect voor het werkgebied. Margaret's team was verantwoordelijk voor het navigatie-systeem en het landingssysteem voor meerdere Apollo-vluchten. De Apollo-11 was een van haar hoogtepunten. Haar bijdrage bleek essentieel tijdens de vlucht: vlak voor de landing ging er opeens een alarm af, omdat er een overload aan data was als gevolg van de radar (onnodig voor de landing) die steeds signalen bleef sturen naar de computer. Gelukkig was de software zo geprogrammeerd dat acties met een hogere prioriteit (landen) acties met een lagere prioriteit konden onderbreken. Uiteindelijk bleek het probleem voort te zijn gekomen uit een error in de checklist manual. De terugkoppelende radar schakelaar was verkeerd aangesloten.
“Due to an error in the checklist manual, the rendezvous radar switch was placed in the wrong position. This caused it to send erroneous signals to the computer. The result was that the computer was being asked to perform all of its normal functions for landing while receiving an extra load of spurious data which used up 15% of its time. The computer (or rather the software in it) was smart enough to recognize that it was being asked to perform more tasks than it should be performing. It then sent out an alarm, which meant to the astronaut, “I’m overloaded with more tasks than I should be doing at this time and I’m going to keep only the more important tasks; i.e., the ones needed for landing.” …Actually, the computer was programmed to do more than recognize error conditions. A complete set of recovery programs was incorporated into the software. The software’s action, in this case, was to eliminate lower priority tasks and re-establish the more important ones…If the computer hadn’t recognized this problem and taken recovery action, I doubt if Apollo 11 would have been the successful moon landing it was.” zei Margaret in een brief naar het blad Datamation.
Het was onmogelijk tests in de ruimte uit te voeren, dus om zeker te zijn van succes maakt Margaret gebruik van simuators die de samenwerking van software, hardware en de astronaut kon demonstreren. Door daar flink veel tests mee door te lopen en de resultaten te analyseren hebben ze een hoop problemen kunnen vermijden.
Margaret vertelde trouwens in latere interviews over dat er vooral mannen in haar werkveld waren, maar dat er weinig onderscheid werd gemaakt. Het was niet belangrijk en er werd eigenlijk geen waarde aan gehecht.
Margaret kreeg later de Exceptional Space Act Award van NASA voor haar werk aan de Apollo systemen, en ze kreeg credit voor het bedenken van de term "software engineering", waarmee ze onderscheid wilde maken tussen werk aan hardware en werk aan software, iets wat in die tijd in een adem genoemd werd.

Tadaa! Het is tien minuten voor middernacht, dus voor vandaag ben ik nog op tijd. Ik zal kijken of ik morgen twee blogposts erop kan gooien.

Tot morgen!

❤ Elisah

Dag 4: DE SCIENCE LADIES (eindelijk)

Hallo internet! Vandaag was een nog betere dag dan gisteren. Ik heb een heerlijke duinrit gemaakt te paard, mijn zusje heeft eindelijk het Meesterwerk 'Straight Outta Oz' van Todrick Hall gezien (als je het nog niet kent, GA KIJKEN, deze gozer is geniaal en heeft alles ZELF BEDACHT EN GEMAAKT), en ik heb iemand aangestoken met het Welcome to Night Vale virus :)

Anyways hier zijn dan eindelijk de wetenschapperessen (wetenschapperinnen?)

Ada Lovelace (1815-1852)
AKA DE ALLEREERSTE PROGRAMMEUR OOIT. I'm not kidding. Ze was geniaal. De vader van Ada Lovelace was de dichter Lord Byron, die haar achterliet met haar moeder toen ze net een maand was. Dat ondanks dat volgens de wet de kinderen bij een scheiding naar de vader gingen. Haar moeder zorgde ervoor dat Ada les kreeg in wiskunde en andere wetenschappen, uit angst dat ze anders ook een dichter zou worden. Dit was uniek, want vrouwen werden in die tijd buitengesloten in wetenschappelijk onderwijs. Ada had van jongs af aan een talent voor wiskunde, en was onwijs geïnteresseerd in machines. Op haar 17e ontmoette ze Mary Somerville, een Schotse wiskundige en astronoom, die haar aanmoedigde zich verder te verdiepen in de wiskunde, een advies wat ze besluit op te volgen. Toen ze 19 was hoorde ze van Mary over de plannen van Charles Babbage om een analytische machine te maken. Ze raakte dik bevriend met Babbage en leerde veel van hem. In opdracht van Babbage vertaalde ze een samengevat artikel van de Italiaan Luigi Menabrea over de analytische machine. Hij had haar gevraagd haar eigen aantekeningen eraan toe te voegen, 'omdat ze de machine zo goed begeep'. Ada's vertaling werd uiteindelijk ruim drie keer zo lang en bevatte codes die beschreven hoe letters gebruikt konden worden in het systeem en hoe Bernoulli nummers berekend konden worden. Het laatste word beschouwd als het eerste algoritme uitgevoerd door een machine, en daarbij het eerste computerprogramma. Daarnaast voorspelde Ada dat computers veel meer zouden kunnen dan enkel numerieke berekeningen uitvoeren, zoals Babbage dacht. Ze was van mening dat ook muziek, afbeeldingen en geluiden vertaald moesten kunnen worden naar digitale codes. Haar ideeen, codes en bevindingen zouden later een inspiratiebron zijn voor Alan Turing.
Ze heeft helaas nooit haar codes in werking gezien en werd in haar tijd nauwelijks erkend. Ze stierf op 36 jarige leeftijd aan baarmoederkanker.

Help, het is al half 12..

Elizabeth Blackwell (1821-1910)
Deze dame trok zich gewoon nergens iets van aan. Elizabeth, geboren in Engeland maar als kind geëmigreerd naar de VS, was eerst als onderwijzeres aan het werk, maar wilde het liefst geneeskundige worden. Helaas was dat in die tijd als Amerikaanse vrouw onmogelijk. Ze besloot te stoppen met lesgeven en ging als huishoudster werken bij een natuurkundige en zijn familie. In haar vrije tijd bestudeerde ze elk mogelijk medisch boek dat de familie bezat. Ze werd ook activist voor het afschaffen van slavernij in die tijd. Uiteindelijk begon ze zich in te schrijven voor medische opleidingen aan elke instelling die ze kon vinden. Uiteindelijk werd ze toegelaten op het Geneva College in New York. 'Ze gaat de studie toch nooit afmaken', dachten ze daar. FOUT. Ze doorliep de hele studie en slaagde op 11 januari 1849 als beste van haar klas. Daarmee werd Elizabeth de eerste vrouw in de Verenigde Staten met een medische graad. Een aantal jaar na haar slagen opende ze haar eigen ziekenzaal, waar ze tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog verpleegsters trainde. Later opende ze een ziekenhuis om vrouwen en mannen op te leiden tot dokters en artsen. Toen dat geen groot succes bleek (seksisme was nog altijd een ding), opende ze met haar zus een kliniek in New York. In 1869 vertrok Elizabeth naar Engeland, waar ze de 'London School of Medicine for Women' opende en les ging geven. Na haar pensioen in 1877 heeft ze nog een aantal jaren boeken geschreven. Ze stierf op 89 jarige leeftijd.

Ahhhh help, nog 5 minuten... Dat gaat me nooit lukken. Ugh.

