Meer plantjes!

Hallo internet!

Een tijdje terug deelde ik welke plantjes ik in mijn collectie heb, en sindsdien zijn er flink wat plantjes bijgekomen. Dus hierbij een update!

De plantjes van de vorige post
Allereerst even over de plantjes die ik eerder genoemd heb. De meeste staan nog steeds lekker in mijn kamer, maar een paar niet meer. Patricia (mijn Pilea peperomioides) heb ik weggegeven aan iemand die haar beter zou waarderen. Ik heb heel veel geleerd van dit plantje, ze heeft me toch een beetje groene vingers gegeven. Beetje pijnlijk dat ik vervolgens dan ga mededelen dat mijn vooralsnog naamloze Echeveria setosa var. deminuta helaas niet meer leeft. Ik weet niet wat er mis ging, maar van de ene op de andere dag ging hij onwijs achteruit, werden de bladeren zacht en geel en vielen uit, en het geheel zag er gewoon sneu uit terwijl de aarde droog was. Ik ben bang dat de schok van ietwat donkere winkel naar een paar uur buiten in de volle zon net even te veel was voor hem. Dit was gelukkig wel mijn enige sterfgeval (van de eerder genoemde plantjes). Verder heb ik Archie, de stek van mijn Aristaloe aristata, weggegeven als verjaardagscadeau.
De overige plantjes gaan goed. Roxy (Echeveria pulidonis) en Dawn (Echeveria lilacina) groeien nog steeds lekker door, en Sproet (Echeveria chihuahuensis) zien er beter uit dan ooit, zeker nu ik een groeilamp heb die de puntjes weer prachtig rood maakt en ze een groter potje heeft.

Arum (Echeveria shaviana) heeft een beter rozet nu en krijgt steeds meer raffels aan de randjes van de bladeren. Ik heb Nico (Echeveria affinis "Black Knight") omgedoopt tot Ace. Elsa (Pachyveria "Bea") is opgeknapt, maar is wel een beetje scheef aan het trekken. Er staat nu een stokje naast om haar rechtop te houden. Prince (Echeveria "Purple Pearl") is helaas verder gegaan met uitrekken, en ik laat het nu even tot het groeiseizoen begint. Misschien dat ik dan ga kijken of ik kan stekken. Rembrandt is helaas ook gaan strekken door het tekort aan licht in de winter, maar eigenlijk vind ik het er wel leuk uit zien. De groeilamp zorgt ervoor dat het niet verder toeneemt, dus ik kijk het even aan.
De nieuwe aanwinsten!
Ik heb momenteel precies 40 potten van verschillende formaten in mijn kamer, dus dat geeft wel enigszins een beeld van de enorme groei die plaatsgevonden heeft. Ik heb ondertussen een uitstapje gemaakt naar niet-vetplanten, en geniet enorm van de verscheidenheid van mijn plantjes. Ik zal ze allemaal even voorstellen. Ze staan deze keer niet volledig op chronologische volgorde, dat scheelt met foto's.
Discord (Oxalis triangularis). Ik vond dit prachtige paarse vlinderplantje bij een Dille & Kamille nadat ik er een keer eentje had langs zien komen in een youtube video en besloot haar meteen mee te nemen. Ik heb zoveel plezier gehad van dit plantje. Het leuke eraan is namelijk dat ze 's nachts haar bladeren naar beneden vouwt, alsof ze ook een slaapritme heeft. 's Ochtends keek ik vol fascinatie hoe de blaadjes langzaam weer omhoog gingen. Het is een heel actief plantje, beweegt de hele dag door. En de vijf blaadjes voelde alsof ik een klavertje vier gevonden had. Wat een heerlijk chaotisch plantje. Helaas heeft ze de hele warme periode afgelopen zomer niet goed doorstaan, en is langzaamaan afgestorven. Ik heb de knolletjes gehouden in de hoop dat ze weer terugkomt, dus ik ben nu voorzichtig een leeg-uitziend potje potgrond water aan het geven. Ik mis haar enorm. Vandaag scheen de zon, en ik moest meteen weer denken aan de kleur van de blaadjes als het zonlicht er doorheen scheen. Die laatste foto was voor lange tijd mijn mobiel background.

Aria (Codiaeum ??). Helaas is dit de reden voor de '(van de eerder genoemde plantjes)' in de eerste alinea. Ik vind Codiaeums echt prachtig en vond een kleintje bij het tuincentrum die er redelijk zielig uitzag. Ik was al bang dat ze het niet zou redden, en zo is het uiteindelijk ook gelopen. Binnen een week waren alle bladeren losgelaten en was er niet echt meer iets over. Meer water had misschien geholpen, maar dat zal ik nooit zeker weten helaas.

Valentine (Ceropegia linearis subsp. woodii, ook bekend als String of Hearts of Chinees Lantaarnplantje). Net als Discord herken je deze misschien van de uitzonderingenlijst. Valentine staat bovenop mijn boekenkast en groeit lekker door. Ik heb haar al eens succesvol gestekt en in de pot erbij gestopt om de plant wat voller te maken, en heb gisteren opnieuw de schaar erin gezet om iemand anders blij te maken met een stekje. Ze is dus als twee keer langer geweest dan een meter! Ik merk wel dat de ene streng sneller water nodig heeft dan de ander, waarschijnlijk door de kortere wortels, dus dat is ietwat lastig, maar tot nu toe gaat het aardig.
Fiona (Fittonia "Mont Blanc"). Op vakantie naar Drenthe kwam ik een winkeltje tegen genaamd 'Elisha's bloemen', waar ik natuurlijk een bezoekje aan moest brengen. Een onwijs leuk winkeltje bleek het te zijn, met delen in en buiten de winkel, en een collectie van bloemen, planten en decoratie. Ik kon dus ook niet weggaan zonder iets mee te nemen, en ik noemde de Fittonia op de uitzonderingenlijst voor een reden. Het is echt een heel leuk plantje om te hebben, als ze water nodig heeft gaat ze volledig slap hangen en zielig doen, en als je dan een liter water in dat kleine potje giet staat ze met een uur weer helemaal fris rechtop. Ze heet Fiona omdat het gewoon goed past, en vanwege de ironie van de winkelnaam.
Sophia (Tradescantia zebrina). De glinsterende paarse strepen op de licht-behaarde bladeren zijn zo speciaal. Dit plantje zou een hangplantje zijn/worden, maar tot nu toe gebeurt er weinig tot niks. Als het goed is staat ze licht genoeg en krijgt ze niet teveel water, maar er lijken alleen blaadjes af te vallen en niet aan te groeien. Maar ik houd hoop en doe mijn best.
Polly (Begonia maculata). Op dezelfde dag gekocht als Sophia, maar deze doet het heel veel beter. Blijft enthousiast nieuwe bladeren geven en nu ze in de buurt van de groeilamp staat, zijn de achterkanten van de bladeren echt knalrood. Lastigste aan Polly is de lengte van de bladeren: de onderkanten liggen eigenlijk op de grond. Een groter potje is nog echt niet nodig, dus het is maar even zo.
Sabrina (Alocasia bambino). Ik vind Alocasia's fascinerend vooral de Skeletplant-achtige met dikke witte nerven over de bladeren, dus dit kleintje sprak me meteen aan. Helaas liet ze na aankomst al een paar bladeren afsterven, en voor het ene blad wat erbij gekomen was, ben ik er zo'n 5 verloren. Toen besloot ik haar weg te geven aan iemand die wel goed voor haar kon zorgen. Ze is dus niet heel lang bij mij in huis geweest. 

Papillon (Echeveria "Perle von Nurnberg"). Een tuincentrum aankoop waarvan ik hoopte dat ze misschien minder zou uitrekken als Prince, die er heel erg op lijkt. Helaas is Papillon ook iets gaan rekken, maar het valt mee en wordt dankzij de groeilamp nu niet meer erger. Ze is wat zachter van kleur dan Prince, maar nog steeds een prachtig paars. Haar naam is 'vlinder' in het Frans.
Nueva (Echeveria ??). Nueva vond ik als los stekje geknapt van een tuincentrumplant. Ik heb haar thuis in de aarde gezet, en ondertussen heeft ze een flinke kluit wortels. Een deel daarvan komt boven de aarde uit, maar daar maak ik me niet zo'n zorgen over. Een prachtig bleek plantje met harde puntjes aan de blaadjes. Ik ben benieuwd hoe ze er over een paar jaar uitziet!
Bubbles (Echeveria "Cubic Frost"). Als je een vetplantblaadje op de grond ziet liggen bij een tuincentrum kun je hem toch niet laten liggen. Die wordt anders toch weggegooit. Dus ik heb het blaadje thuis op de grond gelegd met niet te veel hoop (hij zag er ietwat verschrompeld uit) en ik heb gewacht. Nou, dat kleine flutblaadje is sinds augustus veranderd in een waardig klein rozetje. Ik ben onwijs fan van de binnenstebuiten blaadjes die je ook ziet bij Echeveria "Topsy Turvy", en deze zijn zelfs zachtroze. Wat een feestje om dit kleintje te zien groeien. 
Kiwi (Aeonium haworthii "Dream Color", ook bekend onder de incorrecte naam Aeonium Kiwi). Aeonium is de eerste plantensoort die ik noemde op mijn uitzonderingenlijst, dus toen ik dit kleurrijke kleintje tegenkwam moest ik hem wel meenemen. Al snel bleek dat ie niet goed tegen een stootje kan (dan worden de blaadjes beurs) en dat ie nog sneller uitrekt dan mijn Echeveria's. Nu staat ie onder een groeilamp en ziet ie er een stuk beter uit gelukkig. Het helpt dat Aeoniums in tegenstelling tot Echeveria's een stevige stam hebben, dus ik hoef me minder zorgen te maken over omvallen.  
Romeo (Echeveria "Romeo"). Stond ook al op mijn wishlist. Ik vond hem uiteindelijk met de wortels afgesneden bij een tuincentrum, sticker op wat er over was van de stam. Het werd gepresenteerd als een luchtplantje: zet ergens neer voor decoratie, hij heeft verder niets nodig. Dat is natuurlijk helemaal niet waar, en een van de andere Echeverias die er op die manier lag was al aan het wegrotten. Ik heb Romeo mee naar huis genomen en een potje met verse aarde gegeven, en langzaamaan heeft hij zijn wortels teruggegroeid. Het was een beetje een projectje, en ik baal ervan dat het tuincentrum geld gekregen heeft voor deze kutactie, maar ik ben trots dat het gelukt is!
Jade (Echeveria gibbiflora). Toen ik dit plantje zag in de Ikea kon ik haar niet achterlaten. De bladeren gaan van groen naar blauw naar roze naar paar en ik vond het prachtig. Ze staat nu onder de groeilamp, wat de roze kleur nog sterker maakt, en ik kan niet wachten om te zien hoe ze eruit ziet tijdens het groeiseizoen.

Ash (Scindapsus pictus "Silvery Ann"). Sinds ik variaties op dit plantje voorbij zag komen was ik er al dol op. Donkergroene bladeren met zilver erop? Wauw. Helaas kwam ik ze alleen als grote plant tegen. Tot ze bij het tuincentrum in de buurt van mijn huis opeens kleintjes hadden. Zodoende kwam ze op mijn bureau te staan. Het is tot op dit moment mijn snelst en best groeiende plantje, met bijna elke twee weken wel een nieuw blad en nog geen enkel blad verloren. Ik liet in eerste instantie de slierten over mijn andere planten heen groeien, maar nu heeft Ash een potje aan het plafond en kan ze lekker hangen. Ik vind het geweldig, al moet ik wel oppassen dat ik niet mijn hoofd stoot.
Joy (Epipremnum N'Joy). Dit plantje was een aankoop van marktplaats. Ik zag de advertentie en was meteen verliefd op het stekje. Elk blaadje was uniek en interessant. Ik ben toen helemaal naar Zeewolde gereist met de trein en bus, en toen nog heen en weer gereisd tussen een aantal bushaltes omdat de verkoper en ik elkaar steeds misliepen, maar het was het helemaal waard. Ik vind het zo'n leuk plantje. Helaas groeit Joy niet heel goed voor me, ik heb tot nu toe maar een nieuw blad gehad. Ik ga binnenkort een andere potgrondmix proberen, misschien helpt dat.

Pumpkin (Kalanchoe blossfeldiana). Een verjaardagcadeautje waar het plantje als extraatje bij zat. Mijn zusje zag het potje ervan, een oranje potje in de vorm van een pompoen met een gezichtje erop, en heeft hem meteen meegenomen. Ash heeft een tijdje erin gestaan, omdat de bladeren wat weg hebben van die van pompoenplanten, maar nu staat Pumpkin er zelf weer in. Ik ben niet heel erg gehecht aan het plantje, ik had haar zelf niet uitgekozen, maar ik ben niet het soort persoon om een plantje weg te gooien. Als iemand ooit interesse toont mag die haar hebben, maar tot dan staat ze te bloeien op mijn bureau.
???? (Echeveria "Magic Red"). Ik zal het maar toegeven: als ik iets gedaan heb wat heel veel moeite kostte, heb ik de neiging mezelf ervoor te belonen. Zo is deze dieprode Eceveria bij mij in huis gekomen. Ik denk dat ze bij de kweker met bladglans behandeld werd, want de niuwe bladeren hbben een dikke laag farina die de bladeren een stuk minder rood maken. Ik ben er nog niet helemaal zeker van of ik dit plantje ga houden, ik merk dat ik er niet heel veel om geef. Hij kan niet recht onder de groeilamp staan, want daar staan al plantjes, dus hij is toch een heel klein beetje aan het strekken.
Athena (Parthenocissus striata, ook wel bekend als Suikerdruifje). Er is onwijs weinig te vinden over dit plantje online, alsof de rest van de wereld niet van het bestaan ervan af weet. Daar zit ik gelukkig niet mee, ik vind dit prachtige plantje echt een aanwinst, en ik kom er vanzelf wel achter hoe ze werkt. Ze wordt ook een hangplantje uiteindelijk, en in tegenstelling tot Valentine wordt het een grote bos. Van een afstandje hebben de blaadjes bijna wat weg van klaver, maar van dichtbij helemaal niet. De reden dat ze ook verkocht worden onder de naam Suikerdruifje is omdat ze familie schijnen te zijn van de druiven. Dionysus had misschien beter geklopt, maar ik vond het toch minder goed passen.

Tiana (Anthurium clarinervium). Ik zag deze plant een tijd geleden in een tuincentrum en heb haar toen met veel moeite laten staan, maar ik moest er daarna steeds aan denken. Toen ik een week later terug ging, was er geen te vinden. Vorige maand was ik opnieuw in het tuincentrum met mijn moeder en stond ze daar te pronken. Mijn moeder heeft haar me toen cadeau gedaan omdat ik met veel moeite een vak afgerond had. Ik heb haar toen naar Tiana genoemd, van Princess and the Frog, vanwege het nummer "Almost There". Vond het wel toepasselijk. Tiana is momenteel mijn grootste plant en neemt het meeste ruimte in, maar dat vind ik helemaal niet erg. Ze is zo ontzettend mooi! Ik merk wel dat ik een hele bezorgde moeder ben als het op haar aankomt, ik wil zo graag dat z het goed doet.
Ariana (Calathea Makoyana). Calathea's hebben een Reputatie. Ze schijnen ontzettend lastig te zijn, kunnen niet tegen kraanwater, een lage luchtvochtigheid, en tocht, en ze zijn heel vatbaar voor beestjes als trips en spint. Er wordt gezegd dat de jonge plantjes nog veel gevoeliger zijn. Dus zoals je je misschien kan voorstellen, was dit een klein beetje een dilemma. Ik vind Calathea's echt prachtig, met alle verschillende patronen en gekleurde onderkanten, en ook dit zijn planten die veel bewegen. Ik heb de baby toen toch meegenomen, en ik heb er geen spijt van gehad. Sinds ik haar heb, heeft ze twee nieuwe bladeren uitgerold, en heeft ze geen enkel bruin puntje of randje laten zien. Ze lijkt ontzettend tevreden hier, en ik wil bijna zeggen dat mensen overdrijven. Tot nu toe is ze een eitje en staat ze te stralen naast Tiana. Er komt nu weer een nieuw blad aan en ik vind het geweldig om te zien!

Jantje (Haworthia limifolia). Ik heb het ruilen ontdekt, mensen. Ik ben al een tijd deel van een kamerplanten en stekjes Facebook-groep, waar ik voor Patricia en Sabrina een nieuw huis gevonden heb, maar Jantje kwam naar mij toe via de brievenbuspost in ruil voor een stekje van Jupiter (Haworthiopsis attenuata var. radula), die ook goed aangekomen is. Ik ben helemaal gelukkig. Jantje is het kleinste plantje die ik heb, denk ik, en is er pas een week, maar ik ben er heel blij mee.
Onyx (Aloe "Black Gem"). Iemand op Facebook zei 'Ik heb stekjes van mijn Aloe "Black Gem", is er iemand die interesse heeft?' Die kans kan ik dan niet laten schieten. Dus in ruil voor een postzegelcode heb ik nu sinds een dag dit kleine stekje in huis! Ik ben benieuwd hoeveel Onyx gaat groeien deze zomer.

Lundy (Ludisia discolor). Ik heb speciaal gewacht met deze post tot het Jewel Orchid stekje ook binnen was. Ik heb haar vanmiddag in een potje gezet, en ik hoop dat ze goed zal groeien. De naam komt van het personage in Seanan Mcguire's In an Absent Dream. De naam kwam in mijn hoofd op en paste perfect. En nu wil ik eigenlijk dat boek weer opnieuw lezen, ook al weet ik dat het mijn hart weer zal breken.

Dat waren alle nieuwelingen! Er zijn verder nog wat hele kleine stekjes, zoals een bladstek van Prince (Echeveria "Purple Pearl") en wat bladstekjes van een Pachyveria die blaadjes liet vallen in een tuincentrum. Vanwege hun kleine formaat en de naamloosheid laat ik ze voor nu links liggen. Die komen de volgende keer misschien aan bod.

Tjongejonge, 40+ plantjes in een jaar en een maand. Valt me eigenlijk nog mee, mijn obsessies zijn meestal kort maar krachtig. Applausje voor mijn zelf-controle! En nu even wegblijven uit tuincentra, mijn kamer is echt vol nu. Alhoewel, ik heb nog 15 centimeter over op mijn bureau...

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Een open brief aan iedere niet-gehandicapte

Beste lezer,

Op 3 mei 2018 was mijn moeder slachtoffer van een aanrijding. Een tegenligger kwam op de verkeerde weghelft terecht en reed met zo'n 80 kilometer per uur tegen mijn moeder's auto. Ambulance en zelfs trauma-helicopter kwamen eraan te pas, en ze hebben mijn moeder uit de auto moeten zagen om haar vrij te krijgen. Ze was nog bij, maar in shock. Mijn jongste zusje kreeg thuis een hulpofficier aan de telefoon. 'Het valt mee,' zei hij. 'De ander is er erger aan toe.' Toen mijn vader thuis kwam zijn we met z'n drieën - mijn middelste zusje was op vakantie - naar het ziekenhuis in Alkmaar gereden. Daar aangekomen bleek het helemaal niet mee te vallen. Ze zag er vreselijk uit, bloed in haar mond, een ingevallen oog, en verder verstopt onder de dekens om ons het beeld van de open botbreuk in haar been te besparen. De lijst met gevonden breuken leek met het uur toe te nemen, en toen bekend werd dat er een scheurtje in haar aorta zat, werd ze met een ambulance overgebracht naar Amsterdam om daar geopereerd te worden. Tot diep in de nacht zaten we daar, wachtend op nieuws. De operatie duurde langer dan verwacht, maar ging gelukkig goed. Ze hadden stands geplaatst in haar aorta en een ader naar haar arm, en een metalen constructie vastgemaakt aan het gebroken been om het tijdelijk te stabiliseren.
De weken erna werd duidelijk hoe groot de schade was. Mijn moeder wist zich het ongeluk niet te herinneren, maar de gevolgen waren duidelijk zichtbaar. Scheur in haar oogkas. Losgeraakt jukbeen. Gebroken bovenkaak en neus. Twee hechtingen in haar gezicht. Gebroken sleutelbeen. Gebroken rib. Gebroken borstbeen. Klaplong. Beschadigde mild. Beschadigde lever. Open botbreuk aan het linker bovenbeen, waarbij een deel verbrijzeld was en zelfs een stuk miste. Gebroken scheenbeen. Op drie plekken gebroken hiel. Drie vingers die niet meer bewogen konden worden en wazig zicht. En oneindig veel schrammen en blauwe plekken.
Toen we haar auto leeg gingen halen kwam het pas echt aan hoeveel geluk ze gehad heeft dat ze het overleefd had. We vonden een stuk bot terug klem naast haar stuur. De motor van de auto lag los op de grond. Haar bril was nog heel.

Sindsdien is er anderhalf jaar voorbij gegaan. Een periode waarin mijn moeder veel pijn geleden heeft, operaties ondergaan heeft, en heel veel heeft moeten revalideren. Ze is een tijd in het ziekenhuis gebleven, en daarna een nog langere tijd in Heliomare, terwijl we thuis ons best deden om het huis toegankelijk te maken voor de rolstoel waar ze langzaamaan mee kon gaan oefenen. Mijn vader reed elke avond heen en weer naar Wijk aan Zee met avondeten in verband met haar allergieën. Op een bepaald moment maakte ik me bijna meer zorgen om hem dan om haar: hij leek op het randje van een burn out. Gelukkig ging het beter toen mijn moeder eindelijk naar huis kon.
Ondertussen hebben we een nieuw toilet, de oprit is opnieuw betegeld, naast de douche staat een douchestoel, en de oprijplaten voor de opstapjes in het huis zijn niet echt meer nodig. Mijn moeder, eerst gebonden aan de bank, is mobieler geworden en kan ondertussen haar rolstoel laten staan en korte afstanden met (en soms zelfs zonder) krukken lopen. Ze kan een beetje fietsen als ze niet te veel pijn heeft, en mag zelfs weer autorijden.

Vandaag gingen we een kerstboom die ooit van mijn opa was ophalen bij haar zus in Amsterdam. Mijn moeder reed, en ik was mee voor het tillen. Steile trappen lopen is nog steeds niet mogelijk voor haar, en tillen ook niet. Toen de kerstboom eenmaal in de auto zat, reden we door naar een 'Heliomaatje' van mijn moeder. Een Koerdische vrouw van een jaar ouder dan ik, die voor de rest van haar leven in een rolstoel zal zitten. Heliomare zit vol lotgenoten, en mijn moeder heeft er een aantal onverwachte vriendschappen aan over gehouden. Na wat fanta en een rondleiding in het huisje waar ze woont gingen we weer op huis aan. Onderweg praatten we over privileges, en hoe mensen leren kennen je ogen kan openen voor andere perspectieven en ervaringen.
We besloten nog even langs de Albert Heijn te gaan. De gehandicapten-parkeerplaatsen waren beide vol, dus dan maar een gewone. Ik nam mijn moeder's rugzak op mijn rug terwijl ze haar krukken van de achterbank haalde.
We liepen naar de ingang.
Een man loopt naar buiten.
Hij werpt een blik op mijn moeder's krukken.
En zegt
'Kan ook best zonder'

Een paar maanden terug miste mijn moeder nog steeds zo'n 50% van het bot in haar bovenbeen.

'Kan ook best zonder'

De voet waarvan haar hiel gebroken was doet nog steeds pijn bij elke stap die ze zet.

'Kan ook best zonder'

Ik zal heel eerlijk zijn. Het is ondertussen een uur geleden dat we de Albert Heijn inliepen, en ik kan nog steeds niet goed zeggen of ik spijt heb dat ik niet een van mijn moeders krukken gepakt heb om hem in zijn gezicht te slaan. Ik ben in lange tijd niet zo boos geweest.

Dus, lezer, hier is de moraal van het verhaal. Neem aan dat je niets weet. Wat je ook denkt als je iemand ziet die opstaat uit een rolstoel om een deur open te doen, of als je iemand die er gezond uit lijkt te zien zijn auto ziet parkeren op een gehandicapten-parkeerplaats, onthoudt dat je geen idee hebt hoe het leven van die persoon is. En als je waarde hecht aan de wereld een beter plek maken voor iedereen, overweeg eens je te verdiepen in de ervaringen van anderen. Of dat nu gehandicapten zijn of zwarte mensen, homoseksuelen, arme mensen, ouderen, mensen met een persoonlijkheidsstoornis, immigranten, etc.

En als je niets goeds te zeggen hebt tegen iemand die je tegenkomt op straat, zeg maar gewoon niets.

Met vriendelijke groet,

Elisah

De uitzonderingen-lijst

Hallo internet! Dit is waarschijnlijk het laatste deel van deze planten-reeks. Tenzij iemand heel graag wil dat ik nog mijn verzorgings-kennis deel (ik heb een prachtig documentje van zo'n 10 pagina's over het verzorgen van vetplantjes, zelf opgestelt). Maar eerst: de verlanglijst!

1. Aeonium arboreum "Zwartkop" (wordt ook wel aangeduid als Aeonium arboreum var. atropurpureum). Aeoniums zijn echt prachtig, maar dit is de allermooiste. Super donker, soms zelfs zo goed als zwart. Sommige Aeoniums blijven plat op de grond, maar deze krijgt echt een stam met rozetten eraan. Ik weet dat ze er eentje hebben bij de Dekatuin in de buurt, maar ik heb er momenteel geen ruimte voor. Als ik uiteindelijk het huis uit ga, neem ik er een.
Persoonlijk vind ik de Aeonium "Starburst" en de Aeonium "Mardi Gras" ook echt geweldig. Zo kleurrijk en fel!

2. Echeveria "Rainbow". Wat een beauty. Zoveel kleur! Het is een variegated cultivar van de Echeveria "Perle von Nurnberg". Ze zijn redelijk zeldzaam, maar ik vind ze echt geweldig. Ik zou er dolgraag eentje hebben! Wie weet staat er ooit een in mijn vensterbank.

3. Echeveria nodulosa. Een Echeveria die er heel anders uiziet dan de Echeverias die ik al heb. Dunnere, langere bladeren met donkerrode lijnen? Heel cool. Ze worden ook wel 'Painted Echeveria' genoemd.

4. Aloe Polyphylla (ook bekend als Spiraal Aloë). Deze planten krijgen bijna nooit stekken, en zijn niet te stekken met bladeren. De enige manier om ze te kweken is dus met zaad, maar ook dat schijnt erg moeilijk te zijn. Al met al zijn ze dus zeer zeldzaam en moeilijk te houden, dus ik denk niet dat ik er ooit een zal hebben. Maar ik zou er dolgraag ooit eentje zien, want het is echt een natuurwonder: volwassen Polyphylla's hebben een symmetrische spiraalvorm. Sommigen draaien linksom, anderen rechtsom, en niemand weet wat de kant bepaalt.

5. Ceropegia linearis subsp. woodii (ook bekend als String of Hearts of Chinees Lantaarnplantje). Je zou het niet meteen denken, maar het is een vetplantje. Het zijn redelijk snelle groeiers, en zolang je ze niet te veel water geeft en niet te donker houdt, zijn ze gelukkig. Het lijkt me echt superleuk om er eentje te hebben, zo'n gordijn met blaadjes in de vorm van hartjes. Helaas heb ik momenteel geen goede plek om er een op te hangen: mijn kamer is redelijk donker, dus dan zou ik hem dicht bij het raam moeten hangen, en dat gaat hem niet worden denk ik.

6. Echeveria agavoides "Romeo Rubin". In tegenstelling tot veel andere Echeverias heeft deze geen pastelkleur. De Romeo Rubin is intens rood en heeft dikke, stevige bladeren, zonder witte waas erover ter bescherming. Ik heb nog geen enkel echt rood vetplantje, dus dit zou echt een eyecatcher zijn!

7. Acanthocereus tetragonus "Fairy Castle". Toen ik Prince kocht, hadden ze deze cactus ook. Ik ben nog een keer terug geweest, de week erna, om te kijken of ze er nog een hadden, maar nee. Misschien maar beter zo, mogelijk had die cactus hetzelfde ondergaan als Prince. Fairy Castles zijn coole groene cactussen die ik persoonlijk wat weg vind hebben van koraal. Ze hebben er een paar bij het tuincentrum tegenover mijn huis, maar die zien er geen van allen echt gezond uit. Pech!

8. Oxalis triangularis (Geluksklaver). Ik was wat video's aan het kijken op Youtube waarbij mensen hun eigen plantencollectie lieten zien, en toen ik deze zag, was ik op slag verliefd. Het is een intens paars plantje (geen vetplantje), met drie blaadjes op elke stengel. De variegated vorm heeft daarbij ook nog mooie zwarte randen. Leuke bonus: ze zijn eetbaar (smaakt naar limoen) en de blaadjes gaan dicht 's nachts.

Er zijn nog wat grotere planten die ik graag zou hebben, maar opnieuw: mijn kamer is er niet geschikt voor. Bovendien heb ik de meeste plantjes die ik momenteel heb gekocht omdat ik verliefd werd op het individu, en dat wil ik graag blijven doen. Ik begin verzamelaar-neigingen te krijgen.

Maar om toch even te noemen: Dracaena surculosa "Florida Beauty" (een Drakenbloedboom. We hebben ooit wel een enorme Dracaena in huis gehad, maar ivm ruimte hebben we die uiteindelijk weg moeten doen), Ficus elastica "Ruby" (groot fan van de variegation en de roze tint), Begonia Rex (ze zijn allemaal zo kleurrijk! Neem de "Salsa" bijvoorbeeld, of de "Harmony's Red Robin"), Begonia maculata (stippen! Rode onderkant! Cool!), een Aglaonema (opnieuw, zo veel verschillende kleurvarianten, zoals bijvoorbeeld de "Crete"), Ctenanthe burle-marxii (cool patroon op de bladeren, paarse onderkant), Calathea "Medallion" (ZO MOOI), Maranta Leuconeura "Fascinator Tricolor" (zo funky, echt geweldig), Codiaeum "Petra" (als paradijsvogels planten waren), Caladium "White Queen" (hoe bestaat deze sprookjesplant?), en als je opgelet hebt, begin je nu een patroon te herkennen: als het aankomt op kamerplanten heb ik een zwak voor coole patronen (vooral vlekjes en nerven), interessante kleurtjes, en bladeren met een donkere onderkant. Dus als ik nu ook nog even de Fittonia, Hypoestes, en Aphelandra squarrosa noem, ben je waarschijnlijk niet verbaasd.
Nog iets wat veel van deze planten gemeen hebben is dat ze het liefst zich in een heel vochtige omgeving bevinden. Nog iets wat AL deze planten gemeen hebben is dat ze ruimte innemen die ik momenteel niet heb. Dus voor nu bewonder ik ze van een afstandje.

Hoe dan ook, neem even een momentje om al deze prachtige plantjes te bewonderen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Dat was het weer voor de plantenposts! (Voor nu in ieder geval...) Dus zoals altijd:

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah

Even voorstellen: de baby's

Hallo internet!

Prince en Patricia zijn niet de enige met een naam, en Prince was misschien de eerste plant waar ik gehecht aan geraakt ben, maar het is zeker niet de laatste! Dus hierbij wil ik graag even mijn huidige plantjes voorstellen.

Patricia (Pilea peperomioides, 'pannekoekplant'). Ze begon ooit met drie kleine ronde blaadjes, maar heeft ondertussen 15 grote bladeren, een sterk stammetje, en 4 nieuwe stekjes. Ze groeit uitbundig en snel, en ondertussen weet ik precies hoeveel water ze nodig heeft en wanneer. Ze moet wel elke paar dagen even gedraaid worden, want ze groeit naar het licht toe. Momenteel is Patricia mijn enige niet-vetplant.
Prince (Echeveria "Purple Pearl"). Een variant van een van de meest bekende Echeverias: de Echeveria Perle von Nurnberg). Ah, Prince. Nog steeds zo prachtig paars met roze, en de bladeren glitteren in de zon, maar echt een zorgenkindje.
Jupiter (Haworthiopsis attenuata var. radula, al zie ik deze plant ook aangeduid als Haworthia fasciata "Concolor"). Ik ben dol op Jupiter. De naam, net als bij de voorgenoemde plantjes, klikte meteen. Niet vanwege de Romeinse oppergod, eerder vanwege de planeet. Jupiter groeit een stuk langzamer, maar heeft me wel een prachtige bloemstengel gegeven eind april! Ik was zo blij toen ik het zag. Iets minder blij toen de stengel na twee weken al zo'n 25 centimeter was en zich uitstrekte over mijn vensterbank. De stengel is uiteindelijk 53 centimeter geworden, met twee vertakkingen en een heleboel kleine witte bloemetjes.

Dawn (Echeveria lilacina). Ik twijfelde eerst nog of ik haar niet liever Rose wilde noemen (omdat 'a single pale rose' me te binnen schoot toen ik haar zag), maar Dawn past beter: de kleur is heel licht, maar heeft een blauw-groene gloed en zacht roze randjes, net de kleuren van een zonsopkomst. Ik heb nog een beetje moeite met de hoeveelheid water, het is me al eens gebeurt dat ze na 2 weken nog in vochtige grond stond. Niet ideaal. Gelukkig gaat het nog goed.
Silk (Aristaloe aristata). Ik ben nog steeds niet helemaal tevreden met de naam, maar ik ben dol op het plantje. Je kunt aan de bladeren voelen of ze nog genoeg watervoorraad heeft, en op Patricia na groeit ze het snelst. Ik ben dol op de stipjes en streepjes en de uiteinden van de bladeren. En de stekjes die ze uit zet zijn top! Ze doen het goed, en ik heb er al eentje cadeau gedaan aan iemand.

Roxy (Echeveria pulidonis). Mijn derde Echeveria. Een stuk dunnere en langere bladeren, met prachtige rode randjes. Roxy is ook best gegroeid sinds ik haar heb. Het is jammer dat ze nu in de zomer iets minder intens gekleurd is, maar ze is er niet minder mooi om!

Arum (Echeveria shaviana, waarschijnlijk, frillies lijken ontzettend op elkaar dus het kan ook een kruising zijn). Op dit punt had ik tegen mezelf gezegd: okay, iets langzamer aan, dit loopt een klein beetje uit de hand. Ik had een lijstje gemaakt met uitzonderingen, en een frilly Echeveria stond ertussen. Dus toen ik deze kleine baby zag bij het tuincentrum tegenover mijn huis, kon ik het niet laten. Arum is nu nog heel groen, en wil niet heel lekker wortelen in zijn nieuwe potje, maar dat komt wel. Het wordt vast een prachtplantje later! De naam is een verwijzing naar het hagedismonster uit The Penumbra Podcast, vanwege de frills.
Mara (Agave victoriae-reginae). Mijn eerste Agave! Agaves zijn heel langzame groeiers, dus het gaat jaren duren voor ze die prachtige glas-in-lood look heeft en echt een dichte bol stekels is, maar het gaat het wachten zo waard zijn. Ik vond haar online, bij ikhebeencactus.nl. Ik heb haar (en de volgende twee) op kunnen halen in Limmen, waar ik meteen even een tour kreeg door de vetplanten-kas van de eigenaars. Ik moet zeggen, zo'n kas is wel echt een droom. Of nog beter: een serre.
Calcifer (Sempervivum calcareum "Fire Dragon"). De naam is "Fire Dragon". Geef me eens ongelijk dat ik deze baby in huis gehaald heb. Dit vetplantje heeft een stuk stuggere bladeren dan de Echeveria's, en de naam geeft ook al aan dat het een stuk robuustere soort is. Sempervivums kunnen meestal buiten blijven in de winter, en groeien in het wild op rotsen. Deze heeft ook een prachtige dichte rozet. Calcifer is vernoemd naar het vuurduiveltje uit Howl's Moving Castle.
Comet (Aloe "Starfire"). Eigenlijk een ongelukje: toen ik Mara en Calcifer op ging halen, mocht ik gratis een stekje meenemen als bonus. En Comet is toch wel echt een schatje met haar donkere bladeren met rode randen en stippen. Ik wist dat mijn zusje Ciara zou mopperen dat ik haar aan het kopieren was (zij had immers ook een Aloe), maar het kon me niets schelen. En de naam klikte meteen! Wat ook erg fijn is dat je duidelijk kan zien wanneer ze water nodig heeft: de bladeren krullen een beetje op naar binnen als ze ietwat uitdrogen.

Nico (Echeveria affinis "Black Knight"). Deze stond op mijn uitzonderingen-lijstje, dus toen ik haar tegenkwam als enige exemplaar in de Dekatuin moest ik hem wel meenemen. Ik heb haar pas een week, dus ze moet nog een beetje wennen, maar ik ben groot fan van de look. Ze is echt pikzwart, en ziet eruit als de rebelse dochter die door haar goth/punk fase gaat en heerlijk uit de toon valt bij de anderen, die netjes in pasteltinten gehuld zijn. Ik ben nog niet helemaal zeker over de naam, ik wilde haar eerst Nakia noemen, naar het personage uit Black Panther, maar dat paste gewoon niet helemaal. Dit plantje is te edgy. Dus momenteel heb ik haar vernoemd naar het Marvel-personage Nico en het Percy Jackson-personage Nico.
Sproet (Echeveria chihuahuaensis, waarschijnlijk). Sproet en de overige plantjes zijn pas gisteren bij de familie gekomen. Sproet had ik al gespot toen ik Nico mee naar huis nam, maar besloot haar toen niet mee te nemen omdat ze niet op mijn uitzonderingen-lijstje stond en ik al een Echeveria met rode puntjes had (Roxy). Maar een week later dwaalde ze nog steeds door mijn hoofd, dus toen ik een potje ging halen en zag dat ze er nog was, heb ik haar toch maar meegenomen. Ik hoop dat het lichtblauwe kleurtje een beetje blijft.

Elsa (Pachyveria "Bea"). Ik had niet verwacht dat ik verliefd zou worden op een Pachyveria, maar toen ik deze zag kon ik haar niet achterlaten. Ze ziet er redelijk sneu uit: mist wat blaadjes, en de blaadjes die ze heeft zijn niet allemaal even goed. De aarde was vochtig, dus ik hoop dat er geen rot is in de wortels, maar we zullen zien. De bladeren die wel gezond zijn, zien er prachtig uit: er zitten patronen in de witte bescherminslaag. Dat is ook de reden dat ik haar Elsa genoemd heb. Ik probeer me nog niet te veel te hechten, omdat ik niet weet of het goed gaat komen, maar ik wilde haar zo graag een kans geven.
????? (Echeveria setosa var. deminuta). Wat een verrassing toen ik deze baby tegenkwam bij het tuincentrum aan de overkant! Ik had nog een 'fluffy' Echeveria op mijn uitzonderingen-lijst staan, en zo'n kleintje neemt toch niet zoveel ruimte in. Bovendien is het donkerblauwe kleurtje zo leuk! Dit plantje heeft nog geen naam, dus ik sta open voor suggesties. Liefst iets piraterigs, de haartjes doen me denken aan baardstoppels :p

Rembrandt (Echeveria "Fabiola", waarschijnlijk). Deze mooie donkergroene Echeveria had ik al gespot toen ik Arum kocht, en is nooit echt uit mijn achterhoofd verdwenen. De bladeren zijn bijna driehoekig en zien er cool uit, en ondanks dat er iets te weinig licht was in het tuincentrum om de compacte vorm helemaal te behouden, vind ik het een mooi plantje. Het is jammer dat de bloemstengels afgeknipt zijn, het had leuk geweest om die te zien!

Ik heb momenteel ook nog twee stekjes van Silk (een heet Archie, de ander heeft geen naam, ik probeer me niet te hechten zodat ik ze cadeau kan doen), en vijf bladstekjes van Dawn (ze groeien zo goed! Ieniemienie rozetjes). Een van de bladstekjes gaat mee met mijn zusje Fiona als ze het huis uit gaat. De bladstekken van Prince willen maar niet wortelen helaas, maar ik geef nog niet op. Alle kleintjes staan nu op mijn bureau, omdat mijn vensterbank ondertussen echt vol is.

Ik heb per ongeluk ook een plant beneden geadopteerd. Mijn moeder heeft wat planten geerfd toen mijn opa stierf, waaronder een Vioolbladplant (Ficus lyrata, 'Fiddle-Leaf Fig'). Die heeft het super moeilijk gehad met de overgang naar ons huis, en heeft flink wat bladeren laten vallen. De bladeren zien er nog steeds niet helemaal goed uit en er is weinig groei. Ik denk dat het niet vochtig genoeg is (het zijn immers van origine regenwoudbewoners). Ik heb de plant Fenris genoemd, omdat de bladnerven lijken op de patronen op de huid van het gelijknamige personage in Dragon Age 2. Ondanks dat het geen vetplantje is, ben ik er toch gehecht aan geraakt. Ik kom nu eens per week even langs met een stofdoek en een plantenspuit.

Ik ben dolgelukkig met al mijn plantjes, al moet ik me nu wel echt in gaaan houden. Meer ruimte heb ik momenteel niet. En plantjes brengen blijvend geluk, in tegenstelling tot bloemen die met een week op zijn.

Morgen komt nog een laatste deel in deze serie: mijn uitzonderingen-lijstje (oftewel: mijn verlanglijstje). Want er zijn nog een boel prachtige vetplantjes die ik niet heb!

Tot morgen!

❤ Elisah

Succulents & Sunshine

Hallo internet! Tijd voor wat nieuwe blogposts!

De 'writer's block' (zie de post van november vorig jaar) is niet weggegaan helaas, en ondertussen ben ik er ook wel achter dat het niet simpelweg een writer's block is maar dat er meer mis is. Het gevolg is in ieder geval dat ik geen woorden op papier kreeg voor de twee vakken die ik gevolgd heb dit semester, maar wel de wetenschappelijke naam van een heel stel vetplantjes uit mijn hoofd ken nu. Dus hier is mijn 'ik ben per ongeluk een plantenmens geworden'-post.

PLANTS
Ik heb geen geweldig reputatie als het aankomt op planten. Mijn ouders zijn allebei groot natuurliefhebber, en ondanks dat ik hun liefde voor dieren wel overgenomen heb, was ik nooit geinteresseerd in flora. Het gebeurde vaker dat we gingen wandelen met z'n allen, en dat ik als mijn vader zei 'kijk, een ruggestreeppad!' meteen naast hem stond om te kijken, gefascineerd door het bultige beestje in de berm. Maar als mijn moeder dan een paar honderd meter later zei 'kijk, leeuwenbekjes!' rolde ik met mijn ogen en liep ik alvast verder, ongeduldig als mijn ouders dan voor enkele minuten over het plantje heengebogen stonden. Diertjes waren super: van de salamanders in onze vijver, tot de roofvogels hoog in de lucht in de duinen, ik vond het top. Ik weet nog altijd de naam van de zweefvlieg die ik het vaakst ving (de blinde bij, Eristales tenax) en de prachtige libellen wiens larven in onze vijver zaten (blauwe glazenmaker, Aeshna cyanea).
Ik heb als kind wel een keer een plantje gehad. Gekregen van iemand op een verjaardag ofzo, misschien na een verhuizing. Geen idee wat voor plantje het was, ik kan me enkel rode bloemetjes herinneren. Het plantje heeft het niet lang overleefd. Gewoon vergeten.
Sindsdien heb ik geen plantjes meer gehad. Tot mijn moeder een auto-ongeluk kreeg in mei vorig jaar. Een paar maanden na het ongeluk kwamen er kenissen langs om ons sterkte te wensen. Ze waren niet de eersten, maar waar anderen aankwamen met een bosje bloemen, hadden zij voor mij en mijn twee zusjes pannekoekplantjes meegenomen. Zouden geluk moeten brengen. Het plantje deed me destijds niets, al maakte ik er uiteindelijk wel ruimte voor op mijn vensterbank, terwijl mijn zusjes die van hun een plekje gaven in de keuken. Een van de keukenplantjes heeft het niet overleefd (rot in de wortels door te veel water), maar die van mij ging wel lekker. Het duurde eventje voor ik het onder de knie had, hoor. Mijn plantje liet in eerste instantie vaak blaadjes vallen, omdat ik, geschrokken door het lot van het andere plantje, probeerde niet te veel water te geven.
Ik was nog steeds geen plantenmens, maar het was leuk om te zien hoe mijn pannekoekplantje, nu Patricia genaamd, steeds uitbundiger werd, zeker toen ik haar in een nieuwe pot zette.
En toen kwam zaterdag 2 februari 2019. We waren naar de Hema, met mam in een rolstoel, op zoek naar een warm vest. In de buurt van de ingang was een display met daarop lente-gerelateerde spulletjes, waaronder een aantal vetplantjes en cactussen in plastic. We hadden toen al een paar cactussen in huis. Mam heeft er eentje die ik ooit aan haar gegeven heb, toen ik haar vorige (die zo'n 2 meter lang was gegroeid) per ongeluk brak. Dat was jaren terug. Wat voelde ik me schuldig! Ik snapte er geen ruk van, dat ze zo verdrietig was over het verlies van die cactus, maar ik vond het vreselijk haar zo te zien. In ieder geval, naast mam's ondertussen-niet-zo-nieuwe cactus, had Ciara ook nog een drietal kleine cactusjes en een Aloe vera, gekocht bij de Ikea. Verder hadden we geen vetplanten in huis.
Het vetplantje wat ik zag in de Hema had ik ooit eens online gezien, maar nog nooit in het echt. Maar daar was ie. Een prachtige paars-roze rozet, mooi compact en rond. Ik heb mijn moeder heel lief aangekeken en gevraagd of ik haar mocht hebben, en nog voor we de winkel uit waren had ik hem al een naam gegeven. Prince. Omdat ik Purple Rain in mijn hoofd kreeg toen ik haar zag.

Eenmaal thuis heb ik haar in mijn vensterbank gezet, helemaal gelukkig. Maar mijn geluk duurde niet heel lang. Na een paar dagen merkte ik dat Prince steeds minder compact werd: ik kon opeens tussen de bladeren door de stengel zien. En met een week begon ik me echt zorgen te maken. De afstand tussen de bladeren werd steeds groter. Ik begon op internet te zoeken wat de oorzaak zou kunnen zijn, en kwam erachter dat mijn Prince een Echeveria was (waarschijnlijk een Echeveria Purple Pearl), en aan het uitrekken ('etiolating' in het Engels) was omdat ze te weinig zon kreeg. Ik besloot haar 's ochtends voor het raam van de achterdeur te zetten, 's middags in het raamkozijn van de huiskamer (uitkijkend op het zuiden), en aan het eind van de middag weer terug in mijn kamer. Helaas was het niet genoeg. De afstand werd steeds groter. (Foto hieronder is van vandaag)

Ondertussen was ik toevallig bij de Ikea langsgeweest, en was ik verliefd geworden op nog twee vetplantjes: een Echeveria lilacina en een Haworthia fasciata (tenminste, dat is wat er op hun potjes stond). En een week erna voegde ik daar nog twee baby's aan toe: een Echeveria pulidonis (zie foto hieronder) en een Aloe aristata. Ondertussen ben ik erachter gekomen dat mijn Haworthia eigenlijk een Haworthiopsis attenuata var. radula is, en mijn Aloe is eigenlijk een Aristaloe.
Dankzij mijn zorgen om Prince is mijn kennis als het aankomt op vetplanten (vooral Echeverias) enorm gegroeid, en met uitzondering van Prince ziet mijn collectie er helemaal gezond en gelukkig uit.

Achteraf gezien zat Prince waarschijnlijk vol met groeihormonen, wat vaak gedaan wordt om ervoor te zorgen dat planten sneller groeien en dus ook sneller verkocht kunnen worden. Misschien ken je het wel: als je wat kruidenplantjes koopt bij een supermarkt of vergelijkbare winkel, zien ze er eerst heel goed uit. Maar binnen een week is alles dood, ondanks dat je niets geks gedaan hebt. De schok van perfecte omstandigheden naar huiselijke omstandigheden in combinatie met groeiversnellers wordt een plantje fataal. Mijn andere Echeverias zijn niet uitgerekt, ondanks dat ik die ook eind van de winter kocht, toen de dagen nog kort en relatief donker waren. Momenteel probeer ik Prince te stekken met blaadjes, maar het is me nog niet gelukt. En dat terwijl mijn lilacina stekjes groeien als kool!

Ik hoop dat Prince het overleefd, maar ik denk niet dat het nog echt goed gaat komen. De compacte vorm krijgt ze sowieso nooit meer terug (het is een onomkeerbaar process), en als ik de bladeren niet kan stekken denk ik ook niet dat onthoofden goed zal gaan. We zullen zien. Ik heb in ieder geval alles gedaan wat ik kon.

Morgen zal ik even alle plantjes in mijn huidige collectie voorstellen! Het zijn er ondertussen 22, inclusief losse stekjes (exclusief de plant beneden). Oeps.

Tot morgen!

❤ Elisah

Een brute review van Fantastic Beasts 2 (SPOILERS)

Hallo internet! Deze post is anders dan wat ik meestal post. Het is een essay over mijn ervaring van Fantastic Beasts: The Crimes of Grindlewald. Heb je de film nog niet gezien maar wil je dat nog wel, laat dit essay dan volledig links liggen, want loopt over van spoilers. Je bent gewaarschuwd!

The Crimes of Grundlewad

1. Grote gebeurtenissen in deel 1 worden ontdaan van betekenis

Allereerst blijkt Credence aan het begin van deel 2 niet dood te zijn. Daarmee is zijn dood in de eerste film, de emotionele climax, helemaal niet zwaar meer en heeft geen consequenties voor het verhaal of de personages. De dramatische scene in deel 1 wordt praktisch gezien ongedaan gemaakt.

Hetzelfde geldt voor een andere emotionele scene: de scene waarbij Queenie gedag moet zeggen tegen Jacob omdat zijn geheugen gewist gaat worden. Hij is in het verloop van de film vertrouwd geraakt met de magische wereld en is van angst naar verwondering gegaan, en dat maakt het afscheid emotioneel. De tweede film begint met dat hij magischerwijs alles nog weet te herinneren. En niet een goede 'magischerwijs': de reden ('the rain only works on bad memories!') voelt als een goedkope retcon en ontdoet de scene in de eerste film van zijn impact.

En dan is er Newt. In de eerste film een onhandige maar liefdevolle jonge man die langzaamaan opwarmt en vrienden wordt met Jacob, Queenie en natuurlijk Tina. Alle drie deze vriendschappen zijn volledig van de kaart geveegd in deze film: Jacob heeft geen oog voor hem en miept enkel over Queenie, Queenie is boos op Newt omdat hij haar manipulatieve acties afkeurt, en Tina heeft alle contact verbroken omdat ze denkt dat Newt verloofd is. Wat echt nergens op slaat. Ze hadden geen relatie in de eerste film, geen indicatie van romantische gevoelens voor elkaar, maar een artikel in een roddelblad is genoeg voor Tina om de hele vriendschap af te breken en Newt het grootste deel van de film koud en afstandelijk te behandelen, wat ontzettend kinderachtig overkwam. De opbouw van hun vriendschap werd, net als de andere twee elementen uit de eerste film, volledig van betekenis ontdaan.

En als laatste: bepaalde elementen in de eerste film worden gewoon vergeten. Jacobs bakkerij? Geen idee wat daarmee gebeurd is.

2. Het is inconsistent met de Harry Potter films/boeken of neemt betekenis ervan weg

Je kunt zeggen dat het muggenzifterij is, maar het viel me oprecht op dat de dodelijke Unforgivable Curse gebruikt werd alsof het niets was. Dit is een fenomeen wat steeds vaker terugkomt in actiefilms heb ik het idee: onbekende of insignificante figuren sterven in bosjes om te laten zien dat The Bad Guy echt echt slecht is. Echt waar. Het is ontzettend lui en ongeïnspireerd, voornamelijk omdat het de slechterik geen individu maakt met specifieke overtuigingen of motieven maar introduceert als 'slecht want hij is een moordenaar'. Niet erg overtuigend.

Nog een ander detail was het gebruik van spreuken zonder gesproken component. In de Harry Potter boeken (ik weet niet 100% of het ook aangekaart wordt in de films) wordt duidelijk gemaakt dat alleen de beste tovenaars spreuken kunnen gebruiken zonder de spreuk te zeggen, en zelfs dan kost het flink wat concentratie en moeite. Zelfs Voldemort zegt wat hij doet. Fantastic Beasts 2 begint met een scene waarin Grindlewald (en volgens mij een aantal andere tovenaars) geen enkele spreuk zegt maar wel gebruikt. Alsof het niets was. En er werd geen punt van gemaakt. Hij is machtig (dat wordt benadrukt door de personages maar minder door de gebeurtenissen) maar dat geldt niet per se voor de anderen. En trouwens, een groot deel van de spreuken die gebruikt werden (maar niet uitgesproken) fungeerden als soort kogels, er werden bijvoorbeeld vuurbollen afgeschoten een aantal keer. Goh, was dat niet praktisch geweest in de Battle of Hogwarts?

Hier en daar leek het ook gewoon inconsistent met Harry Potter. Neem bijvoorbeeld de onthulling aan het einde van de film dat Credence Dumbledore's broer Aurelius is. Aurelius, niet Aberforth, de broer waar men vanaf weet. Dit voegt totaal niet met wat we weten over Dumbledore van de originele serie, waar niets gezegd wordt over nog een broer. Niet in zijn biografie, niet door Aberforth, niet door Dumbledore zelf. Niet door de bad guys, die maar wat graag Dumbledore wilden onthullen als problematisch persoon. Bovendien voelde het ontzettend onwaarschijnlijk en maakte het de wizarding world veel kleiner: natuurlijk was het net Dumbledore's broertje voor wie Leta haar broertje inruilde op het schip. Niet erg geloofwaardig. Ook de bloedeed en de presentatie ervan klopte niet met wat eerder vastgesteld is. Het is onduidelijk wat een bloedeed anders maakt dan een onbreekbare eed, laat staan wanneer precies het smeden van de eed heeft plaatsgevonden. Was het nadat Dumbledore's zusje vermoord werd in een gevecht tussen Dumbledore en Grindlewald? Waarom zou Dumbledore instemmen met een eed als hij weet waar Grindlewald toe in staat is? En als het ervoor was, hoe hebben ze ooit dat gevecht kunnen hebben? Ze hadden een bloedeed, dus waarom zouden ze het ook maar geprobeerd hebben? Wat te zien was in de spiegel was op zijn minst onduidelijk. En trouwens, dat is niet hoe de spiegel werkt. Het laat je diepste verlangen zien, niet een pijnlijke herinnering. Zelfs als Dumbledore's grootste verlangen nog steeds zijn ex was, had hij nog steeds niet positief gestaan tegenover het smeden van de eed. Is J.K. Rowling vergeten hoe haar eigen wereldgeschiedenis is? Er is een extra Dumbledore broer, de spiegel kan herinneringen laten zien, Boggarts veranderen in ongewenste toekomstbeelden en traumatische herinneringen in plaats van iets wat doodsangst oproept, en Fawkes de Feniks kan opeens in een baby raaf veranderen. Hoe is Rowling zoveel vergeten?

Maar de meest pijnlijke scheiding tussen deze film en het originele materiaal is wel de gigantische focus op bloedlijnen en afkomst. In de Harry Potter serie ging het over hoe het niet uit maakt of je een 'volbloed' tovenaar bent of je ouders gewone mensen zijn: een volbloed kan niet veel soeps zijn terwijl Hermoine de 'brightest witch of her age' is. Je biologische familie kan vreselijk zijn, denk aan Harry's stiefouders, maar dat is niet erg want gevonden familie is waar het echt om gaat. Deze film daarentegen is doordrenkt met familiegeschiedenis en zoektochten daarnaar: Credence doet de hele film niets anders dan wanhopig zoeken naar wie zijn ouders en familie zijn, voor onduidelijke redenen. De climax ervan bevat een hele uitleg over Leta's familiegeschiedenis en relaties. Waar in de originele serie de obsessie met bloedlijnen toegeschreven werd aan het Nazi-gedachtegoed van de slechteriken, steekt het in deze film juist de kop op bij de good guys. Het was misschien een beetje te makkelijk geweest om Grindlewald een soort pre-Voldemort te maken, maar dit vervaagt enkel zijn personage. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de personages die moeten zeggen dat hij goed is met woorden, zonder een overtuigende demonstratie te laten zien. Goedkoooooop.

3. De personages lijken geschreven te zijn door een amateur die de eerste film niet gezien heeft

Waar was de liefdevolle, onhandige maar vriendelijke Newt uit de eerst film? Ik zag hier alleen een smachtende, grove tiener die kortaf was tegen de persoon die hem helpt met zijn dieren en de hele film lang verdrietige gezichten trok en zich rond liet commanderen door Dumbledore. In de eerste film was zijn kracht dat hij zijn eigen aanpak had, en zijn zorgzame natuur kon verlengen naar mensen in nood (lees: Credence). In deze film wordt hij een pion in een machtsspel waar hij niets mee te maken heeft, enkel omdat hij niet uit is op macht. Wat betekent dat hij eigenlijk geen reden had om mee te werken aan het complot. Zijn fantastic beasts waren in ieder geval geen motivatie, want die zaten er bijna niet in. Als er consistentie geweest was, had hij zich bezig gehouden met een misunderstood monster in de Amazone tijdens de gebeurtenissen in deze film. In plaats daarvan wordt hij gedwongen een kant te kiezen door zijn broer. Wat hij uiteindelijk doet en wat een Groot Moment moest zijn maar leeg overkwam. Hij was het vanaf het begin al niet eens met Grindlewald's ideeën, dus in hoeverre was het significant?

Jacob begint de film als de down-to-earth guy die hij de eerste film was: ondanks dat hij ontzettend veel van Queenie houdt, weet hij rationeel dat trouwen een ontzettend slecht idee zou zijn. Het zou ze allebei een reisje naar Azkaban opleveren, en dat was het niet waard. Logisch! Als je je partner vertrouwd heb je immers geen officiële verbintenis nodig toch? Bovendien is trouwens met zo veel risico niet iets wat je zomaar doet omdat je het wil. Daarna verloor Jacob helaas zijn charme als personage: zoals ik al zei spendeert hij de rest van de film op zoek naar Queenie, verdrietig en gebroken en zielig. Vormde echt een leuke combinatie met de sip-kijkende Newt...

Tina heeft relatief veel behouden van haar persoonlijkheid in deel 1, maar de focus lag op Tina als soort jaloerse ex (ook al was het nooit aan). Met uitzondering van het moment dat Newt haar vertelt dat hij helemaal niet verloofd is, doet ze kortaf, enigszins gemeen en vooral erg ondankbaar. Er was weinig om van te genieten of fan van te zijn met haar kinderachtige gedrag, en ze maakte het niet echt goed. Als ik eerlijk ben, had ik het waarschijnlijk meer weten te waarderen als ze beseft had dat haar gedrag niet eerlijk was tegenover Newt en haar best gedaan had om vriendelijker te zijn voordat de waarheid onthuld werd. Dan had het nog een beetje character development gehad.

Maar het ergste aan deze film was wel de vreselijke behandeling van Queenie's personage. In de eerste film wordt ze neergezet als vrouwelijk personage die zich flirty gedraagt en gedachten kan lezen. Ze gebruikt deze elementen van zichzelf om Newt en Tina te redden. Haar vrouwelijkheid is een troefkaart in plaats van haar in de weg te staan. En door haar legimancy (gedachtelezen) kan ze mensen zien zoals ze van binnen zijn, en valt zodoende voor Jacob. In de tweede film is er niets over van dit personage. In haar eerste scene blijkt ze Jacob gehersenspoeld te hebben om ervoor te zorgen dat hij met haar zal trouwen, tegen zijn wil (waarin hij 100% gerechtvaardigd was). Ze wordt boos als Newt haar acties afkeurt, en vervalt in hysteria wanneer Jacob zegt dat hij liever niet trouwt, ondanks dat hij van haar houdt. Haar introductie in deze film is als manipulatieve over-emotionele tiener die geobsedeerd is met trouwen. En dat houdt de rest van de film aan. Ze stormt weg en gaat op zoek naar haar zus Tina in Parijs, waarbij ze overkomt als een hulpeloos meisje, overweldigd geraakt door haar emoties en de gedachten van iedereen om haar heen. En blijkbaar is dat genoeg voor Grindlewald om haar naar de dark side te krijgen, ondanks het feit dat hij geen geheim maakt van zijn plannen om af te doen van alle normale mensen (waaronder dus Jacob) en ze met haar legimency zijn ware aard zou moeten kunnen zien. Haar personage was zwak, haar character arc sloeg nergens op, en er werd duidelijk niet consistent omgegaan met wat ze kon en wilde. Daarbij speelde in op een vreselijk stereotype: het hysterische hulpeloze meisje. 

