Succulents & Sunshine

Hallo internet! Tijd voor wat nieuwe blogposts!

De 'writer's block' (zie de post van november vorig jaar) is niet weggegaan helaas, en ondertussen ben ik er ook wel achter dat het niet simpelweg een writer's block is maar dat er meer mis is. Het gevolg is in ieder geval dat ik geen woorden op papier kreeg voor de twee vakken die ik gevolgd heb dit semester, maar wel de wetenschappelijke naam van een heel stel vetplantjes uit mijn hoofd ken nu. Dus hier is mijn 'ik ben per ongeluk een plantenmens geworden'-post.

PLANTS
Ik heb geen geweldig reputatie als het aankomt op planten. Mijn ouders zijn allebei groot natuurliefhebber, en ondanks dat ik hun liefde voor dieren wel overgenomen heb, was ik nooit geinteresseerd in flora. Het gebeurde vaker dat we gingen wandelen met z'n allen, en dat ik als mijn vader zei 'kijk, een ruggestreeppad!' meteen naast hem stond om te kijken, gefascineerd door het bultige beestje in de berm. Maar als mijn moeder dan een paar honderd meter later zei 'kijk, leeuwenbekjes!' rolde ik met mijn ogen en liep ik alvast verder, ongeduldig als mijn ouders dan voor enkele minuten over het plantje heengebogen stonden. Diertjes waren super: van de salamanders in onze vijver, tot de roofvogels hoog in de lucht in de duinen, ik vond het top. Ik weet nog altijd de naam van de zweefvlieg die ik het vaakst ving (de blinde bij, Eristales tenax) en de prachtige libellen wiens larven in onze vijver zaten (blauwe glazenmaker, Aeshna cyanea).
Ik heb als kind wel een keer een plantje gehad. Gekregen van iemand op een verjaardag ofzo, misschien na een verhuizing. Geen idee wat voor plantje het was, ik kan me enkel rode bloemetjes herinneren. Het plantje heeft het niet lang overleefd. Gewoon vergeten.
Sindsdien heb ik geen plantjes meer gehad. Tot mijn moeder een auto-ongeluk kreeg in mei vorig jaar. Een paar maanden na het ongeluk kwamen er kenissen langs om ons sterkte te wensen. Ze waren niet de eersten, maar waar anderen aankwamen met een bosje bloemen, hadden zij voor mij en mijn twee zusjes pannekoekplantjes meegenomen. Zouden geluk moeten brengen. Het plantje deed me destijds niets, al maakte ik er uiteindelijk wel ruimte voor op mijn vensterbank, terwijl mijn zusjes die van hun een plekje gaven in de keuken. Een van de keukenplantjes heeft het niet overleefd (rot in de wortels door te veel water), maar die van mij ging wel lekker. Het duurde eventje voor ik het onder de knie had, hoor. Mijn plantje liet in eerste instantie vaak blaadjes vallen, omdat ik, geschrokken door het lot van het andere plantje, probeerde niet te veel water te geven.
Ik was nog steeds geen plantenmens, maar het was leuk om te zien hoe mijn pannekoekplantje, nu Patricia genaamd, steeds uitbundiger werd, zeker toen ik haar in een nieuwe pot zette.
En toen kwam zaterdag 2 februari 2019. We waren naar de Hema, met mam in een rolstoel, op zoek naar een warm vest. In de buurt van de ingang was een display met daarop lente-gerelateerde spulletjes, waaronder een aantal vetplantjes en cactussen in plastic. We hadden toen al een paar cactussen in huis. Mam heeft er eentje die ik ooit aan haar gegeven heb, toen ik haar vorige (die zo'n 2 meter lang was gegroeid) per ongeluk brak. Dat was jaren terug. Wat voelde ik me schuldig! Ik snapte er geen ruk van, dat ze zo verdrietig was over het verlies van die cactus, maar ik vond het vreselijk haar zo te zien. In ieder geval, naast mam's ondertussen-niet-zo-nieuwe cactus, had Ciara ook nog een drietal kleine cactusjes en een Aloe vera, gekocht bij de Ikea. Verder hadden we geen vetplanten in huis.
Het vetplantje wat ik zag in de Hema had ik ooit eens online gezien, maar nog nooit in het echt. Maar daar was ie. Een prachtige paars-roze rozet, mooi compact en rond. Ik heb mijn moeder heel lief aangekeken en gevraagd of ik haar mocht hebben, en nog voor we de winkel uit waren had ik hem al een naam gegeven. Prince. Omdat ik Purple Rain in mijn hoofd kreeg toen ik haar zag.

Eenmaal thuis heb ik haar in mijn vensterbank gezet, helemaal gelukkig. Maar mijn geluk duurde niet heel lang. Na een paar dagen merkte ik dat Prince steeds minder compact werd: ik kon opeens tussen de bladeren door de stengel zien. En met een week begon ik me echt zorgen te maken. De afstand tussen de bladeren werd steeds groter. Ik begon op internet te zoeken wat de oorzaak zou kunnen zijn, en kwam erachter dat mijn Prince een Echeveria was (waarschijnlijk een Echeveria Purple Pearl), en aan het uitrekken ('etiolating' in het Engels) was omdat ze te weinig zon kreeg. Ik besloot haar 's ochtends voor het raam van de achterdeur te zetten, 's middags in het raamkozijn van de huiskamer (uitkijkend op het zuiden), en aan het eind van de middag weer terug in mijn kamer. Helaas was het niet genoeg. De afstand werd steeds groter. (Foto hieronder is van vandaag)

Ondertussen was ik toevallig bij de Ikea langsgeweest, en was ik verliefd geworden op nog twee vetplantjes: een Echeveria lilacina en een Haworthia fasciata (tenminste, dat is wat er op hun potjes stond). En een week erna voegde ik daar nog twee baby's aan toe: een Echeveria pulidonis (zie foto hieronder) en een Aloe aristata. Ondertussen ben ik erachter gekomen dat mijn Haworthia eigenlijk een Haworthiopsis attenuata var. radula is, en mijn Aloe is eigenlijk een Aristaloe.
Dankzij mijn zorgen om Prince is mijn kennis als het aankomt op vetplanten (vooral Echeverias) enorm gegroeid, en met uitzondering van Prince ziet mijn collectie er helemaal gezond en gelukkig uit.

Achteraf gezien zat Prince waarschijnlijk vol met groeihormonen, wat vaak gedaan wordt om ervoor te zorgen dat planten sneller groeien en dus ook sneller verkocht kunnen worden. Misschien ken je het wel: als je wat kruidenplantjes koopt bij een supermarkt of vergelijkbare winkel, zien ze er eerst heel goed uit. Maar binnen een week is alles dood, ondanks dat je niets geks gedaan hebt. De schok van perfecte omstandigheden naar huiselijke omstandigheden in combinatie met groeiversnellers wordt een plantje fataal. Mijn andere Echeverias zijn niet uitgerekt, ondanks dat ik die ook eind van de winter kocht, toen de dagen nog kort en relatief donker waren. Momenteel probeer ik Prince te stekken met blaadjes, maar het is me nog niet gelukt. En dat terwijl mijn lilacina stekjes groeien als kool!

Ik hoop dat Prince het overleefd, maar ik denk niet dat het nog echt goed gaat komen. De compacte vorm krijgt ze sowieso nooit meer terug (het is een onomkeerbaar process), en als ik de bladeren niet kan stekken denk ik ook niet dat onthoofden goed zal gaan. We zullen zien. Ik heb in ieder geval alles gedaan wat ik kon.

Morgen zal ik even alle plantjes in mijn huidige collectie voorstellen! Het zijn er ondertussen 22, inclusief losse stekjes (exclusief de plant beneden). Oeps.

Tot morgen!

❤ Elisah