Hallo internet! Tijd voor het vierde deel van de marathon. Ik heb weer drie boeken toe te voegen aan mijn review-lijstje.
De Verteller van Beorga - Saskia Maaskant (review)
Er is eigenlijk maar 1 reden dat ik dit boek meenam uit de bibliotheek: mijn grote zwakte is verhalenvertellers. Nou ja, een van mijn vele zwaktes. Ik had niet echt verwachtingen van dit boek, dus ik kan niet zeggen dat ik teleurgesteld werd, maar het is niet een boek wat ik ooit een tweede keer ga lezen.
Op het gebied van wijze lessen was het boek sterk: als je niet kiest en niet buiten je comfort zone stapt, ga je niet erg gelukkig worden. En met keuzes komen consequenties en opofferingen. Maar helaas was het boek verder niet extreem geweldig. De schrijfstijl was standaard, er was weer een aardige dosis insta-love (not my cup of tea), de personages waren enigszins vlak en logica was soms ver te zoeken. Wat ik nog wel leuk vond was het fantasy-element van een groep pratende dieren en een groep mensen die in dieren kunnen veranderen. Daarnaast vond ik de setting en de natuur mooi beschreven.
The Second Mango - Shira Glass (review)
Okee, luister. Als ik een simpel, sprookjesachtig boek tegenkom met een lesbische, getinte prinses in de hoofdrol kan ik echt geen nee zeggen. Dat is gewoon heel erg mijn type boek. Helaas weet ik niet precies wat ik er nou van vind. Aan de ene kant vond ik de prinses en haar snazzy comebacks, de bodyguard die eigenlijk een vrouw was,het paard dat in een draak kon veranderen en alle andere originele en leuke personages en gebeurtenissen uitermate amusant (oh god dat klinkt oud), maar aan de andere kant zaten een aantal dingen me toch tegen of waren teleurstellend. De prinses was haast geobsedeerd door het zoeken naar een girlfriend en leek een crush te hebben op elk vrouwelijk personage, haar voedselprobleem was bijna overbodig (al kun je ook een argument verzinnen voor het feit dat nou eenmaal niet alles te fixen is), en Riv had best een nieuwe liefde mogen vinden. Bovendien waren de liefdesscenes niet zo goed geschreven en leken ze niet heel goed in het geheel te passen omdat de rest las als een kinderboek.
Al met al had ik gehoopt dit boek leuker te vinden.
Willful Machines - Tim Floreen (review)
Na die andere twee reviews heb ik nu weer een enthousiaste, positieve review.
Dit boek was een achtbaan met een depressieve homoseksuele zoon van een president in de hoofdrol. In een toekomst waarin robots gebouwd worden die een "vrije wil" hebben. Dit boek wil ik eigenlijk het liefst mijn filosofiedocent en mijn filosofiemattie aanraden vanwege de overwegingen over vrije wil.
Dit boek was spannend en intense en de schrijfstijl en worldbuilding was heerlijk. De personages waren verre van perfect, relatable en complex, en het verhaal en de spanningsopbouw waren onwijs goed gedaan. De plottwists aan het einde zorgden ervoor dat het alleen maar beter werd.
Het enige nadeel dat ik lan bedenken is het feit dat er sprake was van insta-love, wat ik nooit zo waardeer. Maar in dit geval was alles eromheen zo goed dat het me niet erg irriteerde.
Echt een aanrader dus!
Tot morgen/overmorgen/ooit!
♥Elisah
zaterdag 30 april 2016
vrijdag 29 april 2016
Boek-marathon deel 3
Hallo internet! Ik heb weer twee boeken uitgelezen die ik eigenlijk van plan was een enkele review te stoppen (gezien het feit dat ze deel zijn van een serie), maar bij nader inzicht doe ik ze apart.
Het Zwarte Geheimenboek - Fiona Higgins (review)
De enige reden dat ik besloot dit boek te lezen was het feit dat het vervolg De Bottentovenaar zo'n interessante titel had en de achterflaptekst me wel aanstond. Achteraf gezien vond ik dit deel leuker.
Het concept is interessant: een pandjesbaas die geheimen koopt en ze opschrijft in een boek. Wat doet dat met mensen? Hoe werkt dat in een klein, onderdrukt dorp waarin iedereen elkaar kent?
Dat deel was naar mijn mening goed uitgewerkt. De achterdocht en wantrouw voelde logisch en daardoor werd je door alle perspectieven meegenomen. Het was een spannend boek met mensen die zich psychologisch gezien realistisch gedragen, wat me verraste omdat de doelgroep 13 jarigen was.
Wat ik wel jammer vond was hoe weinig invloed de geheimen echt hadden. Ik had verwacht dat er iets mee gedaan zou worden in de eindontknoping waarbij ze onthuld zouden worden, maar dat was niet het geval.
Hoe dan ook, het was een interessant, kort boek dat geen moment verveelde en lekker geschreven was.
De Bottentovenaar - Fiona Higgins (review)
Het vervolg op Het Zwarte Geheimenboek was alleen een vervolg van de wereld die Higgins schepte. De hoofdpersonen, plaatsen en gebeurtenissen waren volledig anders. Er waren wel verwijzingen naar deel 1 hier en daar.
Dit boek had het spannings-element als bijplot in de vorm van een moordenaar, maar helaas was dat zeer voorspelbaar. Hetzelfde geld voor de centrale verhaallijn. Er was nog wel een verassingselement aan het einde, maar de rest was minder spannend dan het eerste deel. Bovendien had ik gehoopt op iets meer magie.
Verder was het wel een aardig boek met leuke personages.
Dat was het weer voor vandaag! Ik zit heel erg te twijfelen welk boek ik nu ga lezen. De opties zijn The BFG - Roald Dahl, De Verteller van Beorga - Saskia Maaskant, The Second Mango - Shira Glassman, The Raven Boys (en vervolgen) - Maggie Stiefvater, Sabriël (en vervolgen) - ?, Willful Machines - Tim Floreen en The Rest of Us Just Live Here - Patrick Ness. Genoeg te lezen dus!
Tot morgen/overmorgen/ooit!
♥Elisah
Het Zwarte Geheimenboek - Fiona Higgins (review)
De enige reden dat ik besloot dit boek te lezen was het feit dat het vervolg De Bottentovenaar zo'n interessante titel had en de achterflaptekst me wel aanstond. Achteraf gezien vond ik dit deel leuker.
Het concept is interessant: een pandjesbaas die geheimen koopt en ze opschrijft in een boek. Wat doet dat met mensen? Hoe werkt dat in een klein, onderdrukt dorp waarin iedereen elkaar kent?
Dat deel was naar mijn mening goed uitgewerkt. De achterdocht en wantrouw voelde logisch en daardoor werd je door alle perspectieven meegenomen. Het was een spannend boek met mensen die zich psychologisch gezien realistisch gedragen, wat me verraste omdat de doelgroep 13 jarigen was.
Wat ik wel jammer vond was hoe weinig invloed de geheimen echt hadden. Ik had verwacht dat er iets mee gedaan zou worden in de eindontknoping waarbij ze onthuld zouden worden, maar dat was niet het geval.
Hoe dan ook, het was een interessant, kort boek dat geen moment verveelde en lekker geschreven was.
De Bottentovenaar - Fiona Higgins (review)
Het vervolg op Het Zwarte Geheimenboek was alleen een vervolg van de wereld die Higgins schepte. De hoofdpersonen, plaatsen en gebeurtenissen waren volledig anders. Er waren wel verwijzingen naar deel 1 hier en daar.
Dit boek had het spannings-element als bijplot in de vorm van een moordenaar, maar helaas was dat zeer voorspelbaar. Hetzelfde geld voor de centrale verhaallijn. Er was nog wel een verassingselement aan het einde, maar de rest was minder spannend dan het eerste deel. Bovendien had ik gehoopt op iets meer magie.
Verder was het wel een aardig boek met leuke personages.
Dat was het weer voor vandaag! Ik zit heel erg te twijfelen welk boek ik nu ga lezen. De opties zijn The BFG - Roald Dahl, De Verteller van Beorga - Saskia Maaskant, The Second Mango - Shira Glassman, The Raven Boys (en vervolgen) - Maggie Stiefvater, Sabriël (en vervolgen) - ?, Willful Machines - Tim Floreen en The Rest of Us Just Live Here - Patrick Ness. Genoeg te lezen dus!
Tot morgen/overmorgen/ooit!
♥Elisah
zondag 24 april 2016
Boek-marathon deel 2
Hallo internet! Dag 2 van de boek-marathon was nogal rustig gezien het feit dat ik geen boek gelezen heb, maar enkel stukjes uit Carry On terug gelezen heb en Simon getekend heb. Gelukkig heb ik vorige week de Kane Chronicles uitgelezen en heb ik daar nog geen review over geschreven.
The Kane Chronicles - Rick Riordan (review)
Nu ik deze serie ook heb uitgelezen, is er bijna niets meer over van Riordan wat ik nog moet lezen. De Kane Chronicles was pittig. Ik had eigenlijk best moeite er doorheen te komen, grotendeels door het formaat van de boeken. Net als de andere Riordanverse-boeken waren deze zeer plotgedreven en zat er weinig aan onderliggende laag bij. Toch waren de personages leuk en divers: de twee hoofdpersonen, Carter en Sadie, zijn van gemixte afkomst en zijn zeer verschillend. Hetzelfde gold voor alle vrienden, familieleden en goden die langs komen in de boeken.
Ook de relaties tussen de personages waren top: er was veel aandacht voor de waarde van familie en vrienden.
Waar ik me wel erg aan irriteerde waren de romance-verhaallijnen: Sadie was de helf van de tijd aan het zeuren over haar love triangle met een god en een stervende jongen (serieus) en Carter's prioriteiten lagen bij zijn obsessie voor een meisje die hem nauwelijks kende. Bovendien waren de love-interests niet heel driedimensionaal: ze kwamen veel te perfect over.
Conclusie: als je de andere Rick Riordan boeken (Percy Jackson, etc.) leuk vond en niet zoveel moeite heb met love-triangles en andere zoetsappigheid, is dit iets voor jou. Het is een leuke draai aan Egyptische mythologie.
Ik moet nu alleen de drie Percy Jackson/Kane Chronicles crossovers nog lezen, en dan wordt het wachten op Riordans nieuwe boeken. The Hidden Oracle, het eerste boek in zijn nieuwe serie met Apollo in de hoofdrol, komt volgende maand uit. En in november komt het vervolg op Magnus Chase and the Sword of Summer, mijn persoonlijke favoriet.
Naast Simon heb ik ook nog een zeeweermin (merwolf? Een zeemeermin gebeten door een weerwolf), Lardo uit Check Please!, Undertale's Undyne die piano speelt en het coolste wezen ooit met berijder getekend. Ik had een artistieke bui :)
De foto's komen nog.
Anyways, tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
The Kane Chronicles - Rick Riordan (review)
Nu ik deze serie ook heb uitgelezen, is er bijna niets meer over van Riordan wat ik nog moet lezen. De Kane Chronicles was pittig. Ik had eigenlijk best moeite er doorheen te komen, grotendeels door het formaat van de boeken. Net als de andere Riordanverse-boeken waren deze zeer plotgedreven en zat er weinig aan onderliggende laag bij. Toch waren de personages leuk en divers: de twee hoofdpersonen, Carter en Sadie, zijn van gemixte afkomst en zijn zeer verschillend. Hetzelfde gold voor alle vrienden, familieleden en goden die langs komen in de boeken.
Ook de relaties tussen de personages waren top: er was veel aandacht voor de waarde van familie en vrienden.
Waar ik me wel erg aan irriteerde waren de romance-verhaallijnen: Sadie was de helf van de tijd aan het zeuren over haar love triangle met een god en een stervende jongen (serieus) en Carter's prioriteiten lagen bij zijn obsessie voor een meisje die hem nauwelijks kende. Bovendien waren de love-interests niet heel driedimensionaal: ze kwamen veel te perfect over.
Conclusie: als je de andere Rick Riordan boeken (Percy Jackson, etc.) leuk vond en niet zoveel moeite heb met love-triangles en andere zoetsappigheid, is dit iets voor jou. Het is een leuke draai aan Egyptische mythologie.
Ik moet nu alleen de drie Percy Jackson/Kane Chronicles crossovers nog lezen, en dan wordt het wachten op Riordans nieuwe boeken. The Hidden Oracle, het eerste boek in zijn nieuwe serie met Apollo in de hoofdrol, komt volgende maand uit. En in november komt het vervolg op Magnus Chase and the Sword of Summer, mijn persoonlijke favoriet.
Naast Simon heb ik ook nog een zeeweermin (merwolf? Een zeemeermin gebeten door een weerwolf), Lardo uit Check Please!, Undertale's Undyne die piano speelt en het coolste wezen ooit met berijder getekend. Ik had een artistieke bui :)
De foto's komen nog.
Anyways, tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
zaterdag 23 april 2016
Boek-marathon deel 1
Hallo internet! Ik heb besloten om de (theoretische) vakantie te gebruiken om boeken te lezen. Goodreads zegt dat ik 1 boek achterloop op mijn challenge en ik heb nog een prachtige lijst met boeken die ik nog wil lezen. Tijd om er iets aan te doen!
Carry On - Rainbow Rowell (review)
Dit boek was GREAT. De eerste 100 pagina's waren langzaam: te veel telling instead of showing, te veel tijd besteed aan de wereld van Wannabe Hogwarts, en het enige dat er gebeurde was Harry die Draco stalkte (terwijl/omdat hij er niet was). Het voelde in eerste instantie als een Harry Potter/Draco Malfoy fanfic AU (Dumbledore lives).
