Dag 2: De Nachtheksen

Hallo internet! Dag 2 is hier en vandaag doen we een geschiedenislesje over de dames die niet thuis zaten en de klusjes van de mannen overnamen terwijl die oorlog voerden.

Die Nachthexen
Ook (on)bekend als een groep badass Russische vechtpiloten onder leiding van Yevdokia Bershanskaya tijdens de Tweede Wereldoorlog. De dames waren leden van het 588e nachtbommenwerpers regiment Taman, een eenheid van de Sovjet-Unie luchtmacht. Naast de 558e waren er nog twee volledig vrouwelijke eenheden. Deze vrouwen, samen een paar honderd, waren de eersten die zelf vechtmissies uitvoerden in plaats van alleen achter de schermen mee te helpen. Een Duitse commandant schreef in 1942 "We konden gewoon niet begrijpen dat de Sovjet luchtmacht die ons de grootste problemen veroorzaakten vrouwen waren. Deze vrouwen waren nergens bang voor.'
Maar dat is lang niet alles. De Sovjet-Unie had belabberde uitrusting in WO2, en omdat deze eenheid bestond uit enkel vrouwen, kregen zijn de meest belabberde uitrusting van allemaal. En daarmee bedoel ik tweedekker-vliegtuigen uit WO1 die nauwelijks konden vliegen.

Zo'n ding dus. Origineel gebruikt voor landbouw. Super licht ontvlambaar. De navigator zat voorin en de piloot zat erachter. En niet alleen waren die dingen onwijs krakkemikkig, ze maakten ook nog eens idioot veel lawaai. En met deze dingen moesten de vrouwen stealth missies uitvoeren. 'Hoe moesten ze in hemelsnaam onzichtbaar bommen werpen met zo'n luid vliegtuig?' hoor ik je vragen. En dat vroegen ze zich zelf ook af. Weet je wat ze deden? ZE SCHAKELDEN DE MOTOR UIT EN ZWEEFDEN OVER DE PLAATS WAAR ZE DE BOMMEN MOESTEN DROPPEN. Super hardcore. Soms vielen de motors zelf gewoon uit vanwege de belabberde kwaliteit, en moest de navigator zelf aan de propeller draaien om hem weer op gang te krijgen. In de lucht. Het lawaai was trouwens niet het enige nadeel: deze vliegtuigen hadden nog een klein probleempje. En met klein probleempje bedoel ik dat soms de bommen niet loslieten. Lekker dan. Maar geen probleem voor deze dames: als de bom niet losliet, KLOM DE NAVIGATOR BOVENOP DE VLEUGELS OM DE BOM MET DE HAND LOS TE LATEN. Zie je het voor je? Een volledig uitgeschakeld, gammel houten vliegtuigje met een vrouw bovenop de vleugels die even de bom losmaakt in het midden van de nacht, recht boven een vijandig kamp. En denk je dat ze parachutes bij zich hadden, in geval dat? NOPE. Die hadden ze niet gekregen. En die wilden ze ook liever niet, want dat was weer extra gewicht. Het enige dat ze nog bij zich hadden was een pistool met een enkele kogel erin. Niet voor een ander, maar voor zichzelf in geval ze gevangengenomen werden. Ze vonden dat je beter kon sterven in een brandende vliegtuig dan levend opgepakt te worden door de Duitsers. Commandant Irina Sebrova werd twee keer neergeschoten en overleefde het, terwijl ze beide keren de Duitse patrouille moest ontwijken in het midden van de winter. 

Even als vergelijking: als een Amerikaanse bommenwerper in WO2 25 missies overleeft had, kreeg hij een eervol ontslag en had hij zijn werk gedaan. Weet je hoe veel missies Irina Sebrova gevlogen heeft? Hint: meer dan 25. Ze vloog 92 missies, en dat waren enkel de dagmissies. Weet je hoeveel nachtmissies ze vloog? DUIZEND EN ACHT. Dat zijn 1100 overleefde missies in totaal met belabberde uitrusting. De eenheid vloog in totaal meer dan 24.000 missies en lieten 23.000 ton bommen vallen (de vliegtuigen konden elk maar 6 bommen per keer meenemen, dus er waren acht of meer missies per nacht nodig). Elke piloot had minstens 800 missies gevlogen aan het eind, en er waren maar 30 vrouwen die het niet overleefden. Want de vliegtuigen waren misschien flut, maar de vrouwen waren onwijs goed in hun werk en de vliegtuigen waren bijna onmogelijk te raken door de vliegmanoeuvres. Ze waren zo lastig neer te halen dat als het lukte, de Duitser meteen een IJzeren Kruis ontving.

Het feit dat de meeste missies 's nachts waren was nog zo'n dingetje. Het leverde ze de bijnaam 'nachtheksen' op, omdat ze zo stil waren dat het net heksen op bezemstelen waren in het donker. Daarnaast dachten ze dat de vrouwen injecties gehad hadden om in het donker te kunnen zien, zo precies konden ze richten. En met alle bommen die 's nachts vielen, hielden ze de bange Duitsers constant wakker. 

Onder alle vrijwillige vechters rond de 20 en 30 jaar waren ook Maryse Bastie (een Franse piloot), Amy Johnson (de eerste vrouw die ooit solo van Engeland naar Australie vloog) en Bessie Coleman (de eerste Afro-Amerikaanse met een internationale vliegvergunning). Stuk voor stuk geweldig dus.

Het ergste aan alles is dat nadat ze zo ontzettend veel overwinningen binnengehaald hadden voor hun thuisland (die niet eens achter ze stond), ze niet onthaalt werden met gejuich maar met scheldwoorden. Ze kregen wel medailles en onderscheidingen hoor, daar niet van. Maar op de straat werden ze beschuldigd van onvrouwelijk werk, en uitgescholden voor 'slet' omdat ze zoveel tijd tussen de mannen hadden doorgebracht. Ze kwamen vaak niet aan een baan en moesten terug naar een rol als huisvrouw. In 2014 overleed de oudste overlevende nachtheks, Kapitein Nadezhda “Nadya” Popova. Ze werd 91 jaar.

Luister, als deze vrouwen niet het toonbeeld van awesome zijn, weet ik het ook niet meer. Bronnen en andere links: X, X, X, X

Ik wilde eigenlijk ook nog schrijven over Lyudmila Pavlichenko, een geniale vrouwelijke scherpschutter uit dezelfde tijd, maar ik laat deze comic mijn werk maar even doen. Onwijze aanrader, want deze vrouw was ook geweldig. Maar deze post is wel lang genoeg zo.

Dat is het weer voor vandaag! Morgen wel die post over coole science-dames die niet genoeg credit krijgen, waaronder de programmeur die de Apollo 11 maanlanding (die met Neil Armstrong dus) mogelijk maakte en de wetenschapster die experimenteerde met radioactieve deeltjes.

Tot morgen!

❤ Elisah