Dag 5: De vrouw die de Apollo 11 naar de maan hielp

Hallo internet! Nou, dit liep snel in de soep. Gisteren heb ik de hele middag doorgebracht met mijn vriendin (films kijken, iedereen vernietigen met pictionairy en het namenspel, etc.) en vandaag was ik niet vooruit te branden. Echt zo'n dag waarop alles moeite kost en niets wil.

Maar ik probeer het toch!

Margaret Hamilton (1936-present)

Dit is Margaret Hamilton in 1969, naast de software codes die er voor gezorgd hebben dat de Apollo 11 met Neil Armstrong erin veilig op de maan geland zijn.
In haar tijd was programmeren nog geen aparte studie of richting, en was het iets wat je moest leren door het te doen. Margaret had enkel haar bachelor wiskunde met een minor filosofie op zak toen ze een interim baan kreeg bij MIT (Massachusetts Institute of Technology), om daar software te ontwikkelen om het weer te voorspellen. Haar succes hiermee was wat haar interessant maakte voor NASA. Dankzij MIT werd ze uiteindelijk director en supervidor van software programming voor Apollo en Skylab. Dat klinkt grootser dan het was destijds, software stond nog in de kinderschoenen en er was niet heel veel respect voor het werkgebied. Margaret's team was verantwoordelijk voor het navigatie-systeem en het landingssysteem voor meerdere Apollo-vluchten. De Apollo-11 was een van haar hoogtepunten. Haar bijdrage bleek essentieel tijdens de vlucht: vlak voor de landing ging er opeens een alarm af, omdat er een overload aan data was als gevolg van de radar (onnodig voor de landing) die steeds signalen bleef sturen naar de computer. Gelukkig was de software zo geprogrammeerd dat acties met een hogere prioriteit (landen) acties met een lagere prioriteit konden onderbreken. Uiteindelijk bleek het probleem voort te zijn gekomen uit een error in de checklist manual. De terugkoppelende radar schakelaar was verkeerd aangesloten.
“Due to an error in the checklist manual, the rendezvous radar switch was placed in the wrong position. This caused it to send erroneous signals to the computer. The result was that the computer was being asked to perform all of its normal functions for landing while receiving an extra load of spurious data which used up 15% of its time. The computer (or rather the software in it) was smart enough to recognize that it was being asked to perform more tasks than it should be performing. It then sent out an alarm, which meant to the astronaut, “I’m overloaded with more tasks than I should be doing at this time and I’m going to keep only the more important tasks; i.e., the ones needed for landing.” …Actually, the computer was programmed to do more than recognize error conditions. A complete set of recovery programs was incorporated into the software. The software’s action, in this case, was to eliminate lower priority tasks and re-establish the more important ones…If the computer hadn’t recognized this problem and taken recovery action, I doubt if Apollo 11 would have been the successful moon landing it was.” zei Margaret in een brief naar het blad Datamation.
Het was onmogelijk tests in de ruimte uit te voeren, dus om zeker te zijn van succes maakt Margaret gebruik van simuators die de samenwerking van software, hardware en de astronaut kon demonstreren. Door daar flink veel tests mee door te lopen en de resultaten te analyseren hebben ze een hoop problemen kunnen vermijden.
Margaret vertelde trouwens in latere interviews over dat er vooral mannen in haar werkveld waren, maar dat er weinig onderscheid werd gemaakt. Het was niet belangrijk en er werd eigenlijk geen waarde aan gehecht.
Margaret kreeg later de Exceptional Space Act Award van NASA voor haar werk aan de Apollo systemen, en ze kreeg credit voor het bedenken van de term "software engineering", waarmee ze onderscheid wilde maken tussen werk aan hardware en werk aan software, iets wat in die tijd in een adem genoemd werd.

Tadaa! Het is tien minuten voor middernacht, dus voor vandaag ben ik nog op tijd. Ik zal kijken of ik morgen twee blogposts erop kan gooien.

Tot morgen!

❤ Elisah