Maar toen kwam Baz terug en begon het echt. En man wat was het goed. Het was spannend, onvoorspelbaar, dramatisch. Ik werd er volledig ingezogen en heb het boek 5 keer weg moeten leggen om even bij te komen (in the good way). Ik ben trots op mezelf dat ik het boek niet tegen de muur heb gegooid tijdens het lezen en het heb kunnen houden bij 'HOLY SHIT fuckfuckfuck oh my god FUCK'.
De personages waren top. Dat had ik niet verwacht. In eerste instantie leek iedereen vrij stereotype: the Chosen One, de slimme spunky sidekick, de sassy evil vampier, de morally gray headmaster, en de pretty girly love interest. Maar dat veranderde snel. Penelope was heerlijk en geweldig. Baz' zachte kant en struggles waren overtuigend. De pretty love interst ontwikkelde zich de volledig andere kant op, en was - ook al was ze niet geweldig als persoon - een ontzettend realistisch personage.
De romance was ook veel beter dan ik verwacht had. Dit was geen 'omg you're so hot when you try to kill me' maar iets wat zich ontwikkelde vanuit vriendschap. En het was verre van perfect, maar ze werkten er samen aan.
Ik vond het ook leuk dat er zo veel aandacht was voor de vorige generatie: de ouders van de hoofdpersognen speelden ook een grote rol in het verhaal.
Waar ik me nog wel aan irriteerde waren de spells. Het is prima als je een boek schrijft en er pop culture references in gooit, maar bohemium rhapsody quoten bij de super dramatische climax terwijl er iemand half-dood op de grond ligt kinda kills te mood. Bovendien sloeg het naar mijn mening nergens op, al vond ik de talen-variatie wel een leuk idee.
En verder: dear Rainbow Rowell, bisexuality is a thing, do your research.
Conclusie: Carry On was een succes, ben benieuwd hoe de rest gaat zijn.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Carry On - Rainbow Rowell (review)
Dit boek was GREAT. De eerste 100 pagina's waren langzaam: te veel telling instead of showing, te veel tijd besteed aan de wereld van Wannabe Hogwarts, en het enige dat er gebeurde was Harry die Draco stalkte (terwijl/omdat hij er niet was). Het voelde in eerste instantie als een Harry Potter/Draco Malfoy fanfic AU (Dumbledore lives).
Maar toen kwam Baz terug en begon het echt. En man wat was het goed. Het was spannend, onvoorspelbaar, dramatisch. Ik werd er volledig ingezogen en heb het boek 5 keer weg moeten leggen om even bij te komen (in the good way). Ik ben trots op mezelf dat ik het boek niet tegen de muur heb gegooid tijdens het lezen en het heb kunnen houden bij 'HOLY SHIT fuckfuckfuck oh my god FUCK'.
De personages waren top. Dat had ik niet verwacht. In eerste instantie leek iedereen vrij stereotype: the Chosen One, de slimme spunky sidekick, de sassy evil vampier, de morally gray headmaster, en de pretty girly love interest. Maar dat veranderde snel. Penelope was heerlijk en geweldig. Baz' zachte kant en struggles waren overtuigend. De pretty love interst ontwikkelde zich de volledig andere kant op, en was - ook al was ze niet geweldig als persoon - een ontzettend realistisch personage.
De romance was ook veel beter dan ik verwacht had. Dit was geen 'omg you're so hot when you try to kill me' maar iets wat zich ontwikkelde vanuit vriendschap. En het was verre van perfect, maar ze werkten er samen aan.
Ik vond het ook leuk dat er zo veel aandacht was voor de vorige generatie: de ouders van de hoofdpersognen speelden ook een grote rol in het verhaal.
Waar ik me nog wel aan irriteerde waren de spells. Het is prima als je een boek schrijft en er pop culture references in gooit, maar bohemium rhapsody quoten bij de super dramatische climax terwijl er iemand half-dood op de grond ligt kinda kills te mood. Bovendien sloeg het naar mijn mening nergens op, al vond ik de talen-variatie wel een leuk idee.
En verder: dear Rainbow Rowell, bisexuality is a thing, do your research.
Conclusie: Carry On was een succes, ben benieuwd hoe de rest gaat zijn.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
vrijdag 15 april 2016
How do I liiiiiive
Hallo internet! Ik ben een wervelwind van emoties op het moment, dus hier even een update van alle drama van de afgelopen paar weken (ik ben zo slecht in updates).
Magonia - Maria Dahvana Headley (review)
Dit boek heb ik vorige week uitgelezen, en het had zowel goede als slechte kanten. Het plot was onwijs origineel: vogelmens-aliens op schepen in de lucht die superpowers hebben als ze zingen. Er waren naar verhouding vrij veel vrouwelijke personages die onwijs verschillend waren: een kapitein, een piraat, een bemanningslid, de hoofdpersoon Aza, de twee moeders (!!) van haar beste vriend en haar eigen moeder. Dit was onwijs verfrissend en fijn om te lezen. De spanning is ook goed opgebouwd en de verhaallijn van het boek was niet echt voorspelbaar afgezien van de handelingen van de hoofdpersoon.
De nadelen van dit boek zaten hem heel erg in de young adult cliches. Je krijgt de klassieke 'chosen one' trope, samen met de 'opeens is ze beter dan iedereen zonder jaren training' zooi en de love triangle tussen haar beste vriend en de mysterieuze, donkerharige bad boy. Dat was heel jammer, omdat dat juist tropes zijn waar ik toch wel een hekel aan heb.
Over het geheel gezien is de uitkomst dus een 5,5/10. Misschien net een zesje.
Ik ga denk ik ook niet het vervolg lezen, al ga ik nog wel even fanart opzoeken of maken. Vogelmens-aliens zijn toch wel erg cool :)
Adam Lambert concert
Afgelopen woensdag had ik eindelijk de kans om Adam Lambert live mee te maken, en het was de beste ervaring ever. Dit was het derde concert waar ik tot nu toe heen geweest ben, en ik was eerst altijd van mening dat concerten niet echt iets voor mij waren: te veel mensen, te weinig ruimte, te warm, te harde muziek, etc. Maar dit, oh dit was iets anders. Het was idioot hoe geweldig dit was. Alles was perfect: Adam's stem kwam rechtstreeks uit de hemel en hij heeft geen verkeerde noot laten vallen, alles klonk nog een miljoen keer mooier dat welke opname dan ook, de lichteffecten waren geweldig, het geluid was perfect afgesteld en niet te hard, de twee back-up dansers/zangers waren een show op zich en hadden onwijs veel lol, de band was super, de setlist was perfect (alsof hij mijn persoonlijke favorieten had uitgekozen) en het publiek was niet drammerig, schreeuwerig of irritant. Het enige wat ik erop aan te merken had was dat het te snel afgelopen was. Maar verder had het niet geweldiger kunnen zijn. Het kaartje was 39 euro, maar achteraf gezien was het minstens 80 euro waard. Wat een show. En Adam had er echt lol in en was nog knapper in het echt dan op foto's.
Als je ooit de kans hebt: ga naar een Adam Lambert concert.
The Kane Chronicles - Rick Riordan (review)
Op dit moment ben ik het laatste deel van deze serie aan het lezen, dus ik ga er nog niet te veel over zeggen. Dat bewaar ik tot ik het helemaal uit heb.
Wel moet ik even kwijt dat ik stiekem hoopte dat Sadie over zou stappen naar the dark side, gezien het feit dat ze nogal flexibel is met regels en graag overal tegenin gaat. Het is zo'n 'what if' in mijn achterhoofd als ik de boeken lees.
Filosofie
Vandaag had ik de proefstudeerdag filosofie bij de Universiteit Leiden, en ik denk dat dit het is. Ik heb geen idee waar ik over 6 jaar ben en hoe ik terecht ga komen, maar filosofie maakt me blij en ik vind het echt leuk. Bovendien heeft Leiden vrij veel contacturen (wat fijn is vanwege mijn tekort aan discipline) en vind ik de stad ook gewoon heel leuk. Ik heb een zwak voor die kleine knusse oude steegjes, bruggen en klinkerstraatjes.
Het is wel een grote stap, toch de keuze maken. En het gaat niet makkelijk worden. Maar ik heb het idee dat het wel de juiste keuze is.
Flynn
Het is vandaag precies een maand geleden dat Flynn werd ingeslapen. Mijn maatje. Ik heb in mijn hele leven nog geen enkele pony gereden die ik kon sturen op gedachten en die zo ontzettend haar best deed voor je. Rijden op haar voelde echt als samenwerken en plezier hebben. En het ging lang niet altijd perfect, maar ik ben eeuwig dankbaar voor de momenten die we samen hadden.
Flynn had een erfelijke afwijking aan haar hoeven (HWSD) die ervoor zorgden dat ze elke zomer een paar maanden kreupel stond en pijn had. Maar als ze er dan weer bovenop kwam, was ze dolgelukkig en begon ze meteen weer rond te rennen om te laten zien dat ze weer aan de slag kon. Maar dit jaar werd ze in de herfst niet beter. Heel af en toe was er een dag dat ze weer goed liep, maar verder had ze onwijs veel pijn. We weten niet of het door het warme weer kwam, of door de regen, of door de hoefbevangenheid die erbij kwam, maar uiteindelijk ging het echt niet meer. Toen begon zelfs de eeuwig optimistische Flynn op te geven.
Het stomme is dat het voelt alsof ze al jaren weg is. We hebben een week afscheid kunnen nemen, en ze was ook echt volledig weg na ze ingeslapen was, maar het is zo raar. De eerste week was vreselijk: een box minder uitmesten, een bak minder voer maken, drie witte connemara's in de paddock in plaats van vier, geen pony meer om de hele middag te knuffelen, borstelen en masseren (haar spieren waren aan het verstijven). De week daarop ben ik nauwelijks geweest, omdat ik er steeds weg ging met een zwaar gevoel. Bibi, Flynn's beste vriendin, was in de war en moest echt wennen.
Ondertussen is het bijna weer normaal. Maar het voelt nog steeds niet echt, en tegelijkertijd heb ik het al volledig geaccepteerd.
Verdriet en emoties zijn raar.
Anyways, dit alles verklaard hopelijk de emotionele rollercoaster op het moment. Het is ondertussen al middernacht geweest, dus alle 'vandaag' zijn eigenlijk 'gisteren'.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Magonia - Maria Dahvana Headley (review)
Dit boek heb ik vorige week uitgelezen, en het had zowel goede als slechte kanten. Het plot was onwijs origineel: vogelmens-aliens op schepen in de lucht die superpowers hebben als ze zingen. Er waren naar verhouding vrij veel vrouwelijke personages die onwijs verschillend waren: een kapitein, een piraat, een bemanningslid, de hoofdpersoon Aza, de twee moeders (!!) van haar beste vriend en haar eigen moeder. Dit was onwijs verfrissend en fijn om te lezen. De spanning is ook goed opgebouwd en de verhaallijn van het boek was niet echt voorspelbaar afgezien van de handelingen van de hoofdpersoon.
De nadelen van dit boek zaten hem heel erg in de young adult cliches. Je krijgt de klassieke 'chosen one' trope, samen met de 'opeens is ze beter dan iedereen zonder jaren training' zooi en de love triangle tussen haar beste vriend en de mysterieuze, donkerharige bad boy. Dat was heel jammer, omdat dat juist tropes zijn waar ik toch wel een hekel aan heb.
Over het geheel gezien is de uitkomst dus een 5,5/10. Misschien net een zesje.
Ik ga denk ik ook niet het vervolg lezen, al ga ik nog wel even fanart opzoeken of maken. Vogelmens-aliens zijn toch wel erg cool :)
Adam Lambert concert
Afgelopen woensdag had ik eindelijk de kans om Adam Lambert live mee te maken, en het was de beste ervaring ever. Dit was het derde concert waar ik tot nu toe heen geweest ben, en ik was eerst altijd van mening dat concerten niet echt iets voor mij waren: te veel mensen, te weinig ruimte, te warm, te harde muziek, etc. Maar dit, oh dit was iets anders. Het was idioot hoe geweldig dit was. Alles was perfect: Adam's stem kwam rechtstreeks uit de hemel en hij heeft geen verkeerde noot laten vallen, alles klonk nog een miljoen keer mooier dat welke opname dan ook, de lichteffecten waren geweldig, het geluid was perfect afgesteld en niet te hard, de twee back-up dansers/zangers waren een show op zich en hadden onwijs veel lol, de band was super, de setlist was perfect (alsof hij mijn persoonlijke favorieten had uitgekozen) en het publiek was niet drammerig, schreeuwerig of irritant. Het enige wat ik erop aan te merken had was dat het te snel afgelopen was. Maar verder had het niet geweldiger kunnen zijn. Het kaartje was 39 euro, maar achteraf gezien was het minstens 80 euro waard. Wat een show. En Adam had er echt lol in en was nog knapper in het echt dan op foto's.
Als je ooit de kans hebt: ga naar een Adam Lambert concert.
The Kane Chronicles - Rick Riordan (review)
Op dit moment ben ik het laatste deel van deze serie aan het lezen, dus ik ga er nog niet te veel over zeggen. Dat bewaar ik tot ik het helemaal uit heb.
Wel moet ik even kwijt dat ik stiekem hoopte dat Sadie over zou stappen naar the dark side, gezien het feit dat ze nogal flexibel is met regels en graag overal tegenin gaat. Het is zo'n 'what if' in mijn achterhoofd als ik de boeken lees.
