Hallo internet! Het is weer een van die dagen waarop ik vrij weinig te melden heb. Ik ben zo goed als weer beter (afgezien van de minimale hoeveelheid energie en de hoofdpijn) en heb net weer een halve liter vanille-caramel thee met honing naar binnen gegooid.
Anyways, gisteren was er als aanvulling van mijn dagelijkse teken-wat-zooi-en-ga-naar-stal routine een groot feest ter ere van de verjaardagen van mijn tante en mijn nicht (samen 80 jaar, mijn tante werd 50 en mijn nicht 30). Het punt is, feesten zijn niet mijn ding. In algemene zin. Ik ben erg slecht in smalltalk (doe mij maar gesprekken die nergens over gaan of gesprekken over life, the universe and everything), en daarnaast ben ik eigenlijk nooit echt op mijn gemak bij enorme groepen mensen (zeker als ik het merendeel nauwelijks ken).
Ik zag er dus best wel tegen op. Gelukkig viel het best mee; de muziek die gedraaid werd was goed, mijn zusje had genoeg lef om te dansen (wat aanstekelijk werkt) en er waren brownies en chips (ik ben dol op snacks).
Het gevolg was wel dat ik volledig op was naderhand. Wat me deed denken aan een discussie van een hele tijd terug over introvert en extravert. Tijd voor een psychologielesje!
(Even tussendoor: na het typen van het bovenstaande werd ik afgeleid door de superschattige online strip Check Please! over een taartenbakkende hockeyspeler en zijn bros (lees incl. extra's vanaf het begin hier) en daarom ga ik nu, de dag erna, om half 11 pas verder. Oeps.)
Introvert vs. extravert
Ik ben altijd uitgegaan van krijgt energie van sociale situaties vs. krijgt energie van alleen zijn, maar er zijn flink wat verschillende definities.
Introversie heeft vaak als betekenis 'liever alleen met hun gevoelens/gedachten', 'rustig en stil', 'naar binnen gekeerd', 'raakt vermoeid na veel sociaal contact', etc. Introverte mensen zijn dus mensen die vaak liever alleen zijn en hun gedachten meer voor zichzelf houden.
Extravert wordt meestal beschreven als 'naar buiten toe', 'naar de buitenwereld gericht', 'sociaal en uitbundig', 'gemakkelijk contact makend', 'krijgen energie van contact', etc. Extroverte mensen zijn dus mensen die gericht zijn op anderen en graag contact leggen.
Introversie en extraversie zijn tegenpolen van elkaar, maar dat betekent niet dat er geen grijs gebied tussen zit. Bovendien spreken deze definities elkaar nog wel eens tegen: sommige mensen leggen makkelijk contact en zijn heel sociaal, maar raken er wel door uitgeput. En andere mensen krijgen misschien best energie van met anderen zijn, maar zijn toch liever alleen.
Afgezien daarvan kunnen de verschillen tussen mensen ook heel groot zijn en voor problemen zorgen. Ik ben persoonlijk zeer introvert: ik vind het lekker om alleen te zijn, kan maar een bepaalde hoeveelheid socialising aan per dag en kijk liever een film dan een enorm feest te bezoeken. Als nadeel heeft dat wel dat ik niet heel goed ben in contacten onderhouden: introverte vrienden heb ik soms weken geen contact mee omdat we het beiden vergeten. Daarom is het goed dat ik ook extroverte vrienden heb. Dat brengt wel een nadeel met zich mee: het lijkt alsof het niets is, maar het verschil kan wel degelijk problemen opleveren. Het is soms lastig elkaar te begrijpen en bevriend zijn met extroverte personen kan onwijs vermoeiend zijn voor introverte mensen.
Daarom is het belangrijk dat mensen dit soort dingen van elkaar weten en dat respecteren. Zo blijven samenwerkingen en vriendschappen goed lopen :)
Ondertussen heb ik mijn tweede serieuze portret getekend (en per ongeluk uitgewerkt) en ze is ontzettend schattig (en lijkt op Hazel Levesque uit Heroes of Olympus). Ik probeer op het moment gewoon verschillende gezichten uit om te oefenen. Next up: Reyna Avila Ramirez-Arellano en Jack Zimmermann.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Ps. En sorry voor deze onsamenhangende zooi. Ik ben mijn flow een beetje kwijt en het is ondertussen 12 uur geweest, dus deze post duurt al 3 dagen.
maandag 29 februari 2016
woensdag 24 februari 2016
De dagelijkse verzameling zooi in de vorm van een drie-gangen menu
Hallo internet! Het is weer tijd voor een van alles en nog wat post. Voorgerecht: een filosofische overpeinzing die ik had tijdens het kranten vouwen vandaag. Hoofdgerecht: een review van My Neighbour Totoro. Toetje: wat random meningen, de stand van zaken en andere zooi.
Let's go!
De filosofische overpeinzing van vandaag
Ik ben op het moment weer heel veel aan het tekenen. Het is ontspannend, zorgt ervoor dat ik niet te veel nadenk en het is lekker creatief. Op zich levert het natuurlijk niet veel meer op dan een tekening en denkbeeldige experience points, maar voor mij is het belangrijk en is het deel van me. Het feit dat ik graag teken zegt best veel over wie ik ben als persoon. En toen realiseerde ik me opeens dat dat met heel veel dingen zo is, al kan je het niet in woorden omvatten. Dat iemand het liefst in het hoekje van de bank zit zegt iets over die persoon. Iemand die op zijn buik slaapt is heel anders dan iemand die opgerold en ingepakt ligt. Iemand die de veters van zijn sneakers strikt is een heel ander persoon dan iemand die zijn veters bijna vergeet. En al kun je dat niet goed onder woorden brengen, weet je wel weer iets meer over iemand als je zoiets ziet. Mensen met dezelfde interesses kunnen nog steeds volledig verschillend zijn in waarom ze die interesse hebben.
Persoonlijk heb ik meer het gevoel dat ik iemand ken als ik weet wat die persoon in zijn thee doet, hoe zijn ochtend routine eruit ziet en hoe hij zijn brood eet dan wanneer ik iemands precieze geboortedatum en de volledige namen van zijn ouders kan vertellen.
Het was een beetje apart om daarbij stil te staan, maar juist die kleine dingetjes maken ons allemaal verschillend en uniek. Gewoontes en tikjes zijn van onszelf alleen, en dat is toch wel heel speciaal eigenlijk.
My Neighbour Totoro (review)
Ik denk dat dit mijn favoriete Studio Ghibli film is tot nu toe. Hij is zo licht en simpel. Geen lastig, gecompliceerd plot, maar gewoon een avontuur dat het kind in je naar boven haalt. Bovendien was Totoro zo ontzettend schattig! Die scene met de paraplu was zo lief!
Bovendien zat er een kat-bus in met fluffy banken, 18 poten en een Cheshire glimlach, wat gewoon geweldig is. Ik begin nu wel een trend te herkennen in de Ghibli-films. Je hoeft niet alles te weten, sommige dingen zijn niet belangrijk. De kleine zwarte floefjes die stenen droegen in Spirited Away hadden geen achtergrond nodig, net als dat de herkomst van Totoro een mysterie bleef en de reden dat Howl's kasteel een verzameling zooi is nooit genoemd wordt. En het is verassend makkelijk dat los te laten. Het zijn gewoon fantastische werelden waarin de films zich afspelen en dat is genoeg.
Ik denk dat ik hierna Ponyo ga kijken, al weet ik niet helemaal wat ik daarvan kan verwachten.
De rest
Het is ondertussen half 12 en ik ben ziek, dus ik ga het een klein beetje afraffelen nu. Ik heb de Belgische chocolaatjes al bijna op, op een mini choco-eendje na (hij is te schattig en ik ben zwak) en ik ga nu echt niet meer beginnen aan een nieuwe doodle in mijn schetsblok.
Als ik geen hoofdpijn had, zou mijn volgende post gaan over zwaartkrachtgolven (charlieissocoollike heeft me weer helemaal enthousiast gekregen), maar helaas zit dat er nu nog even niet in.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
dinsdag 23 februari 2016
Ghibliiiii
Hallo internet! Ik ben er weer. Ik was gisteravond een nieuwe post begonnen, maar toen kreeg ik heel slecht nieuws en zat ik de rest van de avond te janken. Gelukkig was het vals alarm (voor nu) en ondanks het feit dat ik me zeeeer belabberd voel (yay, verkoudheid!), is alles verder okee.
Het voordeel van ziek zijn is dat je een goed excuus hebt om comfy kleren te dragen, jezelf op te rollen in dekentjes en de hele dag feel goed films te kijken. Dus ik ben begonnen aan de Studio Ghibli films, met als eerste Howl's Moving Castle. Ik snapte de helft van het plot niet (waarom was Sophie's ouderdomsvloek opeens weg?), maar de animatie was ZO MOOI en ik heb zo'n enorme zwak voor grenzeloze fantasie. Een pratend vuurtje? Hell yes. Een springende vogelverschrikker die een handje helpt? Sign me up. Een enorm lopend steampunk kasteel? Awesome. Ik heb er dus absoluut geen spijt van gehad. Calcifer was mijn favoriet denk ik.
Ik heb net ook de tweede Studio Ghibli film gezien, Spirited Away. Opnieuw heerlijk, vooral ook omdat het zo ontzettend anders is dan ik gewend ben! De ouders doen het een keer fout voor de verandering en luisteren niet naar hun dochter, en Sen heeft zelf de touwtjes in handen. Ze deed me een beetje denken aan Tiana uit Princess and the Frog, vanwege het 'als je iets wil bereiken moet je er hard voor werken' thema. Maar wiens idee was het om de film een open einde te geven? Ik kan daar NIET GOED TEGEN. Ik heb closure nodig. Ik had een reunie en een happily ever after nodig voor Haku en Sen. En misschien een verklaring voor het feit dat Haku zichzelf in een draak kan veranderen.
Ik heb ondertussen ook deel 1 van de Kane Chronicles van Rick Riordan gelezen. Gezien het feit dat ik al zijn andere boeken nu gelezen heb, moesten deze ook maar eens. Tot nu toe ben ik echt dol op Carter. Iedereen lijkt Sadie als favoriet te hebben, maar Carter is zo lief! Hij doet zo zijn best en in tegenstelling tot Sadie (en een miljoen andere personages uit alle media) heeft hij respect voor regels. Serieus, regels zijn er niet voor niets mensen. Soms irriteren personages met een 'rules are ment to be broken' mentaliteit me ontzettend, omdat ze in allerlei situaties verzeild raken die makkelijk hadden kunnen voorkomen.
Verder was Bast echt geweldig. Het is de kattentante, maar dan de extreme versie daarvan. Heerlijk.
Persoonlijk vond ik het boek wel iets te lang. Het was grotendeels een introductie en uitgebreide uitleg over de Egyptische goden en de Egyptische cultuur, terwijl de verhaallijn soms volledig naar de achtergrond verdween. Bovendien spelen de bijna 500 pagina's zich allemaal af binnen 5 dagen ofzo, wat niet heel geloofwaardig over komt. Die dagen lijken 10 uur langer dan normaal te duren.
En dan is er ook nog de vertelstijl die me niet helemaal lag. Het idee is leuk, een transcript van audio-berichten, maar het voelt zo nep, juist door alle details. Niemand onthoud alles zo goed, en als het vanuit de ik-persoon geschreven is, merk je dat veel minder dan hier.
Ondanks dat alles ben ik toch wel benieuwd naar het volgende deel. Deze serie is maar drie boeken lang in plaats van vijf, dus dat scheelt.
Dat was het weer voor vandaag!
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Het voordeel van ziek zijn is dat je een goed excuus hebt om comfy kleren te dragen, jezelf op te rollen in dekentjes en de hele dag feel goed films te kijken. Dus ik ben begonnen aan de Studio Ghibli films, met als eerste Howl's Moving Castle. Ik snapte de helft van het plot niet (waarom was Sophie's ouderdomsvloek opeens weg?), maar de animatie was ZO MOOI en ik heb zo'n enorme zwak voor grenzeloze fantasie. Een pratend vuurtje? Hell yes. Een springende vogelverschrikker die een handje helpt? Sign me up. Een enorm lopend steampunk kasteel? Awesome. Ik heb er dus absoluut geen spijt van gehad. Calcifer was mijn favoriet denk ik.
Ik heb net ook de tweede Studio Ghibli film gezien, Spirited Away. Opnieuw heerlijk, vooral ook omdat het zo ontzettend anders is dan ik gewend ben! De ouders doen het een keer fout voor de verandering en luisteren niet naar hun dochter, en Sen heeft zelf de touwtjes in handen. Ze deed me een beetje denken aan Tiana uit Princess and the Frog, vanwege het 'als je iets wil bereiken moet je er hard voor werken' thema. Maar wiens idee was het om de film een open einde te geven? Ik kan daar NIET GOED TEGEN. Ik heb closure nodig. Ik had een reunie en een happily ever after nodig voor Haku en Sen. En misschien een verklaring voor het feit dat Haku zichzelf in een draak kan veranderen.
Ik heb ondertussen ook deel 1 van de Kane Chronicles van Rick Riordan gelezen. Gezien het feit dat ik al zijn andere boeken nu gelezen heb, moesten deze ook maar eens. Tot nu toe ben ik echt dol op Carter. Iedereen lijkt Sadie als favoriet te hebben, maar Carter is zo lief! Hij doet zo zijn best en in tegenstelling tot Sadie (en een miljoen andere personages uit alle media) heeft hij respect voor regels. Serieus, regels zijn er niet voor niets mensen. Soms irriteren personages met een 'rules are ment to be broken' mentaliteit me ontzettend, omdat ze in allerlei situaties verzeild raken die makkelijk hadden kunnen voorkomen.
