Een goed boek en een slecht boek

Hallo internet! Fijne 1 oktober! HALLOWEEN KOMT DICHTERBIJ.

Los daarvan, ik plan mijn dagen ondertussen steeds voller in, en tot nu toe vind ik het heerlijk om de hele dag iets te doen te hebben. Ondertussen begin ik iedere dag bijna met een onderdeel van mijn krantenwijk. Vandaag was het omdat de folders te laat geleverd waren en ik het vanochtend moest bezorgen. Na het bezorgen ben ik lekker naar stal gegaan en heb ik zowel in de bak als buiten gereden. Was heerlijk en Raven en Bibi deden het prima! Morgen weer een drukke dag :)

The Legend of the Bloodstone - E.B. Brown (review)
Ik begon aan dit boek omdat ik altijd in ben voor een boek over tijdreizen en omdat het me interessant leek. In de achterflaptekst staat ook "Maggie fights to survive..."dus het klonk allemaal veelbelovend. Helaas kreeg ik geen spannend verhaal, maar een rotzooi die me alleen maar heel boos maakte. Maggie, de hoofdpersoon die in 1622 terechtkomt, wordt door het boek neergezet als een intelligente doorzetter, terwijl al snel blijkt dat ze een zeurkous is die duidelijk niet echt nadenkt. Ze heeft vanaf het begin af aan een hekel aan de manier waarop Winn (de eerste persoon die ze tegenkomt) haar behandelt als een voorwerp en een gevangene, maar ze voelt zich toch tot hem aangetrokken. Het is misselijkmakend hoe Winn vaker overweegt haar te verkrachten en/of te slaan en hoe ze toch voor hem valt. Maggie was zwak in het feit dat ze geen lef heeft en zich veel te makkelijk laat ompraten. Ik snap dat je het relatief gezien getroffen hebt met Winn gezien het feit dat anderen je allang verkracht/mishandeld zouden hebben, maar waar is je zelfwaarde? In haar eigen tijd probeerde ze ook al weg te komen van een creep, maar daar heeft ze duidelijk niets van geleerd.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat ze voor de eerste de beste persoon valt die ze tegenkomt. En seks met hem heeft terwijl ze als iemand uit de 21e eeuw best de risico's daarvan weet. Condooms bestaan nog niet in 1622.
En dan is er ook nog het feit dat ze niet nadenkt over hoe ze precies terug wil gaan naar haar eigen tijd. 'Ik ga de bloedsteen zoeken en dan ga ik terug' hoe? Vertel. Waarom denkt ze niet 'laten we eens wat tijdreis-theoriën uitproberen?' of 'ze hebben hier boeken en ik maak vrienden, laat ik hun vragen of ze weten hoe zo'n bloedsteen werkt.'
En dat wordt neergezet als een intelligente dame. Jawel.
Ik ben niet verder gekomen dan bladzijde 90. Tegen die tijd was de feminist in mij zo pissig dat ik gestopt ben. Hier kwam ik niet voor. Dit was geen avontuur, dit was een baby die zich niet gedraagt naar haar idealen of haar beschrijving. Niets interessante manier van tijdreizen, niets spannend plot, niets sterke personages. En daarbij was het ook nog eens slecht geschreven. Het deed me niets.
Al met al was dit dus geen succes.
Dus:

The Song of Achilles - Madeline Miller (review)
Ik heb dit boek al vier keer gelezen en iedere keer hoop ik opnieuw dat het eindigt met een happy ending. Helaas is het iedere keer valse hoop. Toch heb ik er nooit spijt van na het lezen: The Song of Achilles is een prachtig, sterk boek met geweldige personages en vooral ook een van de mooiste liefdesverhalen ooit. Ik ben nog niet vaak zo'n sterke band tegengekomen. De liefde tussen Achilles en Patroclus straalt van de pagina's af, van het feit dat ze elkaar alles kunnen vertellen en niet zonder elkaar willen leven, tot aan het verzorgen van elkaars wonden en de dingen die ze voor elkaar opofferen. En dan heb ik nog niet eens verteld dat Achilles Patroclus wakker maakt door zijn neus tegen die van hem de duwen. Te schattig voor woorden.
Het is een goed geschreven boek met een vlotte verhaallijn en een heleboel aandacht voor detail. Er zitten onwijs veel mooie quotes in en ik denk niet dat ik er ooit genoeg van zal krijgen.
Echt een aanrader voor iedereen die houdt van een sterk liefdesverhaal en Griekse mythologie.
Een van mijn favoriete quotes (spoiler free):

Chiron had said once that nations were the most foolish of mortal inventions. “No man is worth more than another, wherever he is from.” “But what if he is your friend?” Achilles had asked him, feet kicked up on the wall of the rose-quartz cave. “Or your brother? Should you treat him the same as a stranger?” “You ask a question that philosophers argue over,” Chiron had said. “He is worth more to you, perhaps. But the stranger is someone else’s friend and brother. So which life is more important?”

Dat was het weer voor vandaag! Morgen lekker naar de bibliotheek om nieuwe boeken te halen, eens zien waar ik mee thuis kom :)

❤ Elisah