Marie Curie (1867-1934)
Ze werd geboren als Marya Sklodowska in Warschau, Polen, en emigreerde in 1891 naar Frankrijk. Als immigrant en vrouw zat het daar niet erg mee, maar ze had een doel: natuurkunde studeren aan de Sorbonne. Na 2 jaar haalde ze haar graad al, als beste van haar jaar. Een jaar daarna haalde ze haar graad wiskunde. Maar haar zus had haar studie gefinancierd, en Marya was straatarm. Ze bleef al haar tijd wijden aan wetenschap en onderzoek, en in 1894 ontmoette ze Pierre Curie, ook een natuurkundige. Een jaar later trouwden ze en veranderde Marya haar naam naar Marie Curie. Samen met haar man begon ze onderzoek te doen naar de mysterieuze straling die uranium uitzendt. In haar onderzoek ontdekte ze nog twee elementen met straling: polonium (vernoemd naar haar vaderland) en radium (omdat het zo radioactief was). Het woord radioactief is trouwens ook bedacht door Marie Curie. Het proces waarbij ze deze elementen probeerden te isoleren uit erts was onwijs gevaarlijk, zeker omdat er geen afzuiginstallatie was in het oude lab waar ze werkten, en omdat ze het uraniumerts met blote handen bewerkten. Ze waren voor lange tijd blootgesteld aan de sterke straling.
Ze kreeg samen met haar man in 1903 de Nobelprijs voor de natuurkunde, waarmee ze de eerste vrouw was die de Nobelprijs ontving. In 1906 kreeg Pierre Curie een verkeersongeluk en overleed hij, waarna Marie zich alleen maar meer focuste op haar onderzoek. Marie werd de eerste vrouwelijke hoogleraar aan de Sorbonne. 8 jaar na het ontvangen van haar eerste Nobelprijs won ze haar tweede, deze keer voor de scheikunde. En dit alles bereikte ze dus in 20 jaar tijd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog begon ze zich te verdiepen in röntgenstraling samen met haar oudste dochter Irene (die later ook de Nobelprijs zou ontvangen). Ze stierf op 66 jarige leeftijd aan leukemie, waarschijnlijk door de radioactieve straling. Ze werd naast haar man begraven.
De eenheid Curie en het element Curium werden naar haar vernoemd.

Ik zag twee muggen rondvliegen in mijn kamer en ik heb er pas eentje dood gemept... THE HUNT IS ON. Na het laatste stuk van deze blog.

Nettie Stevens (1861-1912)
Het is vandaag een belangrijke dag! Het is 7 juli (nou ja, dat was het gisteren, het is ondertussen 1 uur 's ochtends) en dat betekent dat het precies 155 jaar geleden is dat deze dame geboren werd! Yay.
Nettie Stevens krijgt niet de waardering die ze verdient. Het wordt een beetje laat ondertussen, dus ik hou het kort. Nettie Stevens was de persoon die erachter kwam dat geslacht gedetermineerd wordt door de XX en XY chromosomen. Helaas heeft ze heel lang geen credit gekregen voor deze ontdekking, omdat rond die tijd ook Edmund Beecher Wilson met deze ontdekking kwam. Later bleek dat Nettie Stevens hem voor was en haar werk ook veel beter klopte. Take that, Wilson!

Ik ga nog even op zoek naar de laatste mug(gen) en daarna ga ik naar bed.

Tot morgen! (vandaag?)

❤ Elisah

Dag 3: Agnodice

Hallo internet! Vandaag is een goeie dag, want ik kwam twee blije, fluffy honden tegen en dag 3 van de vrouwenweek is hier! En vandaag is een shout-out naar alle vrouwen in de geschiedenis van de wetenschap.

Agnodice (4e eeuw v. Christus)
Deze vrouw was gewoon super stoer. Echt superstoer. Agnodice werd geboren in Athene. Haar familie was vrij rijk, wat ervoor zorgde dat ze het een en ander aan privileges had. Voor de dood van Hippocrates van Kos, 'de vader van de westerse geneeskunde', mochten vrouwen nog gynaecologie, verloskunde en genezing studeren, maar toen de leiders van Athene erachter kwamen dat sommige vrouwen ook abortussen uitvoerden, werd het een misdaad. Kon dat Agnodice iets schelen? Nope. Ze zag steeds meer vrouwen sterven aan een pijnlijke dood bij het krijgen van een kind, en werd vastbesloten er iets aan te doen. Ze knipte haar haar af, trok mannenkleding aan en vertelde iedereen dat ze een zieke vriend ging opzoeken (geloofwaardige smoes in die tijd). Ze vertrok vervolgens naar Egypte om een studie geneeskunde te beginnen. Ze studeerde bij Herophilos in Alexandria, en toen ze de juiste kwalificaties had ging ze meteen terug naar Athene om daar in het veld aan de slag te gaan. Toen ze een hoogzwangere vrouw hoorde schreeuwen in pijn bood ze direct hulp aan, maar de vrouw wilde niet geholpen worden door een man. Het was in die tijd sowieso een beetje not done om om hulp te vragen tijdens de zwangerschap. Agnodice onthulde aan de vrouw dat ze geen man was, en hielp toen met de bevalling. Zowel het kind als de moeder overleefden het. Door het succes hoorden steeds meer vrouwen van de dokter die eigenlijk een vrouw was en vrouwen begonnen van heinde en verre te komen om geholpen te worden door Agnodice. Toen de mannelijke dokters erachter kwamen dat hun diensten steeds minder nodig waren, begonnen ze roddels te verspreiden. Ze beschuldigden Agnodice van het verleiden van de vrouwen, en beschuldigden de vrouwen van het faken van ziektes. De jaloerse mannen van de geholpen vrouwen en de mannelijke dokters begonnen een rechtszaak tegen haar. Toen ze haar wilde veroordelen trok ze haar bloes uit en onthulde ze aan iedereen dat ze een vrouw was en nee, ze was dus niet de vrouwen aan het verleiden. Helaas zorgde dat er alleen maar voor dat de Atheense mannen zich vernederd voelden omdat een vrouw beter in de baan was dan zei, en ze beschuldigden haar vervolgens van oplichterij. Ze dreigden haar op te hangen, maar ze haalde hen over dat ze niet schuldig was daarvan. Toen gingen de mannen over op het aanklagen op grond van de wet die zei dat vrouwen geen geneeskunde mochten studeren. Op dat moment kwamen de geholpen vrouwen aanzetten en prijsden haar haar succes als dokter en beklaagden hun mannen voor het dreigen met executie. Wat wel te verwachten was gezien het feit dat ze hun leven te danken hadden aan Agnodice (het mannelijk ego is soms zo sneu). Agnodice werd vrijgesproken en vanaf dat moment mochten vrouwen weer  geneeskunde studeren. THANK YOU, AGNODICE. En de andere Atheense vrouwen die hun man even streng toespraken natuurlijk.

Okee, weet je wat het punt is nu? Vandaag was een lange dag. En dit was een lang verhaal. Dus dat betekend dat ik de science vrouwen weer een dag ga uitstellen. Vergeef me, Marie Curie. Morgen komt jouw verhaal in de spotlight te staan. Als het meezit.

Tot morgen!

❤ Elisah

Dag 2: De Nachtheksen

Hallo internet! Dag 2 is hier en vandaag doen we een geschiedenislesje over de dames die niet thuis zaten en de klusjes van de mannen overnamen terwijl die oorlog voerden.

Die Nachthexen
Ook (on)bekend als een groep badass Russische vechtpiloten onder leiding van Yevdokia Bershanskaya tijdens de Tweede Wereldoorlog. De dames waren leden van het 588e nachtbommenwerpers regiment Taman, een eenheid van de Sovjet-Unie luchtmacht. Naast de 558e waren er nog twee volledig vrouwelijke eenheden. Deze vrouwen, samen een paar honderd, waren de eersten die zelf vechtmissies uitvoerden in plaats van alleen achter de schermen mee te helpen. Een Duitse commandant schreef in 1942 "We konden gewoon niet begrijpen dat de Sovjet luchtmacht die ons de grootste problemen veroorzaakten vrouwen waren. Deze vrouwen waren nergens bang voor.'
Maar dat is lang niet alles. De Sovjet-Unie had belabberde uitrusting in WO2, en omdat deze eenheid bestond uit enkel vrouwen, kregen zijn de meest belabberde uitrusting van allemaal. En daarmee bedoel ik tweedekker-vliegtuigen uit WO1 die nauwelijks konden vliegen.

Zo'n ding dus. Origineel gebruikt voor landbouw. Super licht ontvlambaar. De navigator zat voorin en de piloot zat erachter. En niet alleen waren die dingen onwijs krakkemikkig, ze maakten ook nog eens idioot veel lawaai. En met deze dingen moesten de vrouwen stealth missies uitvoeren. 'Hoe moesten ze in hemelsnaam onzichtbaar bommen werpen met zo'n luid vliegtuig?' hoor ik je vragen. En dat vroegen ze zich zelf ook af. Weet je wat ze deden? ZE SCHAKELDEN DE MOTOR UIT EN ZWEEFDEN OVER DE PLAATS WAAR ZE DE BOMMEN MOESTEN DROPPEN. Super hardcore. Soms vielen de motors zelf gewoon uit vanwege de belabberde kwaliteit, en moest de navigator zelf aan de propeller draaien om hem weer op gang te krijgen. In de lucht. Het lawaai was trouwens niet het enige nadeel: deze vliegtuigen hadden nog een klein probleempje. En met klein probleempje bedoel ik dat soms de bommen niet loslieten. Lekker dan. Maar geen probleem voor deze dames: als de bom niet losliet, KLOM DE NAVIGATOR BOVENOP DE VLEUGELS OM DE BOM MET DE HAND LOS TE LATEN. Zie je het voor je? Een volledig uitgeschakeld, gammel houten vliegtuigje met een vrouw bovenop de vleugels die even de bom losmaakt in het midden van de nacht, recht boven een vijandig kamp. En denk je dat ze parachutes bij zich hadden, in geval dat? NOPE. Die hadden ze niet gekregen. En die wilden ze ook liever niet, want dat was weer extra gewicht. Het enige dat ze nog bij zich hadden was een pistool met een enkele kogel erin. Niet voor een ander, maar voor zichzelf in geval ze gevangengenomen werden. Ze vonden dat je beter kon sterven in een brandende vliegtuig dan levend opgepakt te worden door de Duitsers. Commandant Irina Sebrova werd twee keer neergeschoten en overleefde het, terwijl ze beide keren de Duitse patrouille moest ontwijken in het midden van de winter. 

Even als vergelijking: als een Amerikaanse bommenwerper in WO2 25 missies overleeft had, kreeg hij een eervol ontslag en had hij zijn werk gedaan. Weet je hoe veel missies Irina Sebrova gevlogen heeft? Hint: meer dan 25. Ze vloog 92 missies, en dat waren enkel de dagmissies. Weet je hoeveel nachtmissies ze vloog? DUIZEND EN ACHT. Dat zijn 1100 overleefde missies in totaal met belabberde uitrusting. De eenheid vloog in totaal meer dan 24.000 missies en lieten 23.000 ton bommen vallen (de vliegtuigen konden elk maar 6 bommen per keer meenemen, dus er waren acht of meer missies per nacht nodig). Elke piloot had minstens 800 missies gevlogen aan het eind, en er waren maar 30 vrouwen die het niet overleefden. Want de vliegtuigen waren misschien flut, maar de vrouwen waren onwijs goed in hun werk en de vliegtuigen waren bijna onmogelijk te raken door de vliegmanoeuvres. Ze waren zo lastig neer te halen dat als het lukte, de Duitser meteen een IJzeren Kruis ontving.

Het feit dat de meeste missies 's nachts waren was nog zo'n dingetje. Het leverde ze de bijnaam 'nachtheksen' op, omdat ze zo stil waren dat het net heksen op bezemstelen waren in het donker. Daarnaast dachten ze dat de vrouwen injecties gehad hadden om in het donker te kunnen zien, zo precies konden ze richten. En met alle bommen die 's nachts vielen, hielden ze de bange Duitsers constant wakker. 

Onder alle vrijwillige vechters rond de 20 en 30 jaar waren ook Maryse Bastie (een Franse piloot), Amy Johnson (de eerste vrouw die ooit solo van Engeland naar Australie vloog) en Bessie Coleman (de eerste Afro-Amerikaanse met een internationale vliegvergunning). Stuk voor stuk geweldig dus.

Het ergste aan alles is dat nadat ze zo ontzettend veel overwinningen binnengehaald hadden voor hun thuisland (die niet eens achter ze stond), ze niet onthaalt werden met gejuich maar met scheldwoorden. Ze kregen wel medailles en onderscheidingen hoor, daar niet van. Maar op de straat werden ze beschuldigd van onvrouwelijk werk, en uitgescholden voor 'slet' omdat ze zoveel tijd tussen de mannen hadden doorgebracht. Ze kwamen vaak niet aan een baan en moesten terug naar een rol als huisvrouw. In 2014 overleed de oudste overlevende nachtheks, Kapitein Nadezhda “Nadya” Popova. Ze werd 91 jaar.

Luister, als deze vrouwen niet het toonbeeld van awesome zijn, weet ik het ook niet meer. Bronnen en andere links: X, X, X, X

Ik wilde eigenlijk ook nog schrijven over Lyudmila Pavlichenko, een geniale vrouwelijke scherpschutter uit dezelfde tijd, maar ik laat deze comic mijn werk maar even doen. Onwijze aanrader, want deze vrouw was ook geweldig. Maar deze post is wel lang genoeg zo.

Dat is het weer voor vandaag! Morgen wel die post over coole science-dames die niet genoeg credit krijgen, waaronder de programmeur die de Apollo 11 maanlanding (die met Neil Armstrong dus) mogelijk maakte en de wetenschapster die experimenteerde met radioactieve deeltjes.

Tot morgen!

❤ Elisah

Dag 1: Vrouwen in de geschiedenis van de literatuur

Hallo internet! Hier is dag 1 van mijn badass-vrouwen-uit-het-verleden themaweek! Tijd om het te hebben over de vrouwen die verantwoordelijk zijn voor mijn favoriete boekengenres. Deels omdat sommige mensen nog steeds denken dat Isaac Asimov de vader is van science-fiction literatuur en de eerste echte roman Don Quichot is, en deels omdat het gewoom iets is om trots op te zijn. Dus, op chronologische volgorde:

Enheduanna (2285-2250 v. Christus!)
Enheduanna of Akkad, de dochter van koning Sargon van Akkad (de stichter van het Akkadische Rijk) en een hogepriesteres van de maangodin Nanna, was de schrijfster van de oudste literaire werken waar de auteur van bekend was. Met andere woorden, alle literaire (en poëtische) werken voor haar hadden onbekende of niet-zekere auteurs. De teksten zijn in spijkerschrift en grotendeels in de vorm van hymnen met autobiografische elementen.

Lady Murasaki (973-1014)
Murasaki Shikibu's 'Genji Monogatari' ('Het verhaal van prins Genji') (1010) is hoogstwaarschijnlijk de allereerste echte roman, in de moderne opvatting van roman. Dit houdt in dat het verhaal een proza is met een hoofpersoon, personages met uitgewerkte karakters, en gebeurtenissen in de levens van deze personages. Er zit niet echt een plot in, het is meer een beschrijving van het echte leven.
Er is nog wel onzekerheid over of Murasaki alles zelf geschreven is. Sommige geleerden denken dat een deel geschreven is door haar dochter, omdat het eerdere hoofdstukken tegenspreekt. Maar het geheel heeft wel dezelfde kwaliteit en schrijfstijl.

Margery Kempe (1373-1440)
De eerste geschreven Engelse autobiografie ooit is ook op naam van een vrouw: Margery Kempe schreef in 1430 The Book of Margery Kempe. Het boek is in de derde persoon, en Kempe noemt zichzelf 'this creature', in de zin van een schepsel van God. Ze beschrijft uitgebreid haar ups en downs in haar band met God, waaronder de tijd waarin ze 'bezeten was door de duivel' en haar pelgrimages naar oa Jeruzalem en Rome.
Er zijn mensen die van mening zijn dat The Book of Margery Kempe niet geldt als echte autobiografie, gezien het feit dat het meer de vorm heeft van een bekentenis aan God en ze hoogstwaarschijnlijk analfabeet was en haar werk heeft laten opschrijven door klerken.

Margaret Lucas Cavendish (1623-1673)
Margaret Cavendish was een hertogin van Newcastle en schreef in verschillende vormen en genres, waaronder poezie, toneelstukken, brieven, biografie, fictie, drama, wetenschap en -heel belanrijk- science-fiction. Haar boek 'The Blazing World' (1666), over een jonge vrouw die een utopische wereld ontdekt die alleen toegankelijk is via de Noordpool, staat bekend als een van de vroegste voorbeelden van science-fiction. Cavendish behandelde ook vaak onderwerpen als romantiek, geslacht, goede manieren, macht, filosofie, feminisme en wetenschappelijke methoden in haar werken. Ook schreef ze over natuurlijke filosofie, wat destijds door mannen werd onderzocht. In tegenstelling tot de meeste vrouwen in haar tijd publiceerde ze haar werk onder haar eigen naam. Als vooruitstrevende vrouw werd Cavendish zowel geprezen als bekritiseerd. Ze stond onder bepaalde kringen zelfs bekend als 'Mad Madge'.

Maria Edgeworth (1768-1849) 
Ze heeft misschien geen nieuw genre bedacht, en ze was ook niet de eerste die een boek een bepaalde vorm gaf, maar ze heeft absoluut invloed gehad op romans. Maria Edgeworth was een Ierse dame en een van de eerste realistische schrijvers in kinderboeken. Ze had uitzonderlijke meningen voor een vrouw uit haar tijd, over oa grondbezit, politiek en educatie, problemen gebaseerd op religie, ethniciteit, geslacht, klasse, en sexualiteit. Ze gebruikte de romans die ze schreef om die meningen te uiten, en was daarnaast ook iemand die contact had met grotere schrijvers, waaronder Sir Walter Scott and David Ricardo. Het uitbrengen van verhalen waarin zulke controversiele onderwerpen behandeld werden was een inspiratiebron voor latere schrijvers en vormde de huidige literatuur.

Mary Shelley (1797-1851)
Een van de meest bekende vroege science-fiction werken is het boek Frankenstein (1818) van Mary Shelley. Frankenstein gaat over een jonge wetenschapsstudent met de naam Victor Frankenstein, die een gruwelijk maar denkend monster creëert in een onorthodox experiment (dus nee, het monster is niet Frankenstein. Tenzij je Frankenstein als een monster ziet voor het creëren van een gruwelijk gedrocht, dan moet ik je gelijk geven).
Er zijn mensen die dit boek bestempelen als het eerste echte science-fiction boek, gezien het feit dat de hoofdpersoon een bewuste keuze maakt moderne praktijken toe te passen om iets fantastisch te bereiken. Frankenstein heeft veel invloed gehad op latere werken, waaronder ook het horror-genre in boeken, films en andere media.
Grappig ook om nog even Isaac Asimov's mening over Mary Shelley te quoten: "Mary Shelley was the first to make use of a new finding of science which she advanced further to a logical extreme, and it is that which makes Frankenstein the first true science fiction story."

Emma Orczy (1865-1947)
Weet je wat er nog meer is uitgevonden door een vrouw? Gemaskerde helden. The Scarlet Pimpernel was de originele superheld met een geheime identiteit, drama in zijn liefdesleven en loyaliteitsproblemen. Zonder het succes van barones Emma Orczy hadden we nu misschien geen Zorro en Batman gehad. Deze Hongaarse dame had in eerste instantie haar verhaal over de Engelsman die mensen red van de Franse guillotine op de markt te krijgen, maar nadat het als toneelstuk vrij populair geworden was, werd het toch uitgegeven. Daarna schreef ze nog een heel stel vervolgen, die geen van allen het succes van het eerste deel wisten te toppen helaas. Toch wist ze met haar andere boeken een aardig fortuin op te bouwen, en ze verhuisde uiteindelijk zelfs naar een landgoed in Monte Carlo met haar man.

Woah, wat een werk. Je hebt echt geen idee hoeveel websites ik ondertussen gelezen heb over al deze vrouwen en hun werken. En het ergste is nog wel dat ik me nu pas bedenk dat ik misschien die websites op had moeten slaan om ze als bron te kunnen vermelden... Morgen beter. Voor deze post hou ik het denk ik maar bij 'als je meer wilt weten: Google is je vriend!'.

Dag 1 zit erop! Morgen ben ik terug met een post over de coolste vrouwen in de Tweede Wereldoorlog (like, really really cool).

Tot morgen dus!

❤ Elisah

Nieuwe themaweek!

Hallo internet! Deze blog is een beetje aan het uitsterven en ik vind dat dat moet veranderen. Tijd voor een nieuwe themaweek dus!

Ik heb besloten een themaweek te doen over coole vrouwen in de geschiedenis, zowel bekende als onbekende (maar waarschijnlijk vooral onbekende). Soms moet je je mede-vrouwen gewoon eventjes in het zonnetje zetten!

De themaweek begint morgen en loopt (als het even meezit) tot volgende zondag.

Tot morgen dus!

❤ Elisah