Filosofie
Vandaag had ik de proefstudeerdag filosofie bij de Universiteit Leiden, en ik denk dat dit het is. Ik heb geen idee waar ik over 6 jaar ben en hoe ik terecht ga komen, maar filosofie maakt me blij en ik vind het echt leuk. Bovendien heeft Leiden vrij veel contacturen (wat fijn is vanwege mijn tekort aan discipline) en vind ik de stad ook gewoon heel leuk. Ik heb een zwak voor die kleine knusse oude steegjes, bruggen en klinkerstraatjes.
Het is wel een grote stap, toch de keuze maken. En het gaat niet makkelijk worden. Maar ik heb het idee dat het wel de juiste keuze is.
Flynn
Het is vandaag precies een maand geleden dat Flynn werd ingeslapen. Mijn maatje. Ik heb in mijn hele leven nog geen enkele pony gereden die ik kon sturen op gedachten en die zo ontzettend haar best deed voor je. Rijden op haar voelde echt als samenwerken en plezier hebben. En het ging lang niet altijd perfect, maar ik ben eeuwig dankbaar voor de momenten die we samen hadden.
Flynn had een erfelijke afwijking aan haar hoeven (HWSD) die ervoor zorgden dat ze elke zomer een paar maanden kreupel stond en pijn had. Maar als ze er dan weer bovenop kwam, was ze dolgelukkig en begon ze meteen weer rond te rennen om te laten zien dat ze weer aan de slag kon. Maar dit jaar werd ze in de herfst niet beter. Heel af en toe was er een dag dat ze weer goed liep, maar verder had ze onwijs veel pijn. We weten niet of het door het warme weer kwam, of door de regen, of door de hoefbevangenheid die erbij kwam, maar uiteindelijk ging het echt niet meer. Toen begon zelfs de eeuwig optimistische Flynn op te geven.
Het stomme is dat het voelt alsof ze al jaren weg is. We hebben een week afscheid kunnen nemen, en ze was ook echt volledig weg na ze ingeslapen was, maar het is zo raar. De eerste week was vreselijk: een box minder uitmesten, een bak minder voer maken, drie witte connemara's in de paddock in plaats van vier, geen pony meer om de hele middag te knuffelen, borstelen en masseren (haar spieren waren aan het verstijven). De week daarop ben ik nauwelijks geweest, omdat ik er steeds weg ging met een zwaar gevoel. Bibi, Flynn's beste vriendin, was in de war en moest echt wennen.
Ondertussen is het bijna weer normaal. Maar het voelt nog steeds niet echt, en tegelijkertijd heb ik het al volledig geaccepteerd.
Verdriet en emoties zijn raar.
Anyways, dit alles verklaard hopelijk de emotionele rollercoaster op het moment. Het is ondertussen al middernacht geweest, dus alle 'vandaag' zijn eigenlijk 'gisteren'.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
zondag 3 april 2016
Pundertale en andere shenanigans
Hallo internet! De 1 mei deadline voor het kiezen van een studie komt steeds dichterbij dus ik doe mijn best om vooral bezig te zijn met die belangrijke keuze. Dat heeft me er niet van weerhouden om Undertale uit te spelen en mee te helpen met de paddenoversteek.
Undertale (de true pacifist route)
Ik begon deze game met het idee dat het een grappig, simpel en droog spel was. I was mistaken. Het gehele eerste deel van het spel valt absoluut onder dit idee, maar op het moment dat je bij het kasteel aan komt verandert dat. Dan komt opeens het zwaar emotionele en complexe plot naar boven.
Dus hierbij de verschillende redenen om dit spel te spelen:
- Zoveel woordgrappen. Zo veel.
- Dogs. So many white dogs. Annoying dogs, cute dogs, big dogs, weird dogs, married dogs.
- Spooky scary skeletons die praten in aparte lettertypes
- 'It's a conveniently shaped lamp'
- Napstablook is Iejoor maar dan als spookje. En hij heeft een hoed en zure tranen. En een snail farm.
- Alle personages zijn zo goed? En zo complex en uitgewerkt! Je raakt zwaar gehecht aan de main characters.
- Undyne is een blauw vis-monster met een enorme liefde voor speren, kussengevechten en in plassen springen, speelt piano, is erg goed in thee zetten, is eigenlijk een enorme nerd en heeft een enorme crush op Alphys, de royal scientist.
- Alphys is een geweldig personage. Niet in de zin van 'ik zou haar beste vriendin willen zijn', maar in de zin van 'ze is een personage met flaws en problemen en komt onwijs realistisch over'. Ze is ongemakkelijk, stottert, kan slecht omgaan met confrontatie en is bang dat mensen haar een loser vinden.
- Je kunt het hele spel spelen zonder een enkel personage te vermoorden.
- De soundtrack is ZO GOED.
- Als je de no killing route volgt eindig je met een geweldige fictionele familie en butterscotch pie.
- Het plot is geweldig. Ik ga verder niets zeggen, zo blijf je enigszins spoiler vrij. Het is gaver om het zelf mee te maken.
- Het is niet een extreem lastig spel. Ik ben zelf bar slecht in computerspellen en zelfs ik ben tot aan het eind gekomen. Undyne mag me dan 3 keer om zeep geholpen hebben, maar het was een eer.
- Ik denk niet dat je dit ooit in een ander spel zal tegenkomen:
De Undertale-fanart is tot nu toe dit (maar gaat absoluut toenemen):
De padden (en kikkers, loopkevers, salamanders, etc.)
Het paddenbroedseizoen is weer begonnen en op het traject Bakkum - Egmond-Binnen zijn de beestjes flink aan de wandel. Ik merkte het op de terugweg vanaf Comic Con vorige week en besloot mee te helpen. De hoeveelheid overstekende padden hangt wel heel erg af van de temperatuur, neerslag en windrichting, dus het nut van meehelpen wisselt met de dag. Toch vind ik het leuk een steentje bij te dragen.
Dat was het weer voor vandaag! Ik was eigenlijk van plan een 1 april post te maken, maar 1 april viel hevig tegen qua internet pranks en als ik heel eerlijk ben had ik er gewoon niet zo'n zin in. Dus jammer maar helaas!
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Undertale (de true pacifist route)
Ik begon deze game met het idee dat het een grappig, simpel en droog spel was. I was mistaken. Het gehele eerste deel van het spel valt absoluut onder dit idee, maar op het moment dat je bij het kasteel aan komt verandert dat. Dan komt opeens het zwaar emotionele en complexe plot naar boven.
Dus hierbij de verschillende redenen om dit spel te spelen:
- Zoveel woordgrappen. Zo veel.
- Dogs. So many white dogs. Annoying dogs, cute dogs, big dogs, weird dogs, married dogs.
- Spooky scary skeletons die praten in aparte lettertypes
- 'It's a conveniently shaped lamp'
- Napstablook is Iejoor maar dan als spookje. En hij heeft een hoed en zure tranen. En een snail farm.
- Alle personages zijn zo goed? En zo complex en uitgewerkt! Je raakt zwaar gehecht aan de main characters.
- Undyne is een blauw vis-monster met een enorme liefde voor speren, kussengevechten en in plassen springen, speelt piano, is erg goed in thee zetten, is eigenlijk een enorme nerd en heeft een enorme crush op Alphys, de royal scientist.
- Alphys is een geweldig personage. Niet in de zin van 'ik zou haar beste vriendin willen zijn', maar in de zin van 'ze is een personage met flaws en problemen en komt onwijs realistisch over'. Ze is ongemakkelijk, stottert, kan slecht omgaan met confrontatie en is bang dat mensen haar een loser vinden.
- Je kunt het hele spel spelen zonder een enkel personage te vermoorden.
- De soundtrack is ZO GOED.
- Als je de no killing route volgt eindig je met een geweldige fictionele familie en butterscotch pie.
- Het plot is geweldig. Ik ga verder niets zeggen, zo blijf je enigszins spoiler vrij. Het is gaver om het zelf mee te maken.
- Het is niet een extreem lastig spel. Ik ben zelf bar slecht in computerspellen en zelfs ik ben tot aan het eind gekomen. Undyne mag me dan 3 keer om zeep geholpen hebben, maar het was een eer.
- Ik denk niet dat je dit ooit in een ander spel zal tegenkomen:
- PUZZLES
- Ik kan serieus eeuwig door blijven gaan dus ga het nou maar gewoon spelen. Je gaat er geen spijt van krijgen.
De Undertale-fanart is tot nu toe dit (maar gaat absoluut toenemen):
Undyne
Asriel Dreemurr
De padden (en kikkers, loopkevers, salamanders, etc.)
Het paddenbroedseizoen is weer begonnen en op het traject Bakkum - Egmond-Binnen zijn de beestjes flink aan de wandel. Ik merkte het op de terugweg vanaf Comic Con vorige week en besloot mee te helpen. De hoeveelheid overstekende padden hangt wel heel erg af van de temperatuur, neerslag en windrichting, dus het nut van meehelpen wisselt met de dag. Toch vind ik het leuk een steentje bij te dragen.
Dat was het weer voor vandaag! Ik was eigenlijk van plan een 1 april post te maken, maar 1 april viel hevig tegen qua internet pranks en als ik heel eerlijk ben had ik er gewoon niet zo'n zin in. Dus jammer maar helaas!
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Abonneren op:
Posts (Atom)