4. Sommige dingen zijn gewoon slecht geschreven

De vrouwelijke personages, niet alleen Queenie maar ook Nagini en Leta hingen de hele film op de mannelijke personages. Waar ze in de eerste film nog een soort onafhankelijkheid hadden, was daar in deze film niet veel van te zien. Queenie was de hele film bezig met Jacob, Nagini deed niets anders dan zich aan Credence arm vastklampen (zonder eigen motieven of doelen, haar enige rol in deze film was Credence helpen met het vinden van zijn familie en verder niets) en Leta offert zichzelf aan het eind van de film op voor Newt en zijn broer, terwijl ze juist een van de weinige personages was die nog wat interessant toevoegde aan de film. Zelfs Tina, die juist afstand neemt en haar eigen ding besluit te doen, lijkt het grootste deel van de film met Newt en zijn 'verloofde' in haar hoofd te zitten. 

Ondanks het feit dat het een vervolg is op Fantastic Beasts and Where to Find Them en deze film ook Fantastic Beasts heet (the Crimes of Grindlewald is de subtitel), zijn de fantastic beasts ver te zoeken. Ze lijken er achteraf ingeplakt te zijn. Alsof de film geschreven was en iemand vervolgens opmerkte 'uhm, moeten er niet nog monsters in zitten?' Dus hebben ze er nog even een Kelpie show ingestopt en een Zouwu om mee te spelen, in de hoop dat dat genoeg was. Maar ze voegden niets toe aan het verhaal. Zelfs de rol van Pickett, die wel relevant was voor het plot, voelde geforceerd. Ik was Pickett bijna alweer vergeten. En de Nifflers zaten er enkel in voor de verkoop van merchandise. En met de irrelevantie van de fantastic beasts wordt Newt's rol in de film onlogisch: waarom hij? Waarom niet iemand anders? Newt is een magizoologist, geen auror. Hij had geen plaats in deze film, het enige wat hem bond was zijn crush op Tina die uit de lucht kon vallen.

Nog een andere slecht-geschreven element was het introduceren van personages waar verder niets mee gedaan werd. Een voorbeeld daarvan is Newt's assistente, wiens rol is een crush hebben op Newt aan het begin van de film en daarna nooit meer genoemd worden of voorkomen. Ook Nicholas Flamel werd groots geïntroduceerd maar speelde verder niet echt een rol. En ook Leta's halfbroer verdiende beter dan zijn uiteindelijke rol. 

Al met al was er geen logische opvolging van gebeurtenissen en veranderingen in personages, werd er te veel gezegd en niet genoeg laten zien, en als ik niet beter wist, had ik je niet geloofd als je me verteld had dat dit geschreven was door de schrijver van Harry Potter. Als je dan besluit een filmserie te maken om gaten op te vullen of te verbinden met de originele serie, doe het dan in ieder geval goed en maak er iets origineels van in plaats van de ene nazi te vervangen door een ander. 

5. UGH LOVE TRIANGLES

Ahhhh, het deel van de film dat me persoonlijk het meest irriteerde. Mensen die mij persoonlijk kennen weten misschien dat ik niet heel makkelijk overtuigd ben door een romantisch plot. Tenzij het goed en niet te snel opgebouwd wordt en ik kan begrijpen waarom twee personages bij elkaar passen, doet het me niets. In dit geval was er zelfs alleen maar irritatie: relatiedrama leek de emotionele focus te zijn van deze film. Als je telt, zijn er drie mensen die interesse hebben in Newt: zijn assistente die hij volledig negeert, Tina, en Leta. Newt zelf loopt voornamelijk achter Tina aan in de film, maar hij heeft duidelijk een geschiedenis met Leta, wat Tina jaloers maakt. Deze hele situatie was uiterst vermoeiend: tussen de eerste en de tweede film lijkt Tina en Newt vriendschap volledig omgeslagen te zijn, en er zat geen opbouw in hun relatie in deze film. In plaats daarvan moest ik luisteren naar Newt die zei dat Tina kleine voeten en salamanderogen heeft. In plaats van zoveel tijd in de film te besteden aan love triangles en de drama in de relatie tussen Queenie en Jacob hadden ze beter die waardevolle tijd kunnen stoppen in het uitdiepen van personages en het aan elkaar knopen van gebeurtenissen. Dat had voor een veel beter geheel gezorgd. Deze drama maakte de film niet beter, eerder slechter en vermoeiender. 

(En p.s. niets was ongeloofwaardiger dan het idee dat Jude Law's Dumbledore ooit verliefd was op deze Grindlewald. Hij was zo lelijk, hoe kan dat ooit aantrekkelijk zijn?)

7. Elisah, was er dan echt niets goeds aan deze film?

Een begrijpelijke vraag. Ik was dol op de eerste film. Ik was dol op de magische wezens, de manier waarop Newt ermee omging, de humor, de personages, en vooral ook Newt. Ik zag mezelf in Newt: comfortabeler rond dieren dan rond mensen, niet zo handig in sociale interactie, moeite met mensen aankijken. Zorgzaam en behulpzaam zonder zijn introversie te verliezen. Ik was er zo blij mee. Ik had nooit eerder zo'n personage gezien, laat staan als hoofdpersoon in een actiefilm. Dat in combinatie met de prachtige monsters zorgde ervoor dat ik onwijs uitkeek naar de tweede film. Helaas werd dat steeds minder in de aanloop naar de film. Eerst het schandaal rond Johnny Depp die aangeklaagd werd voor huishoudelijk geweld en de steun van J.K. Rowling, wiens eerste serie ging over een slachtoffer van huishoudelijk geweld (kun je je voorstellen hoe pijnlijk dat geweest moet zijn voor fans die zich in hetzelfde schuitje bevonden, voor wie Harry Potter hoop gaf? Om te zien dat je favoriete auteur jouw pijn enkel ziet als iets met fictionele waarde?), daarna de onthulling dat de film over Grindlewald zou gaan (meer dan over fantastic beasts) maar de relatie tussen Grindlewald en Dumbledore als romantisch vaag en impliciet zou blijven, en als laatste de ophef om Nagini waar ik een volledig essay over zou kunnen schrijven. Mijn enthousiasme nam steeds meer af, maar ik wilde de film nog steeds leuk vinden. Toen mijn vriendin zei dat ze de film heel graag wilde zien, heb ik ingestemd samen te gaan, hopend dat het me positief zou verrassen. En ik zeg niet dat er geen positieve elementen van de eerste film terugkwamen in deze film: ik vond de animatie van de Kelpie en vooral ook de Zouwu echt prachtig, ik zou die scènes nog wel 100 keer willen zien. En niets was herkenbaarder dan toen Newt's broer hem ongevraagd een knuffel gaf en Newt volledig verstijfde. En natuurlijk is het mogelijk dat in de volgende film essentiële uitleg zit over deze film, en dingen niet blijken te zijn zoals ze overkwamen. Wie weet heeft Queenie wel Grindlewald's kant gekozen om zijn plannen van binnenuit tegen te werken. Maar dat praat deze film als film op zich nog niet oké. Het feit dat ik een volledig essay van ruim 3000 woorden heb kunnen schrijven over wat er allemaal aan te merken was na het een enkele keer gezien te hebben, geeft wel aan dat er meer slecht dan goed was aan de film. Ik denk ook niet dat ik de deze film nog een tweede keer ga kijken of geld uit ga geven aan het vervolg.

Als laatste is het belangrijk dat ik nog even vermeld dat dit is hoe ik persoonlijk de film ervaren heb. Het is mogelijk dat jij, de persoon die dit leest, de film geweldig vond! En mogelijk was je het volledig oneens met dit essay. Dat is helemaal prima. Ieder heeft een eigen ervaring van een film, en recht op een eigen mening. Ik heb dit niet geschreven om deze film voor je te verpesten. Ik heb het geschreven omdat alle dingen die me frustreerden door mijn hoofd bleven spoken en ik het graag vorm wilde geven in dit essay. En dus heb ik dat gedaan.

Ik denk dat het tijd is om me weer te storten op huiswerk.

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah