Vandaag heb ik Seraphina en Shadow Scale van Rachel Hartman opnieuw gelezen, en toen ik nadacht over wat ik in de review wilde zetten, realiseerde ik me ineens dat ik echt een idiote zwak heb voor draken. Dat wist ik eigenlijk al wel, maar ik had niet stilgestaan bij het feit dat ik genoeg favoriete draken heb om een lijst te maken. Dus voila, draken zo ver deze post reikt :p
Mijn favoriete draken
- Toothless - How To Train Your Dragon (film). Ik moet eerlijk toegeven: ik heb How To Train Your Dragon heel lang geweigerd te kijken omdat de draken niet leken op mijn beeld van draken. Zeker Toothless zag er meer uit dan een axolotl met vleugels dan een spikey draak met een lange nek en schubben. Gelukkig heb ik het toch een kans gegeven, nadat ik onder ogen zag dat draken niet bestaan en je alle fantasie erop los kunt laten. Toothless is absoluut een van mijn favorieten, wat een heerlijk personage (en wat is ie leuk om te tekenen!)
- Saphira, Glaedr, en Thorn - Eragon (boeken. BOEKEN, NIET FILM). Saphira is in mijn ogen alles wat een draak zou moeten zijn: vier poten, stekels op kop en rug, prachtige grote vleermuisvleugels, schubben die glanzen in de zon, en een personaliteit die zowel wijsheid als humor en ijdelheid bevat. Glaedr was in alles wat hij deed en zei een machtig, oud, wijs wezen, en een echte veteraan, waardoor Saphira opeens klein en jong leek. En Thorn was vervolgens weer een heel andere kant van het verhaal. De draken in de Eragon serie zijn echt geweldig om over te lezen.
- Smaug - De Hobbit (boek, films). Ik moet wel even melden dat ik vond dat de film-versie van Smaug een kop had die leek op de kop van een schoenbekooievaar waar ik niet zo van gecharmeerd was. Bovendien hadden ze zijn 'drama queen' attitude nog flink extra omhoog gekrikt. Maar dat was absoluut deel van de lol. Smaug is zo'n echte klassieke draak, met zijn dierbare collectie goud en zijn enorme formaat. Dat weet ik onwijs te waarderen
- Kazul - Dealing With Dragons (boek). Ik ben DOL op dit boek, en alhoewel de grootste redenen de sassy hoofdpersoon en de verhaallijn zijn, is de draak Kazul ook reden genoeg. Kazul heeft ook een mooie hoard net als Smaug, maar leeft in een grot en is over het algemeen gezien heel relaxed. Ze hecht meer waarde aan kennis en Cherry Jubilee dan aan angst en verderf zaaien. En ze is gewoon heel cool.
- Katla - De Gebroeders Leeuwenhart (boek). Ahhh, Katla. De eerste draak waar ik ooit echt doodsbang voor was. Wat een monster was dat. In tegenstelling tot de bovengenoemde draken praatte Katla niet, maar was ze een wapen dat onder controle gehouden werd met een hoorn (want logica).
- Long - Thomas en de laatste draken (boek). Long is zo'n schatje. Dit boek is in zijn algemeenheid gewoon heel lief. Maar ik vond het vooral ook heel leuk dat de draken in dit boek hele originele wezens waren; ze kunnen enkel vliegen in maanlicht en ze verstenen als ze binnen blijven en vergeten hoe het is om draak te zijn.
- Tad Cooper - Galavant (tv-show). I BELIEVE IN YOU TAD COOPER. MY DRAGON PAL AND MEEEEEE.
- Festus - Heroes of Olympus (boeken). Hoe kun je niet dol zijn op Festus. Het is een enorme steampunk draak die perongeluk echt leeft. En hij is voor een bepaalde tijd een schip. Cool.
- Hiram McDaniels - Welcome to Night Vale (podcast). Ex-ontsnapte gevangene (hij was opgepakt voor insurance fraud), en ex-presidentskandidaat. ("Vote for Hiram McDaniels", because "I'm literally a five-headed dragon, who cares!") Hij is 5,5 m hoog, 1.633 kg zwaar, en een van zijn koppen heeft een Texas accent. Later hier meer over gezien het feit dat ik op dit moment hevig verslaafd ben aan Welcome to Night Vale.
