Niet voor kinderen

Hallo internet! Sorry voor de afwezigheid, ik zit niet echt lekker in mijn vel op het moment. Het enige wat ik op dit moment doe is tekenen en naar stal gaan om mezelf af te leiden, en de rest van de tijd slaap ik twee keer zo lang als nodig is. Het wordt wel weer beter uiteindelijk (hoop ik), maar op dit moment sta ik niet heel erg te springen om deze blog enthousiast en levend te houden. Nogmaals mijn excuses.

Dit alles betekend niet dat ik niets te vertellen heb. Vandaag ga ik maar eens mijn mening over kinderen uitschrijven. Warning: enigszins overdreven manier van vertellen en een lichte hoeveelheid negativiteit. Mag wel voor een keertje.

Vanochtend stond ik met een slaperig hoofd in de bieb. Ik was iets later dan normaal, ik had me een klein beetje verslapen. Ik was net lekker begonnen de ingeleverde kinderboeken op te ruimen toen ik de gevreesde mededeling te horen kreeg: 'bereid je maar vast voor, er komt zo weer een klas'. Oh help, was het eerste wat ik dacht. Kinderen op de vroege ochtend is op zijn zachts gezegd niet heel rustig wakker worden. En ik had gelijk. Ik zette net zes Geronimo Stilton boeken in de kast toen de wind het eerste geroezemoes de bieb binnen droeg. En toen kwamen de kinderen. Zesentwintig stuiterende kleuters in felgekleurde jassen renden het gebouw binnen, druk pratend over van alles en nog wat. Weg rust. Hoe de lerares het voor elkaar kreeg dat alle onderkruipsels haar hoorden toen ze zei 'eerst je jas op de groene kapstok hangen, daarna ga je rustig op de gele tribune zitten', weet ik niet, maar het werkte. Op het 'rustig' na dan. Godzijdank was daar de bibliothecaresse, die haar boek al bij zich had en iedereen magischerwijs stil kreeg door zich voor te stellen. Toen begon ze voor te lezen. Het boek was 'We hebben er een geitje bij', en ik herkende het direct. Ik had immers dat prentenboek een paar weken terug nog in een projectmap gestopt met een inhoudsopgave erbij, en iets later had ik ook nog eens alle vertelplaten gekopieerd.
Na de vijfde bladzijde kwam de zin 'we hebben er een geitje bij' me volledig de neus uit. Het was fijn dat de hele tribune stil zat te luisteren, want op die manier hield ik het wel vol. Tegen de tijd dat het boekje uit was, was ik weer een kast verder. Ze gingen verder met een liedje, en een spelletje. Het was grappig, want het viel me op dat kinderen eigenlijk vrij voorspelbaar zijn. Op het moment dat er eentje een mening gegeven had uit het niets en daarna opgemerkt werd, moest opeens iedereen wat zeggen. En daarna werd het weer stil. Dit herhaalde zich nog een paar keer, tot de hele klas er weer vandoor ging. 'Ahhh', dacht ik, 'eindelijk weer rust'. Maar die rust was van korte duur. We hadden net de koffiepauze gehad toen de tweede klas binnen kwam zetten. Maar deze keer was het niet alleen een nieuwe klas. Oh nee. Deze keer was de bieb ook nog eens open, met als gevolg dat er een stuk of vier moeders met ukken binnen kwam zetten. Vooraf afgesproken denk ik, gezien het feit dat ze elkaar leken te kennen. 'Jip, waar ga je heen? Kom maar hier spelen! Jip!'
Na een kwartier van 'Jip, kom terug!' aan mijn ene oor en 'geitje bij, geitje bij, we hebben er een geitje bij!' aan mijn andere oor, had ik het helemaal gehad. Toen ik klaar was met opruimen wist ik niet hoe snel ik moest verhuizen naar achter. Ik wist nog net tegen de bibliothecaresse te zeggen dat ik in de afgelopen uren 20 jaar ouder geworden was en ontzettend de neiging had om met pensioen te gaan.

Wat een wild avontuur.

Anyways, dit was de (iets te uitgebreide) intro voor het lijstje redenen (die grotendeels ongerelateerd zijn aan de intro) waarom ik geen kinderen wil.
En alsjeblieft, als je een moeder bent die dit leest: ik heb er nooit om gevraagd geboren te worden en je gaat me hoogstwaarschijnlijk niet van gedachten laten veranderen met het standaard 'maar je wordt er zo gelukkig van!!1!' argument, dus probeer het niet. Merci :)

1. Zoooo vermoeiend. Kinderen lijken altijd een massieve, oneindige hoeveelheid energie te hebben die begint rond de twee jaar en afloopt rond de 11 jaar. Mijn zusje is die leeftijd al gepasseerd en persoonlijk heb ik al onwijs veel moeite om te overleven als die weer eens een stuiterbui heeft. Dus nee, bedankt. 
2. Als deel 2 van het eerste punt: ze hebben ook zoveel aandacht nodig. Honestly, de eerste jaren heb je hoe dan ook geen rust, en daarna beginnen de eindeloze hoeveelheid vragen en verhalen. En daarna komen er ook nog vriendjes en vriendinnetjes over de vloer.
3. Heb je al dat eindelijk gehad, dan kom je aan bij het 'mijn kind voelt zich absoluut belabberd en ik weet niet wat ik daaraan kan doen', iets wat ouders graag op lijken te lossen door 'wat speelt er zich af in het puberbrein'-boeken te lezen, die pubers beschouwen als buitenaardse wezens (note: dit helpt dus net niet).
4. Okee, misschien was dat punt een beetje onnodig. Moving on!
5. Kinderen kosten niet alleen veel tijd, maar ook nog eens veel geld. Punt.
6. Hier is naar mijn mening het allerbelangrijkste punt: het feit dat je volledig verantwoordelijk bent voor de opvoeding van een kind. Persoonlijk vind ik dit gewoon beangstigend. Er zijn zoveel boeken en adviezen over opvoeding, maar je kunt het nooit perfect doen. En wat als je je kind verpest? Wat als er iets fout gaat? 
7. Het punt is, mensen nemen kinderen nooit voor de kinderen zelf. Ze nemen kinderen omdat ze zelf graag kinderen willen. Eigenlijk is het super egoïstisch. Dat kind heeft er niet om gevraagd om op de wereld te komen, of wel? En daarnaast zijn er al genoeg kinderen op de wereld, het is niet alsof we er te kort komen. 'Maar wie moet er dan voor je zorgen als je oud bent?' als dat echt de reden is, zou je echt eens bij jezelf moeten stilstaan hoe fucked up dat is. 
8. En bovendien ben ik echt een zooitje en zou ik deze belabberde genen liever niet doorgeven. Ik heb er zelf niet echt veel plezier aan beleeft en wens dit niemand toe.
9. En als allerlaatste is er dan ook nog het feit dat ik het gewoon niet nodig vind. Het is prima zo. Als ik over 30 jaar een kattenmens ben die leeft met haar neus in de boeken of op de rug van een paard ben ik tevreden. Er zijn altijd mensen die dat beeld ontzettend eenzaam vinden, maar naar mijn mening klinkt het vrij ideaal. Ik ben dol op katten. Ze denken en huilen een stuk minder en zijn daarbij nog een stuk zachter en mooier dan baby's. 

Wie had gedacht dat er zo veel negativiteit jegens kinderen in mij zat. Ik niet.
Hier wil ik nog wel even aan toevoegen dat ik geen asshole ben naar kinderen toe. Het feit dat ik geen kinderen wil, betekent niet dat ik een hekel aan ze heb. Ik vind het prima om er eentje een verhaal te vertellen, of zelfs op schoot te nemen of vol te stoppen met snoep, maar alleen voor korte tijd en ik wil hem graag weer teruggeven aan de verantwoordelijke als hij begint te huilen of schreeuwen.
Laat mij maar lekker de coole tante zijn die altijd boeken uitleent en pizza eet voor lunch. Helemaal top.

Nou jongens, dat was het weer. Deze post is lekker lang, dus ik vind dat ik mijn afwezigheid wel een klein beetje goedgemaakt heb.

Vandaag was niet geweldig, maar ik zag mijn beste vriendin weer en ben verkozen door een kitten, dus dat maakte het wel wat beter. (De kitten bewaakt een straat in mijn krantenwijk en mag me nu. Vandaag liep hij de halve straat met me mee als een hondje en gaf hij kopjes aan mijn been als ik stil stond. Dat was vorige week nog niet. Ik ben in de wolken.)

Tot morgen/overmorgen/ooit!

❤ Elisah