Verder was Bast echt geweldig. Het is de kattentante, maar dan de extreme versie daarvan. Heerlijk.
Persoonlijk vond ik het boek wel iets te lang. Het was grotendeels een introductie en uitgebreide uitleg over de Egyptische goden en de Egyptische cultuur, terwijl de verhaallijn soms volledig naar de achtergrond verdween. Bovendien spelen de bijna 500 pagina's zich allemaal af binnen 5 dagen ofzo, wat niet heel geloofwaardig over komt. Die dagen lijken 10 uur langer dan normaal te duren.
En dan is er ook nog de vertelstijl die me niet helemaal lag. Het idee is leuk, een transcript van audio-berichten, maar het voelt zo nep, juist door alle details. Niemand onthoud alles zo goed, en als het vanuit de ik-persoon geschreven is, merk je dat veel minder dan hier.
Ondanks dat alles ben ik toch wel benieuwd naar het volgende deel. Deze serie is maar drie boeken lang in plaats van vijf, dus dat scheelt.
Dat was het weer voor vandaag!
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
zondag 21 februari 2016
DEADPOOL
Hallo internet. Ik heb niets te melden behalve dit: Deadpool was geweldig, ga het kijken.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
woensdag 17 februari 2016
Blijkbaar zijn boeken niet voor iedereen. Ofzo.
Hallo internet! Vandaag was een drukke dag, maar ondanks een begrafenis vanochtend had ik toch nog twee uurtjes in de bibliotheek. Ik weet niet wie er opgeruimd heeft gisteren, maar die persoon heeft het duidelijk belabberd gedaan. Dus ik had wat te fixen.
Hoe dan ook, tijdens onze half 10 koffiepauze kwam het onderwerp 'boeken voor mannen' naar boven, gezien het feit dat er veel meer vrouwen dan mannen naar de bibliotheek komen en mannen ook veel minder lezen, iets waar de bieb graag iets aan wil veranderen. Een van de ideeën was een tafel/kast maken met allemaal 'boeken voor mannen', zoals (en ik quote) boeken over houthakken en barbecueën, wat ik persoonlijk echt niets vond. Dit soort stereotypes gaan echt niet helpen mannen meer te laten lezen. Ik had als kind ook een hekel aan die 'alleen voor jongens' labels. Want dat waren juist de boeken die ik leuk vond. Het kan toch niet zo zijn dat ik iets niet zou mogen lezen omdat het niet voor meisjes is? En bovendien, als jongen is dat nog vervelender. Wat als je als klein jongetje, dol op lezen, erachter komt dat het raar is als je een roze boek over dansende, verliefde meisjes wil lezen? Ik zou hier nog veel dieper op in kunnen gaan over dat jongens die meisjesdingen doen veel minder geaccepteerd worden (dansende jongens krijgen bijna meteen de label 'gay') dan meisjes die jongensdingen doen (want dat is nog wel stoer), maar dan wordt dit een enorme feministische rant. Anyways, als je ervoor wil zorgen dat jongens meer gaan lezen, lijkt het me logischer dat je ze laat zien dat ze kunnen en mogen lezen wat ze willen! En anders is omgekeerde psychologie misschien nog een goed alternatief (VERBODEN VOOR JONGENS).
En dit soort vervelende labels ben ik al veel vaker tegengekomen. Kinderboeken bestempelen als 'meisjesboeken' of 'jongensboeken' is volledig onnodig, vooral ook omdat kinderen de meest random interesses hebben en boeken helemaal niet zo zwart-wit zijn. Neem bijvoorbeeld de Bruna folder die ik een tijdje geleden moest bezorgen:
Hoe dan ook, tijdens onze half 10 koffiepauze kwam het onderwerp 'boeken voor mannen' naar boven, gezien het feit dat er veel meer vrouwen dan mannen naar de bibliotheek komen en mannen ook veel minder lezen, iets waar de bieb graag iets aan wil veranderen. Een van de ideeën was een tafel/kast maken met allemaal 'boeken voor mannen', zoals (en ik quote) boeken over houthakken en barbecueën, wat ik persoonlijk echt niets vond. Dit soort stereotypes gaan echt niet helpen mannen meer te laten lezen. Ik had als kind ook een hekel aan die 'alleen voor jongens' labels. Want dat waren juist de boeken die ik leuk vond. Het kan toch niet zo zijn dat ik iets niet zou mogen lezen omdat het niet voor meisjes is? En bovendien, als jongen is dat nog vervelender. Wat als je als klein jongetje, dol op lezen, erachter komt dat het raar is als je een roze boek over dansende, verliefde meisjes wil lezen? Ik zou hier nog veel dieper op in kunnen gaan over dat jongens die meisjesdingen doen veel minder geaccepteerd worden (dansende jongens krijgen bijna meteen de label 'gay') dan meisjes die jongensdingen doen (want dat is nog wel stoer), maar dan wordt dit een enorme feministische rant. Anyways, als je ervoor wil zorgen dat jongens meer gaan lezen, lijkt het me logischer dat je ze laat zien dat ze kunnen en mogen lezen wat ze willen! En anders is omgekeerde psychologie misschien nog een goed alternatief (VERBODEN VOOR JONGENS).
En dit soort vervelende labels ben ik al veel vaker tegengekomen. Kinderboeken bestempelen als 'meisjesboeken' of 'jongensboeken' is volledig onnodig, vooral ook omdat kinderen de meest random interesses hebben en boeken helemaal niet zo zwart-wit zijn. Neem bijvoorbeeld de Bruna folder die ik een tijdje geleden moest bezorgen:
Dit zijn boeken over stoere prinsessen en heksen en hoe belangrijk familie is! Dit zijn spannende, stoere boeken die geweldig zijn voor meisjes EN VOOR JONGENS. En "echte" meidenboeken? Wanneer is iets in godsnaam een "echt" meidenboek? Als de hoofdpersoon een meisje is? Stop.
En dit, in dezelfde folder:
"Meidenboek" is een ding. "Young women" boeken zijn dus echt absoluut geen ding. Waarom is er die drang om 'young adults' nog eens op te delen in 'young women' boeken? HET IS ZO ONTZETTEND ONNODIG. Vooral ook omdat "young women" zich dus echt niet tegen laten houden door deze sturing. Young adult boeken zijn bijna allemaal ontzettend grijs. Er is geen onderscheid meer tussen 'stoer jongensboek met veel actie' en 'romantisch meisjesboek'. Die lopen in elkaar over als de pest. Meestal is het iets als 'stoer boek met romantiek en actie en geweldige plotlijnen'.
Kort samengevat kan ik hier dus vrij pissig over worden. Dit was wel lekker om te schrijven :)
Vandaag was verder wel fijn, het is eindelijk lekker koud, het soort koud dat je oren laat vriezen, dat je kunt ruiken in de lucht, en zorgt voor rijp die in de schaduw de hele dag blijft zitten. Heerlijk, zeker met dat zonnetje en die prachtige blauwe lucht.
Bovendien gaat het godzijdank weer wat beter met mijn favoriete pony, die een erfelijke hoefziekte heeft en al een half jaar kreupel is en echt veel pijn had vorige week. Hopelijk gaat ze nog flink verder met opknappen!
En ik heb de hele dag Owl City al op replay staan. Unbelievable is gewoon zo ontzettend vrolijk!
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
zondag 14 februari 2016
Love... is in the air ❤
Hallo internet! Vandaag is het 14 februari, wat betekent dat je vandaag doodgegooit bent met sappige koppeltjes en romantische dingetjes en morgen alle valentijnsdag-chocolaatjes afgeprijsd zijn. Ik heb zelf deze ~speciale dag~ gevierd door een ship uit een boek te tekenen, chocola te eten, een boek te lezen, folders te vouwen, en drie afleveringen Pushing Daisies te kijken (wat dan wel weer heel goed bij vandaag past, als er iets schattig en lief is, is het deze serie wel).
Ik kreeg nog wel een anonieme, slechte pick-up line in mijn tumblr inbox ("Why did the chicken cross the road? To kiss you on the cheek. I am the chicken. Be my valentine.") dus dat was een leuke verrassing.
Anyways, valentijnsdag doet mij vrij weinig omdat ik een dramaloos en erg inactief liefdesleven heb. Het enige voordeel eraan is de enorme hoeveelheid valentijnsdag-fanart op het internet vandaag en het feit dat ik weer een goed onderwerp heb voor een blogpost.
De geschiedenis van Valentijnsdag
Veel mensen denken dat Valentijnsdag vernoemt was naar Sint Valentijn, die een liefdesbrief schreef en die ondertekende met 'liefs, jouw Valentijn', maar dat is een mythe waar geen vast bewijs voor is. Er zijn vele Sint Valentijns geweest door de geschiedenis heen, en de feestdag valt samen met de feestdagen van twee christelijke martelaren met de naam Valentinus, maar beide zijn volledig ongerelateerd aan de traditie. In de 18e eeuw bedacht iemand dat het feest mogelijk ontstaan was uit een oude Romeinse traditie. Op 15 februari vierden de Romeinen namelijk Lupercalia, een vruchtbaarheidsfeest voor Juno (godin van het huwelijk/vrouwen) en Pan (de god van de natuur).
Waarschijnlijk komt de echte traditie voort uit de Legenda aurea. Hierin werd een legende beschreven over Sint Valentijn van Terni. Sint Valentijn was volgens de legende vervolgd om zijn Christelijke geloof en ondervraagt door de Romeinse keizer Claudius de tweede, die hem probeerde te bekeren tot het Romeinse geloof. Toen dit niet lukte en Valentijn zelfs een poging deed de keizer te bekeren tot het Christendom, werd hij ter dood veroordeelt. Vlak voor hij vermoord werd, zou hij echter op wonderlijke wijze een blind meisje beter gemaakt hebben.
Omdat hier niets van romantische liefde in voor kwam, hebben mensen er later allemaal dingen omheen bedacht. Eerst kwam het idee dat Sint Valentijn in het geheim trouwplechtigheden uitvoerde, ondanks de wet die zei dat jonge mannen in het leger niet mochten trouwen, en dat dat de reden was dat hij vervolgt werd. Veel later nog kwam het verhaal dat hij een brief geschreven had naar het blinde meisje met een liefdesverklaring vlak voor zijn executie.
Valentijnsdag is ondertussen een dag waarop de liefde gevierd wordt en is op die manier ontwikkeld door de commercie. Voorheen lag de nadruk vooral op anonieme liefde, maar dat is het al lang niet meer. Nu wordt er flink geld aan verdient door posterijen, cadeauwinkels en bloemenzaken. De populariteit neemt in Nederland wel steeds iets af, tussen 2007 en 2012 is het aantal mensen die Valentijnsdag vierden met meer dan 10% afgenomen.
En dat was de geschiedenisles van vandaag! Dit was leuk. Nu ga ik nog even verder met mijn tekening en daarna ga ik lekker de dag afsluiten door mijn bed in te duiken.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Ps. Ga alsjeblieft Valentijnsdag nog even vieren door Deadpool te kijken! Gewoon omdat het kan. Heel romantisch.
Ik kreeg nog wel een anonieme, slechte pick-up line in mijn tumblr inbox ("Why did the chicken cross the road? To kiss you on the cheek. I am the chicken. Be my valentine.") dus dat was een leuke verrassing.
Anyways, valentijnsdag doet mij vrij weinig omdat ik een dramaloos en erg inactief liefdesleven heb. Het enige voordeel eraan is de enorme hoeveelheid valentijnsdag-fanart op het internet vandaag en het feit dat ik weer een goed onderwerp heb voor een blogpost.
De geschiedenis van Valentijnsdag
Veel mensen denken dat Valentijnsdag vernoemt was naar Sint Valentijn, die een liefdesbrief schreef en die ondertekende met 'liefs, jouw Valentijn', maar dat is een mythe waar geen vast bewijs voor is. Er zijn vele Sint Valentijns geweest door de geschiedenis heen, en de feestdag valt samen met de feestdagen van twee christelijke martelaren met de naam Valentinus, maar beide zijn volledig ongerelateerd aan de traditie. In de 18e eeuw bedacht iemand dat het feest mogelijk ontstaan was uit een oude Romeinse traditie. Op 15 februari vierden de Romeinen namelijk Lupercalia, een vruchtbaarheidsfeest voor Juno (godin van het huwelijk/vrouwen) en Pan (de god van de natuur).
Waarschijnlijk komt de echte traditie voort uit de Legenda aurea. Hierin werd een legende beschreven over Sint Valentijn van Terni. Sint Valentijn was volgens de legende vervolgd om zijn Christelijke geloof en ondervraagt door de Romeinse keizer Claudius de tweede, die hem probeerde te bekeren tot het Romeinse geloof. Toen dit niet lukte en Valentijn zelfs een poging deed de keizer te bekeren tot het Christendom, werd hij ter dood veroordeelt. Vlak voor hij vermoord werd, zou hij echter op wonderlijke wijze een blind meisje beter gemaakt hebben.
Omdat hier niets van romantische liefde in voor kwam, hebben mensen er later allemaal dingen omheen bedacht. Eerst kwam het idee dat Sint Valentijn in het geheim trouwplechtigheden uitvoerde, ondanks de wet die zei dat jonge mannen in het leger niet mochten trouwen, en dat dat de reden was dat hij vervolgt werd. Veel later nog kwam het verhaal dat hij een brief geschreven had naar het blinde meisje met een liefdesverklaring vlak voor zijn executie.
Valentijnsdag is ondertussen een dag waarop de liefde gevierd wordt en is op die manier ontwikkeld door de commercie. Voorheen lag de nadruk vooral op anonieme liefde, maar dat is het al lang niet meer. Nu wordt er flink geld aan verdient door posterijen, cadeauwinkels en bloemenzaken. De populariteit neemt in Nederland wel steeds iets af, tussen 2007 en 2012 is het aantal mensen die Valentijnsdag vierden met meer dan 10% afgenomen.
En dat was de geschiedenisles van vandaag! Dit was leuk. Nu ga ik nog even verder met mijn tekening en daarna ga ik lekker de dag afsluiten door mijn bed in te duiken.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Ps. Ga alsjeblieft Valentijnsdag nog even vieren door Deadpool te kijken! Gewoon omdat het kan. Heel romantisch.
donderdag 11 februari 2016
Wiskundeknobbels en andere bulten
Hallo internet! Vandaag had ik ineens weer inspiratie voor een informatieve post. Een hele tijd terug las ik eens iets over frenologie, en dat kwam ineens weer boven toen ik een volledig kale man zag lopen. Dit klinkt idioot, maar het is niet heel gek. Tijd voor een wetenschaps-momentje!
Frenologie
Je kunt het niet van het woord afleiden, maar frenologie is een (zo goed als uitgestorven) wetenschap die zich bezig houdt met bulten en deuken op je hoofd. Het idee is dat je groei van bepaalde hersendelen kan terug kan zien in de vorm van een schedel, en dat je daarmee karaktereigenschappen en talenten kan bepalen. Hier komt ook de zogenaamde 'wiskundeknobbel' vandaan. Persoonlijk vind ik het heel interessant. Helaas is de wetenschap in de twintigste eeuw op de klippen gelopen, doordat de nieuwe kennis over anatomie en hersenen niet aansloot bij de frenologie. Doordat frenologie niet meer wetenschappelijk te bewijzen was, werd er vanaf dat moment geen waarde meer aan gehecht.
Toch hebben we er allemaal interessante tekeningen aan over gehouden, zoals bijvoorbeeld deze:
Frenologie
Je kunt het niet van het woord afleiden, maar frenologie is een (zo goed als uitgestorven) wetenschap die zich bezig houdt met bulten en deuken op je hoofd. Het idee is dat je groei van bepaalde hersendelen kan terug kan zien in de vorm van een schedel, en dat je daarmee karaktereigenschappen en talenten kan bepalen. Hier komt ook de zogenaamde 'wiskundeknobbel' vandaan. Persoonlijk vind ik het heel interessant. Helaas is de wetenschap in de twintigste eeuw op de klippen gelopen, doordat de nieuwe kennis over anatomie en hersenen niet aansloot bij de frenologie. Doordat frenologie niet meer wetenschappelijk te bewijzen was, werd er vanaf dat moment geen waarde meer aan gehecht.
Toch hebben we er allemaal interessante tekeningen aan over gehouden, zoals bijvoorbeeld deze:
The more you know! Verder heb ik helaas niet veel interessants te melden. Ik ben steeds meer mensen/gezichten aan het tekenen en ik heb er tot nu toe verrassend veel lol in. Bovendien is mijn tekening van Reyna uit de Heroes of Olympus serie van Rick Riordan helemaal af, en heb ik uitgevonden hoe de scanner werkt. Het gevolg is dat ik een hele avond lang allemaal tekeningen heb gescand, omdat ze er dan veeeeel mooier uit zien dan op een foto.
Ik ben best wel trots. Anyways, dit was het weer voor vandaag.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
woensdag 10 februari 2016
A librarians life :)
Hallo internet! Vandaag was een goede dag, afgezien van het feit dat ik nu geitjes uit het raam wil gooien (vandaag werd 'we hebben er een geitje bij!' weer twee keer voorgelezen, zie laatste post).
Tijdens mijn krantenwijk werd ik gezegend door de aanwezigheid van 4 paarden, een hond en een kat die me allemaal leken te mogen. De pony's zijn geknuffeld, de hond heeft mijn gezicht afgelebberd en de kat liep gezellig mee door de straat en gaf me kopjes als ik stil stond. Helemaal geweldig.
ANYWAYS, het leek me leuk om vandaag een lijstje te maken van dingen die wel leuk zijn aan in de bieb werken. Want het is geweldig.
Waarom in een bibliotheek werken 100% aan te raden is
Tijdens mijn krantenwijk werd ik gezegend door de aanwezigheid van 4 paarden, een hond en een kat die me allemaal leken te mogen. De pony's zijn geknuffeld, de hond heeft mijn gezicht afgelebberd en de kat liep gezellig mee door de straat en gaf me kopjes als ik stil stond. Helemaal geweldig.
ANYWAYS, het leek me leuk om vandaag een lijstje te maken van dingen die wel leuk zijn aan in de bieb werken. Want het is geweldig.
Waarom in een bibliotheek werken 100% aan te raden is
- Je krijgt een kijkje achter de schermen, en persoonlijk is dat iets wat ik altijd al wilde voor ik er werkte. Wie weet wat ze achter hebben. Hebben ze een geheime sectie met speciale boeken? Hebben ze een archief? Hoeveel (werkende) printers zouden ze hebben?
Ik ga je geen antwoorden geven, maar ik kan je wel vertellen dat ze bij ons een keuken hebben achter :) - Je mag boeken innemen, aka bliepen. En achter de balie staan als je er normaal altijd voor staat is toch wel heel speciaal.
- Je kunt precies zien wat er gelezen wordt. Zo ben ik er achter gekomen dat Geronimo Stilton een absolute favoriet is onder de kinderboeken (elke week ruim ik er min. 3 op, mijn record is 7), en ik kan me nog herinneren dat ik een keer aan het opruimen was en de hele collectie Grijze Jager boeken weg was. Iemand had leesvoer nodig blijkbaar.
- Je krijgt als eerste te zien welke nieuwe boeken er komen. Die moeten dan nog gekoppeld worden, maar jij weet het al >:)
De bibliotheek in Heiloo heeft de Twilight jubileum special bijvoorbeeld al binnen... - Je mag boeken repareren en plastificeren, wat echt onwijs leuk (en soms frustrerend is). Ook hierbij zijn de Geronimo Stilton boeken favoriet (nou ja, eigenlijk juist niet. Alle Fantasia boeken zijn al 5+ keer geplakt en blijven uit-elkaar-val neigingen te hebben).
- Soms kom je bij klusjes echte juweeltjes tegen, zoals deze pagina die ik opnieuw moest uittypen voor de speel-o-theek: Dorus? Wie is Dorus? En sinds wanneer is Swieber een stokstaartje?
- De thee geeft je soms een existentiele crisis:
- En als de thee je niet wakker gemaakt heeft, doen de kwebbeltantes dat wel. Je bent immers in een bibliotheek, je moet wel wat kennis opdoen. Dan maar kennis over ieder persoon in het dorp, brillen, cholesterolgehaltes, de niet zo gewaardeerde nieuwe banken in het winkelcentrum, etc.
- Soms zie je geweldige dingen die je anders nooit gezien had:('Hoera' is niet de schrijver, wiens idee was dit?)
- En het allerbelangrijkste: je bent volledig omringt door boeken en boekenliefhebbers in alle soorten en maten! Geweldig toch?
In ander nieuws had ik dankzij een fanfic opeens de neiging The Princess Bride weer eens te kijken. Die heb ik een hele tijd terug eens gezien, en toen was ik er niet heeel erg van onder de indruk Westley en Buttercup deden het niet echt voor me. Maar deze keer was ik er dol op. Jemig deze film is geniaal in mogelijkerwijs ieder opzicht. Die dialogen zijn gewoon om van te smullen. Vooral het eerste stuk met de man in het zwart en Inigo Montoya ("Hello. I am Inigo Montoya. You killed my father. Prepare to die").
En ik heb onwijs de neiging constant het woord 'inconceivable' te gebruiken. De passiviteit van Buttercup was nog steeds wel irritant, net als haar constante 'he will save me' mentaliteit, maar ik kan er mee leven omdat het een oude film is. Nog even kort wat geweldige dingen aan deze film:
- Fezzik en Inigo zijn de beste bros ooit. I love it. Please stay besties forever.
- Spite is a nobler cause than true love (duhh)
- "Life is pain, Highness. Everyone who says differently is selling something"
- Buttercup draagt zulke mooie jurken
- Bluf is het beste wapen ooit. Er is niets beters.
- 'Mawiage. Mawiage is what bwings us toghetah today'
Dat was het weer voor vandaag! Ga Princess Bride kijken :)
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
zaterdag 6 februari 2016
Life-updates (klinkt dramatischer dan dat het is)
Hee internet! Ik heb net een aantal goede dagen achter de rug, maar helaas betekent dat ook dat ik het heel druk gehad heb de laatste paar dagen. En nu ook. En morgen ook. Dus ik heb niet heel veel tijd om uitgebreid verslag te doen op dit moment. Dus even in het kort dan maar :)
Donderdag heb ik heerlijk gereden op Raven en gewandeld met Flynn, wat me echt goed deed. Gisteren begon onwijs goed met een bezoek aan het Archeologisch centrum in Castricum, het Huis van Hilde. Ik was daar heen met mijn vader vanwege mijn huidige interesse voor archeologie, en het viel me onwijs mee! Het is veel groter dan je verwacht, het echte museum is vanaf de buitenkant niet te zien omdat het onder de grond zit. Ze hebben een uitgebreide collectie die chronologisch is ingedeeld, zodat je begint bij de jagers en verzamelaars en eindigt bij de tweede wereldoorlog. Ook de tijdelijke tentoonstelling over het ontmodderen van de Vecht was leuk. Daarna ben ik in een stuk door gegaan naar het huis van een vriendin, waar we met nog een vriendin een middagje op de wii spelen geplant hadden. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik bar slecht ben in Mario Party (echt vernederend) en dat ik iets minder slecht ben in Mario Kart (ik werd steeds 2e of 9e, er zat niets tussenin).
Vandaag had ik de open dag op de VU, wat gelukkig ook leuk was. Ondertussen ben ik aangekomen bij de 'ik kies iets wat ik LEUK vind, anders hou ik de studie nooit vol'-fase, en de studie oudheidkunde was een welkome verassing. Culturele Antropologie was wel heel interessant, maar niets voor mij. Hetzelfde geld voor Media, Kunst, Design en Architectuur. En als ik archeologie ga studeren, wordt het niet aan de VU. De VU leek zich daar niet echt speciaal te onderscheiden.
Al met al was het een leerzaam dagje.
Bovendien is mijn tekening van Reyna op de rug van haar pegasus eindelijk af en ik ben er echt trots op! De volgende post bevat hoogstwaarschijnlijk een foto.
Morgen is mijn vader jarig en hebben we een leuk dagje geplant. Dan is het weer even rustig, tot donderdag. Dan heb ik een afspraak met een studiekeuzepsycholoog om me te helpen goed te kiezen. De dag daarna heb ik een studiekeuzeworkshop bij de UvA en zaterdag is de open dag bij Van Hall Larenstein in Leeuwarden.
Als ik dat alles overleef, koop ik de Heroes of Olympus boxset voor mezelf. Die heb ik dan wel verdient. En daarna komt Deadpool uit in de Nederlandse bioscopen, dus tijd voor een filmavondje :)
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Ps. Het is nu 3 voor 12 's nachts, nog net op tijd voor 'vandaag'!
Donderdag heb ik heerlijk gereden op Raven en gewandeld met Flynn, wat me echt goed deed. Gisteren begon onwijs goed met een bezoek aan het Archeologisch centrum in Castricum, het Huis van Hilde. Ik was daar heen met mijn vader vanwege mijn huidige interesse voor archeologie, en het viel me onwijs mee! Het is veel groter dan je verwacht, het echte museum is vanaf de buitenkant niet te zien omdat het onder de grond zit. Ze hebben een uitgebreide collectie die chronologisch is ingedeeld, zodat je begint bij de jagers en verzamelaars en eindigt bij de tweede wereldoorlog. Ook de tijdelijke tentoonstelling over het ontmodderen van de Vecht was leuk. Daarna ben ik in een stuk door gegaan naar het huis van een vriendin, waar we met nog een vriendin een middagje op de wii spelen geplant hadden. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik bar slecht ben in Mario Party (echt vernederend) en dat ik iets minder slecht ben in Mario Kart (ik werd steeds 2e of 9e, er zat niets tussenin).
Vandaag had ik de open dag op de VU, wat gelukkig ook leuk was. Ondertussen ben ik aangekomen bij de 'ik kies iets wat ik LEUK vind, anders hou ik de studie nooit vol'-fase, en de studie oudheidkunde was een welkome verassing. Culturele Antropologie was wel heel interessant, maar niets voor mij. Hetzelfde geld voor Media, Kunst, Design en Architectuur. En als ik archeologie ga studeren, wordt het niet aan de VU. De VU leek zich daar niet echt speciaal te onderscheiden.
Al met al was het een leerzaam dagje.
Bovendien is mijn tekening van Reyna op de rug van haar pegasus eindelijk af en ik ben er echt trots op! De volgende post bevat hoogstwaarschijnlijk een foto.
Morgen is mijn vader jarig en hebben we een leuk dagje geplant. Dan is het weer even rustig, tot donderdag. Dan heb ik een afspraak met een studiekeuzepsycholoog om me te helpen goed te kiezen. De dag daarna heb ik een studiekeuzeworkshop bij de UvA en zaterdag is de open dag bij Van Hall Larenstein in Leeuwarden.
Als ik dat alles overleef, koop ik de Heroes of Olympus boxset voor mezelf. Die heb ik dan wel verdient. En daarna komt Deadpool uit in de Nederlandse bioscopen, dus tijd voor een filmavondje :)
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Ps. Het is nu 3 voor 12 's nachts, nog net op tijd voor 'vandaag'!
woensdag 3 februari 2016
Niet voor kinderen
Hallo internet! Sorry voor de afwezigheid, ik zit niet echt lekker in mijn vel op het moment. Het enige wat ik op dit moment doe is tekenen en naar stal gaan om mezelf af te leiden, en de rest van de tijd slaap ik twee keer zo lang als nodig is. Het wordt wel weer beter uiteindelijk (hoop ik), maar op dit moment sta ik niet heel erg te springen om deze blog enthousiast en levend te houden. Nogmaals mijn excuses.
Dit alles betekend niet dat ik niets te vertellen heb. Vandaag ga ik maar eens mijn mening over kinderen uitschrijven. Warning: enigszins overdreven manier van vertellen en een lichte hoeveelheid negativiteit. Mag wel voor een keertje.
Vanochtend stond ik met een slaperig hoofd in de bieb. Ik was iets later dan normaal, ik had me een klein beetje verslapen. Ik was net lekker begonnen de ingeleverde kinderboeken op te ruimen toen ik de gevreesde mededeling te horen kreeg: 'bereid je maar vast voor, er komt zo weer een klas'. Oh help, was het eerste wat ik dacht. Kinderen op de vroege ochtend is op zijn zachts gezegd niet heel rustig wakker worden. En ik had gelijk. Ik zette net zes Geronimo Stilton boeken in de kast toen de wind het eerste geroezemoes de bieb binnen droeg. En toen kwamen de kinderen. Zesentwintig stuiterende kleuters in felgekleurde jassen renden het gebouw binnen, druk pratend over van alles en nog wat. Weg rust. Hoe de lerares het voor elkaar kreeg dat alle onderkruipsels haar hoorden toen ze zei 'eerst je jas op de groene kapstok hangen, daarna ga je rustig op de gele tribune zitten', weet ik niet, maar het werkte. Op het 'rustig' na dan. Godzijdank was daar de bibliothecaresse, die haar boek al bij zich had en iedereen magischerwijs stil kreeg door zich voor te stellen. Toen begon ze voor te lezen. Het boek was 'We hebben er een geitje bij', en ik herkende het direct. Ik had immers dat prentenboek een paar weken terug nog in een projectmap gestopt met een inhoudsopgave erbij, en iets later had ik ook nog eens alle vertelplaten gekopieerd.
Na de vijfde bladzijde kwam de zin 'we hebben er een geitje bij' me volledig de neus uit. Het was fijn dat de hele tribune stil zat te luisteren, want op die manier hield ik het wel vol. Tegen de tijd dat het boekje uit was, was ik weer een kast verder. Ze gingen verder met een liedje, en een spelletje. Het was grappig, want het viel me op dat kinderen eigenlijk vrij voorspelbaar zijn. Op het moment dat er eentje een mening gegeven had uit het niets en daarna opgemerkt werd, moest opeens iedereen wat zeggen. En daarna werd het weer stil. Dit herhaalde zich nog een paar keer, tot de hele klas er weer vandoor ging. 'Ahhh', dacht ik, 'eindelijk weer rust'. Maar die rust was van korte duur. We hadden net de koffiepauze gehad toen de tweede klas binnen kwam zetten. Maar deze keer was het niet alleen een nieuwe klas. Oh nee. Deze keer was de bieb ook nog eens open, met als gevolg dat er een stuk of vier moeders met ukken binnen kwam zetten. Vooraf afgesproken denk ik, gezien het feit dat ze elkaar leken te kennen. 'Jip, waar ga je heen? Kom maar hier spelen! Jip!'
Na een kwartier van 'Jip, kom terug!' aan mijn ene oor en 'geitje bij, geitje bij, we hebben er een geitje bij!' aan mijn andere oor, had ik het helemaal gehad. Toen ik klaar was met opruimen wist ik niet hoe snel ik moest verhuizen naar achter. Ik wist nog net tegen de bibliothecaresse te zeggen dat ik in de afgelopen uren 20 jaar ouder geworden was en ontzettend de neiging had om met pensioen te gaan.
Wat een wild avontuur.
Anyways, dit was de (iets te uitgebreide) intro voor het lijstje redenen (die grotendeels ongerelateerd zijn aan de intro) waarom ik geen kinderen wil.
En alsjeblieft, als je een moeder bent die dit leest: ik heb er nooit om gevraagd geboren te worden en je gaat me hoogstwaarschijnlijk niet van gedachten laten veranderen met het standaard 'maar je wordt er zo gelukkig van!!1!' argument, dus probeer het niet. Merci :)
Hier wil ik nog wel even aan toevoegen dat ik geen asshole ben naar kinderen toe. Het feit dat ik geen kinderen wil, betekent niet dat ik een hekel aan ze heb. Ik vind het prima om er eentje een verhaal te vertellen, of zelfs op schoot te nemen of vol te stoppen met snoep, maar alleen voor korte tijd en ik wil hem graag weer teruggeven aan de verantwoordelijke als hij begint te huilen of schreeuwen.
Laat mij maar lekker de coole tante zijn die altijd boeken uitleent en pizza eet voor lunch. Helemaal top.
Nou jongens, dat was het weer. Deze post is lekker lang, dus ik vind dat ik mijn afwezigheid wel een klein beetje goedgemaakt heb.
Vandaag was niet geweldig, maar ik zag mijn beste vriendin weer en ben verkozen door een kitten, dus dat maakte het wel wat beter. (De kitten bewaakt een straat in mijn krantenwijk en mag me nu. Vandaag liep hij de halve straat met me mee als een hondje en gaf hij kopjes aan mijn been als ik stil stond. Dat was vorige week nog niet. Ik ben in de wolken.)
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Dit alles betekend niet dat ik niets te vertellen heb. Vandaag ga ik maar eens mijn mening over kinderen uitschrijven. Warning: enigszins overdreven manier van vertellen en een lichte hoeveelheid negativiteit. Mag wel voor een keertje.
Vanochtend stond ik met een slaperig hoofd in de bieb. Ik was iets later dan normaal, ik had me een klein beetje verslapen. Ik was net lekker begonnen de ingeleverde kinderboeken op te ruimen toen ik de gevreesde mededeling te horen kreeg: 'bereid je maar vast voor, er komt zo weer een klas'. Oh help, was het eerste wat ik dacht. Kinderen op de vroege ochtend is op zijn zachts gezegd niet heel rustig wakker worden. En ik had gelijk. Ik zette net zes Geronimo Stilton boeken in de kast toen de wind het eerste geroezemoes de bieb binnen droeg. En toen kwamen de kinderen. Zesentwintig stuiterende kleuters in felgekleurde jassen renden het gebouw binnen, druk pratend over van alles en nog wat. Weg rust. Hoe de lerares het voor elkaar kreeg dat alle onderkruipsels haar hoorden toen ze zei 'eerst je jas op de groene kapstok hangen, daarna ga je rustig op de gele tribune zitten', weet ik niet, maar het werkte. Op het 'rustig' na dan. Godzijdank was daar de bibliothecaresse, die haar boek al bij zich had en iedereen magischerwijs stil kreeg door zich voor te stellen. Toen begon ze voor te lezen. Het boek was 'We hebben er een geitje bij', en ik herkende het direct. Ik had immers dat prentenboek een paar weken terug nog in een projectmap gestopt met een inhoudsopgave erbij, en iets later had ik ook nog eens alle vertelplaten gekopieerd.
Na de vijfde bladzijde kwam de zin 'we hebben er een geitje bij' me volledig de neus uit. Het was fijn dat de hele tribune stil zat te luisteren, want op die manier hield ik het wel vol. Tegen de tijd dat het boekje uit was, was ik weer een kast verder. Ze gingen verder met een liedje, en een spelletje. Het was grappig, want het viel me op dat kinderen eigenlijk vrij voorspelbaar zijn. Op het moment dat er eentje een mening gegeven had uit het niets en daarna opgemerkt werd, moest opeens iedereen wat zeggen. En daarna werd het weer stil. Dit herhaalde zich nog een paar keer, tot de hele klas er weer vandoor ging. 'Ahhh', dacht ik, 'eindelijk weer rust'. Maar die rust was van korte duur. We hadden net de koffiepauze gehad toen de tweede klas binnen kwam zetten. Maar deze keer was het niet alleen een nieuwe klas. Oh nee. Deze keer was de bieb ook nog eens open, met als gevolg dat er een stuk of vier moeders met ukken binnen kwam zetten. Vooraf afgesproken denk ik, gezien het feit dat ze elkaar leken te kennen. 'Jip, waar ga je heen? Kom maar hier spelen! Jip!'
Na een kwartier van 'Jip, kom terug!' aan mijn ene oor en 'geitje bij, geitje bij, we hebben er een geitje bij!' aan mijn andere oor, had ik het helemaal gehad. Toen ik klaar was met opruimen wist ik niet hoe snel ik moest verhuizen naar achter. Ik wist nog net tegen de bibliothecaresse te zeggen dat ik in de afgelopen uren 20 jaar ouder geworden was en ontzettend de neiging had om met pensioen te gaan.
Wat een wild avontuur.
Anyways, dit was de (iets te uitgebreide) intro voor het lijstje redenen (die grotendeels ongerelateerd zijn aan de intro) waarom ik geen kinderen wil.
En alsjeblieft, als je een moeder bent die dit leest: ik heb er nooit om gevraagd geboren te worden en je gaat me hoogstwaarschijnlijk niet van gedachten laten veranderen met het standaard 'maar je wordt er zo gelukkig van!!1!' argument, dus probeer het niet. Merci :)
- Zoooo vermoeiend. Kinderen lijken altijd een massieve, oneindige hoeveelheid energie te hebben die begint rond de twee jaar en afloopt rond de 11 jaar. Mijn zusje is die leeftijd al gepasseerd en persoonlijk heb ik al onwijs veel moeite om te overleven als die weer eens een stuiterbui heeft. Dus nee, bedankt.
- Als deel 2 van het eerste punt: ze hebben ook zoveel aandacht nodig. Honestly, de eerste jaren heb je hoe dan ook geen rust, en daarna beginnen de eindeloze hoeveelheid vragen en verhalen. En daarna komen er ook nog vriendjes en vriendinnetjes over de vloer.
- Heb je al dat eindelijk gehad, dan kom je aan bij het 'mijn kind voelt zich absoluut belabberd en ik weet niet wat ik daaraan kan doen', iets wat ouders graag op lijken te lossen door 'wat speelt er zich af in het puberbrein'-boeken te lezen, die pubers beschouwen als buitenaardse wezens (note: dit helpt dus net niet).
- Okee, misschien was dat punt een beetje onnodig. Moving on!
- Kinderen kosten niet alleen veel tijd, maar ook nog eens veel geld. Punt.
- Hier is naar mijn mening het allerbelangrijkste punt: het feit dat je volledig verantwoordelijk bent voor de opvoeding van een kind. Persoonlijk vind ik dit gewoon beangstigend. Er zijn zoveel boeken en adviezen over opvoeding, maar je kunt het nooit perfect doen. En wat als je je kind verpest? Wat als er iets fout gaat?
- Het punt is, mensen nemen kinderen nooit voor de kinderen zelf. Ze nemen kinderen omdat ze zelf graag kinderen willen. Eigenlijk is het super egoïstisch. Dat kind heeft er niet om gevraagd om op de wereld te komen, of wel? En daarnaast zijn er al genoeg kinderen op de wereld, het is niet alsof we er te kort komen. 'Maar wie moet er dan voor je zorgen als je oud bent?' als dat echt de reden is, zou je echt eens bij jezelf moeten stilstaan hoe fucked up dat is.
- En bovendien ben ik echt een zooitje en zou ik deze belabberde genen liever niet doorgeven. Ik heb er zelf niet echt veel plezier aan beleeft en wens dit niemand toe.
- En als allerlaatste is er dan ook nog het feit dat ik het gewoon niet nodig vind. Het is prima zo. Als ik over 30 jaar een kattenmens ben die leeft met haar neus in de boeken of op de rug van een paard ben ik tevreden. Er zijn altijd mensen die dat beeld ontzettend eenzaam vinden, maar naar mijn mening klinkt het vrij ideaal. Ik ben dol op katten. Ze denken en huilen een stuk minder en zijn daarbij nog een stuk zachter en mooier dan baby's.
Hier wil ik nog wel even aan toevoegen dat ik geen asshole ben naar kinderen toe. Het feit dat ik geen kinderen wil, betekent niet dat ik een hekel aan ze heb. Ik vind het prima om er eentje een verhaal te vertellen, of zelfs op schoot te nemen of vol te stoppen met snoep, maar alleen voor korte tijd en ik wil hem graag weer teruggeven aan de verantwoordelijke als hij begint te huilen of schreeuwen.
Laat mij maar lekker de coole tante zijn die altijd boeken uitleent en pizza eet voor lunch. Helemaal top.
Nou jongens, dat was het weer. Deze post is lekker lang, dus ik vind dat ik mijn afwezigheid wel een klein beetje goedgemaakt heb.
Vandaag was niet geweldig, maar ik zag mijn beste vriendin weer en ben verkozen door een kitten, dus dat maakte het wel wat beter. (De kitten bewaakt een straat in mijn krantenwijk en mag me nu. Vandaag liep hij de halve straat met me mee als een hondje en gaf hij kopjes aan mijn been als ik stil stond. Dat was vorige week nog niet. Ik ben in de wolken.)
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Abonneren op:
Posts (Atom)