Hallo internet! Geen zorgen, ik heb alles overleeft. Eurovisie, Captain America: Civil War, The Hidden Oracle, en Disneyland zijn allemaal achter de rug. Ik heb nu dus een aardig lijstje met te reviewen dingen :)
Eurovisie Songfestival
De Eurovisie songfestival finale was vrij saai, maar de puntentelling was weer lekker dramatisch en politiek. Waarom Oekraine gewonnen heeft weet ik echt niet, maar ik heb een vaag vermoeden dat Rusland niet meedoet volgend jaar.
Trails of Apollo: The Hidden Oracle - Rick Riordan (review)
Ik wilde na The Raven Cycle eigenlijk iets zwaarders lezen, maar ik besloot toch eerst her nieuwste Percy Jackson boek te lezen.
Het viel me tegen. Zeker de eerste helft van het boek. Er waren een hoop dingen waar ik me aan irriteerde. Om te beginnen was Apollo's humor niet mijn ding. Een ik-persoon die er van overtuigt is dat iedereen van hem houd omdat hij geweldig is en eigenlijk alleen maar zeikt over het feit dat hij er lelijk uit ziet en dit niet verdient heeft vind ik niks. Dat werd gelukkig de tweede helft van het boek iets beter. Daarnaast vind ik Leo en Calypso nog steeds een zooitje en voelt het ontzettend geforceerd en nep. En wat me het meest dwars zat was Nico en Will. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een geweldige obsessie voor die twee en het is een van de enige koppels waar ik ooit fanfiction van lees, maar het was belabberd geschreven. Nico was onwijs out of character: in Heroes of Olympus had hij een hekel aan zichzelf en walgde hij van zichzelf vanwege zijn crush op Percy omdat hij opgroeide in een tijd/plaats waar homosexualiteit niet geaccepteerd werd. Vervolgens besluit hij het toch aan Percy te vertellen, wat ontzettend onwaarschijnlijk was. Maar dat was lang niet zo raar als dit. Nico heeft een boyfriend nu, in de super korte tijd tussen de boeken, zonder dat er een ontwikkeling in zat. En daarnaast lijkt hij enkel Will te hebben. Ik had gehoopt dat hij langzaamaan zich meer thuis zou gaan voelen in het kamp en vrienden zou maken, en uiteindelijk met Will zou eindigen. Maar in plaats daarvan zit hij aan Will vastgeplakt, ondanks het feit dat hij zich hevig ongewenst voelde in de vorige series. Hij is opeens ontzettend aanwezig en het is zo niet logisch. Dit boek was overduidelijk een kinderboek waarin alle donkere en volwassen plotlijnen gedropt zijn.
Ik heb tijdens het lezen vaker gedacht 'ik heb fanfics gelezen die beter zijn dan dit, inclusief eentje in de tweede persoon geschreven door een teenager met allemaal spelfouten', en dat is wel een beetje sneu.
MAAR naast al deze irritaties en nadelen zaten er absoluut ook leuke dingen in dit boek. Het plot was vrij solide en zat goed in elkaar. Meg was geweldig en was heerlijk verfrissend en anders. En de grootste meevaller was dat Apollo onwijs bisexueel is. Ik had verwacht dat het niet zo aanwezig zou zijn, maar ik zat er ver naast. Apollo praat uitgebreid over zijn twee grootste liefdes, Dafne en Hyacintus (een man), en merkt constant op hoe knap sommige jongens en meisjes zijn. Een van zijn dochters heeft twee vaders. En dat alles in combinatie met Will en Nico die samen zijn, was het dus een onwijs progressief boek.
Dat is ook meteen de reden dat ik het vervolg ook ga lezen, ondanks alles. Hoe vaak kom je nou een openlijk bisexueel personage als hoofdpersoon tegen? Ik kan mijn geluk niet op.
Disneyland Parijs
Voor ons slagen hadden mijn zusje en ik een tripje naar een pretpark gekregen van onze ouders. We wisten een heel goedkope deal te vinden met een busreis en tickets voor Disneyland Parijs. De bus vertrok vrijdagnacht om half 12 's vanaf Den Haag, en zou zondagochtend half 2 weer terug zijn.
De busreis was prima, al kan ik niet slapen in een bus. Ik ben dus in totaal 41 uur achtereen wakker geweest waarin ik dus ook nog Disneyland heb verkent. Niet heel gezond, maar whatever.
Disneyland was heerlijk. Het was enigszins teleurstellend omdat ik (onverwacht) best hoge verwachtingen had. Disneyland is toch echt een commercieel pretpark, wat betekent dat er heel wat magie verloren gaat als je 30 minuten in de rij staat voor een sprookje van 3 minuten. En ik ben er vrij zeker van dat de meerderheid van gebouwen in Disneyland giftshops en eettentjes waren.
Ondanks dat vond ik het toch heel leuk. Het kasteel was prachtig, zowel buiten als binnen. Alice' Doolhof was geweldig en er leek geen einde aan te komen. We hebben onwijs veel personages in het park gezien: Prinses Tiana en Naveen, Wendy en Vetje, Abu en de geest (ik heb een high five van hem gekregen!), en Alice en de Queen of Hearts. De parade was toch wel echt het hoogtepunt, alle Disney-personages die zwaaien op prachtige praalwagens. Vooral Peter Pan en de schoorsteenvegers van Mary Poppins waren super. Het was het dus absoluut waard!
Zo, dat was het weer voor nu. Ik heb ook nog een Captain America: Civil War review in mijn concepten staan, maar die post is ondertussen al net zo lang als deze en nog steeds niet af, dus dat komt nog wel.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
dinsdag 24 mei 2016
vrijdag 13 mei 2016
"Alcohol is free!" en andere klassiekers
Hallo internet! Morgen is een grote dag: de Europese Hunger Games met powerballades en gays (aka het Eurovisie Songfestival) komt er weer aan! En ik ga eindelijk Captain America: Civil War zien. Hoe ik dat in godsnaam moet overleven op dezelfde dag weet ik niet, dat wordt een verrassing. Vooral ook omdat ik op dit moment nog steeds met mijn Raven Boys obsessie zit.
Anyways, Eurovisie!
Het Eurovisie Songfestival is er dit jaar voor de 61ste keer, en net als vorig jaar doet Australie weer mee. In totaal doen er 42 landen mee: elke halve finale 18 landen, en 6 landen met privileges die automatisch in de finale staan. In de finale komen er 26 nummers langs, en nu de halve finales al geweest zijn, is de line-up bekend:
1. België (Laura Tesoro - What's the pressure)
2. Tsjechië (Gabriela Guncikova - I stand)
3. Nederland (Douwe Bob - Slow down)
4. Azerbeidzjan (Semra Rehimli - Miracle)
5. Hongarije (Feddie - Pioneer)
6. Italië (Francesca Michielin - No degree of seperation)
7. Israël (Hovi Star - Made of stars)
8. Bulgarije (Poli Genova - If love was a crime)
9. Zweden (Frans - If I were sorry)
10. Duitsland (Jamie-Lee - Ghost)
11. Frankrijk (Amir - J'ai chercé)
12. Polen (Michal Szpak - Color of your life)
13. Australië (Dami Im - Sound of silence)
14. Cyprus (Minus One - Alter ego)
15. Servië (Sanja Vucic - Goodbye (shelter))
16. Litouwen (Donny Montell - I've been waiting for this night)
17. Kroatië (Nina Kraljic - Lighthouse)
18. Rusland (Sergej Lazarev - You are the only one)
19. Spanje (Barei - Say yay!)
20. Letland (Justs - Heartbeat)
21. Oekraïne (Jamala - 1944)
22. Malta (Ira Losco - Walk on water)
23. Georgië (Nika Kochorav & Young Georgian Lolitaz - Midnight gold)
24. Oostenrijk (Zoë - Loin d'ici)
25. Groot-Brittannië (Joe & Jake - You're not alone)
26. Armenië (Iveta Mukuchian - LoveWave)
De eerste halve finale was leuk om te kijken. De Griekse rappers waren leuk, de dansende astronaut was een verrassing, er was een knappe Hongaar, Kroatië's inzending had een prachtige jurk en geweldig haar, dan was er nog de super creep uit San Marino en de andere jongere creep uit Estland, een Disney feeënprinses die Frans zong, Rusland had illusies als visuals, Azerbaijan had Beyonce opgestuurd (doen ze vaker) en hadden haar een quarterback met een croptop gegeven als achtergronddanser, en Wonder Woman had een blusdeken over haar schouders en speelde de cello. Al met al was het een succes.
De tweede halve finale vond ik persoonlijk nogal saai. Ik kijk het songfestival voor de glitter, de entertainment en de gekkigheid, en dat was vrij ver te zoeken. Het waren allemaal kwalitatief goede power ballades. De enigen die eruit sprongen waren Australie (goede zangeres), Polen, Litouwen (cute boy), Israel (te weinig glitter though), Bulgarije (heck yes lichtgevende punk zangeres) en Belgie (ze zag eruit alsof ze lol had en het nummer was catchy).
Ik denk dat mijn favoriete finalisten Oosterijk, Belgie, Rusland en Australie zijn, al ga ik sowieso niet op de laatste twee stemmen. We moeten geen Eurovisie Songfestival hebben in een homofobisch land of aan de andere kant van de wereld (ik ga niet om 3 uur 's nachts tv kijken).
Eigenlijk vind ik het leukste aan het Eurovisie so far de dansacts (zowel die van de eerste halve finale als die van de tweede), het stukje over BAAB en het opening-musical nummer.
Hier trouwens nog even een lijstje van notable performances de afgelopen jaren:
Anyways, Eurovisie!
Het Eurovisie Songfestival is er dit jaar voor de 61ste keer, en net als vorig jaar doet Australie weer mee. In totaal doen er 42 landen mee: elke halve finale 18 landen, en 6 landen met privileges die automatisch in de finale staan. In de finale komen er 26 nummers langs, en nu de halve finales al geweest zijn, is de line-up bekend:
1. België (Laura Tesoro - What's the pressure)
2. Tsjechië (Gabriela Guncikova - I stand)
3. Nederland (Douwe Bob - Slow down)
4. Azerbeidzjan (Semra Rehimli - Miracle)
5. Hongarije (Feddie - Pioneer)
6. Italië (Francesca Michielin - No degree of seperation)
7. Israël (Hovi Star - Made of stars)
8. Bulgarije (Poli Genova - If love was a crime)
9. Zweden (Frans - If I were sorry)
10. Duitsland (Jamie-Lee - Ghost)
11. Frankrijk (Amir - J'ai chercé)
12. Polen (Michal Szpak - Color of your life)
13. Australië (Dami Im - Sound of silence)
14. Cyprus (Minus One - Alter ego)
15. Servië (Sanja Vucic - Goodbye (shelter))
16. Litouwen (Donny Montell - I've been waiting for this night)
17. Kroatië (Nina Kraljic - Lighthouse)
18. Rusland (Sergej Lazarev - You are the only one)
19. Spanje (Barei - Say yay!)
20. Letland (Justs - Heartbeat)
21. Oekraïne (Jamala - 1944)
22. Malta (Ira Losco - Walk on water)
23. Georgië (Nika Kochorav & Young Georgian Lolitaz - Midnight gold)
24. Oostenrijk (Zoë - Loin d'ici)
25. Groot-Brittannië (Joe & Jake - You're not alone)
26. Armenië (Iveta Mukuchian - LoveWave)
De eerste halve finale was leuk om te kijken. De Griekse rappers waren leuk, de dansende astronaut was een verrassing, er was een knappe Hongaar, Kroatië's inzending had een prachtige jurk en geweldig haar, dan was er nog de super creep uit San Marino en de andere jongere creep uit Estland, een Disney feeënprinses die Frans zong, Rusland had illusies als visuals, Azerbaijan had Beyonce opgestuurd (doen ze vaker) en hadden haar een quarterback met een croptop gegeven als achtergronddanser, en Wonder Woman had een blusdeken over haar schouders en speelde de cello. Al met al was het een succes.
De tweede halve finale vond ik persoonlijk nogal saai. Ik kijk het songfestival voor de glitter, de entertainment en de gekkigheid, en dat was vrij ver te zoeken. Het waren allemaal kwalitatief goede power ballades. De enigen die eruit sprongen waren Australie (goede zangeres), Polen, Litouwen (cute boy), Israel (te weinig glitter though), Bulgarije (heck yes lichtgevende punk zangeres) en Belgie (ze zag eruit alsof ze lol had en het nummer was catchy).
Ik denk dat mijn favoriete finalisten Oosterijk, Belgie, Rusland en Australie zijn, al ga ik sowieso niet op de laatste twee stemmen. We moeten geen Eurovisie Songfestival hebben in een homofobisch land of aan de andere kant van de wereld (ik ga niet om 3 uur 's nachts tv kijken).
Eigenlijk vind ik het leukste aan het Eurovisie so far de dansacts (zowel die van de eerste halve finale als die van de tweede), het stukje over BAAB en het opening-musical nummer.
Hier trouwens nog even een lijstje van notable performances de afgelopen jaren:
- De gay dubstep opera vampier uit Roemenie (dat was een verrassing)
- LOVE van IJsland (let op de E)
- Die gozer die in zijn hamsterwiel de boel draaiende hield (hah, pun intended)
- CONCHITA WURST AKA THE QUEEN
- De dansende Russische oma's (party for everybody)
- De rockband bestaande uit orcs
- Dustin de kalkoen met 'Irelande Douze Points' (not even kidding)
- Same-sex kisses (Finland en Litouwen)
- De Autistische rockband uit Finland
- Oekraine remix met Duitse getallen en Lady Gaga outfits?
- De ronde piano en de brandende piano
- I'm not your cheesecake baby
- De pretface jongen uit Malta (wat een schatje)
- Kaboutermutsen op eenwielers
- Jedward (want Ierland heeft niet beter)
- Raven uit Teen Titans
- ALCOHOL IS FREE
Deze post is nu ondertussen wel lang genoeg, denk ik. Geniet van alle linkjes en wens me geluk voor het overleven van morgen :p
Tot morgen/overmorgen/ooit! (waarschijnlijk 'ooit)
❤ Elisah
donderdag 12 mei 2016
Muggen hier, muggen daar
Hallo internet! Het is een idioot warme week (en winter) geweest en ik heb me daarnet gerealiseerd dat die tijd van het jaar weer is aangebroken. De tijd waarin je elke dag opnieuw voor het dilemma staat: warm of muggen? Voor mij is dat in ieder geval zo. En het feit dat ik een muggenfobie heb (die letterlijk nergens op slaat) maakt het niet veel makkelijker.
Dus, hierbij een lijst van dingen die je kunt gebruiken om muggen te vernietigen (uit eigen ervaring).
Je kunt ze dus beter allemaal om zeep helpen of je helemaal kapot zweten en het raam dicht laten.
Op dit moment zit ik nog altijd diep in mijn liefde voor de personages uit de Raven Cycle en doe ik niet veel meer dan het herlezen van stukjes en het tekenen van Ronan Lynch. Het is te warm om super productief te zijn.
Anyways, voor de lezers van de Raven Cycle zou ik graag nog even verwijzen naar Maggie Stiefvater's blog. Je vind er zowel playlists voor bij de boeken als tips en andere geweldige posts (en een boel auto's).
Dat was het weer!
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Dus, hierbij een lijst van dingen die je kunt gebruiken om muggen te vernietigen (uit eigen ervaring).
- De Large zomercatalogus. Kun je mooi de mug vermoorden met het gezicht van de Mad Hatter uit Alice in Wonderland.
- Je schetsblok (geen aanrader, bloedvlekken op de achterkant)
- Een etui. Voor extra moeilijkheidsgraad kun je hem nog gooien ook.
- Een boek. Zowel paperback als hardcover is effectief.
- De muismat. Moet je wel je muis er even vanaf halen.
- De ovenwant die op een een-of-andere-manier in je kamer terecht is gekomen en toch maar niets ligt te doen.
- Een krant. Als er een verdwaalt is. Opstaan en naar de krantenbak lopen is veel te veel moeite, dat zijn die muggen niet waard.
- Als er een op je bureau rondloopt kun je er een beker/mok op zetten. Platheid gegarandeerd.
- Je eigen handen, als het echt nodig is.
- Oh en een vliegenmepper is ook een optie. Maar die elektrische dingen werken voor geen meter, dus laat die maar liggen.
Je kunt ze dus beter allemaal om zeep helpen of je helemaal kapot zweten en het raam dicht laten.
Op dit moment zit ik nog altijd diep in mijn liefde voor de personages uit de Raven Cycle en doe ik niet veel meer dan het herlezen van stukjes en het tekenen van Ronan Lynch. Het is te warm om super productief te zijn.
Anyways, voor de lezers van de Raven Cycle zou ik graag nog even verwijzen naar Maggie Stiefvater's blog. Je vind er zowel playlists voor bij de boeken als tips en andere geweldige posts (en een boel auto's).
Dat was het weer!
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
zaterdag 7 mei 2016
Boek-marathon deel 7
Hallo internet! Het Nederlandse weer is nog steeds idioot en mijn hoofd zit vol met Raven Boys, want ik heb de serie nu officieel uitgelezen. WAARSCHUWING: DEZE REVIEW BEVAT SPOILERS. NIET LEZEN ALS JE DE SERIE ZELF NOG WIL LEZEN.
The Raven King - Maggie Stiefvater (review)
Dit was het beste deel. Hands down. Deels beantwoordde het mijn vragen na deel 3, deels ook niet, maar het voelde als een goed einde. Je zou verwachten dat het vinden van de dode koning een ontzettende anti-climax is, maar het klopte. Hetzelfde gold voor Adam en Ronan's relatie. Ik wist voor ik de serie herlas dat ze bij elkaar zouden zijn aan het eind van de serie, maar na de eerste twee delen snapte ik niet waar het vandaan kwam. In deel 1 waren ze enkel aan het vechten, hun verschillen zo overduidelijk. In deel 2 werd het contrast eigenlijk alleen maar groter: Ronan die Cabeswater uitput en vernietigd met alles wat hij droomt, en Adam die Cabeswater probeert te repareren en versterken. Maar dat maakte vervolgens de verandering nog veel mooier, zeker toen er momenten kwamen waarin ze samenwerkten met Cabeswater en elkaar. Hun vriendschap veranderde op een heel natuurlijke wijze, waarin Ronan Adam puzzelstukjes van zichzelf gaf en Adam de connecties legde. Hoe meer ik erover nadenk, hoe mooier het wordt. Ik had persoonlijk niet verwacht dat Ronan degene zou zijn die actie zou ondernemen, maar ook dat voelde niet raar op het moment dat ik het las. Ik vond Blue en Gansey veel minder vervelend samen. Hun connectie en de reden dat ze het zo goed kunnen vinden kwam steeds meer naar boven, waardoor het geloofwaardiger werd.
Henry was verassend genoeg een welkome nieuweling. Ik had niet verwacht dat hij zo deel zou worden van de gang, maar dat deed hij wel. En Stiefvater wist in een korte tijd toch een realistisch personage neer te zetten met Henry.
Piper's dood was wel enigszins abrupt, vond ik. Vooral ook het feit dat haar eigen vader de trekker overhaalt. Daarnaast had ik moeite met Noah. Ik hou ontzettend veel van Noah, okee? En ik had het idee dat hij in dit deel nog meer naar de achtergrond verdween dan in de andere delen, wat ik onwijs jammer vond. Hij was deel van de Raven Boys, maar hij was nauwelijks aanwezig. En zijn verhaallijn had beter gekund (ik snap nog steeds niet waarom hij niet naar zijn familie gegaan is na zijn dood, of hoe hij precies was toen hij nog leefde, etc.)
En mr. Gray had ook geen mooi einde, vond ik eigenlijk. Die kwam niet meer terug in de epiloog of in de laatste hoofdstukken, en dat had anders gekund.
Al met al vond ik het een waardig einde van de serie, en ben ik onwijs blij dat ik het aan een stuk door gelezen heb. Alle delen achter elkaar. Dus daarom nog even een korte over-all review hieronder.
The Raven Cycle
Deze serie was een verassing. Het lijkt het volledige omgekeerde van Stiefvater's andere boeken, die uitblinken in verhaal en fantasie maar vlakke personages hebben. Ik ben volledig verlieft geworden op alle geweldige, realistische en prachtige mensen in dit boek: Ronan, de felle beschermer en dromer die altijd de waarheid spreekt, ruzie zoekt, straatraces houdt, gewoon thuis op de boerderij wil werken en elke zondag naar de kerk gaat, Adam, de enigszins sceptische, onzekere maar koppige jongen die zo hard werkt voor wat hij wil bereiken in het leven en zonder liefde moest opgroeien, Noah, een schim van de persoon die hij ooit was, laf maar ook zo loyaal, Gansey, de jongen met zo veel gezichten en zo veel mogelijkheden die waarde hecht aan de minst voor de hand liggende dingen zoals zijn kapotte oranje auto, zijn notebook en zijn mint-plantje, en Blue, een felle, ongeduldige meid met vooroordelen die van aanpakken weet en zo haar best doet om haar eigen weg te volgen. En ze zijn allemaal nog zo veel meer dan dat. En juist omdat geen van hen een specifieke hoofdeigenschap hadden, waren ze zo echt. Mensen zijn meer dan alleen een paar interesses en eigenschappen: hoe je over komt op anderen hangt af van met wie je bent en hoe je je voelt en nog zo veel andere dingen. En juist die dynamiek was zo sterk aanwezig in dit boek.
Daarnaast was de sfeer ook een onwijs sterk punt in deze boeken, maar dat merkte ik eigenlijk pas achteraf. De sfeer is uniek en echt en blijft hangen nadat de boeken al uit zijn, samen met een gevoel van 'something more' maar niet precies weten wat dan.
Als je de boeken gelezen hebt, kijk alsjeblieft deze video, want hij is ZO GOED. En deze tekeningen zijn ook heel fijn.
En nu ga ik zelf alles tekenen.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
The Raven King - Maggie Stiefvater (review)
Dit was het beste deel. Hands down. Deels beantwoordde het mijn vragen na deel 3, deels ook niet, maar het voelde als een goed einde. Je zou verwachten dat het vinden van de dode koning een ontzettende anti-climax is, maar het klopte. Hetzelfde gold voor Adam en Ronan's relatie. Ik wist voor ik de serie herlas dat ze bij elkaar zouden zijn aan het eind van de serie, maar na de eerste twee delen snapte ik niet waar het vandaan kwam. In deel 1 waren ze enkel aan het vechten, hun verschillen zo overduidelijk. In deel 2 werd het contrast eigenlijk alleen maar groter: Ronan die Cabeswater uitput en vernietigd met alles wat hij droomt, en Adam die Cabeswater probeert te repareren en versterken. Maar dat maakte vervolgens de verandering nog veel mooier, zeker toen er momenten kwamen waarin ze samenwerkten met Cabeswater en elkaar. Hun vriendschap veranderde op een heel natuurlijke wijze, waarin Ronan Adam puzzelstukjes van zichzelf gaf en Adam de connecties legde. Hoe meer ik erover nadenk, hoe mooier het wordt. Ik had persoonlijk niet verwacht dat Ronan degene zou zijn die actie zou ondernemen, maar ook dat voelde niet raar op het moment dat ik het las. Ik vond Blue en Gansey veel minder vervelend samen. Hun connectie en de reden dat ze het zo goed kunnen vinden kwam steeds meer naar boven, waardoor het geloofwaardiger werd.
Henry was verassend genoeg een welkome nieuweling. Ik had niet verwacht dat hij zo deel zou worden van de gang, maar dat deed hij wel. En Stiefvater wist in een korte tijd toch een realistisch personage neer te zetten met Henry.
Piper's dood was wel enigszins abrupt, vond ik. Vooral ook het feit dat haar eigen vader de trekker overhaalt. Daarnaast had ik moeite met Noah. Ik hou ontzettend veel van Noah, okee? En ik had het idee dat hij in dit deel nog meer naar de achtergrond verdween dan in de andere delen, wat ik onwijs jammer vond. Hij was deel van de Raven Boys, maar hij was nauwelijks aanwezig. En zijn verhaallijn had beter gekund (ik snap nog steeds niet waarom hij niet naar zijn familie gegaan is na zijn dood, of hoe hij precies was toen hij nog leefde, etc.)
En mr. Gray had ook geen mooi einde, vond ik eigenlijk. Die kwam niet meer terug in de epiloog of in de laatste hoofdstukken, en dat had anders gekund.
Al met al vond ik het een waardig einde van de serie, en ben ik onwijs blij dat ik het aan een stuk door gelezen heb. Alle delen achter elkaar. Dus daarom nog even een korte over-all review hieronder.
The Raven Cycle
Deze serie was een verassing. Het lijkt het volledige omgekeerde van Stiefvater's andere boeken, die uitblinken in verhaal en fantasie maar vlakke personages hebben. Ik ben volledig verlieft geworden op alle geweldige, realistische en prachtige mensen in dit boek: Ronan, de felle beschermer en dromer die altijd de waarheid spreekt, ruzie zoekt, straatraces houdt, gewoon thuis op de boerderij wil werken en elke zondag naar de kerk gaat, Adam, de enigszins sceptische, onzekere maar koppige jongen die zo hard werkt voor wat hij wil bereiken in het leven en zonder liefde moest opgroeien, Noah, een schim van de persoon die hij ooit was, laf maar ook zo loyaal, Gansey, de jongen met zo veel gezichten en zo veel mogelijkheden die waarde hecht aan de minst voor de hand liggende dingen zoals zijn kapotte oranje auto, zijn notebook en zijn mint-plantje, en Blue, een felle, ongeduldige meid met vooroordelen die van aanpakken weet en zo haar best doet om haar eigen weg te volgen. En ze zijn allemaal nog zo veel meer dan dat. En juist omdat geen van hen een specifieke hoofdeigenschap hadden, waren ze zo echt. Mensen zijn meer dan alleen een paar interesses en eigenschappen: hoe je over komt op anderen hangt af van met wie je bent en hoe je je voelt en nog zo veel andere dingen. En juist die dynamiek was zo sterk aanwezig in dit boek.
Daarnaast was de sfeer ook een onwijs sterk punt in deze boeken, maar dat merkte ik eigenlijk pas achteraf. De sfeer is uniek en echt en blijft hangen nadat de boeken al uit zijn, samen met een gevoel van 'something more' maar niet precies weten wat dan.
Als je de boeken gelezen hebt, kijk alsjeblieft deze video, want hij is ZO GOED. En deze tekeningen zijn ook heel fijn.
En nu ga ik zelf alles tekenen.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
donderdag 5 mei 2016
Boek-marathon deel 6
Hallo internet! De marathon gaat lekker. Ik ga alle Raven Boys boeken toch los van elkaar reviewen, en niet als een serie. Ondanks het feit dat het duidelijk een doorlopende serie is, zijn de individuele boeken toch heel verschillend. Ik schrijf de reviews trouwens direct na het lezen, en voordat ik begin aan het volgende boek.
The Dream Thieves - Maggie Stiefvater (review)
Ronan Lynch. Dat is het enige wat ik te zeggen heb eigenlijk. Ronan Lynch.
Maar dat is niet echt een volledige review, dus ik zal mijn best doen om het iets uit te breiden. Ik had moeite met dit boek. Het boek af en toe wegleggen koste me eigenlijk geen moeite, wat niet echt een goed teken is, wat waarschijnlijk kwam door het lage tempo. En ik heb een enorme hekel aan love triangles, en laat dat nou zeer aanwezig zijn in dit boek. En ik weet nog steeds niet of ik nou dol ben op Blue of haar heel vervelend vind. En waarom moest Noah nou zo nodig ook nog in de love triangle? Waarom mocht hij niet gewoon de golden retriever beste vriend zijn?
Maar.
De personages waren zo sterk en ik ben ondertussen toch wel heel erg gehecht aan ze. Hun problemen, twijfels en fouten zijn op geen enkel moment raar of onlogisch, en ze zijn allemaal uniek. Ik had nooit gedacht dat Ronan nog mijn favoriet zou worden, normaal ben ik helemaal geen fan van agressieve, gemene, ruziezoekende personages, maar Ronan is een geval apart. In deel 1 had ik meer een zwak voor Adam, maar dat neemt ondertussen iets af. Mijn waardering voor Gansey is wel toegenomen, wat ik ook niet echt verwacht had. En ik vind Blue's familie nog altijd geweldig.
Daarnaast vind ik het fijn hoe Maggie Stiefvater nieuwe personages in het verhaal weeft. Ze vallen niet zomaar binnen, het voelt heel natuurlijk en soepel. Alsof ze er al die tijd al waren, maar gewoon net buiten beeld stonden.
Blue Lily, Lily Blue - Maggie Stiefvater (review)
Okee. Okee. Ik denk dat dit mijn favoriete deel is van de serie, want het love traingle ding is weg, de focus is verschoven en IK HOU ZO VEEL VAN DEZE PERSONAGES. En ik ben zo ontzettend blij dat in dit boek de dynamiek tussen de individuele personages naar boven komt, nadat je ze steeds in de groep hebt meegemaakt. Ik ben nog meer van Ronan gaan houden trouwens. En Adam is zo vooruit gegaan.
Er zaten wel een paar kleine nadelen aan dit boek. Om te beginnen was Blue/Gansey nog steeds irritant, omdat ze elkaar op een een-of-andere-manier niet echt lijken te kennen, waardoor het nog steeds niet overtuigend overkomt. Ik hou nog altijd onwijs van Noah, maar dit boek was heel vaag en hij verdween heel erg naar de achtergrond, afgezien van de momenten waarop hij leek te glitchen (en dat was meer om Blue's development te genereren dan voor Noah's verhaal zelf). En dit brengt me meteen bij het laatste nadeel: ik heb zo veel vragen. Zo veel. Hoe kwam Neeve daar? Hoe lang was ze daar al? Hoe is ze zo dom voor een psychic? Waarom kreeg Henry Cheng een rol in dit boek? Hoe ging Adam's rechtzaak? Hoe zit het met Ronan's mam en broers? Waar waren ze? Hoe zit het met Noah's family? Waarom heeft hij de Raven Boys uitgekozen om rond te hangen en niet zijn familie? Wat was er nou met Persephone en waarom werd er niets uitgelegd daarover? Wat gebeurde er met Gwenllian aan het eind? Wat was Maura nou eigenlijk van plan? En Artemus slaat sowieso helemaal nergens op so far.
Persoonlijk ben ik blij dat ik gewacht heb met het (her)lezen van deze serie tot alle delen uit waren, want als ik hierna op deel 4 had moeten wachten, was ik erg chagrijnig geworden, denk ik.
Morgen begin ik aan deel 4, The Raven King. Ik ben benieuwd hoe alle eindjes aan elkaar geknoopt worden! Ik denk dat ik daarna stop met de boek-marathon, het heeft wel lang genoeg geduurd zo.
Ik snap niet helemaal wat het weer aan het doen is in Nederland. Vorige week sneeuwde en hagelde het, en deze week zit mijn zusje een uur buiten en kun je de ongekleurde afdruk van haar korte broek al zien zitten terwijl ze met de minuut bruiner wordt. Het Nederlandse weer is raar. Ik kan niet echt zeggen dat ik nou sta te stuiteren voor de 22 graden dit weekend. Ik hoop dat ik niet smelt.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Ps, De tags zijn aangepast! Als het goed is kun je nu door op een tag te klikken, alle andere posts met die tag zien. Ik maak misschien ook nog wat losse knoppen ervoor op mijn blog, als dat kan.
The Dream Thieves - Maggie Stiefvater (review)
Ronan Lynch. Dat is het enige wat ik te zeggen heb eigenlijk. Ronan Lynch.
Maar dat is niet echt een volledige review, dus ik zal mijn best doen om het iets uit te breiden. Ik had moeite met dit boek. Het boek af en toe wegleggen koste me eigenlijk geen moeite, wat niet echt een goed teken is, wat waarschijnlijk kwam door het lage tempo. En ik heb een enorme hekel aan love triangles, en laat dat nou zeer aanwezig zijn in dit boek. En ik weet nog steeds niet of ik nou dol ben op Blue of haar heel vervelend vind. En waarom moest Noah nou zo nodig ook nog in de love triangle? Waarom mocht hij niet gewoon de golden retriever beste vriend zijn?
Maar.
De personages waren zo sterk en ik ben ondertussen toch wel heel erg gehecht aan ze. Hun problemen, twijfels en fouten zijn op geen enkel moment raar of onlogisch, en ze zijn allemaal uniek. Ik had nooit gedacht dat Ronan nog mijn favoriet zou worden, normaal ben ik helemaal geen fan van agressieve, gemene, ruziezoekende personages, maar Ronan is een geval apart. In deel 1 had ik meer een zwak voor Adam, maar dat neemt ondertussen iets af. Mijn waardering voor Gansey is wel toegenomen, wat ik ook niet echt verwacht had. En ik vind Blue's familie nog altijd geweldig.
Daarnaast vind ik het fijn hoe Maggie Stiefvater nieuwe personages in het verhaal weeft. Ze vallen niet zomaar binnen, het voelt heel natuurlijk en soepel. Alsof ze er al die tijd al waren, maar gewoon net buiten beeld stonden.
Blue Lily, Lily Blue - Maggie Stiefvater (review)
Okee. Okee. Ik denk dat dit mijn favoriete deel is van de serie, want het love traingle ding is weg, de focus is verschoven en IK HOU ZO VEEL VAN DEZE PERSONAGES. En ik ben zo ontzettend blij dat in dit boek de dynamiek tussen de individuele personages naar boven komt, nadat je ze steeds in de groep hebt meegemaakt. Ik ben nog meer van Ronan gaan houden trouwens. En Adam is zo vooruit gegaan.
Er zaten wel een paar kleine nadelen aan dit boek. Om te beginnen was Blue/Gansey nog steeds irritant, omdat ze elkaar op een een-of-andere-manier niet echt lijken te kennen, waardoor het nog steeds niet overtuigend overkomt. Ik hou nog altijd onwijs van Noah, maar dit boek was heel vaag en hij verdween heel erg naar de achtergrond, afgezien van de momenten waarop hij leek te glitchen (en dat was meer om Blue's development te genereren dan voor Noah's verhaal zelf). En dit brengt me meteen bij het laatste nadeel: ik heb zo veel vragen. Zo veel. Hoe kwam Neeve daar? Hoe lang was ze daar al? Hoe is ze zo dom voor een psychic? Waarom kreeg Henry Cheng een rol in dit boek? Hoe ging Adam's rechtzaak? Hoe zit het met Ronan's mam en broers? Waar waren ze? Hoe zit het met Noah's family? Waarom heeft hij de Raven Boys uitgekozen om rond te hangen en niet zijn familie? Wat was er nou met Persephone en waarom werd er niets uitgelegd daarover? Wat gebeurde er met Gwenllian aan het eind? Wat was Maura nou eigenlijk van plan? En Artemus slaat sowieso helemaal nergens op so far.
Persoonlijk ben ik blij dat ik gewacht heb met het (her)lezen van deze serie tot alle delen uit waren, want als ik hierna op deel 4 had moeten wachten, was ik erg chagrijnig geworden, denk ik.
Morgen begin ik aan deel 4, The Raven King. Ik ben benieuwd hoe alle eindjes aan elkaar geknoopt worden! Ik denk dat ik daarna stop met de boek-marathon, het heeft wel lang genoeg geduurd zo.
Ik snap niet helemaal wat het weer aan het doen is in Nederland. Vorige week sneeuwde en hagelde het, en deze week zit mijn zusje een uur buiten en kun je de ongekleurde afdruk van haar korte broek al zien zitten terwijl ze met de minuut bruiner wordt. Het Nederlandse weer is raar. Ik kan niet echt zeggen dat ik nou sta te stuiteren voor de 22 graden dit weekend. Ik hoop dat ik niet smelt.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Ps, De tags zijn aangepast! Als het goed is kun je nu door op een tag te klikken, alle andere posts met die tag zien. Ik maak misschien ook nog wat losse knoppen ervoor op mijn blog, als dat kan.
maandag 2 mei 2016
Boek-marathon deel 5
Hallo internet! Hier is deel 5 van mijn marathon! Ik moet wel even melden dat ik The Rest of Us Just Live Here van Patrick Ness ook heb gelezen, maar dat de redenen dat ik het zo'n sterk boek vond nogal persoonlijk zijn en ik dus geen review ga schrijven. Het enige wat ik erover ga zeggen is dat 'niet iedereen is uitverkoren om de wereld te redden, sommigen proberen gewoon het leven door te komen en te overleven' een verfrissend onderwerp was en de personages heel echt waren.
The Raven Boys - Maggie Stiefvater (review)
Voor ik begin moet ik even zeggen dat ik dit boek al eerder gelezen heb, namelijk in september 2014. Toen heb ik het boek 2 (uit 5) sterren toegekend en was ik teleurgesteld in het nieuwste boek van een van mijn favoriete schrijfsters. Ik moet ook zeggen dat ik de helft niet begreep en niet echt iets gaf om de personages.
Maar ondertussen heb ik zoveel mensen met lof over deze serie horen praten, en is de serie nu vier delen en daarmee compleet, dus besloot ik het opnieuw een kans te geven. Deze keer in het Engels in plaats van in het Nederlands.
Ik weet niet of het komt door hoe ik nu in het leven sta en ik me beter in kan leven, of doordat ik deze keer veel meer aandacht en moeite heb besteed aan het verhaal, maar ik ga toch echt mijn rating ophogen naar 3 sterren. Het is nog steeds niet een van mijn favoriete boeken. En omdat de verassingen geen verassingen meer waren was de spanning en drama er een beetje vanaf. Maar ik gaf veel meer om de personages en zie nu wat anderen in Blue, Gansey, Adam, Ronan, Noah en de anderen zien. Dat was een welkome verassing. Bovendien heb ik het idee dat ik de verhaallijn ook beter snapte, al bleef het gevoel dat er niet zo veel leek te gebeuren en er niet echt een enorme climax aan zat.
De conclusie is dus dat ik nu deel 2, deel 3 en deel 4 ook ga lezen, al hoop ik dat het niet al te dramatisch en donker wordt. Een kwestie van afwachten, I guess!
Ik zit er trouwen aan te denken mijn reviews iets meer structuur te geven, en iets meer standaard dingetjes ga toevoegen aan mijn posts. Een kopje throw-back-thursday op donderdagen bijvoorbeeld.
Oude reviews zal ik misschien dus nog aanpassen, net als dat ik de tags hier en daar zal aanpassen voor iets meer structuur.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
The Raven Boys - Maggie Stiefvater (review)
Voor ik begin moet ik even zeggen dat ik dit boek al eerder gelezen heb, namelijk in september 2014. Toen heb ik het boek 2 (uit 5) sterren toegekend en was ik teleurgesteld in het nieuwste boek van een van mijn favoriete schrijfsters. Ik moet ook zeggen dat ik de helft niet begreep en niet echt iets gaf om de personages.
Maar ondertussen heb ik zoveel mensen met lof over deze serie horen praten, en is de serie nu vier delen en daarmee compleet, dus besloot ik het opnieuw een kans te geven. Deze keer in het Engels in plaats van in het Nederlands.
Ik weet niet of het komt door hoe ik nu in het leven sta en ik me beter in kan leven, of doordat ik deze keer veel meer aandacht en moeite heb besteed aan het verhaal, maar ik ga toch echt mijn rating ophogen naar 3 sterren. Het is nog steeds niet een van mijn favoriete boeken. En omdat de verassingen geen verassingen meer waren was de spanning en drama er een beetje vanaf. Maar ik gaf veel meer om de personages en zie nu wat anderen in Blue, Gansey, Adam, Ronan, Noah en de anderen zien. Dat was een welkome verassing. Bovendien heb ik het idee dat ik de verhaallijn ook beter snapte, al bleef het gevoel dat er niet zo veel leek te gebeuren en er niet echt een enorme climax aan zat.
De conclusie is dus dat ik nu deel 2, deel 3 en deel 4 ook ga lezen, al hoop ik dat het niet al te dramatisch en donker wordt. Een kwestie van afwachten, I guess!
Ik zit er trouwen aan te denken mijn reviews iets meer structuur te geven, en iets meer standaard dingetjes ga toevoegen aan mijn posts. Een kopje throw-back-thursday op donderdagen bijvoorbeeld.
Oude reviews zal ik misschien dus nog aanpassen, net als dat ik de tags hier en daar zal aanpassen voor iets meer structuur.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Abonneren op:
Posts (Atom)