- Orma, Eskar, Comonot, en de quigutl - Seraphina (boeken). Harman's draken zijn een soort apart, en de halfdraken zijn minstens net zo interessant (maar meer mens dan draak, dus ik laat ze buiten de lijst). De quigutl, een ondersoort van de draken met een spraakgebrek), waren geweldig en gaven me een van de beste dreigementen ooit:
Seraphina en Shadow Scale - Rachel Hartman (review)
Fun fact: de eerste keer dat ik Seraphina las, vond ik het niet veel soeps. Ik vond het langdradig, saai en ik miste de hype volledig. Achteraf gezien was dat waarschijnlijk omdat ik te snel las en niet genoeg aandacht besteedde. Want de tweede keer vond ik het geweldig. De schrijfstijl is prachtig poëtisch en je moet echt de tijd nemen dat te waarderen. Seraphina is een anders dan de boeken die ik normaal gesproken lees in het opzicht dat het een vrij langdradig boek is dat vooral draait om het oplossen van een moord en het uitzoeken van samenzweringen etc. Sommige mensen zullen direct afhaken bij het 'draken' deel, omdat het (toegegeven) toch wel net zo cliché is als vampieren en weerwolven ondertussen, maar de (half)draken in dit boek waren een volledig andere soort en waren onwijs interessant en origineel. Het verschil tussen de koude, theoretisch ingestelde draken en de emotionele mensen was intrigerend, en was een sterke metafoor voor de afkeer van 'andere' mensen in de huidige maatschappij en de discriminatie als gevolg daarvan. De personages waren gaaf en allemaal verschillend, zelfs de achtergrond-personages. En als kers op de taart was de romance onwijs goed geschreven en niet een insta-love of een haat-liefde relatie. Ze bouwden zowaar iets op door hun gedeelde interesses en leerden elkaar steeds meer kennen en te waarderen. Bovendien zat het niet in de weg en was het niet de focus in het verhaal.
Shadow Scale, het vervolg, was zowel beter als slechter dan deel 1. De culturen in de door Hartman gecreëerde wereld waren geweldig en voelden heel echt, en ik ben nog nooit een boek met zo'n diverse groep mensen tegengekomen (een ontzettend sterke transseksuele vrouw, mensen met donkere huid, een jongen die niet kan praten, een suïcidaal en depressieve vrouw, meerdere homoseksuelen, een lesbienne, etc.). De 'slechterik' was onwijs goed geschreven en kwam realistisch over, en de verhaallijn was een stuk spannender dan in deel 1.
Daarbij kwam wel dat het boek twee keer zo dik was als deel 1, wat absoluut even wennen was, en de romance was een stuk zwakker dan in Seraphina. Het einde zat me de eerste keer onwijs dwars, want ondanks de lengte van het boek, voelden de laatste paar hoofdstukken toch gehaast en niet zo geweldig. Dat was wel echt jammer.
De serie is een absolute aanrader voor mensen die originele verhalen met een poëtische schrijfstijl, lekker veel diepgang en een pittige verhaallijn heerlijk vinden.
Dat was het weer voor nu! Ik heb nog een flinke hoeveelheid dingen te reviewen, dus de volgende post wordt weer een 'Elisah geeft haar mening over ALLES' post.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Fun fact: de eerste keer dat ik Seraphina las, vond ik het niet veel soeps. Ik vond het langdradig, saai en ik miste de hype volledig. Achteraf gezien was dat waarschijnlijk omdat ik te snel las en niet genoeg aandacht besteedde. Want de tweede keer vond ik het geweldig. De schrijfstijl is prachtig poëtisch en je moet echt de tijd nemen dat te waarderen. Seraphina is een anders dan de boeken die ik normaal gesproken lees in het opzicht dat het een vrij langdradig boek is dat vooral draait om het oplossen van een moord en het uitzoeken van samenzweringen etc. Sommige mensen zullen direct afhaken bij het 'draken' deel, omdat het (toegegeven) toch wel net zo cliché is als vampieren en weerwolven ondertussen, maar de (half)draken in dit boek waren een volledig andere soort en waren onwijs interessant en origineel. Het verschil tussen de koude, theoretisch ingestelde draken en de emotionele mensen was intrigerend, en was een sterke metafoor voor de afkeer van 'andere' mensen in de huidige maatschappij en de discriminatie als gevolg daarvan. De personages waren gaaf en allemaal verschillend, zelfs de achtergrond-personages. En als kers op de taart was de romance onwijs goed geschreven en niet een insta-love of een haat-liefde relatie. Ze bouwden zowaar iets op door hun gedeelde interesses en leerden elkaar steeds meer kennen en te waarderen. Bovendien zat het niet in de weg en was het niet de focus in het verhaal.
Shadow Scale, het vervolg, was zowel beter als slechter dan deel 1. De culturen in de door Hartman gecreëerde wereld waren geweldig en voelden heel echt, en ik ben nog nooit een boek met zo'n diverse groep mensen tegengekomen (een ontzettend sterke transseksuele vrouw, mensen met donkere huid, een jongen die niet kan praten, een suïcidaal en depressieve vrouw, meerdere homoseksuelen, een lesbienne, etc.). De 'slechterik' was onwijs goed geschreven en kwam realistisch over, en de verhaallijn was een stuk spannender dan in deel 1.
Daarbij kwam wel dat het boek twee keer zo dik was als deel 1, wat absoluut even wennen was, en de romance was een stuk zwakker dan in Seraphina. Het einde zat me de eerste keer onwijs dwars, want ondanks de lengte van het boek, voelden de laatste paar hoofdstukken toch gehaast en niet zo geweldig. Dat was wel echt jammer.
De serie is een absolute aanrader voor mensen die originele verhalen met een poëtische schrijfstijl, lekker veel diepgang en een pittige verhaallijn heerlijk vinden.
Dat was het weer voor nu! Ik heb nog een flinke hoeveelheid dingen te reviewen, dus de volgende post wordt weer een 'Elisah geeft haar mening over ALLES' post.
Tot morgen/overmorgen/ooit!
❤ Elisah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten