Note: de spooky halloween playlist zijn niet enkel halloween-liedjes. Het zijn nummers die bij mij gewoon dat gevoel naar boven brengen. Enjoy!
Spooooooky songs (want halloween komt eraan)
- This is Halloween - The Nightmare Before Christmas
- This is Halloween - Panic! At The Disco
- Aha! - Pentatonix
- Disturbia - Rihanna
- Magnetic - Jessie J
- Oogie Boogie's Song - The Nightmare Before Christmas
- The Ballad of Mona Lisa - Panic! At The Disco
- Ghost Town - Adam Lambert
- Thriller - Michael Jackson
- DNA - Little Mix
- Bring Me To Life - Evanescence
- Sally's Song - The Nightmare Before Christmas
- My Jolly Sailor Bold - Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides
- Radioactive in the Dark (remix) - Imagine Dragons/Fall Out Boy
- Monster - Imagine Dragons
- R.I.P. - Rita Ora
- Evil In The Night - Adam Lambert
- Sleepwalker - Adam Lambert
- Sweet Dreams - Beyoncé
- Circus - Britney Spears
- It's Almost Halloween - Panic! At The Disco
- Centuries - Fall Out Boy (music box version)
- Haunted - Taylor Swift
- Jack's Lament - The Nightmare Before Christmas
- Mad House - Little Mix
- Ghostbusters - Ray Parker, Jr
Percy Jackson - Rick Riordan (review)
Nou ja, eerder een stel losse meningen over de serie. Ik heb vanavond deel 5 uitgelezen en ik weet nog steeds niet precies wat ik er van vind. Laat ik beginnen met de leuke dingen:
- Van alle fictionele paardachtigen die ik in boeken tegengekomen ben, moet Blackjack toch wel de beste zijn. Wat een onwijs relaxte pegasus. Hij is pikzwart, noemt de hoofdpersoon 'boss' en kan het niet laten om op een stressvol moment nog even te vragen om een donut stop later. Wat een cool beest.
- Dionysus superdroge personaliteit en humor waren geweldig. Heerlijk. Vooral het consequent de namen van mensen net verkeerd zeggen. Peter Johnson blijft heerlijk :p
- Hestia is nu mijn favoriete godin. Sorry allemaal, maar alles aan haar is cozy en voelt als thuis en open haard. Ik weet niet hoe Riordan het voor elkaar gekregen heeft, maar je voelt het als je het boek leest.
- DE MONSTERS WAREN GEWELDIG. Iedere keer had ik weer de neiging papier en potloden te pakken om alles te tekenen. Vooral Kampê was absoluut fantastisch. Die ga ik heel vaak tekenen. Een draak-centaur-lady met slangenhaar? Count me in!
- De personages waren over het algemeen gezien sterk. Soms waren het echt types, maar de meesten waren niet vlak. Vooral Clarisse, Luke, Nico en Silena waren onwijs intens en goed uitgewerkt. Ook Deadalus en Zoë waren geweldig.
- De goden in de moderne setting waren hilarisch. Olympus rondhangend boven de Empire State Building, Dionysus aan de diet coke, de poortjes bij de ingang van de hell en Hermes, de god van berichten, die met zijn ipod het nieuws volgt zijn hilarisch.
- De Achilles/Patroclus parallel aan het eind van boek 5 zorgde ervoor dat ik bijna op sprong in de trein om te schreeuwen. Echt zo'n "OOOOOOOOHHHHH. OOHHHH. I SEE WHAT YOU DID HERE" moment.
- De boeken als individuele boeken waren niet heel indrukwekkend. Ik heb het idee dat als ik de serie niet achter elkaar doorgelezen had, het nog minder leuk gevonden zou hebben. De rode lijn en het verhaal van begin boek 1 tot eind boek 5 is wat het goed maakt, maar de losse boeken met hun persoonlijke verhaallijnen waren niet echt intens. Waarmee we ook op punt 2 aankomen:
- Het leest heel makkelijk en daardoor voelt het alsof het allemaal heel licht is. Het drukt niet, het is niet zwaar en het voelt niet donker of 'gritty' zoals ze in het Engels zo mooi zeggen. En dat is jammer, want als je erover nadenkt is dat het eigenlijk wel. Ik denk dat het de droge toon en de humor is. Het werkt in dit geval niet heel goed samen met elkaar en dat is echt jammer.
- Het viel me heel erg op dat de hoofdpersonen iedere keer 'toevallig' iets meegemaakt hadden of in hun bezit hebben om ze later uit de penarie te halen. Oh kijk nou, hij red een random zwarte pegasus die iedere keer toevallig op het juiste moment komt aanvliegen met precies genoeg vrienden om iedereen mee te krijgen. Wat een verassing, daar is Mrs O'Leary is er precies op tijd om te helpen. En ook grotere dingen zoals het toeval van het tegenkomen van Rachel Elizabeth Dare die wel de weg door het labyrinth weet, of Pan die heel toevallig ook in de buurt is. Tot het vinden van het hades-figuurtje op de vuilnisbelt. Iets te veel toeval allemaal. Niet echt geloofwaardig.
- Ik heb niets met love triangles, en ze zaten er toch weer in. Beetje irritant.
- Percy Jackson heeft te veel weg van Harry Potter. Het had haast dezelfde persoon kunnen zijn. Jongen met zwart haar die gepest wordt en vrij ongelukkig opgroeit komt erachter dat hij speciaal is en dat er daarom rare dingen gebeuren bij hem en gaat naar een plek waar hij zijn krachten kan ontwikkelen en veilig is. Daar vind hij een oude, wijze leraar en een gemene vervelende leraar. Hij heeft een grappige beste vriend en een slimme vriendin waar hij het in eerste instantie niet goed mee kan vinden. Een grote slechterik heeft het overleeft en krijgt langzaamaan zijn krachten weer terug en wil de wereld vernietigen. Aan het eind heeft de slechterik al zijn krachten terug, krijgt de jongen extra powers en gaat nog een paar keer bijna dood, barst er een enorme strijd uit met legers etc., en de strijd word gewonnen en ze leven nog lang en gelukkig. Met alle respect, er zijn te veel parallels en ik werd er moe en chagnrijnig van. Zelfs Luke en Draco hadden superveel weg van elkaar. Harry Potter deed het beter.
❤ Elisah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten