De perseïden vannacht
Ik was in eerste instantie bang dat het bewolkt zou zijn, maar uiteindelijk is de lucht volledig opgeklaard. Ik ben om elf uur 's avonds naar buiten gegaan, en gezien het feit dat we tijdelijk in de middle of nowhere in friesland zaten, hadden we geen last van felle lichten. Uiteindelijk heb ik samen met mijn ouders en mijn zusjes op het midden van een fietspad gelegen, omringd door weilanden en rechtstreeks onder een van de mooiste sterrenhemels die ik tot nu toe gezien heb. We zaten nog geen seconde stil of we zagen al een meteoor. En daarna nog een. En nog een. En nog veel meer. Het was ongelofelijk hoeveel er te zien waren, de een nog helderder dan de andere. Sommige waren zo fel dat het wel vuurwerk leek, en er was er eentje die onwijs lang was. Eigenlijk hoefde je niet eens een specifieke richting op te kijken.
Dus daar lagen we, met het hele heelal boven ons hoofd. De melkweg was prachtig te zien en zorgde voor een grijze waas in het midden, de flitsende meteoren schoten langs, en ondertussen schoof de ISS steeds verder op. Al wisten we op dat moment nog niet eens dat het dat was, het leek in eerste instantie op een vliegtuig.
ISS staat voor International Space Station en is een satelliet die eens in de zoveel tijd te zien is in Nederland. En met eens in de zoveel tijd bedoel ik niet iedere maand, maar veel minder vaak. Alles bij elkaar was dus onwijs speciaal.
En het gevoel dat je eraan overhoudt is machtig. Daar ben je dan, een minuscuul wezentje, niet meer dan een stofdeeltje in het geheel, en tegelijkertijd zo groot. Al die sterren, met elk hun planeten, en allemaal zo ver weg. Onbereikbaar maar toch dichtbij.
Echt onwijs speciaal.
Deze foto geeft je denk ik het beste beeld van ons uitzicht:
Het verhaal van Orion en de schorpioen (zoals ik het ken)
Orion was de beste en grootste jager ooit. Hij en zijn trouwe hond Sirius konden alle dieren aan, en dat wilde Orion graag bewijzen. Hij besloot alle dieren te vermoorden. Helaas voor hem was Artemis, de godin van de jacht, het daar niet mee eens. Ze zond een enorme schorpioen naar de aarde. Toen Orion daar van hoorde, ging hij meteen op pad. Het was een monsterlijk beest, en Orion en de schorpioen waren flink aan elkaar gewaagd. Na weken vechten kreeg Orion het eindelijk voor elkaar het beest neer te steken, maar met de laatste levenskracht stak de schorpioen zijn angel in Orions vlees. Ze vielen dood neer,
Maar de goden waren onder de indruk, en plaatsten ze beiden in de hemel. Nu is Orion vereeuwigd als sterrenbeeld met de hondster Sirius bij zijn zijde, en hetzelfde geld voor de schorpioen. Ze zijn alleen nooit tegelijkertijd aan de hemel te zien, en zullen elkaar altijd blijven ontwijken.
De sterrenbeelden van Orion en de schorpioen
Orion is een van de makkelijkst herkenbare sterrenbeelden, en naast de steelpannetjes vind ik Orion het makkelijkst te vinden. Gewoon zoeken naar een zandloper. Hij is eigenlijk is uitgebreider dan de zandloper, zoals je hier kunt zien:
The Darkest Part of the Forest - Holly Black (review)
Die hadden jullie nog te goed. Dit boek had alles waar ik van hou in een boek: fantasy, stoere vrouwelijke personages die goed uitgediept zijn, sprookjes, mysterie, en het is niet constant white&straight.
Het verhaal gaat over Hazel en speelt zich af in Fairfold, een plaatsje waar mensen en faerie naast elkaar leven. Als gevolg is het populair voor toeristen, die af en toe niet heel gelukkig eindigen. Vooral de glazen kist met een jongen met hoorns erin is erg interessant.
Maar dan verdwijnt de jongen op een dag uit de kist en lopen sommige dingen uit de hand. Hazel begint zich af te vragen of zij daar nou mee te maken heeft, zonder het te weten. En geheimen die ze verborgen probeert te houden worden steeds moeilijker te houden...
De hoofdpersoon, Hazel, was onwijs gaaf. Ze is dapper, lichtelijk roekeloos, beschermend, en tegelijkertijd ook onzeker in de keuzes die ze maakt. Haar broer Ben is weer heel anders, en gaf daardoor een mooi contrast terwijl het toch goed samen ging. Jack was ook een tof personage, een changeling die niet echt faerie is, maar ook niet echt mens. En dan hebben we ook de knappe prins met hoorns nog...
Dit boek heeft de stoere ridderrol en de flirty playboy rol weggegeven aan een meisje en breekt daarmee het een en ander aan stereotypes. Haar broer Ben is homofiel en uit de kast, en de drama daar omheen is niet aanwezig in het boek, wat ook heel fijn en fris is. En Jack en zijn 'broer' Carter zijn allebei zwart zonder dat racisme een grote rol speelt. Alles maakt me heel vrolijk :)
Het enige wat ik aan te merken heb aan dit boek zijn dat er hier en daar wat gaten in het plot zitten en dat het heel oppervlakkig blijft. De personages worden vooral omschreven als uiterlijk. Hazel blijft opmerken hoe knap iedereen is, in plaats van karaktereigenschappen te benoemen. Daardoor ga je je wel afvragen hoe diep de relaties nou eigenlijk gaan en tot wat ze zich nou aangetrokken voelen. Ik kan je niet echt zeggen wat sommigen zo geweldig aan elkaar vinden naast uiterlijk. En dat is toch wel jammer.
Dit boek is een enorme aanrader voor iedereen die van fantasy, folklore, sprookjes en vertellingen houd en die graag een diverse cast heeft. Dit boek staat absoluut binnekort in de kast, en als ik niet zo slecht was in het tekenen van mensen, zou ik waarschijnlijk oneindig veel doodles hebben van de personages.
(afbeelding komt uit de trailer van het boek, hij mist alleen zijn zwart lokken en cheeky grin)
Dat was het weer voor vandaag! Morgen de review van Outcast en misschien nog even een lijstje van de komende sterrenregens. Want alhoewel vanavond een tweede kans is, denk ik niet dat er met alle onweer en regen heel veel te zien is helaas.
❤ Elisah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten